Έκανε 1,3 δισ. Κινέζους να αγαπήσουν το στίβο, τους Αμερικανούς να βλέπουν την πλάτη του και την παγκόσμια κοινότητα του αθλητισμού να δακρύσει με την ατυχία του.
Ο Λιου Ξιανγκ είναι ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές στην ιστορία του αθλητισμού που δεν είχαν την καριέρα που τους άρμοζε. Την Παρασκευή ανακοίνωσε το τέλος της, μόλις στα 31 του χρόνια, αναγκάζοντας τον κινεζικό Τύπο α χαρακτηρίσει τη μέρα ως μια από τις πιο θλιβερές στην ιστορία του αθλητισμού της χώρας.
Ο Λιου Ξιανγκ δεν κατάφερε να ξεπεράσει τον τραυματισμό στον αχίλλειο τένοντα και δεύτερη φορά στερεί από τους συμπατριώτες του, την εντός έδρας χαρά. Το 2004 στην Αθήνα, ο Ξιανγκ έγινε ο πρώτος Κινέζος που κατακτά χρυσό μετάλλιο στον στίβο ισοφαρίζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ του Κόλιν Τζάκσον.
Δυστυχώς όμως, στο απώγειο της καριέρας του, ο Ξιανγκ δέχθηκε ένα χτύπημα το οποίο όπως αποδείχθηκε δεν κατάφερε να ξεπεράσει ποτέ. Έκανε ένα ολόκληρο έθνος να κλάψει το 2008, όταν στους εντός έδρας Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, δεν κατάφερε να υπερασπιστεί τον τίτλο του. Μία άκυρη εκκίνηση (από άλλον αθλητή) στην προκριματική σειρά που συμμετείχε και ένα τράβηγμα τον ανάγκασαν να αποσύρει τη συμμετοχή του την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή.
Το μούδιασμα για τους Κινέζους ήταν τεράστιο, καθώς το χρυσό αγόρι κουβαλούσε στις πλάτες του ένα ολόκληρο έθνος. Ο τελικός των 110μ. με εμπόδια ήταν το πιο εμπορικό αγώνισμα, περισσότερο και από τα 100μ. που τότε είχαν και τον σούπερ σταρ Μπολτ. Οι Κινέζοι άργησαν πολύ να ξεπεράσουν το… χτύπημα.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, στο ίδιο έργο θεατές. Ξεχωρίζει αμέσως μετά την εκκίνηση, από το πρώτο κιόλας βήμα. Όμως ο αχίλλειος τένοντας τον προδίδει και πάλι και στο πρώτο εμπόδιο το πόδι λυγίζει και πέφτει δίχως να το περάσει. Αποχωρεί κουτσαίνοντας για να επιστρέψει αμέσως στον αγωνιστικό χώρο και με ένα πόδι πηγαίνει… κουτσό στο τελευταίο εμπόδιο του διαδρόμου του, το φιλάει και το Ολυμπιακό στάδιο του Λονδίνου τον αποθεώνει. Αποχωρεί υποβασταζόμενος από τους αθλητές του.
Εν έτει 2015 πλέον, παραμονές του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του Πεκίνου, σε ηλικία 31 ετών, ο Λιου Ξιανγκ έκανε πάλι ένα ολόκληρο έθνος να βουρκώσει. “Ανακοίνωσε ότι κρεμάει τα spikes του βάζοντας τέλος σε μία καριέρα που ποτέ δεν έφτασε εκεί που της άξιζε”, σημειώνει το sportsfeed, που θυμήθηκε ότι δικός μας μεγάλος εμποδιστής, ο Κώστας Δουβαλίδης, είχε αγωνιστεί στην ίδια σειρά με τον Ξιανγκ στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου.
“Είναι κρίμα για τον στίβο γιατί χάνει έναν τεράστιο αθλητή. Αυτά που έκανε στα εμπόδια ήταν απίστευτα. Είχε εξελίξει την τεχνική του πάρα πολύ και την είχε προσαρμόσει στο σώμα του. Έτρεχε γρήγορα και περνούσε τα εμπόδια εύκολα. Πιστεύω ότι είχε τα καλύτερη τεχνική από όλους”, σχολιάζει ο δραμινός αθλητής και προσθέτει:
“Είναι φυσιολογική η απόφαση του να σταματήσει καθώς είχε μεγαλώσει κιόλας, αλλά μετά από αυτούς του τραυματισμούς που είχε λογικό ήταν να πάρει αυτήν την απόφαση. Προσωπικά μου προκαλεί θλίψη γιατί είναι και στο αγώνισμα μου. Πιστεύω ότι αν μπορούσε να κάνει την αποκατάσταση του τραυματισμού του και έμπαινε ξανά να αγωνιστεί θα έτρεχε πάλι γρήγορα! Είμαι σίγουρος γι’ αυτό που λέω, αλλά για να πάρει αυτήν την απόφαση μάλλον είχε φτάσει σε δύσκολο σημείο η αποκατασταση του και τα πράγματα δεν πήγαν όπως θα τα περίμενε”.
Ο Κώστας Δουβαλίδης, με τις γνωστές σχέσεις με την Θράκη μας και τις ομάδες της, θυμάται: “Αυτό που έζησα το 2008 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Πραγματικά πρωτόγνωρο για όλους μας να αγωνιζόμαστε σε πρωινό προκριματικό και στο στάδιο να είναι γεμάτο με 90.000 κόσμο! Και όλα τα μάτια καρφωμένα πάνω μας. Δε νομίζω να έχει συμβεί κάτι ανάλογο σε κανένα αγώνισμα. Όλοι περίμεναν να δουν τον Ξιανγκ να αγωνιστεί και η ατμόσφαιρα στο γήπεδο ήταν απίστευτη.
Όλοι εμείς που ήμασταν στην ίδια σειρά με τον Ξιανγκ από την αρχή καταλάβαμε πως κάτι δεν πάει καλά. Από το προθερμαντήριο είχε περίεργες αντιδράσεις. Καταλάβαμε ότι κάπου πονάει αλλά δεν γνωρίζαμε τί ακριβώς έχει, μέχρι που κάποια στιγμή τον είδαμε να… βαράει το πόδι του στον τοίχο και όλοι καταλάβαμε ποιο ήταν το πρόβλημα. Από εκείνο το σημείο και μετά απλά περιμέναμε να δούμε πότε θα εγκαταλείψει”.
Ο δραμινός πρωταθλητής καταλήγει: “Δεν έτυχε ποτέ να βρεθούμε τετ α τετ και να μιλήσουμε και αυτό είναι κάτι που το ήθελα πολύ. Ακόμα και τώρα το θέλω. Από έναν τέτοιο αθλητή και μια κουβέντα λίγων λεπτών μπορείς να κερδίσεις και να μάθεις πολλά πράγματα. Ελπίζω να έχω την τύχη και την ευκαιρία να τον συναντήσω τον Αύγουστο στο Πεκίνο, κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου πρωταθλήματος. Τέτοιοι αθλητές δεν πρέπει να απομακρύνονται από τον αθλητισμό ακόμα και όταν σταματάνε την καριέρα τους”.
