Ενα άρθρο για την «αγαπημένη Κομοτηνή των φοιτητικών μας χρόνων» καπου στις αρχές της δεκαετία του ’90 δημοσίευσε ο Ξανθιώτης καθηγητής Φυσικής Αγωγής Δημήτρης Γκαγκαλίδης.
Περιγράφει μια εποχή όχι πολύ μακρινή, 30 χρόνια πριν, την οποία δείχνει να νοσταλγεί ο γνωστός γυμναστής που είναι ιδιαιτέρος αγαπητός σε όλη την Περιφέρεια Ανατολικης Μακεδονίας – Θράκης χάρη στις «Αλλιώτικες Προτάσεις» του.
Γράφει ο Δημήτρης Γκαγκαλίδης:
Είχαμε φτάσει Σεπτέμβρη, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 μαζί με τον Γιάννη απ’ τη Κρήτη και τη Βούλα από Λάρισα και το πρώτο πράγμα ήταν να φάμε μαγειρευτό στ’ «Αδέρφια» (με ολίγη από γιουβέτσι) και να πάμε στο «πρατήριο» της ADIDAS για ν’ αγοράσουμε αθλητικά. Ραντεβού με τους άλλους ΤΕΦΑΑτζήδες στο «Σπαθί» κι από κει περιπλάνηση στις γειτονιές για να βρούμε σπίτι. Θυμάμαι μπόλικη περηφάνια ως «μέλη» πλέον του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, σε μια πόλη που έσφυζε από ζωή, κίνηση και πολλούς (μα πάρα πολλούς) φοιτητές.
Στην Κομοτηνή άρχιζες με μπουγάτσα, συνέχιζες με σχολή και διάβασμα (λέμε τώρα) και τελείωνες με βραδινό ποτό. Η «λέσχη» για φαγητό λειτουργούσε ακόμη μέσα στη Νομική (εντός πόλης) και το καφεδάκι το πίναμε στον Καμενίδη, όσο ο καιρός ήταν καλός. Κατά τ’ άλλα, στην εκκλησία δίπλα βγάζαμε φωτοτυπίες (βλ. Σαλπιγγίδης), ενώ στη «Μεταλλουργική» προς τον Ίασμο, κάναμε τα «πρακτικά» αθλήματα, σ’ ένα παλιό εργοστάσιο που ανήκε στο ΤΕΦΑΑ, μέχρι να ολοκληρωθεί η Πανεπιστημιούπολη.
Θυμάμαι πρόεδρο της σχολής τον Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου, μετέπειτα προπονητή της Εθνικής μπάσκετ, καθώς και το μισό Πανεπιστήμιο να χρωστά τα μαθήματα του Τοκμακίδη (Εργοφυσιολογία) και Καμπίτση (Στατιστική). Στο ίδιο τμήμα ειδικότητας είχα τους Μάριο Γκιούρδα και Αντώνη Τσακιρόπουλο εκπρόσωποι απ’ το διάσημο «βόλεϊ του Έβρου», ενώ στο ποδόσφαιρο ήταν στην τάξη οι Ουζουνίδης, Κεχαγιάς, Κωστένογλου και Γκαριπίδης, που είχαν πάρει εισιτήριο από συμμετοχές και διακρίσεις της Εθνικής Νέων. Βέβαια όλοι «είχαμε μάτια» μόνο για την Γωγώ (βλ. Μαστροκώστα) που όταν περπατούσε στο κυλικείο… έτριζαν τα πλακάκια!
Κατά τα’ άλλα, λατρέψαμε τα γλυκά της Κομοτηνής, την πανέμορφη Πρυτανεία, τα μπουζούκια που ποτέ δεν πήγαμε τελικά, αλλά και τους ταξιτζήδες που πάντα είχαν να μας πουν νυχτιάτικα μια ιστορία. Με ωτοστόπ πηγαίναμε και γυρνούσαμε στο σχολή, που τότε ήταν δίπλα στην Αστυνομική (παλιά Κτηνιατρική υπηρεσία), στο δρόμο προς Αίγειρο. Στο καφενείο «Κισμέτ» δεν πήγαμε να μας πουν τον καφέ, εμείς όμως τους λέμε ότι ήταν… τα καλύτερα μας χρόνια…
