Ο Γιώργος Κασναφέρης δεν ειναι πλέον «Ολυμπιακάκιας», όπως αρκετοί τον χαρακτηριζαν. Πράγματι, παραδέχθηκε ότι μικρός υποστηριζε τον Ολυμπιακό αλλά πλεον, 40 χρόνια μετά, τα έχει απομυθοποιήσει όλα αυτα.
«Τώρα είμαι Ορφέας Ξάνθης, η ομάδα του “αδερφού” μου του Μπάμπη Χατζημεστή, Ασκληπιός Επιδαύρου που είναι η ομάδα του χωριού μου, Πανερυθραϊκός και Χολαργός που είναι εκεί ο φίλος μου ο Κυριάκος Γεωργιάδης. Από τους “μεγάλους” τι να είμαι πια…», αποκάλυψε ο ίδιος στην μεγαλη συνεντευξη που παραχώρησε προ μηνος στο Gazzetta.
Διευκρίνισε πάντως ότι όσοι απαντούν οτι δεν είναι καμία μεγάλη ομάδα ή ότι είναι… Εθνική Ελλάδος, είναι ψεύτες και υποκριτές και θα του έδιωχνε από την διαιτησία. Αισθηση μαλιστα προκαλεί η περιγραφή από την γνωριμία του με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, όταν οπως υποστήριξε, άλλαξε… επτά πάμπερς.
Αναλυτικά το σχετικό αποσπασμα για την ομάδα που υποστήριζε μικρός και τώρα:
«Ναι, πιτσιρικάς ήμουν Ολυμπιακός. Αν δεν συμπαθείς μια ομάδα, δεν έχεις σχέση με το ποδόσφαιρο. Τί να πω ότι είμαι; Ροζ Πάνθηρας; Δεν μπορείς να είσαι στο ποδόσφαιρο και να μην είσαι κάτι… Και Ολυμπιακός έγινα συγκυριακά. Ο πατέρας μου δούλευε στο εργοστάσιο της ΙΟΝ στην Πειραιώς. Ο συγχωρεμένος ήταν άσχετος με το ποδόσφαιρο, η οικογένειά μου πάλι άσχετη με το ποδόσφαιρο. Μόνο εγώ ασχολήθηκα. Πώς; Οι καταστάσεις τα έφεραν έτσι. Ο Θεός ξέρει. Δίπλα στο σπίτι μου, ήταν ο κυρ Στέλιος κι ο κυρ Ανδρέας που ήταν φόλα ΑΕΚ. Οι φίλοι μου ήταν επίσης ΑΕΚ. Με πίεζαν όλοι να γίνω ΑΕΚ. Χωρίς καμία σκέψη είπα: “Όχι θα γίνω Ολυμπιακός”.
Ήμουν Ολυμπιακός και τα πιο πολλά ματς που είχα δει ήταν μέσα στη Σκεπαστή, γιατί όλοι μου οι φίλοι ήταν ΑΕΚ. Ενα παιδί 14-16 ετών για να πάει στο Καραϊσκάκης με το τρένο ήθελε 7 μέρες. Άδεια από το σπίτι ούτε για αστείο. Δεν το συζητάμε. Ήμουν Ολυμπιακός γιατί είπα ότι θα είμαι Ολυμπιακός. Για αντίδραση σε αυτούς που με πίεζαν, και λόγω του τόπου εργασίας του πατέρα μου στον Πειραιά έγινα Ολυμπιακός. (…)
Το 1998, σε ένα σεμινάριο διαιτησίας με τον Βουράκη αρχιδιαιτητή καλεσμένος είναι ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, ο οποίος Γιώργος Βαρδινογιάννης είναι από τις μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου και έχει γράψει στο ελληνικό ποδόσφαιρο τη δική του ιστορία. Για μένα είναι δέος. Δεν μπορώ να μην πω ότι δεν είναι δέος κι ο Κόκκαλης κι ο Βαρδινογιάννης. Μπορεί να μην είναι σήμερα στο ποδόσφαιρο, αλλά εμείς μ’ αυτούς μεγαλώσουμε και πορευτήκαμε και δεν μπορώ να μην έχω σεβασμό στις προσωπικότητές τους.
Στο φουαγιέ λοιπόν έχει μπουφέ. Τρώμε ένα σνακ και πίνουμε ένα κρασάκι… Ε, πως τα φέρνει η τύχη και έρχομαι τετ α τετ με τον Βαρδινογιάννη. Καταλαβαίνεις… Είμαι ήδη ο δακτυλοδεικτούμενος ως “το παιδί του συστήματος”. Δεν μπορούσα να κρυφτώ, ούτε να κάνω ντρίμπλα. Ετσι, του λέω: “Γεια σας κύριε Πρόεδρε”. “Γεια σας”, μου λέει. “Είμαι ο Γιώργος Κασναφέρης”, του λέω. “Ο Ολυμπιακάκιας;”, με ρωτάει. Μόλις μου το είπε αυτό άλλαξα επτά πάμπερς. Και εκεί γυρίζει και μου λέει: “Να μην ντρέπεσαι για ό,τι είσαι και καλά κάνεις και το λες. Αρκεί όμως μέσα στο γήπεδο να σφυρίζεις ό,τι βλέπεις”. Όταν μου το είπε αυτό ένιωσα… Όχι απλά ανακούφιση. Διότι όπως σας είπα όλοι κάτι είναι.
Αν διοικούσα το ποδόσφαιρο ή τη διαιτησία και ρωτούσα έναν διαιτητή τι ομάδα είναι και μου έλεγε “Κάτω Ραχούλα”, θα τον έστελνα σπίτι του. Δεν γίνεται να είσαι στο ποδόσφαιρο και να μην συμπαθείς κάποια ομάδα ή να το παίζεις Κινέζος και να είσαι Εθνική Ελλάδας. Τότε πήγαινε σπίτι σου και κάνε τον διαιτητή στην 25η Μαρτίου, στους τσολιάδες στην παρέλαση.
Ύστερα από 40 χρόνια ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, έχει εκφυλιστεί όλο αυτό. Το απομυθοποιείς όλο αυτό. Τώρα είμαι Ορφέας Ξάνθης, η ομάδα του “αδερφού” μου του Μπάμπη Χατζημεστή, Ασκληπιός Επιδαύρου που είναι η ομάδα του χωριού μου, Πανερυθραϊκός και Χολαργός που είναι εκεί ο φίλος μου ο Κυριάκος Γεωργιάδης. Από τους “μεγάλους” τι να είμαι πια… Όταν είσαι όμως 18-20 ετών και μπαίνεις στο ποδόσφαιρο κάτι είσαι και πρέπει να έχεις την τόλμη να το πεις».
