Ανταπόκριση από την Αθήνα: Γιάννης Γιαγκίνης
– Τέτοια μέρα πριν ένα χρόνο βρισκόμασταν στην καρδιά των Ολυμπιακών Αγώνων. Η μέρα ξημέρωνε χωρίς να έχουμε ακόμα κάποια μεγάλη επιτυχία από ελληνικής πλευράς και εμείς παίρναμε το ρίσκο. “Ο Έλληνας που απόψε θα κάνει υπερήφανη τη Μέρκελ”, γράφαμε στο Protagon και λίγες ώρες μετά δικαιωνόμασταν. Ενα βέρο Ελληνόπουλο, ένα βέρο Θρακιωτόπουλο, ο Σιδέρης Τασιάδης, κατακτούσε μετάλλιο στην κορυφαία αθλητική διοργάνωση. Αλλά όχι με τα ελληνκά χρώματα αλλά με εκείνα της… Γερμνανίας.
Δεν είναι σύνηθες να κατακτά κάποιος Θρακιώτης μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Για την ακρίβεια, δεν έχει συμβεί ποτέ στο παρελθόν. Ο Σιδέρης ήταν ο πρώτος, αφού τα μόνα άλλα δύο θρακιώτικα μετάλλια που είχαν προηγηθεί είναι από γυναίκα, την τριπλουνίστρια Πηγή Δεβετζή, γνωστή και ως “ιπτάμενη Θρακιώτισσα” στους αθλητικούς κύκλους, η οποία όμως μετά το Πεκίνο απουσίασε από την αγωνιστική δράση του Λονδίνου, έχοντας κρεμάσει τα αθλητικά της παπούτσια.
Τι και αν ο Σιδέρης Τασιάδης δεν κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο με τα χρώματα της ελληνικής ολυμπιακής ομάδας αλλά με εκείνα της… γερμανικής, κάνοντας υπερήφανη την Μέρκελ; Τι και αν αγωνίστηκε σε ένα παντελώς άγνωστο άθλημα για την περιοχή μας, το σλάλομ στο κανόε καγιάκ; Ο νεαρός πρωταθλητής δεν παύει να έχει καταγωγή από την Θράκη και συγκεκριμένα τον Βόρειο Έβρο. Και μάλιστα όχι μόνο από τον έναν αλλά και από τους δύο γονείς του.
Ήταν σαν σήμερα, Τρίτη, 31 Ιουλίου του 2012, όταν ο μόλις 22 ετών Σιδέρης, ο μικρότερος από όλους τους υπόλοιπους συμμετέχοντες στον μεγάλο τελικό, κατακτούσε το ασημένιο μετάλλιο, το πρώτο που κέρδισε η Γερμανία στην διοργάνωση. Το πανηγύρισε έξαλλα και το ίδιο έκαναν και οι Γερμανοί, όχι όμως και οι Έλληνες, πλην ίσως του συνονόματου παππού του, που εξακολουθεί να μένει στα Κόμαρα, λίγο πιο πάνω από την Ορεστιάδα. Πρόκειται για το χωριό στο οποίο μεγάλωσε ο Σιδέρης μέχρι και τα 10 του χρόνια, πριν ο μπαμπάς Τάσος και η μαμά Μαρία, που και αυτή είναι βέρα εβρίτισσα με καταγωγή από την περιοχή της Ζώνης, πάρουν την δύσκολη απόφαση να μεταναστεύσουν στην Γερμανία.
Το μετάλλιο λοιπόν του Τασιάδη, ενός βέρου Θρακιωτόπουλου, δεν το πανηγύρισαν οι Έλληνες. Και δεν το έκαναν, γιατί πολλοί έπαθαν… σοκ από τις δηλώσεις που μας έκανε τότε στο protagon αλλά και στο thrakisport.gr, ότι παρά την εβρίτικη καταγωγή του, ΔΕΝ αισθάνεται Έλληνας. Πολλοί έσπευσαν τότε να τον κατηγορήσουν ως «προδότη». Ήταν οι ίδιοι που μια μέρα μετά πανηγύριζαν έξαλλα το μετάλλιο του Ηλία Ηλιάδη, που ωστόσο σύμφωνα με την δική τους λογική «πρόδωσε» την δική του πατρίδα, την Γεωργία. Με την διαφορά ότι τον Ηλιάδη η Ελλάδα τον έκανε… μεταγραφή όταν ήταν ολοκληρωμένος πρωταθλητής, ενώ τον θρακιώτη Τασιάδη η Γερμανία τον αγκάλιασε όταν ακόμα δεν είχε καν ακουμπήσει κουπί και ουσιαστικά τον βοήθησε τα μέγιστα να εξελιχθεί αθλητικά και να γίνει ολυμπιονίκης.
«Φυσικά και δεν θα κρατήσω την ελληνική σημαία μαζί με την γερμανική, αλλά μόνο την γερμανική», μας έλεγε με αφοπλιστική ειλικρίνεια πριν τον τελικό του στο Λονδίνο. Και εξηγούσε: «Η Ελλάδα ποτέ δεν μου προσέφερε τίποτα. Ούτε ένα τηλέφωνο δεν με πήρε ποτέ ένας υπεύθυνος για τις κατά καιρούς επιτυχίες μου. Δεν με διεκδίκησε κανείς. Δεν βοήθησε την οικογένειά μου, η οποία μετανάστευσε για να μπορέσει να με μεγαλώσει σωστά. Αντίθετα, η Γερμανία με ανακάλυψε, με ανέδειξε, μου έδωσε όλα τα εφόδια για να αναπτυχθώ αθλητικά. Η Γερμανία με δέχθηκε και με αποδέχθηκε, αυτή με έκανε αυτό που είμαι. Εκεί μένω, εκεί μεγάλωσα και μεγαλώνω, εκεί έβγαλα σχολείο, εκεί προπονούμαι καθημερινά. Μου παρείχαν προπονητή και ασφάλεια, μου εξασφάλισαν και το επαγγελματικό μου μέλλον εξαιτίας των αθλητικών επιτυχιών μου. (…) Θα ήταν ασέβεια προς αυτήν την χώρα να ανεβάσω στο βάθρο οτιδήποτε άλλο πέρα από την γερμανική σημαία».
Εκείνη η δήλωση είχε προκαλέσει σάλο. «Είναι γενίτσαρος» σχολίαζαν εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα στην Ελλάδα. Τον έβγαζαν στο τηλέφωνο και αντί να τον συγχαρούν για την αθλητική επιτυχία του, τον ρώταγαν αν… θα πολεμούσε εναντίον της Ελλάδας. Και έβγαιναν μετά στα blogs τους οι ίδιοι δημοσιογράφοι και τον κατακεραύνωναν για τις ειλικρινέστατες απαντήσεις του, χωρίς πλέον να μπορεί να τους εξηγήσει. Επιτρέψτε μας, όμως! Εμείς τόσες μέρες ήμασταν μαζί του. Τον γνωρίσαμε από κοντά. Του μιλήσαμε διεξοδικά (σε άπταιστα ελληνικά). Και μπορούμε να διαβεβαιώσουμε ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι ο «γερμανοτσολιάς» που κάποιοι έσπευσαν αβίαστα να παρουσιάσουν.
Ο Σιδέρης Τασιάδης είναι ένα βέρο Θρακιωτόπουλο, με μεγάλη αγάπη και νοσταλγία για την πατρίδα των γονιών του (και δική του!), αλλά με την πίκρα που έχει το κάθε παιδί ξενιτεμένων γονιών για την συμπεριφορά της «μαμάς πατρίδας» Ελλάδας. Αυτής της πατρίδας που αναγκάστηκε να μετατρέψει σε μετανάστες τους γονείς του Σιδέρη, ώστε να μπορέσουν να του εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή.
Η Ελλάδα έχει την συνήθεια να τρώει τα παιδιά της. Όμως αυτά δεν παύουν να παραμένουν παιδιά της, έστω και αν εκείνα την απαρνούνται (είτε επειδή το πιστεύουν είτε επειδή πρέπει έτσι να δείξουν στη νέα τους πατρίδα). Και ως κάθε μάνα, οφείλει να τα αγαπά. Και να τα τιμά. Για αυτό και δεν θα ήταν κακό, με την πρώτη ευκαιρία, οι τοπικές αρχές (είτε λέγονται Δήμος Διδυμοτείχου είτε Νομαρχία Έβρου είτε Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης) να φροντίσουν να τιμήσουν αυτόν τον Θρακιώτη Ολυμπιονίκη, έστω και αν αγωνίστηκε και κέρδισε πέρυσι, τέτοια μέρα, το ολυμπιακό μετάλλιο με τα χρώματα της Γερμανίας.
Για να δώσουμε μάλιστα το καλό παράδειγμα, ξέροντας τις αντιδράσεις που ενδεχομένως θα προκαλούσαμε, τον περασμένο Δεκέμβριο αποφασίσαμε τότε από το thrakisport να του χαρίσουμε τον άτυπο τίτλο του “Θρακιώτη αθλητή της χρονιάς” για το 2012. Έναν τίτλο που άξιζε τόσο για τις αγωνιστικές του επιτυχίες όσο και για το θάρρος που έδειξε να μιλήσει στα ελληνικά και ξένα media έξω από τα δόντια, αποφεύγοντας να “χαϊδέψει” αυτιά. Και όλα αυτά, είχαν απαρχή το ολυμπιακό μετάλλιο που κέρδισε μια μέρα σαν την σημερινή, ένα χρόνο πριν…
