Από το μεσημέρι που άρχισε να μεταδίδεται η είδηση, ο κόσμος του αθλητισμού πάγωσε. Ενας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, για κάποιος ο κορυφαίος, πιο πάνω και από Πελέ ή Μαραντόνα, σε κάθε περίπτωση ο κορυφαίος Ευρωπαίος, δεν είναι πια ανάμεσά μας. «Ιτπάμενος Ολλανδός», «ποιητής του ποδοσφαίρου», «νούμερο 14», «Βασιλιάς χωρίς στέμμα», «Σωτήρας», μερικά από τα ονόματα που είχαν χαρίσει στον μεγάλο Γιόχαν Κρόιφ για τα επιτεύγματά του στο χορτάρι.
Ο «θρύλος» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου ξεκίνησε από τις διάσημες Ακαδημίες του Άγιαξ το 1957, σε ηλικία 10 ετών. Με την φανέλα του «Αίαντα» κατέκτησε 8 πρωταθλήματα, 5 κύπελλα, 3 κύπελλα πρωταθλητριών Ευρώπης και πολλούς ακόμα τίτλους. Φόραγε τη φανέλα με το «9» μέχρι τη σεζόν 1970-71 όταν και τραυματίστηκε σοβαρά. Μετά από τρεις μήνες που επανήλθε, φόρεσε το «14» και έκτοτε δεν άλλαξε ποτέ ξανά αριθμό. Εκείνη τη σεζόν ο Άγιαξ στον τελικό του πρωταθλητριών είχε βρει απέναντί του τον Παναθηναϊκό και τον νίκησε με 2-0. Ήταν τότε που ο Κρόιφ συναντησε για πρώτη φορά τον Αντώνης Αντωνιάδη – και ο Αντωνιάδης τον Κρόιφ.
Η είδηση του θανάτου του κορυφαίου παίκτη βρήκε τον παλαίμαχο άσο του Παναθηναϊκού στην Ξάνθη. Τα τηλέφωνα άναψαν και ο ίδιος συγκινημένος από την απώλεια, μίλησε για έναν φίλο που γνώρισε στα γήπεδα και έμελλε να τον συναναστραφεί και εκτός αυτών. «Με τον Κρόιφ γίναμε φίλοι μετά τον τελικό του 1971. Είχε έρθει και στην Αθήνα ως προπονητής, είχαμε βγει έξω ενώ τον είχα δει και όταν είχα επισκεφτεί τη Βαρκελώνη. Ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος, φιλικός με όλους και βοήθαγε πάρα πολύ κόσμο», είναι τα πρώτα σχόλια που βγαίνουν από το στόμα του.
«Ως ποδοσφαιριστής τι να πει κανείς; Ένας από τους καλύτερους στον κόσμο. Με τρομερή εκρηκτικότητα, το ξεπέταγμα που λέμε ποδοσφαιρικά. Δεν μπορούσες να τον δεις, να τον μαρκάρεις, ούτε με τα μάτια. Μετά τον τελικό του 1971 ήταν ο απόλυτος ηγέτης του Άγιαξ, εκείνης της τρομερής ομάδας. Προκαλείται σπαραγμός από την απώλεια ενός τόσο μεγάλου παίκτη. Είναι πλήγμα για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο», προσθέτει ο Αντώνης Αντωνιάδης, το πιτσιρίκι που ξεκίνησε από το Πετροχώρι Ξάνθης και την σεζόν 1970-1971 είχε αναδειχθεί κορυφαίος σκόρερ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών.
Και ο Αντώνης Αντωνιάδης που έχει γενέθλια σήμερα (25 Μαρτίου) προσθέτει: «Είναι κρίμα που χάθηκε ένας άνθρωπος τόσο νωρίς λόγω του τσιγάρου. Τον πρόδωσε αυτό το άτιμο το τσιγάρο. Ακόμα και στο ημίχρονο του τελικού στο Γουέμπλεϊ, τον είδαμε να καπνίζει. Αλλά όταν έμπαινε στο γήπεδο, δεν το καταλάβαινες. Είχε τέτοια εκρηκτικότητα. Τον έχανες από τα μάτια σου. Ήταν ο μοχλός του Άγιαξ, αλλά και μετά της Μπαρτσελόνα. Και σαν προπονητής ήταν πολύ καλός. Μεγάλο κρίμα και τεράστια απώλεια, διότι ήταν νέος και είχε πολλά να προσφέρει ακόμα».
Μετά τον Άγιαξ, το καλοκαίρι του 1973, ο Κρόιφ πήρε μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα έναντι ποσού ρεκόρ για την εποχή, έχοντας σκοράρει 190 γκολ σε 240 ματς με τον Αίαντα. Στη Βαρκελώνη ονομάστηκε «Σωτήρας» από τους Καταλανούς καθώς στην πρώτη του χρονιά χάρισε το πρωτάθλημα στη Μπάτρσα μετά από 14 χρόνια. Μετά από 48 γκολ σε 143 ματς, ο Κρόιφ ξεκίνησε την περιπλάνησή του στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έπαιξε στους Λος Άντζελες Άζτεκς και στους Ουάσινγκτον Ντίπλοματς. Κατόπιν πέρασε για μια σεζόν από τη Λεβάντε, γύρισε στον Άγιαξ και έκλεισε την καριέρα του στη Φέγενορντ στις 13 Μαΐου του 1984.
Η μεγαλύτερη συνεισφορά του Γιόχαν Κρόιφ στο ποδόσφαιρο ήταν ίσως η εφαρμογή στο γήπεδο της ιδέας του Ρίνους Μίχελς για «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο» της Εθνικής Ολλανδίας. Στο Μουντιάλ του 1974, ο Κρόιφ πήρε από το χέρι την Εθνική Ομάδα της Ολλανδίας και την οδήγησε στον τελικό αλλά ηττήθηκε στο Μόναχο από τη Δυτική Γερμανία με 2-1. Ο Ολλανδός παίκτης κατέκτησε τη «χρυσή μπάλα» του τουρνουά και πήρε το προσωνύμιο του «Βασιλιά χωρίς στέμμα». Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Ολλανδία έπαιξε και στον τελικό του Μουντιάλ της Αργεντινής (χωρίς τον Κρόιφ, που δεν ακολούθησε την αποστολ’η), αλλά ηττήθηκε από την γηπεδούχο ομάδα.
Μετά το τέλος της καριέρας του ανέλαβε προπονητής στον Άγιαξ, οδηγώντας τον σε δύο κύπελλα και ένα κύπελλο κυπελλούχων. Μετακόμισε στη Βαρκελώνη και εκεί δοξάστηκε όσο κανείς άλλος, κατακτώντας 4 πρωταθλήματα, ένα κύπελλο, ένα κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης, τρία σούπερ καπ Ισπανίας και ένα σούπερ καπ Ευρώπης. Το 1996 σταμάτησε την προπονητική του καριέρα, μετά και τις αποτυχημένες συζητήσεις με την ομοσπονδία της Ολλανδίας για να αναλάβει την Εθνική Ομάδα.
Όταν είχε χάσει η Μπαρτσελόνα 4-0 από την Μίλαν στο Ολυμπιακό Στάδιο για τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1994, ο Αντωνιάδης είχε πάει παρέα με τον Αριστείδη Καμάρα να τον υποδεχτεί και ακολούθως, οι τρεις τους είχαν δειπνήσει μαζί, ενθυμούμενοι τα παλιά. Ο Αντωνιάδης τον είχε επισκεφθεί και στην Βαρκελώνη, όπου έμενε μόνιμα – και απεβίωσε το μεσημέρι της Πέμπτης. Μπορεί να ήταν Ολλανδός (και μάλιστα… «Ιπτάμενος»), αλλά η Καταλονία έγινε το δεύτερο σπίτι του.
Το 1999 ο Κρόιφ ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος Ευρωπαίος παίκτης του 20ου αιώνα και δεύτερος στον κόσμο πίσω από τον Πελέ (και μπροστά από τον Μαραντόνα). Την επόμενη χρονιά είχε βρεθεί στην Αθήνα για να παραβρεθεί στην κλήρωση της Super League και να τιμηθεί σε ειδική εκδήλωση, εκεί όπου είχαμε άλλη μια συνάντηση του Κρόιφ με τον Αντωνιάδη. Το 2001, στην επέτειο των 30 ετών από το Γουέμπλεϊ, οι δυο ομάδες ανταμώσαν ξανά, αλλά ο Κρόιφ δεν είχε έρθει να αγωνιστεί σε εκείνη την αναβίωση του θρυλικού τελικού.
Έχει βραβευτεί τρεις φορές με τη «Χρυσή Μπάλα» (1971, 1973 και 1974). Ο κόσμος του ποδοσφαίρου τον αγάπησε πολύ. Μάγεψε τους φιλάθλους και θεωρείται αδικημένος από το γεγονός πως δεν κατέκτησε ένα παγκόσμιο κύπελλο. Ήταν ένας αυθεντικός ηγέτης, εντός και εκτός γηπέδου, αλλά είχε μία κακή συνήθεια. Ήταν μανιώδης καπνιστής, ως το 1991 οπότε και υποβλήθηκε σε επέμβαση στην καρδιά. Ο καρκίνος έμελλε να πάρει από κοντά μας σε ηλικία μόλις 68 ετών…
