Η φωτογραφία είναι συγκλονιστική. Η 19χρονη Σοφία Ασουμανάκη, που πριν τέσσερα χρόνια στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου δεν ήξερε καν ότι υπάρχουν κουπιά και άθλημα που λέγεται κωπηλασία, πέφτει στην αγκαλιά του Βασίλη Πολύμερου και ξεσπά σε λυγμούς.
Με σκυμμένο το κεφάλι και η προπονήτριά της, η Εβρίτισσα ολυμπιονίκης (και σύζυγος του Πολύμερου) Χρύσα Μπισκιτζή. Ήθελε να την παρηγορήσει αλλά δεν έβρισκε εύκολα τα λόγια. Την επιχείρηση «αναπτέρωση ηθικού» την ανέλαβαν οι άνδρες. Ο Βασίλης Πολύμερος, ο Πύρρος Δήμας, εμείς οι δημοσιογράφοι.
Ήταν ένα ξέσπασμα στιγμής λίγο μετά τον αγώνα που έφερε την Σοφία Ασουμανάκη και την Κατερίνα Νικολαΐδου στην 4η θέση, εκτός βάθρου. Το πίστευαν το μετάλλιο. Ακόμα και την πρωτιά. Αλλά «ο καιρός, αυτός ο καιρός…», που μονολογούσε η Σοφία. Έμειναν στην αρχή πίσω, άνοιξε η διαφορά και όσο και αν προσπάθησαν μετά, ήταν αδύνατο να καλυφθεί.
«Η τέταρτη είναι η θέση του μ@λ@κ@», λένε παλιοί ολυμπιονίκες και ίσως δεν έχουν άδικο. Όμως αυτά τα κορίτσια έφτασαν εδώ με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουμε ως Ελλάδα και μάλιστα η Σοφία Ασουμανάκη έπειτα από μόλις τρία χρόνια προπόνησης και στα 19 της χρόνια. Με άλλα τέσσερα στην πλάτη της, τι θα κάνει άραγε στο Τόκυο;
Αυτό της είπαμε, αυτό της είπαν όλοι και ξαναγύρισε λίγο το χαμόγελο στα χείλη της. Μένει το παράπονο, και είναι δικαιολογημένα. Ίσως και το μίνι ξέσπασμα, με αυτά τα δάκρυα. Μας θύμισαν τα δάκρυα ενός άλλου μεγάλου αθλητή, του Σπύρου Γιαννιώτη, τέσσερα χρόνια πριν στον Λονδίνο. Στην ίδια θέση. Με την ίδια πίκρα. Γιατί και οι μεγάλοι αθλητές κλαίνε.
Και αν έχασαν ένα μετάλλιο η Κατερίνα, η Σοφία ή ακόμα και η Χρύσα ως προπονήτρια, ένα πράγμα δεν αλλάζει: ότι τα κορίτσια αυτά είναι μεγάλες αθλήτριες. Και αξίζουν την υπόκλιση και τον σεβασμό όλων…
