Ανταπόκριση από την Αθήνα: Γιάννης Γιαγκίνης
– Η 27η Σεπτεμβρίου είναι μια ημερομηνία που κανονικά θα έπρεπε μια ολόκληρη πόλη να γιορτάζει. Αυτή της Κομοτηνής. Είναι η ημερομηνία που για πρώτη φορά ένα δικό της παιδί, ο Άλεξ Ταξιλδάρης, κέρδισε μετάλλιο σε Ολυμπιακούς ή Παραολυμπιακούς Αγώνες. Και μάλιστα τι Αγώνες! Αυτούς που διοργανώθηκαν στην πατρίδα μας, στην Αθήνα.
Ο κομοτηναίος πρωταθλητής της κολύμβησης, απογευματάκι μιας τέτοιας μέρας, δέκα ακριβώς χρόνια πριν, τερμάτιζε δεύτερος στον μεγάλο τελικό των 50 μέτρων ύπτιο της κατηγορίας S1, στο κατάμεστο από κόσμο Κλειστό Κολυμβητήριο των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων. Η επίδοσή του 1’42″34 αποτελούσε νέο ατομικό ρεκόρ. Πιο γρήγορος ήταν μόνο ένας άλλος Έλληνας, ο Χρήστος Ταμπαξής.
Η κερκίδα πανηγύρισε έξαλλα την επιτυχία του κομοτηναίου αθλητή. Περίπου 200 άτομα από την Κομοτηνή βρέθηκαν τότε στο κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ και ενίσχυσαν την προσπάθειά του. Από αυτά, τα 40 περίπου ταξίδεψαν με την τετραήμερη εκδρομή που διοργάνωσε ο σύλλογος του, ο «Περπατώ», και αναχώρησαν για την Θράκη σχεδόν αμέσως μετά την απονομή των μεταλλίων. Κρατούσαν πανό με την ελληνική σημαία και γραμμένο το σύνθημα στις λευκές ρίγες της «Άλεξ, η Κομοτηνή μαζί σου», ζητωκραύγαζαν την επιτυχία αλλά και την προσπάθεια όλων των κολυμβητών και γιόρτασαν την κατάκτηση του μεταλλίου με ξεχωριστό «θρακιώτικο» τρόπο. Όπως και οι τότε συμφοιτητές του στην Ιατρική Σχολή Αλεξανδρούπολης, που επίσης είχαν σπεύσει για να τον ενισχύσουν στον αγώνα του.
Την επιτυχία του Άλεξ Ταξιλδάρη στο Κλειστό Κολυμβητήριο των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων επρόκειτο να την παρακολουθήσουν και κάποιοι μαθητές Λυκείου από την Φαρκαδόνα Τρικάλων. Έμελλε να μην φτάσουν ποτέ στην Αθήνα. Για επτά από αυτούς, το νήμα της ζωής κόπηκε στο πέταλο του Μαλλιακού. Η ατμόσφαιρα στο κολυμβητήριο ταυτόχρονα παγωμένη αλλά και χαρούμενη, μετά την κατάκτηση των μεταλλίων. Και η αυθόρμητη αντίδραση του κομοτηναίου κολυμβητή στις πρώτες του δηλώσεις στους δημοσιογράφους, αμέσως μετά την επιτυχία του, απόλυτα δικαιολογημένη: «Είναι οξύμωρο, αλλά η μισή Ελλάδα κλαίει σήμερα από λύπη αλλά εγώ κλαίω τώρα από χαρά». Η Ελλάδα που θρηνούσε στους δρόμους, προσπαθούσε να ξαναβρεί το χαμόγελό της στα κουλουάρ του στίβου και τις διαδρομές της πισίνας. Και ο Άλεξ, που πέντε χρόνια πριν είχε βιώσει εκείνο το τραγικό ατύχημα, χαμογελούσε ξανά. Και δάκρυζε από χαρά.
Ο Άλεξ δάκρυσε για το μετάλλιο αυτό, αλλά ακόμα περισσότερο δάκρυσαν οι γονείς του. Το κινητό του Κούλη Ταξιλδάρη δεν έλεγε να σταματήσει να χτυπά για να δεχτεί συγχαρητήρια. Και η μητέρα του Άλεξ, η κυρία Κόνυ, που φορούσε ένα από τα μπλουζάκια με το γνωστό σύνθημα «Άλεξ, το δικό μας ντόπινγκ εσύ, το δικό σου… η ίδια η ζωή», καμάρωνε τις εκδηλώσεις θαυμασμού προς το πρόσωπο του γιου της.
Το ενδιαφέρον των δημοσιογράφων της Αθήνας προκάλεσε, πέρα από τον Άλεξ, και η προπονήτριά του Μαρία Μπαξεβάνη. Η ίδια πανηγύριζε σαν μωρό παιδί την επιτυχία του αθλητή της και πνίγηκε στις αγκαλιές συγγενών και φίλων, δικών της και του Άλεξ. Ο αγώνας ωστόσο δεν είχε μεταδοθεί live από την τηλεόραση. Μόνο όσοι είχαν ακούσει την ζωντανή ραδιοφωνική μετάδοση του υπογράφοντος στο “Ράδιο Παρατηρητής”, είχαν ενημερωθεί πρώτοι για την μεγάλη του επιτυχία. Μεταδόθηκε από το πρώτο κανάλι της τότε ΕΡΤ σε μαγνητοσκόπηση λίγο μετά τις έξι το απόγευμα, μια ώρα μετά την διεξαγωγή του.
Λίγα λεπτά μετά την επιτυχία του Άλεξ, η Περιφέρεια ΑΜ-Θ πανηγύρισε ένα ακόμα ασημένιο μετάλλιο, με την καβαλιώτισσα Ανθή Καραγιάννη που τρίτωσε τα μετάλλιά της στον στίβο. Η Ελλάδα έκλεισε την παρουσία της στην διοργάνωση με τρία χρυσά, 13 ασημένια και 4 χάλκινα μετάλλια. Το σύνολο (20) αποτελεί ρεκόρ συγκομιδής από τη χώρα μας και το ένα πέμπτο από αυτά κατακτήθηκαν από αθλητές της Περιφέρειας ΑΜ-Θ, αυτής που έχει έναν από τους μικρότερους πληθυσμούς στη χώρα και κατά μέσο όρο το χαμηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ.
Έναν χρόνο μετά από εκείνο το μετάλλιο, στην πρώτη επέτειο από την κατάκτησή του, είχαμε λάβει την πιο ανατρεπτική ίσως συνέντευξη που έχει δώσει ποτέ ο Θρακιώτης Παραολυμπιονίκης. Ήταν μια συνέντευξη στο πλαίσιο της στήλης “Κουβέντες Καφενείου” της εφημερίδας “Παρατηρητής της Θράκης”, όπου ως “Φλιτζάνι” ενίοτε συζητούσαμε με κορυφαίες προσωπικότητες της περιοχής μας για διάφορα θέματα. Το κόνσεπτ αυτών των συνεντεύξεων ήταν συγκεκριμένο. Κοφτές ερωτήσεις, σύντομες απαντήσεις, συζήτηση σε πρώτο πρόσωπο και περισσότερο κουβέντα φίλων παρά επίσημη συνέντευξη, ακόμα και αν απέναντί μας ήταν υπουργοί ή και δήμαρχοι.
Ο Άλεξ το αποδέχθηκε αυτό το κόνσεπτ και ακριβώς έναν χρόνο μετά το μετάλλιό του (και στον απόηχο της κατάκτησης του Ευρωμπάσκετ από την Εθνική Ομάδα στο Βελιγράδι δύο μέρες πριν, για να μην έχετε απορίες σε κάποια από αυτά που θα διαβάσετε στην συνέχεια), δημοσιευόταν η πιο ανατρεπτική ίσως συνέντευξη που έχει παραχωρήσει ο κομοτηναίος παραολυμπιονίκης. Από το να κάνουμε λοιπόν μια… νέα, τι καλύτερο από το να αναδημοσιεύσουμε αυτήν την παλιά; Και μαζί, ορισμένα κλικ από το πολύτιμο αρχείο της InTime από εκείνον τον αγώνα;
Πέρασαν δέκα χρόνια από την κατάκτηση του μεταλλίου του Άλεξ, μια μέρα σαν και την σημερινή, 27 Σεπτέμβρη του 2004, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Πέρασαν εννιά από την δημοσίευση αυτής της συνέντευξης, πάνω στην πρώτη επέτειο από την κατάκτηση του μεταλλίου, που περισσότερο όπως θα καταλάβετε μοιάζει με συνομιλία δυο φίλων, αλλά σε πολλά σημεία παραμένει επίκαιρη. Ίσως και σε όλα, με εξαίρεση το γεγονός ότι ο Άλεξ πήρε το πτυχίο του και ήδη εργάζεται ως γιατρός. Απολαύστε την…
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θυμάσαι από την περσινή κατάκτηση του μεταλλίου;
Το τελευταίο διάστημα της προετοιμασίας, όλο το καλοκαίρι δηλαδή, και τη διαμονή μου στο παραολυμπιακό χωριό. Πάντως, όχι κάτι συγκεκριμένο εκείνης της ημέρας…
Ήταν αναμενόμενο για εσένα εκείνο το μετάλλιο;
Όχι σε καμία περίπτωση. Στην κούρσα του μεταλλίου είχα τον πέμπτο καλύτερο χρόνο. Στόχος μου ήταν το ατομικό μου ρεκόρ μετά από τόση προετοιμασία.
Από τότε, σχεδόν μέρα παρά μέρα τρέχεις από βράβευση σε βράβευση. Δεν είναι λίγο υποκριτικό πριν να μην ασχολείται κανείς και τώρα να έρχονται όλοι για τις φωτογραφίες;
Είναι φυσιολογικό να ασχολούνται μαζί σου, σε ατομικό επίπεδο, αφού έχεις καταφέρει κάτι μεγάλο! Είναι υποκριτικό και φυσικά επιφανειακό και λίγο να ασχολούνται περιστασιακά με κάτι τόσο σημαντικό, όπως είναι το κίνημα της αναπηρίας και ο ειδικός αθλητισμός.
Θεωρείς ότι μετά το μετάλλιο έχει αλλάξει ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει ο κόσμος;
Η αλήθεια είναι πως ναι. Σε πολλούς τομείς! Για παράδειγμα, είναι πιο μεγάλη η αναγνώριση, όχι μόνο στην πόλη αλλά και στον ειδικότερο αθλητικό χώρο των ατόμων με αναπηρίες. Κυρίως όμως, υπάρχει μεγαλύτερη αποδοχή από μαθητές στα σχολεία, για ορισμένους από τους οποίους αποτελώ πρότυπο. Είναι κάτι το ωραίο, κάτι που μου αρέσει…
Στην Αθήνα γράφουν ότι είσαι ο παραολυμπιονίκης που άλλαξε όλη την πόλη και έκανε την Κομοτηνή προσβάσιμη για άτομα με αναπηρία. Πόσο κοντά στην αλήθεια βρίσκεται;
Πολύ μακριά ακόμη. Έχουμε υψηλούς στόχους στην πόλη μας και εμείς, ως σύλλογος «Περπατώ», και η τοπική αυτοδιοίκηση.
Θα είχες την ίδια ανταπόκριση αν δεν ήσουν γιος ενός δημοτικού συμβούλου και ασχολούμενου χρόνια με τα κοινά της Θράκης;
Η μητέρα μου είπε κάποτε: «Όταν πρωτοήρθα από την Γερμανία στην Κομοτηνή το 1978, στο δρόμο έλεγαν: “Α! Η γυναίκα του Κούλη”. Τώρα λενε: “Α! Η μητέρα του Άλεξ”». Η αλήθεια πάντως είναι ότι σίγουρα κάποιες πόρτες ανοίγουν πιο εύκολα, αρκεί να το εκμεταλλευτείς σωστά!
Αλήθεια, σκέφτεσαι κάποια στιγμή να ακολουθήσεις την πορεία του πατέρα σου και να ασχοληθείς, πέρα από τα κοινά με τα οποία ασχολείσαι σήμερα μέσα από τον σύλλογο, και με την πολιτική;
Μου έχουν γίνει προτάσεις. Αν μπορέσω να βρω την χρυσή τομή στο «ναι στα κοινά – όχι στην πολιτική», θα συνεχίσω να βοηθάω!!! Στόχος μου πάντως είναι να προσφέρω όσο μπορώ, όχι να μπω στο τρυπάκι του επαγγελματία πολιτικού. Για την ώρα πάντως, νιώθω ότι μπορώ να προσφέρω και χωρίς να μπω σε εκλογική διαδικασία. Για παράδειγμα, είμαι επίτιμος δημοτικός σύμβουλος Κομοτηνής. Οποιοσδήποτε και οποτεδήποτε ζητήσει την γνώμη μου για θέματα που γνωρίζω, εννοείται ότι θα την έχει.
Αλήθεια, τι θυμάσαι από το ατύχημα;
Τα πάντα.
Κατάλαβες από την πρώτη στιγμή τι είχες πάθει;
Περίπου ναι. Ή μάλλον, ακριβώς ναι…
Πόσο άλλαξε τον χαρακτήρα σου αυτή αναπηρία;
Εδώ μια γυναίκα μας αλλάζει, φαντάσου η αναπηρία, ο στρατός, κτλ. Είναι πολύ λογικό…
Κάνεις σκέψεις για το πώς θα ήταν σήμερα η ζωή σου χωρίς την τετραπληγία;
Ναι, σαν το έργο με το τρένο που το προλαβαίνεις ή όχι και ζεις κάτι εντελώς διαφορετικό. Πάντως κάποιες εμπειρίες λόγω της αναπηρίας είναι ανεπανάληπτες. Θα μπορούσε βέβαια να είμαι τρία εκατοστά πιο κάτω χτυπημένος και θα ήταν όλα πολύ πιο εύκολα. Αλλά και δυο πιο πάνω…
Αυτό το ατύχημα κλόνισε την πίστη σου και στον Θεό;
Δεν πιστεύω σε Θεό. Ούτε και πριν το ατύχημα πίστευα. Σόρυ…
Γιατί λες «σόρυ»; Νιώθεις την ανάγκη να απολογηθείς;
Όχι πάντως σε σένα. Απλά, ίσως με αυτόν το τρόπο να γκρεμίζω σε κάποιους γονείς το καλό παράδειγμα που μέχρι σήμερα έδινα για τα παιδιά τους. Αλλά αυτό πιστεύω, ή καλύτερα δεν πιστεύω. Δεν θα πω ψέματα απλά και μόνο για να είμαι αρεστός. Πάντως, ζηλεύω όσους ελπίζουν πιστεύοντας στον Θεό. Θα ήθελα, όμως, να μην επεκταθώ περισσότερο…
ΟΚ. Ελπίζεις ότι κάποτε η επιστήμη θα προοδεύσει, ώστε να διορθωθεί πλήρως η κατάστασή σου;
Δεν ξέρω για το πλήρως αλλά σίγουρα και το μερικώς, μου φτάνει. Τουλάχιστον όσον αφορά την αυτονομία μου. Ο άνθρωπος είναι τόσο δυνατός. Θα έρθει εκείνη η ώρα που θα βρεθεί η λύση σε αυτό το πρόβλημά μου. Είτε τεχνολογικά, είτε ιατρικά…
Πώς πήγε η εξεταστική περίοδος στην Ιατρική Σχολή; Πότε προβλέπεται να σε δούμε με το πτυχίο;
Γίνεσαι γραφικός θα έλεγα…
Γιατί;
Γιατί μου θυμίζεις τους γονείς μου. Τέλος πάντων, έχω ακόμα δρόμο για να τα μάθω όλα πολύ καλά.
Συμφωνείς με την ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημίων, που ακούγεται όλο και πιο έντονα;
Όχι, αλλά σίγουρα πρέπει να βρουν λύση όσον αφορά την χρηματοδότησή τους.
Χαρακτήρισέ μου με τρεις λέξεις την Μαρία Μπαξεβάνη;
Όμορφη, τελειομανής, προπονήτρια.
Τον Κούλη;
Ο μπαμπάς μου!
Τον εαυτό σου;
Γιος του Κούλη, και της Κόννυς!
Πόσες ώρες προπόνηση την ημέρα χρειάζονται για ένα μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς;
Ε, όσες και στους ολυμπιακούς!
Πριν το ατύχημα και το κολύμπι, ήταν το μπάσκετ. Πώς είδες την πορεία της Εθνικής Ομάδας στο Βελιγράδι;
Εκπληκτική! Δεν είναι μόνο το χρυσό. Πιστεύω ότι ως ομάδα έχει και πολύ λαμπρό μέλλον. Και έρχονται μεγάλες και σημαντικές διοργανώσεις τα επόμενα χρόνια, με απώτερο στόχο φυσικά το ολυμπιακό μετάλλιο!
Αλήθεια, πώς παρακολουθεί έναν τέτοιο τελικό κάποιος που είναι μισός Έλληνας και μισός Γερμανός;
Αφού μέχρι και η μητέρα μου με την Ελλάδα ήταν! Όσο για εμένα, δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Πολλά από τα παιδιά της Εθνικής τα ξέρω προσωπικά και είναι φίλοι μου. Με το Νίκο Ζήση παίζαμε μαζί στην ΧΑΝΘ. Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος ήταν στην ομάδα του σχολείου. Ο Νίκος Χατζηβρέττας στην προηγούμενη χρονιά από τη δική μου, στο παγκόσμιο σχολικό πρωτάθλημα. Και φυσικά ο προπονητής, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, πέρα από φίλος προσωπικός του πατέρα μου, ήταν συναθλητής μου στην ομάδα της «Visa» πέρυσι με τους Ολυμπιακούς. Τη μισή ομάδα που κέρδισε το Ευρωμπάσκετ την ξέρω προσωπικά, οπότε καταλαβαίνεις την χαρά μου…
Αν δεν είχε προκύψει το ατύχημα, πιστεύεις ότι μπορεί να βρισκόσουνα στην ομάδα που στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης προχθές στο Βελιγράδι;
Ναι, θα ήθελα. Αλλά σαν γιατρός φυσικά!
Φαντάζομαι ότι πέρα από διάσημο, το μετάλλιο σε έκανε και πλούσιο. Αλήθεια, πόσα ήταν τα πριμ;
Χα χα χα χα, πολλά πολλά πολλά λεφτά! Αλλά μας τα κρατάνε αυτοί οι καλοί κύριοι για να μην τα φάμε εδώ και κει. Κατάλαβες;
Τίποτα ακόμα; Ούτε ένα ευρώ;
Όπως τα λες. Και όχι μόνο για εμένα αλλά και για τους υπόλοιπους παραολυμπιονίκες. Και τους ολυμπιονίκες. Τους ευχαριστούμε πάρα πολύ!!!
Ευτυχώς υπάρχει το πρακτορείο σου. Αλήθεια, ποιο είναι το μεγαλύτερο ποσό που έχει κερδίσει κάποιος σε αυτό;
Κοντά στα 15.000 ευρώ νομίζω.
Εσύ παίζεις τζόγο; Ποιο είναι το μεγαλύτερο ποσό που έχεις κερδίσει;
Αααα εγώ, δυστυχώς ή ευτυχώς, κερδίζω στην αγάπη…
Καλά θα κάνουν και θα μπουν ελληνικές ομάδες στο στοίχημα;
Σαν προποτζής ναι, σαν φίλαθλος μάλλον όχι.
Αλήθεια, τι ομάδα είσαι;
Σκόντα Ξάνθη, Πανθρακικός, ΓΑΣ Κομοτηνή, Σάλκε, Εθνική Ελλάδος. Και όποια άλλη κερδίζει με την αξία της!
Πρέπει να πέρασες ευχάριστο σαββατοκύριακο. Όλες σχεδόν κέρδισαν. Ποια είναι η αγαπημένη σου καθημερινή συνήθεια;
Να κάθομαι στο καρεκλάκι μου… Πλάκα κάνω. Οι φίλοι μου και να είμαι μ’ αυτούς.
Τι σε καταβάλει ψυχολογικά;
Απλές καθημερινές κινήσεις. Για παράδειγμα, το ότι η κοπέλα μου κάνει περισσότερα για εμένα, ενώ πριν τα έκανα εγώ. Το ότι η βαφτισιμιά μου κινείται πιο εύκολα από ό,τι εγώ, αν και μωρό ακόμα. Επίσης, όταν είμαι άρρωστος ή τραυματισμένος. Α, και το ότι δεν έχω τελευταία όρεξη για διάβασμα!
Με τι θα άλλαζες το περσινό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς;
Με το χρυσό…
Όχι, ίσως, με ένα μετάλλιο σε κανονικούς Ολυμπιακούς;
Σε καμία περίπτωση. Ούτε με κανονικούς «ολυμπιακούς» ούτε με κανονικούς «παναθηναϊκούς»!!!
