Ένα αφιέρωμα της ιστοσελίδας contra, το οποίο επιμελήθηκε ο Λευτέρης Ελευθερίου, φέρνει στο προσκήνιο τον μεγάλο Αθλητικό Όμιλο Ορεστιάδας της δεκαετίας του ’90 και τον τοποθετεί ανάμεσα στην μπασκετική ΑΕΚ του 1968, τον μπασκετικό Άρη της δεκαετίας του ’80, την Βουλιαγμένη στον τελικό του 1997 και φυσικά την πρωταθλήτρια Ελλάδος ΑΕΛ το 1988.
Μάλιστα, όπως αποκαλύπτει ο ίδιος ο αρθρογράφος, ο ΑΟ Ορεστιάδας αποτέλεσε αφορμή για να γραφτεί αυτό το άρθρο. «Είναι η αφορμή για την οποία γράφτηκε το κείμενο. Μία συζήτηση για βόλεϊ με έναν άγνωστο συνάδελφο έφερε στο φως τη δική του εμπειρία, καθ’ ό,τι υπήρξε παιδί της Ορεστιάδας. Η μία ανάμνηση αθροίστηκε με την άλλη, την αναμονή του υπογράφοντα το μεσημέρι ή το απόγευμα του Σαββάτου απέναντι στην τηλεόραση, προκειμένου να γίνει σύνδεση με το μικρό γήπεδο της Αλεξανδρούπολης (Sic – λογικά εννοούσε της Ορεστιάδας)» ανέφερε αρχικά ο αρθρογράφος, ο οποίος συμπλήρωσε πως «Τα Ορεστιάδα-Ολυμπιακός και Ορεστιάδα-Παναθηναϊκός είχαν τη δυναμική ποδοσφαιρικών παιχνιδιών εκείνα τα χρόνια, όπως άλλωστε και με τις τρεις ομάδες της Θεσσαλονίκης, τον Άρη, τον ΠΑΟΚ και τον Ηρακλή. Ίσως ο τρόπος που αισθανόμαστε για την Ορεστιάδα, όπως και τη Λάρισα πιο πάνω, φανερώνεται έκδηλα με το καθολικό σοκ από το θάνατο του Νίκου Σαμαρά».
Στη συνέχεια παρατίθενται και δηλώσεις ενός εκ των μεγάλων πρωταγωνιστών αυτής της ομάδας, του Αντώνη Τσακιρόπουλου, ο οποίος έκανε σπουδαία καριέρα στο βόλεϊ και συνεχίζει από το μετερίζι του προπονητή, είναι παιδί της Ορεστιάδας και μπορεί να επιβεβαιώσει την αίσθηση, ότι ήταν μία ομάδα αγαπητή από όλους: «Φυσικά και υπήρχε καθολική αποδοχή, αυτό που έγινε εκείνα τα χρόνια στην Ορεστιάδα δεν θα ξανασυμβεί στο ελληνικό βόλεϊ, το νιώθαμε ότι ήμαστε μία ομάδα που είχε τα βλέμματα όλων των Ελλήνων. Όλα τα παιχνίδια στην έδρα της ήταν μία γιορτή, που άρχιζε πριν από την αναμέτρηση και τελείωνε πολύ μετά από αυτήν. Αλλά ακόμα κι όταν κατεβαίναμε, για να παίξουμε με τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ, λαμβάναμε αγάπη. Υπήρχαν άνθρωποι που στις εφημερίδες έψαχναν να βρουν τα νέα της Ορεστιάδας. Το μέγεθός της σε σχέση με τις μεγάλες ομάδες ήταν μικρό, αλλά αυτό που γινόταν εκεί ήταν όντως κάτι μεγάλo».
Η Ορεστιάδα συνέπεσε την εποχή που η Εθνική κατέκτησε την έκτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βόλεϊ του 1994, που έγινε στην Αθήνα, και θα μπορούσε να πει κάποιος ότι με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα ακολούθησε βίους παράλληλους: «Δεν ισχύει αυτό. Η Ορεστιάδα άρχισε να πέφτει γύρω στο 1998-99. Εννοείται ότι υπήρχαν παίκτες της στην Εθνική Ομάδα, αλλά δεν έχει σχέση, αφού και μετά τα καλά χρόνια της Ορεστιάδας η Εθνική συνέχισε να είναι ανταγωνιστική. Άλλωστε παίκτες της, όπως ο Σαμαράς, ο Μποζίδης, ο Παπάζογλου κι εγώ, κάναμε πορεία και συνεχίσαμε να παίζουμε χωρίς να υπάρχει πλέον η Ορεστιάδα».
Σε ό,τι αφορά τις πιθανότητες επανάληψης μίας τέτοιας ομάδας, η οποία θα μπορεί να είναι αγαπητή από όλους εδρεύοντας σε επαρχιακή πόλη; «Αυτό δεν το ξέρει κανείς, μπορεί κάποια στιγμή να γίνει κάτι ανάλογο ή ακόμα καλύτερο. Αυτό που συνάντησα εκεί ήταν αγάπη από τον κόσμο». Η Ορεστιάδα έπαιξε σε τρεις τελικούς πρωταθλήματος το 1993, το 1997 και το 1998, αλλά δεν κατάφερε να το κατακτήσει. Σπουδαίο είναι ότι μνημονεύεται χωρίς να έχει πάρει κάποιον τίτλο. Αυτό είναι, άλλωστε, που δημιουργεί τη σφραγίδα γνησιότητας.
Ο Τσακιρόπουλος έφυγε για τον Ολυμπιακό το 1995, ωστόσο πρόλαβε να ζήσει την πιο μεγάλη στιγμή της ομάδας, τον τελικό του Κυπέλλου Συνομοσπονδίας εκείνη τη χρονιά. Η Ορεστιάδα ήταν τέταρτη στο Κύπελλο Κυπελλούχων την προηγουμένη, αλλά στο Final 4 του Παλασκιάρι, το Σάββατο 4 Μαρτίου 1995, κατάφερε να νικήσει στον ημιτελικό 3-2 την Τάλι Μιλάνο και να προκριθεί στον τελικό. Παρά την υπεράνθρωπη προσπάθεια στο πρώτο σετ του τελικού της επόμενης μέρας, η Πάρμα, με το θρυλικό Αντρέα Τζιάνι στα ντουζένια του, έφτασε στη νίκη 3-0 σετ. Αυτήν την πορεία θυμάται περισσότερο από όλες ο Τσακιρόπουλος: «Η δεύτερη θέση στο Κύπελλο Συνομοσπονδίας, στον ημιτελικό είχαμε αποκλείσει ιταλική ομάδα, εκείνη η στιγμή ήταν η πιο σημαντική για μένα στην Ορεστιάδα».
Η ομάδα της ομώνυμης πόλης του Έβρου πήγε και την επόμενη χρονιά στο Final 4 της διοργάνωσης, όπως και το 2000. Έμεινε στην τέταρτη θέση και τις δύο φορές. Όχι άδικα, το contra στο αφιέρωμά του χαρακτηρίζει την Ορεστιάδα μια από τις πέντε ομάδες που κατάφεραν να ενώσουν όλους τους Έλληνες, εξαιρουμένων φυσικά θριάμβων των Εθνικών Ομάδων όπως εκείνος της κατάκτησης του Euro το 2004…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ CONTRA ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΕΝΤΕ ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΥ ΕΝΩΣΑΝ ΟΛΗ ΤΗ ΧΩΡΑ ME ENA ΚΛΙΚ ΕΔΩ
