Ανταπόκριση από την Αθήνα: Γιάννης Γιαγκίνης
– Η ημερομηνία της 7ης Απριλίου είναι μια από τις πιο ένδοξες στην ιστορία της ΑΕΚ, σύμφωνα με τους ίδιους τους ανθρώπους της. Όχι, δεν κατέκτησε κάποιον τίτλο. Δεν πήρε καν μια μεγάλη νίκη. Έπαιξε έναν αγώνα που δεν τελείωσε ποτέ. Αλλά έναν αγώνα που τα μέλη της 100μελούς περίπου αποστολής που βρεθήκαμε τότε, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Γιατί ήταν ένας αγώνας ανθρωπιάς, ένας αγώνας μέσα στην φρίκη και την κόλαση του πολέμου. Η ιστορική αναμέτρηση της ΑΕΚ στο βομβαρδιζόμενο Βελιγράδι, για ένα ματς με την Πατριζάν.
Ήταν ένα παιχνίδι που στην Θράκη είχε δοθεί εξαιρετικά μεγάλη έκταση. Τόσο μεγάλη, που ο υπογράφων είχε ταξιδέψει, σε ηλικία μόλις 20 ετών τότε, μαζί με την αποστολή της ΑΕΚ, ως απεσταλμένος της εφημερίδας “Χρόνος”. Οι θρακιώτες πάντοτε παρακολουθούσαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις (πολιτικές και στρατιωτικές) εξελίξεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Στην αποστολή μετείχε ο Ντέμης Νικολαΐδης, ο Χρήστος Μαλαδένης, δυο βέεροι θρακιώτες. Αλλά και ο Άκης Ζήκος με το Νίκο Κωστένογλου. Φυσικά, ο εμπνευστής της Δημήτρης Μελισσανίδης. Και μια πληθώρα απεσταλμένων. Όχι όμως τόσο πολλών από το λεγόμενο “αθλητικό ρεπορτάζ”. Αυτό δεν ήταν ένα απλό αθλητικό γεγονός. Οι πιο πολλοί ήταν από το “πολιτικό” και το “διπλωματικό”. Για παράδειγμα, το Mega μεταξύ άλλων έστελνε τον Παύλο Τσίμα (κομοτηναίος στην καταγωγή, από τη μια γιαγιά του, για όσους δεν το γνωρίζετε).
Λεπτομέρειες από το ταξίδι τις θυμάμαι λες και ήταν… χθες. Αλλά τα δύσκολα ήταν τα πιο πριν. 24 Μαρτίου άρχισαν οι βομβαρδισμοί. Σε συνέντευξη τύπου, την 3η Απριλίου, ο Μελισσανίδης δήλωνε μαζί με τον Ντέμη την απόφαση της ΑΕΚ να σπάσει το εμπάργκο του πολέμου και να ταξιδέψει εν μέσω βομβαρδισμών στο Βελιγράδι για να δώσει ένα «φιλικό ειρήνης» με την Παρτιζάν. Τα λόγια του Ντέμη συγκλονίζουν: «Οι Ελληνες και οι Σέρβοι είναι οι μοναδικοί λαοί στα Βαλκάνια που πολέμησαν τους ναζί. Το μήνυμα είναι το εξής: Ειρήνη, κουράγιο και ελπίδα σε όσους ταλαιπωρούνται. Θέλω να καταδείξω την απέχθεια των Ελλήνων στον πόλεμο». H απόφαση για το ταξίδι ήταν πλέον γεγονός, που εμάς προσωπικά μας βρήκε στην Κομοτηνή. Μια μέρα μετά ταξιδεύαμε για την Αθήνα και την επομένη από το τότε αεροδρόμιο του Ελληνικού αναχωρούσε η πτήση για την Βουδαπέστη, όπου έγινε η διανυκτέρευση πριν τον αγώνα.
Δεν έχει σημασία τι έγινε τότε, σε εκείνο το ταξίδι. Όσα ζήσαμε, όσοι βρεθήκαμε εκεί, απλά μας άλλαξαν την κοσμοθεωρία. Τον τρόπο που βλέπαμε τα πράγματα και την ζωή, μέχρι εκείνη την στιγμή. Σε ένα κείμενο τότε, νομίζω ότι είχα ολοκληρώσει το άρθρο γράφοντας πως με ωρίμασε απότομα αυτο το ταξίδι και ίσως δεν ήμουν έτοιμος για να το πραγματοποιήσω. Πόσω μάλλον όταν τότε δεν είχαμε καν συμπληρώσει τα 20 μας χρόνια (από από ότι μας είχαν πει οι ιθύνοντες της ΠΑΕ ΑΕΚ τότε, ήμασταν το πιο μικρό σε ηλικία μέλος εκείνης της… πολεμικής αποστολής και για αυτό είχαμε τότε κάνει τις πρώτες τηλεοπτικές μας εμφανίσεις, ως προσκεκλημένοι σε κάποια αθηναϊκά κανάλια).
Δυστυχώς χρόνος πολύς δεν βρέθηκε μέσα στον πανικό των σημερινών υποχρεώσεων, για να μπορέσουμε να ανοίξουμε τα κιτάπια και να βρούμε τις φωτογραφίες και τα λοιπά αναμνηστικά από εκείνο το ταξίδι στην Βουδαπέστη και από εκεί με… κομβόι τεσσάρων πούλμαν, για την σερβική πρωτεύουσα και το ιστορικό παιχνίδι που δεν έληξε ποτέ. Αλλά έτσι και αλλιώς, δύσκολα θα μπορούσαν να περιγραφούν εκείνες οι στιγμές που ζήσαμε με λόγια. Όσοι βρεθήκαμε στο Βελιγράδι τότε, καταλαβαίνουν.
Ίσως τις στιγμές περιγράφουν καλύτερα και πάλι τα λόγια του Ντέμη, στο φινάλε εκείνης της αναμέτρησης: «Δεν περιγράφονται τα συναισθήματα. Κάναμε αυτό που θέλαμε. Δώσαμε χαρά και ελπίδα σε αυτούς τους ανθρώπους που υποφέρουν από τις 24 Μαρτίου. Μακάρι να έρθει η ειρήνη, αυτό είναι το ζητούμενο. Αυτό που ζήσαμε δεν το συγκρίνω με κανέναν τίτλο, είναι διαφορετικό σαν εμπειρία από όλα τα άλλα. Όσους τίτλους κι αν πάρω, δεν γίνεται σύγκριση. Ήταν ανεπανάληπτο». Και αυτό που είπε τότε, εξακολουθεί να το εννοεί ένας άνθρωπος που πέντε χρόνια μετά στέφθηκε με την Εθνική πρωταθλητής Ευρώπης…
