Επιμέλεια αφιερώματος: Έλενα Καρατζίδου
Το άλμπουμ όσο και η ζωή του Γιάννη Φυσέκη, είναι απ αυτά που σπάνια συναντάς στο χώρο του αθλητισμού και όχι μόνο. Θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να τον ταυτίσει με τη ‘’Κραυγή’’ που περιγράφει ο Ν.Καζαντζάκης στην Ασκητική -το οποίο όπως έχει πει σε συνέντευξη του είναι ένα από τα αγαπημένα του βιβλία- τη κραυγή εκείνη που αγωνίζεται ν΄ ανασηκώσει ένα βάρος, ν΄ αναμερίσει τη σάρκα και το νου, νικώντας τη συνήθεια, την τεμπελιά και την ανάγκη.
Ξετυλίγοντας το νήμα της ζωής του από την αρχή λοιπόν, ο Γιάννης Φυσέκης γεννήθηκε στο Τρίλοφο Θεσσαλονίκης και από πολύ μικρός μπήκε στο κόσμο των σπορ, όντας μπασκετμπολίστας αλλά και δεινός κολυμβητής. Στη συνέχεια, έρχεται το ποδόσφαιρο και η Δόξα Τριλόφου όπου γίνεται η πρώτη του επίσημη γνωριμία με τα ‘’δίχτυα’’στα 15 του, κάνοντας προπόνηση συνήθως τα βράδια αφού παράλληλα διαβάζει για το σχολείο και στη συνέχεια για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις.
Καταφέρνει να περάσει στο τμήμα Μοριακής Βιολογίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου στην Αλεξανδρούπολη κι εκεί ‘’εισχωρεί’’ στη ζωή του για τα καλά η Θράκη. Παράλληλα με τις σπουδές, αγωνίζεται στον Εθνικό όπου τον ανακαλύπτει ο Ντέμης Νικολαϊδης, ο οποίος τον πηγαίνει στην ΑΕΚ στην οποία υπογράφει επαγγελματικό συμβόλαιο στα 21 του χρόνια. Στην ΑΕΚ μένει για λίγο καιρό καθώς αργότερα ακολουθούν δανεισμοί του σε Αναγέννηση Καρδίτσας, Λαμία, Απόλλων, Ν.Επιβάτες και Πανσερραϊκό.
Το 2010 επιστρέφει στον Εθνικό για 4 χρόνια παίρνει το πτυχίο του το 2012 και το 2014 παίρνει μεταγραφή στον Άρη, ένα μεγάλο αγωνιστικό κομμάτι για εκείνον. Μένει αξέχαστος σε όλους τους συμπαίκτες του, όχι μόνο για τον χαρακτήρα του αλλά για τα ”ετυμολογικά κουίζ” στα αποδυτήρια.
Το Σεπτέμβρη του 2015, με ανάρτηση του στο Facebook προς έκπληξη όλων ανακοινώνει ότι ‘’κρεμάει’’ τα γάντια του ώστε να αφιερωθεί στις σπουδές και την επιστήμη του. Όσοι δε τον γνώριζαν τον θεώρησαν εν μέρει παρορμητικό, όσοι πάλι τον ήξεραν γνώριζαν την αξία της απόφασης του. Σήμερα τον βρίσκουμε και πάλι στον Εθνικό αυτή τη φορά ως παίκτη του μπάσκετ και στο Πανεπιστήμιο, στο τελευταίο έτος του Διδακτορικού του.
Του ζητήσαμε, όπως κάνουμε κάθε εβδομάδα από κορυφαίες προσωπικότητες του αθλητισμού της περιοχής μας, να ξεφυλλίσει τα προσωπικά και οικογενειακά άλμπουμ και να επιλέξει ο ίδιος τις 20 φωτογραφίες που αγαπά περισσότερο, που τον έχουν σημαδέψει περισσότερο, που θεωρεί ότι συνοψίζουν την μέχρι σήμερα (αθλητική και όχι μόνο) πορεία του.
O Γιάννης Φυσέκης ανταποκρίθηκε με χαρά σε αυτήν την πρόσκληση – πρόκληση, επέλεξε τις 20 αγαπημένες φωτογραφίες του και ξεφυλλίζει μαζί μας το «άλμπουμ της ζωής του», εξηγώντας τι βλέπουμε σε κάθε εικόνα. Γνωρίστε λοιπόν τον Γιάννη Φυσέκη μέσα από τα μάτια του… Γιάννη Φυσέκη!
Απο τις πρώτες φωτογραφίες του εαυτού μου που θυμάμαι στο πατρικό μου. Περίεργο που χαμογελάω καθώς οι γονείς μου μου έλεγαν ότι δε χαμογελούσα ποτέ!
Στην ηλικία των 10 και για ένα χρόνο πήγαινα κολύμβηση. Αυτό είναι το δελτίο μου.
Σχολική εκδρομή που έτυχε να συναντήσουμε ένα άλλο σχολείο και παίξαμε μεταξύ μας έναν αγώνα. Λίγες φωτογραφίες έχω από μένα μικρό, ακόμη λιγότερες από μένα σε άθλημα.
Για 3 χρόνια ήμουν σε ομάδα μπάσκετ στο χωριό μου. Η πρώτη μου ένταξη σε ομάδα ήταν σε ομάδα μπάσκετ. Το δελτίο που είχα τότε το ανανέωσα για να αγωνιστώ από πέρσι στον Εθνικό.
Σημαιοφόρος στη Γ’ γυμνασίου. Μεγάλη συγκίνηση για τους γονείς μου καθώς στην ίδια παρέλαση ήταν σημαιοφόρος και η αδερφή μου στη ΣΤ’ δημοτικού.
Τα δύο αυτά ξαδέρφια, ο Στάυρος και ο Θοδωρής και η οικογένεια τους, είναι ουσιαστικά μέλη της οικογένειας, γιατί μεγαλώσαμε μαζί καθώς οι οικογένειες μας περνούσαν όλες τις γιορτές, διακοπές αλλά και καθημερινά πολύ χρόνο μαζί. Στη δεύτερη φωτο οι ίδιοι πρωταγωνιστές συν ένα μέλος!
Τη συγκεκριμένη στιγμή, τη συγκεκριμένη εμπειρία, ομολογώ ότι δε τη θυμάμαι. Το μέλλον μου απέδειξε ότι μάλλον μου είχε αρέσει πολύ.
Θα πω την αλήθεια. Δεν έπαιξα στη Ρόμα αν και είναι μια ομάδα που πάντα συμπαθούσα, είχα τη τιμή όμως ν’ αγωνιστώ για πρώτη φορά ως ποδοσφαιριστής και δη τερματοφύλακας στη Δόξα Τριλόφου, την ομάδα του χωριού μου, απ όπου είναι η συγκεκριμένη φωτογραφία!
Πρώτη μου ποδοσφαιρική χρονιά ως επαγγελματίας. Δε θυμάμαι πολλά. Μου πήρε χρόνο να το πιστέψω. Θυμάμαι όμως έντονα ότι κατά τη διάρκεια της πρώτης προετοιμασίας έχασα 5 κιλά!
Στη φωτογραφία αυτή μόλις έχω ολοκληρώσει τη προπόνηση. Βρισκόμαστε στη Ν.Υόρκη για ένα φιλικό παιχνίδι με τη Μπενφίκα. Πολύ μεγάλη εμπειρία από κάθε άποψη. Αφενός γιατί αντιμετωπίσαμε τη Μπενφίκα των Ρουι Κόστα, Σιμάο και Λουιζάο αλλά και των Ελλήνων Κατσουράνη και Καραγκούνη και αφετέρου γιατί επισκέφθηκα για πρώτη φορά την Αμερική.
Στιγμιότυπο από τη προπόνηση της ΑΕΚ στο στάδιο της προετοιμασίας στους Θρακομακεδόνες, λίγες μέρες πριν την αναχώρηση μας για την Αυστρία όπου θα πραγματοποιούνταν το βασικό στάδιο. Στη δεύτερη φώτο-βασικό στάδιο της προετοιμασίας- η παράταξη της ομάδας στο φιλικό παιχνίδι με τη γερμανική Greuther Furth.
Επιστροφή στην Αλεξανδρούπολη και στον Εθνικό όπου για πρώτη φορά μετά από 23 χρόνια η ομάδα επιστρέφει στη Γ’Εθνική κατηγορία. Από τις λίγες φορές που ένιωσα μια ομάδα σαν μια πραγματική παρέα. Φαίνεται άλλωστε και στα πρόσωπα μας. Το ποδόσφαιρο ήταν για μένα ξανά παιχνίδι
Στιγμιότυπο από τη προπόνηση της ΑΕΚ στο στάδιο της προετοιμασίας στους Θρακομακεδόνες, λίγες μέρες πριν την αναχώρηση μας για την Αυστρία όπου θα πραγματοποιούνταν το βασικό στάδιο. Στη δεύτερη φώτο-βασικό στάδιο της προετοιμασίας- η παράταξη της ομάδας στο φιλικό παιχνίδι με τη γερμανική Greuther Furth.
Επιστροφή στην Αλεξανδρούπολη και στον Εθνικό όπου για πρώτη φορά μετά από 23 χρόνια η ομάδα επιστρέφει στη Γ’Εθνική κατηγορία. Από τις λίγες φορές που ένιωσα μια ομάδα σαν μια πραγματική παρέα. Φαίνεται άλλωστε και στα πρόσωπα μας. Το ποδόσφαιρο ήταν για μένα ξανά παιχνίδι
Σ’αυτή τη φωτογραφία μπόρει κάποιος να πάρει μια γεύση της καθημερινότητας μου. Κάποτε μου είπε κάποιος: <<Αν θέλεις πραγματικά, μπορείς να τα συνδυάσεις.>> . Διαπίστωσα ότι υπάρχει κάποιο αντίτιμο αλλά είμαι πολύ χαρούμενος που το πλήρωσα μ’αυτό το τρόπο.
Οι φωτογραφίες είναι από την ορκωμοσία μου. Ήταν ιδιαίτερη στιγμή, όχι γιατί πήρα το πτυχίο μου αλλά γιατί ολοκλήρωνα ένα μεγάλο κεφάλαιο μετά από πολλές δυσκολίες, προσπαθώντας να ισορροπήσω μεταξύ ποδοσφαίρου και σπουδών.
Μια από τις σημαντικότερες ποδοσφαιρικές μου στιγμές, καθώς αγωνίστηκα σ’ ένα ιστορικό γήπεδο, απέναντι σ’ ένα σύλλογο τον Άρη Θεσσαλονίκης, τη φανέλα του οποίου φόρεσα και φοράνε σπουδαίοι άνθρωπο και ποδοσφαιριστές
O πατέρας μου, ο οποίος έλεγε πριν τον περάσω στο ύψος, ότι δε θα τον περάσω ποτέ, βγήκε φωτογραφία μαζί μου για μια και μοναδική φορά με την ιδιότητα μου ως ποδοσφαιριστής.
H παρουσία μου στο ”Κλεάνθης Βικελίδης” με την ομάδα του Εθνικού Αλεξανδρούπολης, δεν έμελλε να ήταν η τελευταία καθώς η επόμενη συμμετοχή στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα ήταν με τη φανέλα του Άρη. Ήταν η περίοδος που απόλαυσα περισσότερο το ποδόσφαιρο πιο πολύ απο κάθε φορά. Όλα μου αυτά τα βιώματα και οι εμπειρίες με βοήθησαν να το αντιληφθώ και δέθηκα με τον σύλλογο και ότι αυτός πρεσβεύει σε πολύ μεγάλο βαθμό, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Έμελλε όμως να είναι η τελευταία μου ομάδα στο ποδόσφαιρο. Όπως είχα αποκαλύψει σ’ έναν φίλο την ίδια μέρα που σταμάτησα το ποδόσφαιρο: << Τουλάχιστον σταματάω γεμάτος και με ψηλά το κεφάλι απο τον μεγαλύτερο σύλλογο που αγωνίστηκα >> Δεν έχω λέξεις να περιγράψω, αυτό που περιγράφει η έκφραση του προσώπου μου.
Με την επιστροφή μου στην Αλεξανδρούπολη, για να συνεχίσω το διδακτορικό μου και όντας ο αθλητισμός τρόπος ζωής, ύστερα από παράκληση μου, η ομάδα μπάσκετ του Εθνικόυ με δέχτηκε στις τάξεις της, ξανάγινα 12 χρονών, έχοντας όμως τις ίδιες γνώσεις και τεχνική που είχα τότε.
Την ίδια χρονιά εκπλήρωσα και την υποχρέωση μου ως προς τον Ελληνικό Στρατό στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης.
Με τα παιδιά αυτά έχουμε μοιραστεί τα πάντα. Ο,τι έχουμε περάσει χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να το περιγράψω, γιατί για μια ολόκληρη ζωή πρόκειται. Είναι η οικογένεια η οποία σε εξελίσσει, σε ωριμάζει και σου στέκεται εκτός της βιολογικής σου οικογένειας.
Πρόκειται για άθλο. Με μένα να ταξιδεύω ανά την Ελλάδα και την αδερφή μου εκτός Ελλάδας σπανιώς θυμάμαι να μπορέσαμε να βρεθούμε όλα τα μέλη της οικογένειας μου, ταυτοχρόνως στο ίδιο σημείο, Πόσο μάλλον,να υπάρχει και αντίστοιχη φωτογραφία.
Διδακτορικό ή ποδόσφαιρο; Ποδόσφαιρο ή Διδακτορικό; Ο κύβος ερρίφθη. Σωστό ή λάθος δε θα μάθω ποτέ, όυτε κι έχει σημασία. Ανέκαθεν, με έλκυε η γνώση, οποιασδήποτε μορφής ή πηγής. Αν το ποδόσφαιρο το είχαμε αναγάγει σε επιστήμη που συνεχώς εξελίσσεται, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό, δε ξέρω ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα. Επέλεξα τη γνώση χωρίς όρια.
