Οι δραματικές στιγμές που ζει ο ΑΟΞ απασχόλησαν το μεσημέρι της Παρασκευής και το Δημοτικό Συμβούλιο Ξάνθης, το οποίο είχε προγραμματισμένη συνεδρίαση και μεταξύ άλλων ενέκρινε την άδεια της κολυμβητικής δεξαμενής του κολυμβητηρίου (αλλά μόνο αυτήν, δηλαδή θα γίνονται προπονήσεις αλλά ακόμα δεν θα μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί γραφεία, αποδυτήρια κλπ).
Ο δημοτικός σύμβουλος της αντιπολίτευσης Πασχάλης Λύρατζης, επικεφαλής της παράταξης «Νέα Ξάνθη», έθεσε εκτός ημερησίας διάταξης το θέμα της ΠΑΕ Ξάνθη και ρώτησε τους συναδέλφους του αν προτίθενται να κάνουν όλοι μαζί κατι σαν Δημοτικό Συμβούλιο για την διάσωση της ομάδας. «Χρειάζεται πολιτική παρέμβαση, να φανεί το ενδιαφέρον και η στήριξη της πόλης, μια στήριξη που αφορά την ομάδα και όχι στον οποιονδήποτε ιδιοκτήτη», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Λύρατζης.
«Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, καθώς πρόκειται για ανώνυμη εταιρεία και ο Δήμος δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει ανώνυμες εταιρείες», ήταν η απάντηση του αναπληρωτή δημάρχου Μανώλη Φανουρακη, που έχει υπάρξει στο παρελθόν και ποδοσφαιριστής που φόρεσε τη φανέλα του ΑΟΞ. Κάπως έτσι, ουσιαστικά η συζήτηση για το θέμα της ΠΑΕ Ξάνθη και της ενδεχόμενης παρέμβασης του Δημοτικού Συμβουλίου έκλεισε εκεί.
Πάντως, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να υπάρξει ένα ψήφισμα από το Δημοτικό Συμβούλιο Ξάνθης και ενδεχομένως να οργανωθούν κάποιες συναντήσεις των αρχών της πόλης (και της Περιφέρειας ΑΜ-Θ, αφού ο ΑΟΞ είναι η μεγαλύτερη ομάδα της ΠΑΜ-Θ) αρχικά με τον ιδιοκτήτη για να υπάρξει ειλικρινής σχεδιασμός για το μέλλον και συντονισμός κινήσεων και στην συνέχεια με πολιτικά πρόσωπα που θα μπορούσαν ενδεχομένως να βοηθήσουν (φανερά ή παρασκηνιακά) στο αδιέξοδο που δείχνει να έχει δημιουργηθεί.
Εχει αποδειχθεί στο παρελθόν ότι με πολιτικές παρεμβάσεις λύσεις σε όλα τα προβλήματα μπορούν να βρεθούν. Αλλά για να αναζητηθούν λύσεις, πρέπει να υπάρξουν πρώτα αυτοί που θα διαμαρτυρηθούν, που θα βγουν μπροστά, που θα βγάλουν ενδεχομένως τον κόσμο στον δρόμο. Στην περίπτωση της Ξάνθης, όπως φάνηκε και από την προ διετίας περίπτωση της «πολυϊδιοκτησίας», όλοι απλά κάθονται και κοιτούν, περιμένοντας σαν πρόβτα επί σφαγή ένα προδιαγεγραμμένο τέλος.
Ή ένα θαύμα, όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενο άρθρο. Αλλά και για το θαύμα, πρέπει να το διεκδικήσεις για να γίνει. «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Κάτι ήξεραν παραπάνω…
