Πέρασαν ακριβώς 45 χρόνια από την ημέρα που ο Παναθηναϊκός του Φέρενς Πούσκας, έχοντας ως αιχμή του δόρατος έναν νεαρό Θρακιώτη, τον Αντώνη Αντωνιάδη, κατάφερε να διαγράψει την πιο πετυχημένη πορεία ελληνικής ομάδας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ήταν 2 Ιουνίου του 1971 όταν οι πράσινοι έγραφαν ιστορία, πατώντας το παχύ χορτάρι του θρυλικού Γουέμπλεϊ, στο τέλος μιας πορείας που εξακολουθεί σχεδόν μισό αιώνα μετά να μνημονεύεται ως η σημαντικότερη στιγμή του ελληνικού ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο.
Ο Παναθηναϊκός αντιμετώπιζε σε εκείνον τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης τον Άγιαξ του Μίχελς, του Κρόιφ και του Κάιζερ, μια ομάδα μοντέλο που άφησε εποχή παίζοντας το περίφημο total football, το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Κοντά στην πράσινη αρμάδα βρέθηκαν 40.000 ενθουσιώδεις οπαδοί του τριφυλλιού, που ταξίδεψαν από όλη την Ελλάδα στο Λονδίνο, φυσικά και από την Θράκη, φίλοι του Αντώνη Αντωνιάδη που είχε δώσει αγώνα για να τους εξασφαλίσει θέση στο γήπεδο, όπως ο ίδιος έχει αποκαλύψει στην αυτοβιογραφία του.
Ο Αντωνιάδης, το παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας που γεννήθηκε στο Πετροχώρι της Ξάνθης και μόλις τρία χρόνια πριν είχε κάνει το μεγάλο άλμα για τον Παναθηναϊκό (θυμηθείτε το σχετικό αφιέρωμα του ThrakiSportS με ένα κλικ ΕΔΩ), αποτελούσε την γραμμή κρούσης των πρασίνων. Φορώντας τη φανέλα με το νούμερο 9, είχε πετύχει 10 από τα 16 γκολ της ομάδας του στην πορεία προς τον τελικό και τελικά αναδείχθηκε ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης. Ο «ψηλός» αξιοποιούσε με τον καλύτερο τρόπο τις μαγικές μεταβιβάσεις του «στρατηγού» Δομάζου, ενώ χάρη στον ξεχωριστό σωματότυπο του, ήταν ο κυρίαρχος των αιθέρων.
Όμως ο Ρίνους Μίχελς τα υπολόγισε όλα αυτά και ανέθεσε στον Μπάρι Χουλσόφ την ειδική αποστολή του μαρκαρίσματος του. Ο νεαρός τα κατάφερε περίφημα αφού ο Αντωνιάδης βρήκε μόνο δυο ευκαιρίες στο παιχνίδι. Στη μια από αυτές, στο πρώτο ημίχρονο, πήδηξε ψηλότερα από όλους και πήρε την κεφαλιά, αλλά η μπάλα δεν του έκανε το χατήρι αφού πέρασε λίγα εκατοστά έξω από το δεξί δοκάρι του Στούι που είχε μείνει ακίνητος. Αυτά τα εκατοστά θα μπορούσαν να αλλάξουν την ιστορία, αφού το σκορ εκείνη τη στιγμή ήταν 1-0 από την κεφαλιά του Βαν Ντάικ μόλις στο 5ο λεπτό. Παρά τις προσπάθειες των πρασίνων οι Ολλανδοί κράτησαν το προβάδισμα και στα τελευταία λεπτά του αγώνα με αυτογκόλ του 20χρονου τότε Άνθιμου Καψή, έκαναν το 2-0 και κατέκτησαν δίκαια το τρόπαιο, επίτευγμα που επανέλαβαν και τις δυο επόμενες χρονιές.
«Θυμάμαι πολύ καλά το απίστευτο συναίσθημα όταν μπήκαμε μέσα στον αγωνιστικό χώρο του Γουέμπλεϊ. Δεν το θεωρούν ως μια ήττα πια, αλλά ως αναπόφευκτη έναρξη της παγκόσμιας βασιλείας του Ajax. Ήταν μια θεαματική πλευρά», λέει σήμερα ο Αντώνης Αντωνιάδης που προσθέτει για την πορεία εκείνης της ομάδας: «Η πορεία μας είχε αφήσει άναυδο όλο τον κόσμο. Φτάσαμε σε έναν τελικό με χαρακτηριστική άνεση. Δεν ξέρανε τίποτα άλλο στην Ευρώπη. Μόνο τον Παναθηναϊκό. Αυτή η μεγαλειώδης πορεία καταξίωσε την ομάδα».
«Εκείνη η σεζόν ήταν σαν ταινία. Θυμάμαι τον Φέρενς Πούσκας να μας τονώνει την αυτοπεποίθηση, κάνοντάς μας να πιστέψουμε πως δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε από τους αντιπάλους μας. Άλλωστε, οι ατάκες του “11 εμείς, 11 αυτοί” και “δυο πόδια έχουν και αυτοί δυο πόδια και εσείς” έπιασαν», σχολιάζει ακόμα ο Αντωνιάδης, κάνοντας ειδική αναφορά στον Ούγγρο αρχιτέκτονα εκείνης της προσπάθειας, τον Φέρεντς Πούσκας. Ωστόσο τονίζει ότι ένα μυστικό της επιτυχίας της ομάδας ήταν η ελληνικότητά της, αφού πέραν του προπονητή, δεν υπήρχε ξένος παίκτης στην σύνθεσή της.
Ένα άλλο σημείο στο οποίο στέκεται ο Αντωνιάδης είναι η ανταγωνιστικότητα που είχε τότε το ελληνικό πρωτάθλημα και που βοηθούσε και τις ομάδες να είναι ανταγωνιστικές και στην Ευρώπη, κάτι που προφανώς δεν συμβαίνει σήμερα. Ως πιο «μαγική» στιγμή χαρακτηρίζεται φυσικά το εκτός έδρας γκολ που πέτυχε ο Ξανθιώτης επί της πρωταθλήτριας Αγγλίας Έβερτον, στο «Γκούντισον Παρκ», το οποίο έδωσε την πρόκριση στο τριφύλλι στον ημιτελικό της διοργάνωσης, όπου απέκλεισε τον Ερυθρό Αστέρα και πέρασε στον τελικό. Μάλιστα, το γκολ εκείνο έμεινε στην ιστορία ως το «τέρμα με τα πέντε εννιάρια». Γιατί αυτό; Γιατί ο παίκτης που φορούσε τη φανέλα με το 9, σημείωσε το ένατο γκολ του στη διοργάνωση, εννέα λεπτά πριν το τέλος της αναμέτρησης, στις 9 το βράδυ της 9ης Μαρτίου του 1971.
Αξίζει να σημειωθεί ότι μέσα στο Γουέμπλεϊ, ο Αντωνιάδης είχε φροντίσει να καταπολεμήσει το άγχος του παίζοντας πασούλες με την… μασκότ της ομάδας, έναν πιτσιρικά που έπαιρνε πάντα η ομάδα και έχει φωτογραφηθεί πριν την έναρξη του τελικού στην αγκαλιά του θρακιώτη άσσου. «Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ώρα που μπήκανε στο γήπεδο και οι 22 παίκτες και φτάσαμε στη σέντρα για τις φωτογραφίες. Με το που τελείωσαν οι παίκτες και σηκώθηκαν από τους πάγκους μου έδωσε πασούλα την μπάλα ο Αντωνιάδης και την ξαναπέταξα πίσω. Κόλλησα εκεί για αρκετή ώρα. Μου το έλεγε μετά ο πατέρας μου για χρόνια. Να παίζουμε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών κι εγώ, η “μασκότ” της ομάδας, να αλλάζω πασούλες με τον Αντωνιάδη λίγο πριν αρχίσει το ματς;», διηγούνταν πολλά χρόνια μετά.
Τα 10 γκολ του Αντώνη Αντωνιάδη στην πορεία έως τον τελικό του Γουέμπλεϊ, 45 χρόνια πριν:
- Πρώτη φάση
- 16/09/1970: Ζενές Ες – Παναθηναϊκός 1-2 (11’ Ντιτζένοβα – 6’ Αντωνιάδης, 35’ Ελευθεράκης)
- 30/09/1970: Παναθηναϊκός – Ζενές Ες 5-0 (17’ Ελευθεράκης, 27’, 30’, 37’, 58’ Αντωνιάδης)
- Φάση των 16
- 21/10/1970: Παναθηναϊκός – Σλόβαν Μπρατισλάβας 3-0 (3’ Δομάζος, 55’ Αντωνιάδης, 87’ Δεληγγιάνης)
- 04/11/1970: Σλόβαν Μπρατισλάβας – Παναθηναϊκός 2-1 (33’ Μόντερ, 57’ Τσάπκοβιτς – 52’ Αντωνιάδης)
- Προημιτελικός
- 09/03/1971: Έβερτον – Παναθηναϊκός 1-1 (90’ Τζόνσον – 82’Αντωνιάδης)
- 23/03/1971: Παναθηναϊκός – Έβερτον 0-0
- Ημιτελικός
- 14/04/1971: Ερυθρός Αστέρας – Παναθηναϊκός 4-1 (14’ Νόβκοβιτς, 39’ Ατσίμοβιτς, 47’ Γιάνκοβιτς, 68’ Όστοϊτς – 55’ Καμάρας)
- 28/04/1971: Παναθηναϊκός – Ερυθρός Αστέρας 3-0 (1’, 54’ Αντωνιάδης, 68’ Καμάρας)
- Τελικός
- 02/06/1971: Άγιαξ – Παναθηναϊκός 2-0
