Ένας Εβρίτης ανέλαβε να μάθει ποδόσφαιρο τους Κινέζους. Η Εθνική Ομάδα Νέων της χώρας έχει Έλληνα γυμναστή, τον Σπύρο Τουτζιαράκη από το Σοφικό , ο οποίος μετά από καριέρα στην Ελλάδα και την Αυστρία, βρέθηκε και στην άλλη άκρη του πλανήτη στην Κίνα και υπέγραψε συμβόλαιο 14 μηνών με την ομοσπονδία της χώρας!
Δεν πρόκειται για ένα τυχαίο πρόσωπο. Μιλάμε για τον πρώην γυμναστή της ΑΕΚ (επί Έβαλντ Λίνεν), του Πανιωνίου αλλά και της αυστριακής Σάλτσμπουργκ. Ο Τουτζιαράκης που γεννήθηκε στη Γερμανία αλλά κατάγεται από το Σοφικό Έβρου,εκτός από την Εθνική Κίνας έχει συμβόλαιο και στην Hubei Κ20 (σαν να λέμε Μεικτή Αθηνών), στην Wuhan Academy και μίλησε για την εμπειρία που βιώνει στη χώρα της Ανατολικής Ασίας.
Εργάστηκε μεταξύ άλλων σε Kολωνία, Ουτρέχτη, Πανιώνιο, Ντούισμπουργκ, Red Bull Σάλτσμπουργκ, το όνομά του στη χώρα μας όμως έγινε περισσότερο αναγνωρίσιμο κατά τη θητεία του στην ΑΕΚ, όπου δούλεψε αρχικά ως υπεύθυνος φυσικής κατάστασης της Ακαδημίας και στη συνέχεια ως εκ των βοηθών του Έβαλντ Λίνεν, τον οποίο βοήθησε να κάνει ακόμη και μεταγραφές για την ενίσχυση της ομάδας όπως οι Τσουμάγκας-Μητρόπουλος (είχαν μιλήσει και με Γκέκα, Κλωναρίδη, Τάτο, Μάντζιο, Αμανατίδη αλλά δεν υπήρχαν χρήματα). Μαζί με τον Γερμανό έζησε στην Ένωση απίθανες και συνάμα τραγελαφικές καταστάσεις σε μία εποχή που η ομάδα πάλευε για την επιβίωσή της. Αυτές οι εμπειρίες όμως σφυρηλάτησαν το μέταλλο του χαρακτήρα του και βγήκε δυνατότερος για τις επόμενες προκλήσεις της ζωής του.
Πως όμως έφτασε ένας Εβρίτης να μαθαίνει… μπάλα στους Κινέζους; Σίγουρα ένας λόγος είναι η πρόκληση, αφού είναι άνθρωπος του αθλητισμού που αρέσκεται να ταξιδεύει και να γνωρίζει νέα πράγματα, πολιτισμούς, φιλοσοφίες, ως άλλος αιώνιος πρόμαχος που αναζητεί τη δικιά του Τάνελορν, όπως ο Έλρικ του Μελνιμπονέ, στα βιβλία του Μάικλ Μούρκοκ. Μία ματιά στο βιογραφικό του είναι αρκετή. Δεν είναι τυχαίο, ότι έχει περάσει από Γερμανία, Αυστρία και παραλίγο να δουλέψει στην Πορτογαλία. Οι γνώσεις, η εργατικότητα, η επαγρύπνηση, ήταν μερικά από τα στοιχεία που έψησαν τους Ασιάτες. Ένα όμως ήταν το στοιχείο που τους κέρδισε, η δημιουργικότητα. Μάλιστα ο ίδιος ο Έβαλντ Λίνεν τον είχε επαινέσει σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή για αυτό, το προσόν του.
Ο… Bruce όπως τον αποκαλούν στην Κίνα, αποκάλυψε μάλιστα σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει πριν ενάμισι χρόνο στο Sport24 ότι μίλησε πριν πάει στην Κίνα με τον Λούμπος Μίχελ για να εργαστεί στον ΠΑΟΚ, ενώ καταλήγοντας υποστηρίζει πως «κάθε μέρα εδώ στην Κίνα έχεις μια νέα ιστορία που βιώνεις, τόσο που μπορείς άνετα να γράψεις βιβλίο στο μέλλον». Άλλωστε η βάση του στην ασιατική χώρα ήταν το Χουμπέι, ασχολήθηκε όμως και με την Βουχάν που παίζει στη δεύτερη κατηγορία και όπως προαναφέρθηκε έπιασε δουλειά με την Κ19 της Εθνικής. Ο ίδιος αναφέρει: «Δουλεύω πάνω σε τρία διαφορετικά πράγματα. Δουλεύω πάνω σε μία ομάδα που λέγεται Βουχάν. Είμαι στην Ομοσπονδία του Χουμπέι και στην εθνική ομάδα της Κίνας Κ19. Είμαι γυμναστής περισσότερο, fitness coach, assistant coach, κάνω και σκάουτινγκ όταν μου το ζητά ο προπονητής, περισσότερο για τη δικιά μας ομάδα. Το μεγαλύτερο βάρος μου δίνω στην Ομοσπονδία. Είμαι υπεύθυνος για την ανάπτυξη των ταλέντων εδώ, πως να δουλέψουν οι προπονητές, πάω και κάνω σεμινάρια στους προπονητές και ελέγχω τη δουλειά τους. Επίσης επιμορφώνω Scouts και Video Analysts για το πώς να λειτουργούν επαγγελματικά στην ανίχνευση παιχτών, δημιουργίας Database και ολοκληρωμένου συστήματος Scouting και ανάλυσης ομάδων».
Όπως αποκαλύπτει ο Σπύρος Τουντζιαράκης, παρά τα προβλήματα, οι Κινέζοι έχουν πάρει πολύ σοβαρά το άθλημα και επενδύουν εκεί που πρέπει, σε αντίθεση με το ελληνικό ποδόσφαιρο που χρήματα έπεσαν κάποτε, αλλά είχαν άλλη κατάληξη και δεν επενδύθηκαν στην ανάπτυξη. Πάντως κάθε άλλο παρά μύθος είναι ότι οι Κινέζοι επενδύουν αρκετά χρήματα στο ποδόσφαιρο. «Δεν είναι μύθος. Όντως ρίχνουν πολλά λεφτά. Ο πρωθυπουργός της Κίνας είναι… ποδοσφαιρόφιλος. Το κράτος επενδύει λεφτά για την ανοικοδόμηση υπερσύχρονων προπονητικών εγκαταστάσεων. Πληρώνει για να έρθουν ξένοι προπονητές. Συν τοις άλλοις, εμπλέκεται και το κράτος στις ομάδες. Τί εννοώ με αυτό; Θέλει για παράδειγμα μία ομάδα να πάρει τον Ιμπραήμοβιτς, να τον φέρει στην Κίνα. Το κράτος λέει “βοηθούμε και εμείς στη μεταγραφή, …βάζουμε 40-50 εκατομμύρια για να τον φέρετε”».
Πως προέκυψε η συνεργασία με την Κίνα; Μιλώντας στον Οπαπ TV, είχε αποκαλύψει: «Ο προπονητής της Εθνικής Κίνας Κ19 έμενε στην Ολλανδία για κάποια χρόνια. Ήρθε στο γήπεδο να δει το Άγιαξ-Σάλτσμπουργκ. Με τον βοηθό του σπουδάζαμε μαζί στο ίδιο Πανεπιστήμιο, στην Κολωνία της Γερμανίας. Ήρθε λοιπόν ο φίλος μου και με βρήκε μετά τον αγώνα στο γήπεδο. Ο (Κινέζος) κόουτς τρελάθηκε με τον τρόπο που παίζαμε τότε και το high pressing. Κρατήσαμε επαφή, ήρθε να δει προπονήσεις στην Αυστρία. Έφυγα από Σάλτσμπουργκ για να πάω στην Πόρτο. Πήγα, συμφώνησα, αλλά μετά μέσα στο καλοκαίρι στράβωσε το πράγμα πριν υπογράψω. Επέστρεψα Ελλάδα για οικογενειακούς λόγους και μετά από κάποιο διάστημα με πήρε τηλέφωνο ένας Κινέζος ατζέντης τον οποίο είχα γνωρίσει στην Πορτογαλία. Του αρνήθηκα. Με ξαναπήρε για Κίνα. Έκανε νέα προσπάθεια και την απέρριψα. Στο τέλος κάνουμε ένα ραντεβού και μου λέει, “σου έχω ένα πρότζεκτ, έλα δοκιμαστικά για ένα μήνα, αν δεν σου αρέσει, φεύγεις”. Πήγα, έκατσα ένα μήνα, συναντήθηκα και με τον κόουτς από την Εθνική. Αν δεν τον συναντούσα δεν νομίζω να δεχόμουν την δουλειά».
Η πρώτη μεγάλη δυσκολία που αντιμετώπισε ήταν η γλώσσα και… το φαγητό. Ο ίδιος διηγείται: «Συνεννοούμαι στα αγγλικά. Το πρόβλημα όμως είναι, ότι δεν μιλά κανείς αγγλικά. Ούτε νέα παιδιά. Έχω μία αστεία ιστορία να σας διηγηθώ και σίγουρα θα γελάσετε. Την πρώτη ημέρα μου έφεραν ένα μεταφραστή, ο οποίος ήξερε αγγλικά επιπέδου 5χρονου. Κάναμε προπόνηση και δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Λέω, “τί γίνεται εδώ πέρα”; Άρχιζα εγώ να δείχνω, να κάνω παντομίμα. Στην αρχή είχε πολύ γέλιο, αλλά ύστερα από δύο εβδομάδες καταντά κουραστικό. Μετά πρέπει να δείξεις πιο σύνθετα πράγματα. Πρέπει να δείξεις τακτική. Είπα λοιπόν του υπεύθυνου, αν θες να δεις δουλειά, πρέπει να μου φέρεις κάποιον που να ξέρει αγγλικά. Μου έφεραν έναν άλλο επιπέδου 10χρονου στα αγγλικά. Στην τελική έμαθα εγώ κινέζικα. Του ζήτησα να μου γράψει στη γλώσσα τους κάποιες εντολές, όπως τρέξτε, μαρκάρετε, πιο σιγά, πάμε, διατάσεις. Τα βασικά παραγγέλματα δηλαδή, για να μπορώ να συνεννοηθώ. Μετά μου έφεραν έναν παίκτη που ήξερε άψογα αγγλικά, επειδή είχε παίξει Καναδά. Τότε βρήκα κάποιον να συνεννοούμαι. Ευτυχώς και στην Εθνική, ο προπονητής ξέρει αγγλικά (ο μοναδικός Κινέζος κόουτς που ξέρει) και με τον βοηθό επικοινωνούμε στα γερμανικά. Παντού όπου και αν πάω, προσπαθώ πριν να βρω τρόπο επικοινωνίας, γιατί λίγοι γνωρίζουν αγγλικά. Τις πρώτες ημέρες πήγαινα να φάω έξω και δεν ήξεραν ούτε οι σερβιτόρες. Σε κάποιες πόλεις δεν μιλούνε καθόλου. Μόνο στο Πεκίνο, Σανγκάι, επειδή υπάρχουν πολλοί ξένοι, μπορείς να βρεις ανθρώπους που μιλούνε αγγλικά. Καλά στο Χονγκ Κονγκ δεν το συζητώ, εκεί είναι σαν άλλο κράτος».
Για τις δυσκολίες επικοινωνίας και τις συνήθειες στην Κίνα, προσθέτει σε άλλη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει πριν ένα χρόνο στο Sportdog: «Υπάρχει το θέμα ότι δεν μιλάνε όλοι αγγλικά και πολλές φορές η επικοινωνία δεν είναι άμεση. Κάποιες φορές παίζουμε παντομίμες, πρέπει να δείχνεις πολύ στην προπόνηση όπως και βίντεο για καλύτερη κατανόηση. Επίσης έχω μάθει ήδη κάποια κινέζικα ώστε να διευκολύνεται η προπόνηση. Έχω βέβαια μεταφραστές που με βοηθάνε και ειδικά στην Εθνική εχω παίχτες και staff που μιλάμε αγγλικά -γερμανικά -ισπανικά οπότε με βοηθά και έχει και την πλάκα του πολλές φορές. Επίσης επειδή δεν μπορούσαν να πουν το όνομά μου εύκολα, μου ζήτησαν ένα nickname και ”βαφτίστηκα” Bruce (Bruce Lee, Bruce Dickinson κτλ). Οπότε όλοι με ξέρουν και με φωνάζουν Bruce πλέον! Εντέλει η γλώσσα του ποδοσφαίρου είναι παγκόσμια και αν υπάρχει θετική διάθεση όλα τα μικροπροβλήματα λύνονται. Επειδή ταξιδεύουμε πολύ δεν μένω συνέχεια σε ένα μέρος, οπότε αυτό σου προσφέρει συνεχώς νέες εμπειρίες και κρατεί αμείωτο το ενδιαφέρον. Αυτή τη στιγμή είμαστε Ολλανδία, πριν Πορτογαλία, και μετά πάμε Κίνα-Κορέα-Ντουμπάι-Αυστραλία… Μου λείπει φυσικά η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και σίγουρα τα σουβλάκια».
Ο Εβρίτης που μαθαίνει μπάλα τους Κινέζους αποκαλύπτει ότι πριν καταλήξει στην Κίνα απέρριψε σημαντικές προτάσεις και από την Ελλάδα αλλά και από την υπόλοιπη Ευρώπη: «Στην Ελλάδα μιλούσα με τον ΠΑΟΚ και στη Γερμανία, Αγγλία με άλλους συλλόγους. Τελικά μου παρουσίασαν ένα πολύ καλό σχέδιο στην Κίνα που μου κίνησε το ενδιαφέρον. Ζήτησα κάποια πράγματα, τα οποία μου τα ικανοποίησαν. Μου έκαναν και πολύ καλή προσφορά και έπιασα δουλειά. Κοίταξα ότι η κινέζικη πρόταση ήταν καλύτερες απ’ όλες τις άλλες όχι μόνο οικονομικά αλλά λόγω υπεύθυνης θέσης και project που θα είχα εγώ αποκλειστικά την ευθύνη του σχεδιασμού, της λειτουργίας και της αξιολόγησης. Οι άνθρωποι έδειξαν ότι με ήθελαν πολύ, με εμπιστεύτηκαν και με κέρδισαν».
Τέλος, σχολιάζοντας τις διαφορές Ελλάδας και Κίνας στο ποδόσφαιρο, ο Σπύρος Τουτζιαράκης δεν παρέλειψε να εκφράσει την ελπίδα κάποια στιγμή να εργαστεί για λογαριασμό της γαλανόλευκης: «Εδώ υπάρχει πειθαρχία, εργατικότητα, ανάπτυξη (όχι σαν αυτή που έλεγαν οι πολιτικοί μας!). Η Ελλάδα μας με τα καλά και τα κακά της όπως όλοι γνωρίζουμε. Μακάρι να υπάρξουν πιο πρόσφορες συνθήκες στην Ελλάδα, θα μπορούσα να συμβάλω και ειδικότερα σε επίπεδο Εθνικών Ομάδων. Το να εργάζεσαι εκπροσωπώντας την πατρίδα σου το θεωρώ απίστευτη τιμή και ευθύνη, για αυτό σέβομαι απόλυτα τους ανθρώπους που με εμπιστευτήκαν και προσπαθώ με την δουλειά μου να τους βοηθήσω και να τους δικαιώσω, γιατί μιλάμε για μια χώρα με το μεγαλύτερο πληθυσμό του πλανήτη, με σπουδαία ιστορία αλλά και μέλλον στον αθλητισμό γενικότερα».
