Και επίσημα πτυχιούχος των ΤΕΦΑΑ είναι ο Γιάννης Γιαννούλης που με το … χαρτί στο χέρι “σκότωσε” την ΑΕ Κομοτηνής πετυχαίνοντας 27 πόντους!
Ο γεννημένος στις 5 Ιουνίου του 1976, διεθνής σεντερ από την Καρδίτσα και πατέρας τριών παιδιών κατάφερε στα 41 του χρόνια να πάρει το πτυχίο στα ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης αν και μπήκε στην σχολή τα τελευταία χρόνια και να γίνει πρότυπο για πολλους συμφοιτητές του και πλέον συναδέλφους γυμναστες οτι αν θέλουμε κάτι πολύ μπρούμε νατο πετύχουμε.
Ο Γιαννούλης πλέον συνεχίζει το μπασκετ στην ΜΕΝΤ στα 41 του χρόνια μετα από μια μεγάλη καριέρα σε Φιλαθλητικό Καρδίτσας από όπου στα 18 του τον απέκτησε ο ΠΑΟΚ, με τον οποίο κατέκτησε 2 Κύπελλα Ελλάδας (1995,1999), συνέχισε στον Παναθηναικό με τον οποίο κατέκτησε το 2002 την Ευρωλίγκα και ακολούθησαν η Χάντσβιλ Φλάιτ στο NBDL, o Πανιώνιος, η Μάλαγα, η Κίεβ, η Καχα σαν Φερνταντο, ο Άρης, η Α.Ε. Λεμεσού, η Βουλιαγμένης, ο Δούκας, ο Ηρακλής Κοζάνης, η GBA Αργοναύτης και από φέτος η ομάδα της Τούμπας την οποία με την εμπειρία του οδηγεί στο σκοράρισμα, όπως στο τελευταιο αγώνα με την ΑΕ Κομοτηνής που με 27 πόντους βοήθησε στην ανατροπή και στην νίκη της ΜΕΝΤ με 93-77.
Το ThrakiSports αναδημοσιεύει την συνέντευξη που έδωσε ο Γιαννούλη… στον εαυτό του και στο δικό του blog το gpoint (φώτο Νίκος Σειταρίδης).
Ρωτάει ο Γιαννούλης, και απαντάει ο Γιάννης!
Γιαννούλης: Και επίσημα πτυχιούχος στα ΤΕΦΑΑ του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μήπως μας κάνεις ετεροχρονισμένα πρωταπριλιάτικη πλάκα;
Γιάννης: «Δεν περίμενα ότι θα συγκινηθώ. Δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκομαι σε μία μεγάλη εκδήλωση και με βραβεύουν, αλλά αυτό σήμερα ήταν το κάτι άλλο, γιατί δούλεψα πάρα πολύ, στο να πετύχω αυτό που με κοροϊδεύανε οι άλλοι. Το πτυχίο του γυμναστή, δεν είναι απλά ένας τίτλος, είναι κάτι, θα είμαι πρώτα από όλα εγώ περήφανος, και όλη μου η οικογένεια. Θυμάμαι όταν το πρωτοείπα στη μάνα μου, επειδή είμαστε και χιουμορίστες, ούτε καν γέλασε. Σήμερα που την είδα να κλαίει από συγκίνηση, ανατρίχιασε όλο μου το κορμί».
Γιαννούλης: Στα 40 σου πώς πήρες την απόφαση να επιστρέψεις στα θρανία μαζί με τα πιτσιρίκια;
Γιάννης: «Όλα έγιναν εντελώς τυχαία. Ήταν την περίοδο που επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη να ζήσω μόνιμα, είχα το δικαίωμα να πάω στο πανεπιστήμιο, κάτι που κέρδισα μέσα από τον αθλητισμό, και σκέφτηκα πως άμα το πάρω εγώ έστω και σε αυτή την ηλικία θα γίνω πρότυπο για τα παιδιά μου και παράδειγμα προς όλους, ότι δεν είναι ποτέ αργά για μάθηση. Γιατί τώρα είχα την ευκαιρία να το κάνω, αφού λόγω της καριέρας μου στο μπάσκετ, δεν μπορούσα λόγω χρόνου. Μόνο ο Βασίλης Κικίλιας έπαιζε και πήρε πτυχίο. Όσον αφορά τα πιτσιρίκια-συμφοιτητές μου, ήξερα ότι σε πηγαδάκια με κοροϊδεύανε και με φωνάζανε παππού, αλλά όταν κάναμε τα αγωνίσματα, δεν με φτάνανε τα γατάκια».
Γιαννούλης: Με αυτό το πτυχίο, θέλησες να αποδείξεις κάτι στον εαυτό σου ή σε κάποιους άλλους;
Γιάννης: «Επειδή η ζωή μου όλη ήταν, σε ότι και να κάνω να νικάω, αυτό έβαλα στο μυαλό μου, εφόσον πήρα την απόφαση να το κάνω. Έκανα πάρα πολλές προπονήσεις, ώστε στους «αγώνες»-εξετάσεις, να μπορέσω να βγω για μία ακόμη φορά νικητής. Αποδεικνύοντας στον εαυτό μου, πώς άμα έχεις θέληση μπορείς να τα καταφέρεις».
Γιαννούλης; Έκλαψες;
Γιάννης: «Όχι. Γυάλισαν τα μάτια μου, όταν είδα την χαρά που έκαναν τα παιδιά μου. Ο μπαμπάς εκτός από μπασκετμπολίστας είναι και γυμναστής με πτυχίο. Άσχετα αν με κορόϊδευε η Στελλίνα για τον βαθμό μου και μου είπε ότι δεν δέχεται τέτοιο πτυχίο».
Γιαννούλης: Όση ώρα περίμενες μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά να παραλάβετε το πτυχίο σας, ποιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό σου;
Γιάννης: «Έβλεπα τα άλλα παιδιά που τώρα ξεκινάνε τη ζωή τους, πόσο τυχεροί είναι, που έχουν τόσες γνώσεις, και δεν τις είχα εγώ όταν ξεκινούσα τη ζωή μου, γιατί θα είχα μία διαφορετική καριέρα. Γιατί στη γυμναστική ακαδημία, μαθαίνεις τα πάντα γύρω από τον αθλητισμό, γύρω από το σώμα, γύρω από τη διατροφή, πράγματα που όταν έπαιζα, δεν τα γνώριζα καν. Και αυτό με κράτησε και έλεγα, θέλω να μάθω. «Διψούσα» για μάθηση κάθε μέρα (γιατί πήγαινα κάθε μέρα στο Πανεπιστήμιο), και συνειδητοποιούσα πώς όλα ταιριάζουν μεταξύ τους. Από τους παραδοσιακούς χορούς, μέχρι και την τοξοβολία, το ένα συμπληρώνει το άλλο».
Γιαννούλης: Την ώρα που σου φώναζαν στην αίθουσα «σήκωσέ το» το τιμημένο, συγκινήθηκες;
Γιάννης: «Την ώρα που καθόμουνα και έβλεπα τους δικούς μου ανθρώπους, την οικογένειά μου και τους φίλους μου, που ήρθαν να με δουν, ο τρόπος που με κοιτάζανε, ήταν ακριβώς ο ίδιος όταν έπαιρναν τίτλους με τις ομάδες που έπαιζα. Ήταν ακριβώς τα ίδια συναισθήματα»
Γιαννούλης: Τη σημερινή μέρα που θα ήθελες να την αφιερώσεις;
«Στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, στα τρία μου παιδιά πάνω από όλα, τον Νικόλα, τη Στελλίνα και τη Μαρία, αλλά και σε όλους αυτούς που γελάσανε όταν τους το είχα ανακοινώσει. Πάρτε να έχετε τώρα. #ston pato sas!»
Γιαννούλης: Έτοιμος και για μεταπτυχιακό τώρα;
Γιάννης: «Θα ξεκουραστώ λίγο, και το ταβάνι μου είναι ουρανός. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου κατεβάσει (γέλια)». Από εδώ και στο εξής να με φωνάζετε κύριε Καθηγητά. Τέλος το Gian-Gian!
