Ανταπόκριση από την Αθήνα: Γιάννης Γιαγκίνης
– Όσο κυλούσε προς το τέλος του ο προημιτελικός του κυπέλλου, σε κάποιους είχαν αρχίσει να έρχονται μνήμες από το αλησμόνητο προ διετίας ματς της ΑΕΚ με τον Πανθρακικό. Τότε που η Ένωση έπεσε στην Β’ (και τελικά στην Γ’) Εθνική, μετά από εκείνο το (αυτο)γκολ του Μπουγαΐδη λίγο πριν το 90′.
Η διαφορά είναι ότι τότε η ΑΕΚ καιγόταν για τη νίκη, αλλά δεν μπορούσε να την πάρει απέναντι σε έναν αντίπαλο που επίσης πάλευε για την σωτηρία του. Αυτή τη φορά, για το γκολ καιγόταν ο Ολυμπιακός. Και μετά τον τραυματισμό και την αποχώρηση του (κομοτηναίου) Πέτρου Μάνταλου, που αποτελεί τελικά από αγωνιστικής πλευράς το κλειδί για την έκβαση του αγώνα, πίεζε. Πίεζε ασφυκτικά. Μερικές φορές ανορθόδοξα, αλλά πίεζε. Και κανείς δεν αμφισβητεί ότι είχε και ποιότητα παικτών να πετύχουν το γκολ, παρά τις απουσίες και τις ατυχίες που είχαν οι ερυθρόλευκοι. Στο κάτω κάτω, αυτοί είναι οι πρωταθλητές ενώ η ΑΕΚ εξακολουθεί να είναι μια ομάδα Β’ Εθνικής. Αναμενόμενο κάποια στιγμή να πιέσουν.
Όσο η ώρα περνούσε, η αγωνία κορυφωνόταν. Κάθε τρεις και λίγο όλοι κοιτούσαν το χρονόμετρο, αλλά η ώρα σε αυτές τις περιπτώσεις περνάει αργά. Η ένταση είναι δεδομένη σε τέτοιες στιγμές. Ή θα έβαζε ένα γκολ ο Ολυμπιακός και θα πανηγύριζε μια εξαιρετικά δύσκολη πρόκριση ή δεν θα το έβαζε και θα έπαιρνε μια υπερήφανη πρόκριση η ΑΕΚ, χαροποιώντας τους 70.000 οπαδούς της που ήρθαν από όλη την Ελλάδα και γέμισαν το ΟΑΚΑ (είδαμε πανό και από Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή και Ξάνθη και μάλιστα στο κάτω διάζωμα, από το σημείο όπου μπήκαν οι ελάχιστοι “κάφροι” που οδήγησαν στην διακοπή, αλλά αυτά σε επόμενες αναρτήσεις).
Έτυχε να μπει γκολ με τον Χαρα. Πολλοί λένε ότι ήταν με το χέρι, ωστόσο όταν χρειάζονται διακόσια ριπλέι για να διαπιστώσει κανείς αν ευσταθεί ο ισχυρισμός, δεν μπορεί να αποδώσει κανείς ευθύνες στον διαιτητή Καλογερόπουλο, ο οποίος σε γενικές γραμμές δεν καθόρισε το αποτέλεσμα και δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αυτήν την φάση. Και κάπου εκεί, η ιστορία αρχίζει τελικά να επαναλαμβάνεται. Σαν φάρσα…
Από το ίδιο σημείο μπαίνουν κάποιοι οπαδοί (υποτίθεται της ΑΕΚ, αλλά δύσκολο να το πιστέψει κανείς με τόση ζημιά που ξανακάνουν στην ομάδα τους). Παίρνουν στο κυνήγι τους παίκτες του Ολυμπιακού, ένας μάλιστα εντός αγωνιστικού χώρου πετά φωτοβολίδες σε βάρος τους. Οι ερυθρόλευκοι τρέχουν πανικόβλητοι προς την φυσούνα. Λίγο μετά πηγαίνει εκεί και ο διαιτητής. Ο αγώνας ολοκληρώνεται χωρίς να τελειώσει ποτέ. Όπως πριν δυο χρόνια, σε εκείνο το ΑΕΚ – Πανθρακικός.
Τότε βέβαια, ουδείς παίκτης του Πανθρακικού τόλμησε να κάνει χειρονομίες προς τους οπαδούς, για να τα λέμε όλα (και καλό θα ήταν να επέμβει ο ποδοσφαιρικός εισαγγελέας για αυτά που κατέγραψαν οι κάμερες), αλλά είναι αμφίβολο αν οι “οπαδοί” που εισέβαλαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο είχαν δει οποιαδήποτε από αυτές τις χειρονομίες. Το πιο πιθανό είναι ότι είχαν ήδη αποφασίσει να μπουν. Και μπήκαν, όταν επετεύχθη το γκολ σε βάρος της ομάδας τους. Από το ίδιο σημείο, όπως και με τον Πανθρακικό.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία… Η ΑΕΚ δεν κινδυνεύει βέβαια με υποβιβασμό αυτή τη φορά, ούτε θα χάσει την άνοδο όσοι βαθμοί και αν τις αφαιρεθούν (θα είχε αξία βέβαια αν οι βαθμοί αφαιρούνταν από τα μπαράζ ανόδου όπως έγινε πέρυσι στον ΠΑΟΚ), αλλά θα πληρώσει ένα πρόστιμο άνω των 200.000 ευρώ, θα τιμωρηθεί η έδρα της ίσως και για τέσσερα παιχνίδια και το κυριότερο, θα ξεκινήσει το νέο πρωτάθλημα με μείον δύο βαθμούς.
Το γράψαμε και πριν. Ενίοτε η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Και αυτό συνέβη στον αγώνα της Τετάρτης. Το μόνο που άλλαξε ήταν ότι τότε οι αντίπαλοι φόραγαν πράσινα και ονομάζονταν Πανθρακικός ενώ τώρα κόκκινα και τον έλεγαν Ολυμπιακό (αν και για να λέμε αλήθειες, έτσι όπως παρατάχθηκε και έπαιξε στα πρώτα 70 λεπτά της αναμέτρησης ο Ολυμπιακός, περισσότερο με παιχνίδι Πανθρακικού έμοιαζε να κάνει). Κατά τα άλλα, και πάλι ο αγώνας ήταν στο ΟΑΚΑ. Με την ΑΕΚ γηπεδούχο. Στο ίδιο λεπτό, με το ίδιο σκορ. Από την ίδια θύρα έγινε η εισβολή. Και πραγματικά δεν θα προξενήσει καμία απορία αν ταυτοποιηθούνοι δράστες και διαπιστωθεί ότι ήταν τα ίδια άτομα.
Για λίγους, ελάχιστους πραγματικά, οι 70.000 κόσμου που δημιούργησε μοναδική ατμόσφαιρα, έφυγαν με σκυμμένο το κεφάλι. Γιατί οι φίλοι της ΑΕΚ δεν έφυγαν απογοητευμένοι τόσο από τον αποκλεισμό της ομάδας τους, στην οποία έδωσαν στο τέλος το πιο θερμό χειροκρότημα για την προσπάθειά της απέναντι σε μια δεδομένα ανώτερη ποιοτικά ομάδα που όμως δεν έδειξε αυτή τη διαφορά της στο γήπεδο, όσο για το γεγονός ότι οι πενήντα “γνωστοί άγνωστοι” κατάφεραν και πάλι να διακόψουν ένα παιχνίδι.
Και να ξαναδιώξουν τον κόσμο που μαζεύτηκε σε αυτήν την υποτιθέμενη γιορτή, στην οποία δεν ήταν και λίγοι τελικά οι μπαμπάδες που φρόντισαν να πάρουν τα παιδιάκια τους. Κρίμα…
