Μπορεί πέρυσι ο ΟΡΦΕΑΣ Ξάνθης, να κατάκτησε την κορυφή της Γ’ Εθνικής, διεκδικώντας με αξιώσεις την άνοδο στην Β’ Εθνική, ωστόσο φέτος η ομάδα – μέχρι και σήμερα τουλάχιστον – αποτελεί τον «ουραγό» της βαθμολογικής κατάταξης, γεγονός που δεν δίνει και πολλές ελπίδες για τη συνέχεια.
Τις πταίει όμως για αυτήν την εξέλιξη; Τι πήγε λάθος; Σε αυτές τις ερωτήσεις απαντά μέσα από την «Θράκη» ο γνωστός αθλητικός παράγοντας, ιδιοκτήτης, αλλά και προπονητής των «κιτρινόμαυρων» της Ξάνθης κ. Μπάμπης Χατζημεστής.
Ο ίδιος εξήγησε μεταξύ άλλων ότι αφενός υπήρχε «σοβαρή απογοήτευση από τους παίκτες» σχετικά με τα όσα διαδραματίστηκαν αναφορικά με την άνοδο στην Β’ Εθνική και αφετέρου, ατυχία αναφορικά με τους τραυματισμούς παικτών που πλαισιώνουν τον βασικό κορμό της ομάδας.
Επιπλέον ο κ. Χατζημεστής δήλωσε ότι «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», παραδεχόμενος ωστόσο την «κακή απόδοση» της ομάδας, που μας έχει συνηθίζει στο καλό ποδόσφαιρο.
Αναλυτικότερα ο κ. Χατζημεστής, εξήγησε στην «Θ» ότι:
Πρώτον, υπήρχε η σοβαρή απογοήτευση από τα ίδια τα παιδιά για το ότι δεν μπορέσαμε να πάμε στην Β’ Εθνική. Αυτό ήταν ένα σοβαρό θέμα, που όσο και αν θέλεις να το αποβάλλεις από τα παιδιά, δεν αποβάλλεται εύκολα. Από εδώ και μετά, ήμασταν αρκετά άτυχοι, που λείπουν μόνιμα από την ομάδα παιδιά – με σοβαρούς τραυματισμούς – όπως ο Χακή Τζαμπάζ και ο Βασίλης Καραγκιόζης αλλά και κάποια άλλα παιδιά τα οποία δεν έπαιξαν ποτέ «κομπλέ». Σίγουρα, όταν ξεκινά ένα λάθος πράγμα από την αρχή, πηγαίνει λάθος. Δεν μπορέσαμε να το ανατρέψουμε. Προσπαθήσαμε, αλλά βλέπω ότι δεν υπάρχουν δυνατότητες στην ομάδα, για να το κάνει, εκτός αν ξαφνικά αλλάξουν κάποια πράγματα.
Χρονικά – όπως είμαστε τώρα – η ψυχολογία είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Σίγουρα όμως όταν έχεις απογοήτευση και τραυματισμούς, δεν είναι ότι εγώ έχω ρίξει «λευκή πετσέτα» (δεν θα το κάνω ποτέ στην ομάδα μου). Τώρα, θα παλέψω μέχρι το τέλος και όπου πάει η ομάδα. Βέβαια, ακόμη δεν στένεψαν τα χρονικά όρια. Υπάρχουν δυο ακόμη αγωνιστικές του δευτέρου γύρου. Ο Ορφέας αν ξεκινήσει και πάρει «μπρος» μπορεί να κάνει πολλά πράγματα (αν και τώρα όπως είναι τα πράγματα, με αυτήν την παικτική συμπεριφορά που έχουμε στο γήπεδο, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε κάτι καλύτερο). Απλώς, αν δω ότι χρονικά δεν μας παίρνουν οι ημερομηνίες και δεν μπορούμε να κάνουμε και αριθμητικά κάτι, θα σχεδιάσουμε την επόμενη χρονιά.
Αναφορικά με όσους σχολιάζουν ότι «είναι θέμα χρημάτων» ο κ. Χατζημεστής επισημαίνει ότι:
Ο προϋπολογισμός της ομάδας είναι ο ίδιος. Δεν έχει αλλάξει. Ο,τι ξοδέψαμε και πέρυσι, ξοδεύουμε και φέτος. Μάλιστα, φέτος έχουμε ένα παραπάνω κόστος γιατί μπήκαμε στην διαδικασία των χειρουργείων και του Τορομανίδη και του Τζαμπάζ (δυο φορές) και αυτά είναι χρήματα – αρκετά πολλά – συν οι θεραπείες. Επομένως ο προϋπολογισμός παραμένει ίδιος. Εμένα με ενδιαφέρει να ακούω τις «κακές γλώσσες», αλλά όταν λένε κάτι, να το τεκμηριώνουν. Επιπλέον, η ομάδα θα φάει την παραμονή του αγώνα, θα πιει, θα μπει σε μια διαδικασία, άρα δεν συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά. Η ομάδα λειτουργεί, όπως λειτουργούσε και παλαιότερα. Δεν έχει κάτι που της λείπει αυτή την στιγμή.
Επιπλέον ο ίδιος τόνισε ότι:
Αν πάρουμε και βαθμολογήσουμε ατομικά τους παίκτες (με άριστα το 10), δεν ξεπέρασαν το 5. Κάποια στιγμή κάθεσαι και λες «τι έγινε;». Από την χρονική στιγμή του πρώτου γύρου μέχρι και τα δυο παιχνίδια, πολλοί από τους βασικούς ποδοσφαιριστές, δεν ξεπέρασαν το 5. Μπορεί, σε ένα παιχνίδι να έπιασαν όλοι το 9, αν όμως το βάλουμε στην γενική βαθμολογία – στον μέσο όρο – δεν ξεπέρασαν το 5. Όταν οι βασικοί σου ποδοσφαιριστές δεν μπορούν να πάρουν στις «πλάτες» τους την ομάδα, δεν νομίζω ότι υπάρχει από εδώ και μετά, μεγάλη ελπίδα. Πάντα όμως στο ποδόσφαιρο, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία (και σε όλα τα πράγματα).
Η αλήθεια είναι ότι εγώ πίστευα ότι θα ανακάμψουμε, αλλά μετά το προχθεσινό παιχνίδι, πιστεύω ότι δεν έχουμε πολύ μεγάλα περιθώρια. Απογοητεύτηκα προχθές γιατί παίζαμε με μια «κατώτερη» ομάδα από εμάς. Και όταν οι καλοί μου παίκτες δεν παίρνουν την ομάδα στην «πλάτη» τους, δεν πιστεύω ότι τα νέα παιδιά που ήρθαν στην ομάδα μπορούν να κάνουν κάτι καλύτερο. Γιατί η ομάδα είχε έναν καλό «κορμό» και αυτοί μπορούσαν να παίξουν σε οποιαδήποτε ομάδα. Επομένως δεν υπάρχουν δικαιολογίες και πάνω από όλα, υπεύθυνος είμαι εγώ που διευθύνω την ομάδα και μετά οι ποδοσφαιριστές.
Η πεσμένη ψυχολογία, μπορεί να υπάρχει, αλλά μην ξεχνάτε ότι πήγαμε στον Σοχό και κάναμε «διπλό» με ελλείψεις. Εκεί, η ψυχολογία μας που ήταν; Όταν περνά ένας μήνας, δύο μήνες, τρεις μήνες, τι περιμένουμε από εδώ και μετά; Πέρασαν έξι μήνες. Πρέπει να ανακάμψουμε. Τι άλλαξε δηλαδή στην ομάδα, που έπαιζε έξω και έφερε δύο διπλά και δύο «Χ»; Άρα, δεν είναι θέμα ψυχολογίας. Είναι θέμα κακής απόδοσης. Αυτό είναι όλο. Επομένως, εγώ «ανέχομαι» όλη αυτήν την κατάσταση, αλλά δεν έχω άλλα περιθώρια για να βελτιώσω κάποια πράγματα παικτικώς. Δεν έχω την δυνατότητα – για παράδειγμα – να πάρω κάποια παιδιά να μου κάνουν την «διαφορά» – και αν μπορούν να την κάνουν – διότι αυτοί οι παίκτες που έχω αυτήν την στιγμή μέσα στην ομάδα, είναι πολύ μεγάλης παικτικής αξίας. Όταν αυτοί δεν μπορούν, για ποιον λόγο να πάρω κάποιον «υποδεέστερο» ποδοσφαιριστή, να τον πληρώσω και να μην μου κάνει τίποτα. Π.χ να κάνω αυτό που κάνει το Άβατο και προς τιμήν τους οι άνθρωποι, πηγαίνουν ψηλά. Εγώ δεν έχω την δυνατότητα να έχω μια ομάδα, για έναν χρόνο. Εμένα δεν με ενδιαφέρει να κάνω μια ομάδα και «του χρόνου ξαναβλέπουμε» (ξανά χρήματα κλπ). Εμένα με ενδιαφέρει να έχω έναν «κορμό» και μέσα σε αυτόν να εισέρχονται και κάποια άλλα παιδιά. Αυτή είναι η πραγματικότητα όμως. Έχουμε κακή απόδοση. Δεν είμαστε καλοί. Αυτό πρέπει να το δούμε «μπροστά» μας. Να μην είμαστε μόνο στους «πανηγυρισμούς» και να δοξάζουμε τον εαυτό μας. Να λέμε «όχι. Στις δύσκολες στιγμές είμαι παρών. Η ομάδα μου με χρειάζεται. Να θέλει και εγώ θα την στρώσω και κανείς άλλος δεν μπορεί να με βοηθήσει».
Κλείνοντας ο κ. Χατζημεστής, σημείωσε ότι:
Τώρα θα δούμε τα επόμενα παιχνίδια, που είναι αρκετά δύσκολα, όπως το «ντέρμπι» της Κυριακής (σ.σ. με τον Άρη Αβάτου) και το επόμενο με τον Πανδραμαϊκό και πιστεύω ότι αν η ομάδα μπορέσει – γιατί μπορεί στα δύσκολα – να κάνει κάτι, θα είμαι αισιόδοξος. Αλλά σας λέω και πάλι, ότι έχει χαθεί λίγο η ελπίδα μου. Δεν απογοητεύτηκα εντελώς, αλλά είναι ότι δεν παίζουμε καλό ποδόσφαιρο. Ακόμη και όταν κερδίζουμε, δεν παίζουμε καλό ποδόσφαιρο. Εμείς συνηθίζαμε τον κόσμο να παίζουμε καλό ποδόσφαιρο. Τώρα, δεν παίζουμε καλό ποδόσφαιρο, δεν αλλάζουμε την μπάλα, δεν κάνουμε λίγα πράγματα για να βελτιώσουμε την κατάσταση.
