Συνέντευξη στον Κώστα Βαργεμιτζίδη
Την Δευτέρα η ανακοίνωση της Νίκης Αλεξανδρούπολης για λύση της συνεργασίας με τον προπονητή του Γυναικείου τμήματος, Γιάννη Ανδρεάδη έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στην βολεϊκή κοινότητα της Αλεξανδρούπολης.
Ο πολύπειρος Αλεξανδρουπολίτης προπονητής, ο οποίος την τελευταία τετραετία είχε τα ηνία της Νίκης Αλεξανδρούπολης τόσο στο γυναικείο όσο και στα αναπτυξιακά πρωταθλήματα μίλησε στο ThrakiSportS κάνοντας απολογισμό για την τετράχρονη παρουσία του στην Νίκη Αλεξανδρούπολης, την φετινή χρονιά, για τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης αλλά και για τις κόντρες στην βολεϊκή κοινωνία της Αλεξανδρούπολης.
Τι συνέβη και ήρθε αυτό το ξαφνικό διαζύγιο με την Νίκη Αλεξανδρούπολης;
Είναι κάτι που με απασχολεί και με στενοχωρεί. Και αυτό γιατί για μένα δεν έγινε κάτι αρνητικό που να δικαιολογεί αυτή την εξέλιξη. Δεν θέλω να σχολιάσω τώρα κάτι περισσότερο. Ο χρόνος θα δείξει.
Από ό,τι καταλάβαμε και από το δελτίο Τύπου δεν ήταν δική σας απόφαση αλλά μονομερής απόφαση της διοίκησης…
Ειλικρινά, δεν θα ήθελα να επεκταθώ παραπάνω σε αυτό. Κρατάω τις αναμνήσεις 4 ετών..
Ας μιλήσουμε λοιπόν για αυτές. Μια τετραετία που αφήνει τι; Θα ήθελα έναν μικρό απολογισμό. Τα καλά και τα άσχημα, τα θετικά και τα αρνητικά;
Καταρχήν να σας θυμίσω ότι με τον Σύλλογο της Νίκης έχω κάνει μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της 24χρονης καριέρας μου ως σήμερα, όταν την περίοδο 1997-98 βγήκε η ομάδα για μοναδική φορά στην ιστορία της στην Ευρώπη.
Πολλά χρόνια πριν όμως… Να έρθουμε στο σήμερα, στην τελευταία σας παρουσία;
Επέστρεψα λοιπόν το 2016, 20 χρόνια μετά, σε μια δύσκολη περίοδο για το Σύλλογο, αναλαμβάνοντας ουσιαστικά όλα τα αγωνιστικά τμήματα του, από Παγκορασίδες ως Γυναίκες. Αυτό ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα που απαιτούσε πολλές ώρες απασχόλησης και σε διαφορετικά επίπεδα. Επειδή όμως πίστευα και πιστεύω ακόμη πως στην προπονητική δεν σηκώνει «εκπτώσεις» και ο προπονητής πρέπει να δουλεύει ως ο πιο ακριβοπληρωμένος που υπάρχει και γνωρίζοντας τον εαυτό μου δεν άργησαν να έρθουν τα θετικά αποτελέσματα. Κάνοντας λοιπόν έναν αγωνιστικό απολογισμό ξεκινώντας από τα αναπτυξιακά τμήματα θα πω πως στα τέσσερα αυτά χρόνια καταφέραμε να είμαστε σε όλα σχεδόν τα Final Four της ΕΣΠΕΘΡ κατακτώντας μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις μετάλλια, με πιο αξιοσημείωτη στιγμή η 1η Θέση της Περιφέρειας μας στην Κατηγορία των Νεανίδων το 2017-2018 και να έχει ο Σύλλογος έναν απολογισμό σε απόλυτους αριθμούς σε σύνολο 88 Αγώνων, 75 Νίκες και 13 Ήττες. Αυτό για μένα ως προπονητή αποτελεί ένα μεγάλο ρεκόρ.
Άρα στο αναπτυξιακό κομμάτι είναι θετικός ο απολογισμός σας. Στις γυναίκες;
Με την Γυναικεία ομάδα ο απολογισμός είναι εξίσου θετικός. Σε ένα άκρως ανταγωνιστικό πρωτάθλημα όπως είναι κάθε χρόνο το πρωτάθλημα της Α2 του Βορείου Ομίλου, καταφέρναμε κάθε χρόνο και με διαφορετικές συνθέσεις να είμαστε ανταγωνιστικοί, στις ψηλές θέσεις τις βαθμολογίας και φτάνοντας το 2017-18 μια ανάσα από την άνοδο της ομάδας στη Pre League. Σε απόλυτους αριθμούς στα τρία πρωταθλήματα που ολοκληρώθηκαν είχαμε σε σύνολο 64 αγώνων, 42 Νίκες και 22 Ήττες.
Τότε τι πήγε στραβά; Κάποιοι λένε ότι δεν βγήκαν νέες παίκτριες, δεν εξελίχθηκαν…
Δεν θα συμφωνήσω με αυτόν ή αυτούς που ισχυρίζονται κάτι τέτοιο. Η αγωνιστική εξέλιξη των αθλητών και αθλητριων για έναν προπονητή είναι πρωταρχικός στόχος. Σ’ αυτό το κομμάτι νιώθω πολύ χαρούμενος γιατί είδα τις παίκτριες που δούλεψα μαζί τους να παρουσιάσουν «αλματώδη» βελτίωση και να αλλάζουν επίπεδο και νοοτροπία. Εδώ οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ και στους γονείς των κοριτσιών που με εμπιστεύτηκαν για να βγει αυτό το αποτέλεσμα. Βάζοντας λοιπόν στην ζυγαριά από την μία τις επιτυχίες και τις χαρούμενες στιγμές και από την άλλη τις ατυχίες και τις τυχόν αντιπαραθέσεις που πάντα υπάρχουν, σίγουρα η ζυγαριά θα έγερνε στην πλευρά των επιτυχιών. Πίσω από όλο αυτό υπήρχε και μια διοίκηση σοβαρή, που στάθηκε δίπλα μου σε δύσκολες στιγμές όταν χρειάστηκε να παρθούν σοβαρές αποφάσεις, πάντα για το καλό και το συμφέρον του Συλλόγου. Τους ευχαριστώ για αυτό.
Παράλληλα για κάποιο διάστημα ήσασταν και ομοσπονδιακός προπονητής στις Εθνικές Νεανίδων και Κορασίδων, αλλά η νέα διοίκηση της ΕΟΠΕ υπό τον Καραμπέτσο δεν επέκτεινε την συνεργασία μαζί σας…
Στην θητεία μου σαν Ομοσπονδιακός προπονητής και με λίγα εφόδια προσπαθήσαμε να χτίσουμε μια σοβαρή και ισχυρή Εθνική με κορίτσια, με τα οποία δουλέψαμε και είχαμε ένα καλό αποτέλεσμα. Η δεξαμενή των κοριτσιών είναι μεγάλη είναι η αλήθεια και προσπαθήσαμε να κάνουμε τις σωστές επιλογές με καθαρά αγωνιστικά κριτήρια. Αν θυμάστε είχαμε καταφέρει να κερδίσουμε την πανίσχυρη Σερβία και για 26 πόντους στην ισοβαθμία δεν καταφέραμε να προκριθούμε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Την περίοδο εκείνη είχαμε καλή οργάνωση, προγραμματισμό και σχέδιο γι’αυτό και είχαμε αποτελέσματα και αν προσέξετε πολλά κορίτσια εκείνης της ομάδας έχουν συνεχίσει στο υψηλό επίπεδο. Όσον αφορά την μη ανανέωση της συνεργασίας μου με την ΕΟΠΕ, ο κ. Καραμπέτσος διαδέχθηκε τον κ. Μαυρομάτη και θέλησε να κάνει αλλαγές και αναδιάρθρωση στους προπονητές και δεν ήμουν μέσα στα πλάνα του, δεν υπήρξε κάποιο άλλο θέμα.
Επιστρέφω και πάλι στη Νίκη. Ήταν ο τελικός με τον ΠΑΟΚ για την άνοδο στην Pre League η κορυφαία σας στιγμή με την ομάδα της Νίκης, μιλώντας πάντα για αυτήν την 4ετία;
Για την Γυναικεία ομάδα σίγουρα ήταν η κορυφαία στιγμή ο τελικός ανόδου με τον ΠΑΟΚ. Όμως ακόμη μεγαλύτερη χαρά και ικανοποίηση είχα όταν έβλεπα τις αθλήτριες που δούλευα μαζί τους να βελτιώνονται μέρα με τη μέρα και να γίνονται καλύτερες. Αντίστοιχα, και οι επιτυχίες των αναπτυξιακών τμημάτων ήταν κάτι το εντυπωσιακό.
Τότε την φετινή χρονιά τι πήγε λάθος και η ομάδα δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από την γραμμή του υποβιβασμού;
Δεν θα έλεγα πως πήγε κάτι λάθος. Η φετινή χρονιά που δεν ολοκληρώθηκε ήταν η δυσκολότερη από όλες. Η ομάδα έχασε από το ρόστερ της τις 10 από τις 14 αθλήτριες της περσινής ομάδας. Στις αρχές υπήρξε ακόμη και η σκέψη από πλευράς της διοίκησης να μην δηλώσει συμμετοχή στο πρωτάθλημα, όμως την τελευταία στιγμή αποφασίστηκε η συμμετοχή της. Κάνοντας μια τεράστια ανανέωση με μικρές παίκτριες που θα έπαιζαν για πρώτη φορά σε πρωτάθλημα Α2 και μερικές πιο έμπειρες παίκτριες ξεκίνησε η προσπάθεια. Παρά τις τεράστιες δυσκολίες που είχαμε καταφέραμε να κάνουμε 3 Νίκες σε 18 αγώνες που δώσαμε, να έχουμε 10 βαθμούς και βάσει του προγράμματος που έμενε πριν την διακοπή πιστεύω πως θα καταφέρναμε να μείνουμε στην κατηγορία στους 4 αγώνες που είχαν μείνει.
Αρα δεν σώζει τη Νίκη η απόφαση της ΕΟΠΕ κατά την άποψή σας, θα σωζόταν έτσι κι αλλιώς. Από την διακοπή των πρωταθλημάτων ευνοήθηκε εν τέλει και η άλλη γυναικεία ομάδα της πόλης στην Α2, ο Φοίνικας, αλλά και η μεγάλη ομάδα στους άνδρες, ο Εθνικός Αλεξανδρούπολης…
Η απόφαση της ΕΟΠΕ τους έσωσε όλους. Απλώς όπως είπα η Νίκη θεωρώ πως θα κατάφερνε να σωθεί και αγωνιστικά ενώ ο Φοίνικας με τον 1 βαθμό και ο Εθνικός που δεν είχε βαθμό δεν θα κατάφερναν να σωθούν.
Μιας και μιλάμε για τον Εθνικό, αν δεν κάνω λάθος ήσασταν ο προπονητής που ανέβασε πριν 10 χρόνια την ομάδα στη Volley League, σε μια ομάδα που είχε στο ρόστερ της μεταξύ άλλων και τον Νίκο Σαμαρά. Και τον κρατήσατε τον Εθνικό στην Α1 μέχρι να σας διαδεχθεί ο Μουστακίδης μετά από ένα μάλλον επεισοδιακό διαζύγιο…
Θα σας εξηγήσω πως έγιναν τα πράγματα για να μην υπάρχουν παρερμηνείες. Ανέλαβα τον Εθνικό το 2008 μόλις είχα γυρίσει στην Αλεξανδρούπολη μετά την οκτάχρονη παραμονή μου στην Αθήνα. Εκείνη τη χρονιά η ομάδα υποβιβάστηκε στην Α2 Εθνική Κατηγορία. Η τότε όμως διοίκηση με στήριξε και κάνοντας μια μεγάλη προσπάθεια την επόμενη χρονιά καταφέραμε να ανεβούμε ξανά στην Volley League. Τα επόμενα 2 χρόνια η ομάδα πήγε πολύ καλά για τα οικονομικά της δεδομένα, δεδομένου πως εκείνη την περίοδο ο ανταγωνισμός ήταν τεράστιος και τα χρήματα που δαπανούσαν αρκετές ομάδες ήταν υπερβολικά. Υπήρχε ένας μεγάλος κορμός από τους ντόπιους αθλητές, υπήρχαν από πίσω και άλλα παιδιά από τα αναπτυξιακά τμήματα που έμπαιναν σιγά – σιγά στην ανδρική ομάδα και συμπληρώναμε το ρόστερ με τους ξένους παίκτες. Ανέφερες τον Νίκο Σαμαρά και η αλήθεια είναι πως ναι, είχα την χαρά να δουλέψω με έμπειρους και καλούς παίκτες όπως ήταν ο Άκης ο Σιδηρόπουλος, ο Νίκος ο Σαμαράς που τόσο μας λείπει, ο Γιώργος ο Παπάζογλου, ο Ραφαήλ ο Κουμεντάκης, ο Ανέστης και ο Κώστας Δαλακούρας και πολλοί άλλοι αξιόλογοι αθλητές που βοήθησαν τότε την ομάδα πάρα πολύ και κάναμε πολλές και ιστορικές θα έλεγα νίκες. Αναφορικά με την αποχώριση μου, όμως, δεν ήταν καθόλου επεισοδιακή αφού συνέπεσε με την αλλαγή της διοίκησης του τότε ΤΑΑ που συμφώνησε με τον κ. Μουστακίδη και μου έδωσαν εμένα την Εφηβική ομάδα με την οποία μάλιστα κατέκτησα το Πανελλήνιο Εφηβικό Πρωτάθλημα το 2013.
Ουσιαστικά είχαμε μια αντιστροφή ρόλων. Η αλήθεια είναι ότι μετά την αντικατάστασή σας από τον Μουστακίδη, ο Εθνικός εκτοξεύθηκε, αλλά φέτος έφτασε στο χειρότερο επίπεδο των τελευταίων ετών…
Η ιστορία απέδειξε πως τελικά η επόμενη περίοδος μπορεί να έδωσε από την μια μεριά μεγάλη χαρά στους φιλάθλους της πόλης αφού έφτασε η ομάδα μια ανάσα και από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, είχε ευρωπαϊκή συμμετοχή και γενικά καλή πορεία, από την άλλη όμως αποδείχθηκε πως αυτή η ομάδα και αυτή η πόλη δεν ήταν έτοιμες για αυτήν την αλματώδη εξέλιξη.
Ποιο ήταν το πιο μεγάλο λάθος, ώστε να μείνει ανεκμετάλλευτη αυτή η μεγάλη ευκαιρία;
Το μεγαλύτερο λάθος κατά την άποψη μου που οδήγησε τελικά στο σημερινό αδιέξοδο ήταν το γεγονός πως την περίοδο εκείνη έσπασε η αλυσίδα μεταξύ της ανδρικής ομάδας με την ανάπτυξη. Πολλά παιδιά άρχισαν να φεύγουν από την ομάδα ανοίγοντας τα φτερά τους σε άλλες ομάδες και ο Εθνικός άρχισε να κάνει μεταγραφές Ελλήνων παικτών από άλλες πόλεις για να είναι ανταγωνιστικός , πράγμα που πρακτικά σήμαινε τεράστια επιπρόσθετα έξοδα. Κακά τα ψέματα το μεγαλύτερο και άλυτο όπως αποδείχθηκε πρόβλημα του Εθνικού ήταν και είναι τα παλιά χρέη. Δυστυχώς όλες οι διοικήσεις που πέρασαν παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έκαναν, στο τέλος το χρέος αυτό μεγάλωνε, άρα κάτι δεν γινόταν σωστά από άποψη οικονομικής διαχείρισης και φτάσαμε στην περσινή χρονιά με τα γνωστά αποτελέσματα.
Αρκετοί κατηγόρησαν προσωπικά και εσάς, γιατί διεκδικήσατε δικαστικά χρήματα που σας όφειλαν οι προηγούμενες διοικήσεις…
Νομίζω ότι κανείς εργαζόμενος που έχει προσφέρει στον εργοδότη δεν μπορεί ποτέ να ευθύνεται επειδή ο εργοδότης αθέτησε τις υποχρεώσεις του και αναγκάστηκε να βρει τρόπο να λάβει τα δεδουλευμένα του. Δεν έχω μιλήσει ποτέ για αυτό το θέμα, ούτε τώρα θα το κάνω, αλλά όσοι ψάχνουν εξιλαστήρια θύματα ας κοιτάνε να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους. Δεν μπορεί να φταίνε πάντα εκείνοι που έχουν έρθει και έχουν προσφέρει στην ομάδα…
Τώρα τι πρέπει να γίνει;
Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι ένα γενναίο restart, στηριζόμενο όμως από όλους όσους αγάπησαν και συνεχίζουν να αγαπούν πραγματικά την ομάδα και φυσικά από τους τοπικούς αυτοδιοικητικούς παράγοντες και φορείς.
Είναι εφικτό αυτό; Γιατί παρατηρώ μια παρατεταμένη «φαγωμάρα» που επικρατεί στην κοινωνία του βόλεϊ της Αλεξανδρούπολης, την οποία μέχρι και ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, ο Γιώργος Καραμπέτσος, σχολίασε πρόσφατα…
Για αυτή την ερώτηση ίσως χρειαζόταν πολλές ώρες συζήτησης και δεν μπορεί να απαντηθεί έτσι απλά. Θα σου πω όμως πως υπάρχει όντως «φαγωμάρα». Υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια και εμπλέκονται προπονητές, παράγοντες, φίλαθλοι κ.α. Ένας λόγος θα μπορούσε να είναι πως σε μια μικρή πόλη όπως η Αλεξανδρούπολη υπάρχουν τόσο πολλοί και έμπειροι προπονητές και δεν βρέθηκε ποτέ αυτός ή αυτοί που θα μπορούσε να τους βάλει σε ένα τραπέζι και να συνεννοηθούν μεταξύ τους για το κοινό καλό του αθλήματος. Πιστεύω πως με συνεννόηση και καλή διάθεση υπάρχει χώρος για όλους. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα της πόλης μου είναι το γηπεδικό γιατί σε συνδυασμό και με τις πολλές ομάδες που υπάρχουν, μοιραία δημιουργούνται πολλές αντιπαραθέσεις. Κάτι άλλο, αρνητικό κατά την άποψη μου, που αφορά το Γυναικείο βόλεϊ της Αλεξανδρούπολης είναι το γεγονός πως αυτή τη στιγμή έχουμε δύο ομάδες στην ίδια απαιτητική κατηγορία της Α2 Εθνικής Κατηγορίας, γεγονός που δημιουργεί δυσκολία συγκρότησης ανταγωνιστικών ομάδων αφού η δεξαμενή αθλητριών είναι συγκεκριμένη και μικρή. Άρα έτσι δημιουργούνται ελλιπείς ομάδες. Το μόνο που κερδίζεις έχοντας ομάδες από την ίδια πόλη είναι λιγότερα έξοδα, γλιτώνοντας μία ή δύο μετακινήσεις. Αγωνιστικά δεν κερδίζεις. Δεν είναι τυχαίο πως φέτος η Νίκη και ο Φοίνικας βρισκόταν στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας.
Και βασικά, βλέπουμε ότι διεκδικεί και μια τρίτη ομάδα, οι Αμαζόνες, την άνοδό τους, κάτι που εφόσον επιτευχθεί θα κάνει τις ομάδες της Αλεξανδρούπολης στην Α2 τρεις….
Οι Αμαζόνες διεκδικούν την άνοδο της ομάδας τους και καλά κάνουν αν την δικαιούνται. Ο κάθε Σύλλογος κοιτάζει το συμφέρον του. Εγώ υποστηρίζω μία άποψη με βάση την εμπειρία μου. Την ίδια στιγμή παρατηρώ πως σε άλλες επαρχιακές ομάδες έχουν ήδη αρχίσει οι συγχωνεύσεις, με πρόσφατα παραδείγματα στην πόλη των Ιωαννίνων και των Γρεβενών. Ίσως εκεί είναι το μυστικό. Να κάτσουμε όλοι οι άνθρωποι του αθλήματος στο ίδιο τραπέζι και να κοιτάξουμε με ειλικρίνεια το μέλλον. Χρειάζεται στήριξη και συνεργασία μεταξύ των επαρχιακών ομάδων, πράγμα που δυστυχώς δεν το έχουμε δει ακόμη στην πόλη μας…
