Η γενιά μας έχει ως σημείο αναφοράς την 4η Ιουλίου του 2004. Κανείς δεν ξεχνά πού βρισκόταν εκείνη την ημέρα που η Ελλάδα ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης. Το ίδιο ισχύει και με τους σημερινούς παίκτες της Εθνικής Ανδρών.
Τρεις είναι οι Θρακιώτες στην Εθνική σήμερα, όλοι τους αμούστακα παιδιά τότε, 15 χρόνια πριν. Ο αρχηγός Βασίλης Τοροσίδης το 2004 μόλις είχε συμπληρώσει τα 19 του χρόνια (γεννημένος Ιούνιο του 1985 άλλωστε), σταδιακά προωθούνταν από τις ακαδημίες της Ξάνθης στην πρώτη ομάδα, ήταν στο μικροσκόπιο των ομοσπονδιακών στις μικρές εθνικές αλλά ούτε και ο ίδιος φανταζόταν ότι τρία χρόνια μετά θα έκανε ντεμπούτο στην Εθνική Ανδρών και 15 χρόνια μετά θα είχε διατελέσει αρχηγός της, έχοντας συμπληρώσει 100 συμμετοχές με το εθνόσημο.
Όπως ήταν φυσιολογικό, είχε παρακολουθήσει όλα τα παιχνίδια εκείνης της πορείας στην Ξάνθη, παρέα με την οικογένεια και τηρώντας όπως και οι περισσότεροι τα γούρια. Ίδιες θέσεις, ίδια φαγητά, ίδια όλα. Στον τελικό υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Ο μεγαλύτερος αδελφός Κώστας έπρεπε για έναν γάμο να βρεθεί στην Ημαθία. Ο Βασίλης έμεινε πίσω στην Ξάνθη. Κινδύνευαν να χαθούν όλα τα γούρια. Ωστόσο δεν έπαιζαν αυτά μπάλα και ο ίδιος είχε πνιγεί στις αγκαλιές συγγενών και φίλων στους δρόμους της Ξάνθης, όταν ο Ζαγοράκης σήκωνε την κούπα στον πορτογαλικό ουρανό.
Ο αρχηγός της ΑΕΚ Πέτρος Μάνταλος ήταν τότε μικρό παιδάκι αλλά δεν μπορεί να ξεχάσει την ανάμνηση. «Ήμουν 13 ετών τότε, μόλις είχα πάει γυμνάσιο, ασχολούμουνν με την μπάλα βέβαια αλλά όπως καταλαβαίνετε θυμάμαι λίγα πράγματα. Θυμάμαι ότι ήμουν στην Κομοτηνή με φίλους σε σπίτι! Εκεί παρακολουθήσαμε τον τελικό. Αυτό όμως που μου έμεινε πιο πολύ ως ανάμνηση είναι ότι μετά το ματς μια ολόκληρη πόλη ήταν στους δρόμους. Όλοι πανηγύριζαν και έκλαιγαν από χαρά όλο το βράδυ», θυμάται ο Πέτρος Μάνταλος.
Λίγα χιλιόμετρα πιο ανατολικά, ακόμα πιο μικρός, μόλις 10 ετών, ήταν ο Μανώλης Σιώπης που πρόσφατα έκανε το ντεμπούτο και τις δύο πρώτες συμμετοχές του με την Εθνική Ανδρών. «Τότε ήμουν σπίτι, στο Τυχερό του Έβρου, με όλη την οικογένεια. Μαζί είδαμε το ματς, να τηρήσουμε και τα γούρια. Μόλις τελείωσε ο τελικός, θυμάμαια είχα πάρει έναν κοιβά, τον είχα σαν νταούλι και βγήκαμε στο μπαλκόνι με τον αδερφό μου και όλοι οι φίλοι μας με τα δικά τους, γιατί μέναμε σε εργατικές κατοικίες. Όλοι μαζί, αν και μικρά πιτσιρίκια, λέγαμε εν χορώ “σηκωσέ το το γ@μ#μ3νο, δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω”. Είναι κάτι που θυμάμαι χαρακτηριστικά, ίσως από τις πιο έντονες στιγμές της παιδικής μου ηλικίας», εξιστορεί στο ThrakiSportS ο διεθνής παίκτης που πρόσφατα πήρε μεταγραφή από τον Άρη στην τουρκική Αλάνιασπορ.
