Τον Μάιο του 1994 ολοκληρώνεται η κυριαρχία της ΑΕΚ με την κατάκτηση του τρίτου συνεχόμενου τίτλου. Στον Ολυμπιακό ο Κόκκαλης ανανεώνει την εμπιστοσύνη του στον Αλέφαντο και για τη νέα σεζόν. Στον Παναθηναϊκό ο Βαρδινογιάννης δείχνει την πόρτα της εξόδου στον Σαραβάκο που τρέχει στην αγκαλιά του Μελισσανίδη. Η ΕΠΟ έχει μεγάλες φούριες. Από τη μια να στείλει για πρώτη φορά την Εθνική σε Παγκόσμιο Κύπελλο και από την άλλη να διοργανώσει τον 39ο τελικό του Πρωταθλητριών, που πλέον έχει μετονομασθεί σε Τσάμπιονς Λιγκ. Το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας υπολογιζόταν ακόμα ως ένα από τα πιο σύγχρονα της Ευρώπης. Και ο τελικός, ο ορισμός του μεσογειακού: Μίλαν κατά Μπαρτσελόνα, ονειρεμένο ζευγάρι εκείνης της εποχής.
Οι προτιμήσεις του ελληνικού κοινού μοιρασμένες. Η Μίλαν είχε κερδίσει αρκετούς νέους θαυμαστές με το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που έπαιξε λίγα χρόνια νωρίτερα χάρη στο αξεπέραστο ολλανδικό τρίο Γκούλιτ – Φαν Μπάστεν – Ράικαρντ. Η Μπαρτσελόνα κουβαλούσε τον μύθο της ομάδας που αντιστάθηκε με επιτυχία στην παντοκρατορία της Ρεάλ Μ. στην Ισπανία. Ομως μη νομίζετε ότι προ 20ετίας είχε (τουλάχιστον στην Ελλάδα) τους οπαδούς που την λατρεύουν και την αποθεώνουν (κυρίως λόγω Μέσι) σήμερα.
Η Αθήνα έτοιμη να υποδεχτεί καραβάνια Μιλανέζων και Καταλανών φιλάθλων που κατέλαβαν κάθε γωνιά στην Ομόνοια, στο Σύνταγμα και στην Πλάκα. Ανέτοιμο να υποδεχτεί με τις (ανύπαρκτες) υποδομές του τους ταξιδώτες οπαδούς ήταν το αεροδρόμιο του Ελληνικού. Σχεδόν 40.000, ελαφρώς περισσότεροι οι Ιταλοί. Θυμάμαι τον Σπύρο τον Ρέκκα στην “Ελευθεροτυπία” να γράφει ολόκληρα σεντόνια για 6ωρες και 8ωρες καθυστερήσεις, για απίστευτη ταλαιπωρία, για αναμονή των ταξιδιωτών ακόμα και 4-5 ώρες μέσα στα αεροσκάφη (μετά τον τελικό για την αναχώρηση), για δεκάδες πτήσεις τσάρτερ που έπρεπε να προσγειωθούν με διαφορά λεπτών. Ακόμα και για ακυρώσεις πτήσεων με φιλάθλους που έμειναν με τα εισιτήρια στα χέρια και δεν έφτασαν ποτέ στην Αθήνα. Η Alitalia έβγαζε ανακοινώσεις και ξεσπάθωνε κατά των αρμοδίων της χώρας μας.
Το αθλητικό της “Ελευθεροτυπίας” μετακόμισε σχεδόν ολόκληρο στο Ολυμπιακό Στάδιο εκείνο το βράδυ της 18ης Μαΐου. Παρών και ο Συρίγος που ως γνήσιος ιταλόφιλος δεν θα μπορούσε τίποτα άλλο να είναι εκτός από Μίλαν. Ροσονέρι ήθελα κι εγώ, διότι ποτέ δεν ταυτίστηκα με το ισπανικό ποδόσφαιρο. Από πιτσιρίκι και όσο μεγάλωνα (70s και κατόπιν στα 80s) στην μπάλα κυριαρχούσαν τρεις λαοί. Γερμανοί, Άγγλοι και Ιταλοί.
Πάντως η κάλυψη στην εφημερίδα μοιραζόταν μεταξύ του τελικού και της Εθνικής. Η οποία προετοιμαζόταν τότε για το ταξίδι στην Αμερική και θυμάμαι ότι την παραμονή του Μίλαν-Μπάρτσα, έφαγε μια ξεγυρισμένη πεντάρα στο Ουέμπλει από τους Άγγλους με τον Καρκαμάνη στο τέρμα. Ο Αλκέτας πάντως δεν ανησυχούσε. Μονάχα κάτι χαρακτηρισμοί του Αλέφαντου τον πείραξαν τότε τον “Αμερικάνο” που μπήκε στη διαδικασία να απαντήσει και να αποκαλέσει “Τζήμα του ποδοσφαίρου” τον προπονητή του Ολυμπιακού!
Παραμονή του τελικού πήγα στο Πεντελικόν να καλύψω τη συνέντευξη Τύπου του Κρόιφ. Ο ιπτάμενος Ολλανδός και ως προπονητής τα σάρωνε όλα. Απανωτά πρωταθλήματα, κυπελλούχων το ’89, πρωταθλητριών το ’92. Και με απολαυστικό ποδόσφαιρο. Το total football ήταν αυτό είχε πάντα στο μυαλό του και επέβαλε στην Μπαρτσελόνα. Στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων πάντως είχε το στιλ και ύφος του αλαζόνα. Λίγο πολύ είπε τότε πως για το καλό του ποδοσφαίρου θα έπρεπε να νικήσει η Μπάρτσα στον τελικό και ότι δεν θα ωφελήσει το ποδόσφαιρο αν το πάρει η Μίλαν των αμυντικών προσανατολισμών. Αν θυμάμαι καλά είχε ανέβει και ο Αντώνης Αντωνιάδης εκεί, να δει τον Γιόχαν, να θυμηθούν, λέει, το “΄71. Το Ουέμπλει…
Οι Μιλανέζοι πιο κουμπωμένοι, πιο προσγειωμένοι, δια του Καπέλο είχαν αποδεχτεί τον ρόλο του αουτσάιντερ απέναντι στην Dream Team – η ταμπέλα που είχε κολλήσει ο ευρωπαϊκός Τύπος στην ομάδα του Κρόιφ. Οι ροσονέρι θα κατέβαιναν δίχως την ραχοκοκαλιά της άμυνας (Μπαρέζι, Κοστακούρτα) και άντε να σταματήσεις το πιο διαβολεμένο δίδυμο της Ευρώπης την εποχή εκείνη: Ρομάριο και Στόϊτσκοφ.
Τίποτα από τα προγνωστικά δεν επιβεβαιώθηκε. Η ονειρεμένη Μίλαν τα έκανε κομμάτια και θρύψαλα και μαζί και την άμυνα της Μπαρτσελόνα κι έτσι ήρθε αυτό το εκκωφαντικό 4-0. Με Μασάρο, με Μπόμπαν, με Ντοναντόνι, με Ντεσαγί, με Μαλντίνι. Και πάνω απ” όλα με τον μάγο Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς. Στα δημοσιογραφικά τσιμπιόμασταν με τον τρόπο που ζωγράφιζε στο τερέν αυτός ο Μαυροβούνιος αρτίστας της μπάλας. Στις ανταποκρίσεις των Ιταλών συναδέλφων προς “Γκατζέτα ντέλο σπορ” και λοιπά μέσα κυριαρχούσε ένα πράγμα: Ο Σαβίτσεβιτς ήταν η απάντηση της Ευρώπης στον Μαραντόνα. Με τα τρομερά κόλπα, τις ονειρεμένες ντρίπλες και εμπνεύσεις του, το γκολ ποίημα που έβαλε. Στην ποδοσφαιρική ορολογία και στο λήμμα Il Genio ένα όνομα υπάρχει κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ: Του Σαβίτσεβιτς. Ολονύχτιοι οι πανηγυρισμοί μετά τον τελικό. Ενώθηκαν και οι δικοί μας με τους Μιλανέζους στην Ομόνοια κατά το “ούνα φάτσα, ούνα ράτσα” -πέρα από τα συνήθη καμάκια στις Ιταλίδες. Και το αλκοόλ άφθονο μέχρι το πρωί.
Ο Κρόιφ στη συνέντευξη Τύπου ξεροκατάπινε και την άλλη μέρα διάβασα στην “Γκατζέτα” τον πιο ωραίο τίτλο: “Το τρόπαιο ήταν η φάτσα του Κρόιφ”!
Όπως το ’83, έτσι και το ’94 έγινε ευρωπαϊκός τελικός στην Αθήνα χωρίς την παρουσία της πολιτικής ηγεσίας του τόπου. Ιδιο το δίδυμο: Καραμανλής – Παπανδρέου. Εδώ δεν ήρθε όμως ούτε ο ίδιος ο Μπερλουσκόνι που έστειλε τον αδερφό του στην Αθήνα. Ο Καβαλιέρε το ίδιο βράδυ στη Ρώμη ως νεοεκλεγείς πρωθυπουργός ζήτησε (και πήρε) ψήφο εμπιστοσύνης από την ιταλική βουλή! Ήταν χαρακτηριστικά τα λογοπαίγνια την άλλη μέρα, ελληνικών και ξένων εφημερίδων, για τον διπλό θρίαμβο του Μπερλουσκόνι.
