Εχει συμπληρωθεί ένας μήνας από την απόφαση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού σε σχέση με το ιδιοκτησιακό καυεστώς της Ξάνθης, που πανηγυρίστηκε «λες και πήραμε πρωτάθλημα» από τους οπαδούς της και χαρακτηρίστηκε «δικαίωση του αυτονόητου» από την ίδια την ΠΑΕ. Αντί όμως το κλίμα να είναι πανηγυρικό, υπάρχει γκρίνια, απογοήτευση, εντάσεις και φυσικά ο κόσμος είναι στα κάγκελα, όπως φάνηκε από τις τοποθετήσεις του στα επίσημα social media της ομάδας.
Παράλληλα, φούντωσε ξανά το σενάριο της επικείμενης πώλησης της ομάδας, με αφορμή και τα πολλά «Πούλα και φύγε», τα οποία γράφτηκαν και ακούγονται πλέον όλο και πιο έντονα από ορισμένα στόματα. Το ThrakiSportS έχει αποκαλύψει εδώ και τρεις μήνες ότι γίνονται στο παρασκήνιο διεργασίες για την ανεύρεση αγοραστή, άλλωστε το θέμα το άνοιξε από μόνος του εντελώς ξαφνικά ο Τάσος Γιαμουρίδης με την απάντηση που είχε δώσει σε συνέντευξή του. Για να γίνει όμως μια πώληση, απαιτούνται κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις.
Η πρώτη είναι να υπάρχει αντικείμενο να πουλήσεις. Στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει. Είναι η ΠΑΕ Ξάνθη, που μπορεί να μην είναι το θελκτικό προϊόν της SL1 δυο χρόνια πριν, ωστόσο ακόμα και στο κακό της αυτό φεγγάρι είναι ένα καλό μαγαζί, το οποίο μάλιστα θα πουληθεί σε όποιον πουληθει αμπαλαρισμένο με ένα ωραιότατο ιδιόκτητο γήπεδο και ένα επίσης ωραιότατο προπονητικό κέντρο. Άρα η πρώτη προϋπόθεση υφίσταται.
Η δεύτερη είναι να υπάρχει ιδιοκτήτης που να έχει διάθεση να πουλήσει. Το ότι υπάρχει ιδιοκτήτης το είπε με τον πιο περίτρανο τρόπο η ΕΕΑ και πανηγυρίστηκε από τους περισσότερους έναν μήνα πριν. Συνεπώς αν θέλει, πουλάει. Το ερώτημα είναι, θέλει να πουλήσει; Την απάντηση την γνωρίζει ο ίδιος. Το πιο πιθανό όμως είναι η απάντηση αυτή να είναι «ναι», αρκεί να λάβει ένα αξιοπρεπές τίμημα. Εκεί δημιουργείται το πρόβλημα. Γιατί αφενός υπάρχει κίνδυνος να μην βρει αγοραστή να του δώσει έστω στο μισό το όποιο ποσό έχει μέχρι στιγμής επενδύσει. Κυρίως όμως, με τα μπλεξίματα που έχει με την δικαιοσύνη ο Μπιλ Πάπας, κινδυνεύει ακόμα και το όποιο ποσό συμφωνηθει να μην μπορέσει να φτάσει ποτέ στα χέρια του, αλλά πιο πριν να κατασχεθεί από τις τράπεζες που τον κατηγορούν και τον κυνηγούν. Γιατί τι να τα κάνεις τα 10 ή 5 ή έστω 1-2 εκατομμύρια, αν σου τα δώσουν μεν, δεν μπορείς όμως να τα ακουμπήσεις δεδομένων των αυστραλιανών δικαστικών αποφάσεων για πάγωμα περιουσιακών στοιχείων ακόμα και στην αλλοδαπή;
Ακόμα ωστόσο και αν ξεπεράσουμε και αυτό το ζήτημα, το ποιο κρίσιμο είναι να βρεθεί αγοραστής. Ο Πανόπουλος πέντε χρόνια έλεγε κάθε τρεις και λίγο ότι ήθελε να φύγει… χθες από το ποδόσφαιρο και δεν μπορούσε να φύγει, γιατί δεν έβρισκε σε ποιον να αφήσει την ομάδα. Τελικά έφυγε με τον τρόπο που έφυγε, έναν τρόπο που δεν του άξιζε μπροστά στα όσα έχει προσφέρει, με αποτέλεσμα σήμερα μια μεγάλη μερίδα κόσμου να τον βρίζει για τις επιλογές του. Βρήκε ως αγοραστή τον Μπιλ Πάπας, αλλά έκανε πέντε χρόνια να τον βρει. Ο Πάπας, που δέχεται πλέον και σε προσωπικό επίπεδο τα βρισίδια του κόσμου, πόσο εύκολο είναι να βρει σε πέντε μήνες τον νέο αγοραστή που θα βάλει τα ωραία του λεφτάκια στην ομάδα; Και πόσο εύκολα θα μπορεί να πείσει αυτόν τον αγοραστή να επενδύσει, όταν ο ίδιος που καλείται να τον πείσει, αποτελεί το πιο τρανό παράδειγμα πετάματος σε ένα βαρέλι δίχως πάτο αρκετών εκατομμυρίων ευρώ;
Ακόμα όμως και αν ο Πάπας είναι ο σούπερ καταφερτζής που θα καταφέρει να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ποιος αγοραστής θα δεχτεί να αγοράσει όταν βλέπει στα επίσημα social media της ομάδας τον κόσμο της, τον όποιο (λίγο δυστυχώς) κόσμο της, να βρίζει στην μεγάλη του πλειοψηφία τον άνθρωπο που έσωσε τον σύλλογο από την ελεύθερη πτώση στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα και την οριστική διάλυση; Ποιος νοήμων άνθρωπος θα διαβάσει τα σχόλια αυτών των δήθεν οπαδών του ΑΟΞ, που είναι αμφίβολο αν έδωσαν 30 ευρώ πέρυσι για να αγοράσουν μια κάρτα μέλους ή 120 φέτος ένα διαρκείας, και θα έρθει στην Ξάνθη να επενδύσει σε αυτήν την ομάδα και αυτόν τον κόσμο;
Γιατί ωραία και χρήσιμη η κριτική, αλλά μέχρι ενός ορίου. Και αυτό το όριο το ξεπέρασαν αρκετοί που με μεγάλη ευκολία κρίνουν τους πάντες και τα πάντα – και θα ήθελαν φυσικά αν μπορούσαν να γινόντουσαν ακόμα και μέλη στο ΔΣ, να αποφασίζουν για τις τύχες της ομάδας, να διώχνουν παίκτες, τεχνικούς διευθυντές και αμα λάχει και τον ίδιο τον ιδιοκτήτη, κάνοντας όμως κουμάντο με τα λεφτά του. Αυτοί που όχι εναν χρόνο αλλά μόλις ένα μήνα πριν πανηγύριζαν για την απόφαση της ΕΕΑ υπέρ του ιδιοκτήτη, τώρα τον κράζουν και του ζητούν να πουλήσει και να φύγει. Αυτοί που τον καλοκαίρι μίλαγαν για τις μεγάλες μεταγραφές και το υπερπλήρες ρόστερ με τρεις παίκτες σε κάθε θέση, τώρα μιλάνε για τους τυχάρπαστους αδιάφορους περηπατητές που μάζεψε ο Στολτίδης.
Αυτοί που έβριζαν όσους καλούσαν την ομάδα να αξιοποιήσει τα Ξανθιωτάκια της Ακαδημίας της και τα παιδιά της Κ17 που έκλαψαν στα μπαράζ με τον Απόλλωνα Σμύρνης για τον άδικο υποβιβασμό, λέγοντας ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε πρωταθλητισμό με τα πιτσιρίκια», τώρα καλούν τον νέο κόουτς Ανυφαντάκη να βγάλει την υπόλοιπη σεζόν με όσα λίγα πιτσιρίκια έχουν απομείνει, αφού τα υπόλοιπα σκόρπισαν στους πέντε ανέμους. Αυτοί που μίλαγαν για τα σφραγισμένα αποδυτήρια ήταν οι πρώτοι που έβγαζαν προς τα έξω όσα συμβαίνουν μέσα σε αυτά. Αυτοί που έλεγαν πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα ότι ο Μονρόι είναι ο τεράστιος δουλευταράς προπονητής που θα αφήσει εποχή, ήταν οι ίδιοι που τον έθαψαν μετά το πρώτο κιόλας ματς του πρωταθλήματος και άνοιξαν τον δρόμο για την πρόωρη απόλυσή του, αλλά τώρα σπεύδουν και κριτικάρουν την ΠΑΕ που άκουσε τις τότε υποδείξεις τους και τον έδιωξε, υποστηρίζοντας ως μετά Χριστόν προφήτες ότι ήταν λάθος εκείνη η απόλυση – μια κίνηση που έκαψε πρόωρα και το χαρτί του «πιστού στρατιώτη» Νίκου Κεχαγιά. Από «κωλοτούμπες» άλλο τίποτα στη μεγάλη πλειοψηφία όσων γράφουν δημόσια για αυτήν την ομάδα που λέγεται Ξάνθη.
Ομως αυτοί που γράφουν δημόσια ΔΕΝ είναι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου της Ξάνθης. Αυτή παραμένει σιωπηρή και άκρως προβληματισμένη. Ήταν και πριν τον υποβιβασμό, βλέποντας αυτό που έρχεται, παρέμεινε και μετά την έλευση του Πάπας βλέποντας τον «νεοπλουτισμό» που εξέπεμπε ο σύλλογος, πολλαπλασιάστηκε το τελευταίο διάστημα που άρχισαν να υπάρχουν προβλήματα. Ολοι όμως αυτοί που με ευκολία βρίζουν τον ιδιοκτήτη και τον κάθε (νυν και πρώην) ιδιοκτήτη που βάζει τα ωραία του χρήματα, ας γνωρίζουν ότι τα σχόλιά τους μπορεί να τα διαβάζει και ένας πιθανός μελλοντικός ιδιοκτήτης. Και αυτά τα σχόλια δεν είναι και ο καλύτερος «κράχτης» για να πει το «ναι» και να επενδύσει. Και αν δεν βρεθεί επενδυτής, αν δεν βρεθεί αγοραστής, αν η τρίτη προϋπόθεση δεν εκπληρωθεί, τότε μόνες η πρώτη και η δεύτερη δεν αρκούν για να πάει μπροστά ο ΑΟΞ, όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση.
Ομάδα υπάρχει, εγκαταστάσεις υπάρχουν, προπονητικό υπάρχει. Αν ωστόσο ο Πάπας έχει πράγματι αποφασίσει να φύγει ή αν αναγκαστεί από τα προσωπικά του ζητήματα να το πράξει, το μεγάλο ερώτημα είναι αν θα βρεθεί αγοραστής. Γιατί αν δεν βρεθεί, το «πούλα και φύγε Αυστραλιανό σκουπίδι» που με τόση ευκολία εστομίζουν κάποιοι, θα έχει καταστροφικές συνέπειες για τον ΑΟΞ. Κανείς δεν θέλει να ποντάρει κάπου όπου θα τον αποκαλούν με την πρώτη ευκαιρία «σκουπίδι». Ρωτήστε και τον Μπάμπη Χατζημεστή που πέρυσι πέτυχε από το πουθενά την άνοδο του Ορφέα στην SL2, ένα ολόκληρο καλοκαίρι έψαχνε κάποιον να επενδύσει στην ομάδα του, δεν τον βρήκε ποτέ, αναγκάστηκε να απαρνηθεί την άνοδο που με τόσο κόπο κατέκτησε και τώρα είναι ένα βήμα από το να πιεί και το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού πίσω στο τοπικό πρωτάθλημα…
