Ανταπόκριση από την Αθήνα: Γιάννης Γιαγκίνης
– Σαν σήμερα πριν 20 χρόνια το πανελλήνιο συγκλονιζόταν από την τραγική στιγμή του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς. Περάσαν κιόλας δυο δεκαετίες και όμως, όσοι δουν το βίντεο και θυμηθούν τις στιγμές, θα νιώσουν λες και ήταν χθες. Και ειδικά εκείνοι που τις έζησαν από κοντά, ανάμεσά τους και ένας Θρακιώτης.
Ο λόγος για τον κομοτηναίο παλαίμαχο διαιτητή Σταύρο Τσανίδη, τον έναν από τους δύο “γκρίζους λύκους” εκείνου του αγώνα ανάμεσα στον Πανιώνιο και τον Παναθηναϊκό του μεγάλου Νίκου Γκάλη. Δεν ήταν εκείνος που σφύριξε το φάουλ, ο Κουκουλεκίδης ήταν, αλλά λίγη σημασία έχει αυτό. Βρέθηκε μπροστά σε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του ελληνικού μπάσκετ και εικονίζεται και αυτός, στο βίντεο, σοκαρισμένος, να προσπαθεί να απομακρύνει κάμερες από τον αιμόφυρτο παίκτη.
Ήταν ένα πέμπτο φάουλ, σε έναν αγώνα μπάσκετ, σε ένα αθλητικό παιχνίδι… Δεν άξιζε! Και όμως, στοίχισε ουσιαστικά μια ζωή καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι για ένα από τα κορυφαία ονόματα που πέρασαν από το άθλημα της καλαθοσφαίρισης στην χώρα μας.
Ακριβώς είκοσι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από εκείνο το βράδυ που ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς σόκαρε το πανελλήνιο. Ηταν 28 Απρίλη του 1993. Για ένα επιθετικό φάουλ που του καταλογίστηκε, μάλλον άδικα, στον αγώνα Πανιώνιος – Παναθηναϊκός. Πήρε φόρα και χτύπησε το κεφάλι του στη μπασκέτα. ΣΟΚ! Ο Μπόμπαν σωριάζεται στο παρκέ γεμάτος αίματα… Ήταν η αρχή του τέλους.
Κανείς ωστόσο δεν κατάλαβε πόσο πιό σοβαρή ήταν η κατάσταση της υγείας του εκείνη την στιγμή. Μια στιγμή που έχει μείνει χαραγμένη στους πάντες, με τον Μπόμπαν Γιάνκοβιτς να μην περπατάει ποτέ ξανά, αφού η ζημιά που προκλήθηκε στην σπονδυλική του στήλη δεν μπορούσε να διορθωθεί. Και οφείλει να γίνει μάθημα σε όλους μας ότι ο αθλητισμός δεν είναι τόσο σοβαρός, όσο ενίοτε του δίνουμε σαν αξία. Είναι ένα σημαντικό πράγμα που οφείλει να ομορφαίνει την ζωή μας, το σημαντικότερο δευτερεύον πράγμα. Πάνω από όλα είναι η υγεία.
Ο Μπόμπαν έζησε, αλλά πάντοτε εφεξής καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι. Από εκείνη την ημέρα ο Μπόμπαν δεν περπάτησε ποτέ ξανά αφού η ζημιά που υπέστη η σπονδυλική του στήλη δεν μπόρεσε να αποκατασταθεί. Παρά το γεγονός όμωςς ότι καθηλώθηκε σε αναπηρικό καροτσάκι, δεν σταμάτησε στιγμή να ασχολείται με τη μεγάλη του αγάπη το μπάσκετ. Έζησε έτσι μέχρι τις 28 Ιουνίου 2006, όταν έσβησε από ανακοπή καρδιάς μες στο καράβι με το οποίο ταξίδευε για τη Σύρο.
Χάρισε όμως έναν γιο, τον Βλάντο, τότε που έγινε η σκηνή μόλις τριών, που σήμερα θεωρείται από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ. Αν και ξεκίνησε να παίζει πιο αγωνιστικά μπάσκετ μετά τον θάνατο του μπαμπά του. Ανήκει στον Πανιώνιο και κοσμεί τις ελληνικές εθνικές ομάδες. Έμαθε για το ατύχημα του μπαμπά του όταν ήταν 11 και συγκλονίστηκε. Όπως και ο καθένας μας, που οφείλει όμως να ξαναδεί εκείνες τις στιγμές. Για να συνειδητοποιήσουμε και να μας γίνει μάθημα ότι όσα φέρνει η στιγμή, δεν τα φέρνει ο χρόνος, οπότε πρέπει πάντοτε να μην χάνουμε την ψυχραιμία μας και να αξιολογούμε σωστά τα πράγματα.
Όση πίκρα και στεναχώρια και αν έχουμε για μια απόφαση του διαιτητή ή για μια ήττα της ομάδας μας, δεν αξίζει να ρισκάρουμε με οποιονδήποτε τρόπο την ζωή ή την υγεία μας. Δείτε το βίντεο. Ήταν μια μέρα σαν και αυτήν, 28 Απρίλη, ακριβώς 20 χρόνια πριν…
