Σαμοθράκη δεν είναι νησί. Είναι τα σωθικά της βροντής, ξαπλωμένα στη θάλασσα. Είναι το ξύπνημα του Διονύσου στο θρακικό πέλαγος. Είναι ο καθεδρικός ναός των Θεών στη γη.
Λόγω της γενέτειράς μου Κομοτηνής, γνώρισα νωρίς τη Σαμοθράκη, την «ψηλή Θράκη» – από το αρχαιοελληνικό σάμος = υψηλή. Σ’ όποια ηλικία, μ’ όποια ιδιότητα και να την επισκεφτεί κανείς, έχει να λάβει ανάλογες συγκινήσεις. Ως έφηβος αντάρτης κι ως φοιτητής που ψάχνει έρωτες. Ως τριαντάρης πλέιμπόι κι ως σαραντάρης οικογενειάρχης. Και σαν αθλητής και σαν ασκητής. Και σαν πάρτι άνιμαλ και σαν μπον βιβέρ. Και κάθε φορά το νησί, εκεί αγέρωχο, προξενεί τα αντίστοιχα ρίγη και προσφέρει την ίδια συγκίνηση.
Από το χιονισμένο Φεγγάρι (όπως αποκαλούν οι ντόπιοι το όρος Σάος) μέχρι τη θάλασσα που φτάνουν τα πλατανοδάση, η Σαμοθράκη περιλαμβάνει τα πάντα. Βάθρες απόκοσμες, απομονωμένες παραλίες, καταρράκτες που πέφτουν κατευθείαν στη θάλασσα και παράκτιες ή θαλασσινές σπηλιές, Γενουάτικα οχυρά (Πύργος των Γκατιλούζι), φαράγγια και το Ιερό των Μεγάλων Θεών, στο οποίο τελούνταν τα Καβείρια μυστήρια. Η Παναγία Κρημνιώτισσα είναι ο πυλώνας της ψυχής σου.
Γαστριμαργικώς, κατσίκια και ψάρια, χοϊκά μαγειρεμένα, βγάζουν όλη τους την ένταση στο πιάτο. Ωστόσο, ακόμα θυμάμαι την καπνισμένη επίγευση απ’ την πατάτα, που τηγανίστηκε στην ξυλοφωτιά.
Λένε ότι στη Σαμοθράκη κάνανε τον Μέγα Αλέξανδρο, ο Φίλιππος Β΄ και η Ολυμπιάδα. Έτσι εξηγείται.
