Ο «Ψηλός» του Παναθηναϊκού Αντώνης Αντωνιάδης, το παλικάρι από το Πετροχώρι Ξάνθης που έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης, γήριε το ρολόι του χρόνου 52 χρόνια πίσω και ξετύλιξε το…κουβάρι των αναμνήσεων από την αξέχαστη πορεία του «Τριφυλλιού» προς τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 και το ιστορικό…ραντεβού με τον Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ.
Αναμφισβήτητα, σαν σήμερα πριν από 52 χρόνια, ο Παναθηναϊκός έγραψε την πιο «χρυσή» σελίδα της ιστορίας του. Επρόκειτο για ένα έπος που καμία ελληνική ομάδα δεν έχει καταφέρει να επαναλάβει στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Οι «πράσινοι» έπειτα από μια φοβερή πορεία με ματσάρες που έγραψαν ιστορία, αντιμετώπισαν στον τελικό τον μεγάλο Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ, κοίταξαν στα μάτια την σπουδαία ολλανδική ομάδα που έβαλε δύο γκολ, σήκωσε το βαρύτιμο τρόπαιο και στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Ο Αντώνης Αντωνιάδης υπήρξε βασικό μέλος εκείνης της «χρυσής» ομάδας του Παναθηναϊκού, ενώ την ίδια χρονιά αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο «Ψηλός» γυρίζει το ρολόι του χρόνου 52 χρόνια πίσω και ξετυλίγει – μιλώντας στον Κώστα Πλιάτσικα του sdna – το….κουβάρι των αναμνήσεων. Τι έχει μείνει πιο έντονα χαραγμένο στη μνήμη του Ξανθιώτη φορ απο την πορεία εκείνης της ομάδας και την συμμετοχή του τριφυλλιού στον τελικό του Γουέμπλεϊ;
«Μια ελληνική ομάδα που είχε μόνο ελληνόπουλα στο ρόστερ της κατάφερε να παίξει στον τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης. Επρόκειτο για ένα σπάνιο γεγονός, εάν λάβουμε υπόψιν μας το βαθμό ποιότητας του ελληνικού ποδοσφαίρου σε σύγκριση με τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Ο Παναθηναϊκός έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών που μετά από χρόνια μετονομάστηκε σε Τσάμπιονς Λιγκ κι εγώ βγήκα πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης το 1971. Πολύ δύσκολα θα επαναληφθεί κάτι τέτοιο από άλλη ελληνική ομάδα. Μακάρι να συμβεί, αλλά θα περάσουν χίλια χρόνια», λέει ο Αντωνιάδης.
Και διηγείται: «Ολόκληρη εκείνη η φοβερή πορεία μέχρι το Γουέμπλεϊ υπάρχει σαν κινηματογραφική ταινία στο μυαλό μας. Τότε δεν υπήρχαν όμιλοι, αλλά παιχνίδια νοκ – άουτ. Πρώτος μας αντίπαλος ήταν η Ζεν Ες και ακολούθησε η Σλόβαν Μπρατισλάβας που ήταν η κάτοχος του τότε Κυπέλλου Κυπελλούχων. Σειρά πήρε η πρωταθλήτρια Αγγλίας, Έβερτον και το περιβόητο δικό μου γκολ στο Γκούντισον Παρκ με τα πέντε «εννιάρια». Στις 9 του μήνα, στις 9 η ώρα ακριβώς, 9 λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα το νούμερο 9 (Αντωνιάδης) σημείωσε το 9ο γκολ του στα κύπελλα Ευρώπης.
Στα ημιτελικά παίξαμε με τον Ερυθρό Αστέρα που είχε στη σύνθεσή του πολλούς παίκτες από την ενιαία τότε Εθνική Γιουγκοσλαβίας. Χάσαμε 4-1 στο πρώτο ματς στο Βελιγράδι, ωστόσο το τελικό σκορ ήταν άδικο για εμάς. Τότε είπαμε όλοι με μια φωνή πως μέσα στο Ναό της Λεωφόρου μπορούμε να βάλουμε τρία γκολ και να πάρουμε εμείς την πρόκριση για τον τελικό του Γουέμπλεϊ. Αρκεί να μην δεχτούμε γκολ, γιατί μετά θα ήταν τρομερά δύσκολο να βάλουμε πέντε γκολ για την πρόκριση.
Με δύο δικά μου γκολ προηγηθήκαμε με 2-0 και ο Καμάρας έβαλε και το τρίτο γκολ που μας έδινε σκορ πρόκρισης. Μετά το 55΄και το 3-0 παίξαμε καλή άμυνα με στόχο να μην δεχτούμε γκολ και ο Κωνσταντίνου έκανε μια φοβερή απόκρουση σε σουτ των αντιπάλων βγάζοντας την μπάλα με τα ακροδάχτυλα στη ρίζα του κάθετο δοκαριού. Τότε είπα μέσα μου πως αφού δεν φάγαμε γκολ θα προκριθούμε, όπερ και εγένετο».
Σε ερωτηση για την ψυχολογία με την οπποια πήγαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού στον τελικό του Γουέμπλεϊ για να παίξουν με τον Αγιαξ και να διεκδικήσουν το τρόπαιο, ο Αντωνης Αντωνιάδης απαντά: «Πήγαμε με άριστη ψυχολογία στον τελικό. Σε εκείνη την ομάδα του Παναθηναϊκού υπήρχε στον πάγκο ο τεράστιος Φέρεντς Πούσκας, ο οποίος διέθετε μεγάλη εμπειρία από τέτοιου είδους παιχνίδια. Μας ενέπνευσε μας ζήτησε να παίξουμε ελεύθερα και χωρίς άγχος. Ο Φαν Ντάικ πέτυχε ένα τυχερό γκολ που έδωσε γρήγορα το προβάδισμα στον αντίπαλο. Ο Άγιαξ ήταν καλύτερος στο α’ ημίχρονο. Στο β΄ημίχρονο ανεβάσαμε την απόδοσή μας και χάσαμε ευκαιρίες με δική μου κεφαλιά και σε άλλες φάσεις με τους Καμάρα, Δομάζο και Φυλακούρη. Όταν ο Άγιαξ πέτυχε το δεύτερο γκολ μετά από μια καραμπόλα, οι παίκτες του πανηγύριζαν ξέφρενα βγάζοντας από μέσα τους όλο το άγχος που τους δημιουργήσαμε με την πολύ καλή απόδοσή μας στο β΄ημίχρονο».
Υπήρξε στο φινάλε πίκρα για την απώλεια του τροπαίου; «Σίγουρα υπήρχε μια πίκρα, ωστόσο αισθανόμασταν πολύ γεμάτοι με όσα είχαμε πετύχει κι αυτό ήταν κάτι που σκέπαζε την όποια πίκρα. Είχαμε απέναντί μας τον μεγάλο Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ τον μετέπειτα άρχοντα της Ευρώπης. Ο Παναθηναϊκός του Γουέμπλεϊ είχ ε καταφέρει να ενώσει ολόκληρη την Ελλάδα και τους φιλάθλους όλων των ομάδων. Στη Λεωφόρο υπήρχαν φίλαθλοι του Ολυμπιακού με πανό υπέρ του Παναθηναϊκού, φίλοι της ΑΕΚ του ΠΑΟΚ και γενικότερα όλων των ελληνικών ομάδων. Αξέχαστες στιγμές που δεν θα τις ξαναζήσουμε ποτέ. Το κυριότερο όμως ήταν πως εκείνη η ομάδα του Παναθηναϊκού είχε μόνο Έλληνες παίκτες στη σύνθεσή της. Σήμερα έχουν αλλάξει οι εποχές και φτάσαμε στο σημείο να μην βλέπουμε ελληνόπουλα σε ελληνικές ομάδες. Ως πρόεδρος του ΠΣΑΠ προσπάθησα να περάσω χωρίς να τα καταφέρω να υπάρχουν πέντε γηγενείς παίκτες σε κάθε ελληνική ομάδα».
