Με την ενός τουρνουά στο γήπεδο της Άνθειας το απόγευμα του Σαββάτου με την συμμετοχή της τοπικής Νίκης Άνθειας, της Νίκης Απαλού και της Αλεξανδρούπολης FC, τιμήθηκε η μνημη του Κώστα Σαμαρά.
Κατά την διάρκεια του τουρνουά η Νικη Ανθειας τίμησε τον Νίκο Μπότη και τον Βασίλη Καπουσούζη με μακρά πορεία στην ομάδα. Επίσης τιμήθηκαν οι ομάδες που συμμετείχαν στο τουρνουά, με τους Κώστα Πατσιώρα και Παναγιώτη Λογαρά να λαμβάνουν αναμνηστικά λαβαράκια.
Ο Κώστας Σαμαράς, γιος του Γεωργίου και της Στυλιανής, γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1953 και έζησε στο χωριό του την Άνθεια μέχρι το 1965.
Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Ανθείας και αργότερα με την οικογένειά του, Έφυγε για τη Γερμανία. Εκεί έζησε ένα χρόνο και και στη συνέχεια μετακόμισε στην Αθήνα όπου πήγε στις 2 πρώτες τάξεις του γυμνασίου και το 1969 επέστρεψε ξανά στο χωριό.
Για ένα διάστημα έμεινε μόνος του στην Αλεξανδρούπολη, καθώς οι γονείς του ξαναγύρισαν στη Γερμανία όπου και τελείωσε το γυμνάσιο παίζοντας παράλληλα ποδόσφαιρο στην ομάδα της πόλης.
Στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε σε σχολή λογιστών και υπηρέτησε το 1975 στο στρατό. Όταν απολύθηκε, Εργάστηκε στην Αθήνα για μικρό χρονικό διάστημα και από το 1979 εργαζόταν στους Μύλους Θράκης επί 32 συναπτά έτη. Το 2010 συνταξιοδοτήθηκε.
Στο χωριό έζησε από το 1979 όπου και δημιούργησε την οικογένειά του με την Δέσποινα Καρασάνη έχοντας αποκτήσει δύο γιους τον Αθανάσιο και τον Γιώργη. Από μικρός αγαπούσε το ποδόσφαιρο και έπαιζε στις αλάνες με τους φίλους του στους λεγόμενους μαχαλάδες, της εποχής.
Την πρώτη του επαφή με το οργανωμένο ποδόσφαιρο την είχε στη Γερμανία όπου και συμμετείχε σε ακαδημία της πόλης που εργαζόταν ο πατέρας του.
Αργότερα στην Αθήνα έπαιξε σε ομάδες των Αθηνών όπου εκεί αναγνωρίστηκε το ταλέντο του από τον παλαιό παίκτη της ΑΕΚ Πούλιο και κινήθηκε η διαδικασία, αφού δοκιμάστηκε, για την έκδοση δελτίου. Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ καθώς μετακόμισε στην Αλεξανδρούπολη και για λίγο διάστημα αγωνίστηκε στη ΝΙΚΗ Ανθείας.
Αργότερα τον ανακάλυψε η ομάδα της Αλεξανδρούπολης και έκανε αγώνα δρόμου για την έκδοση του δελτίου του. Έγινε αμέσως επαγγελματίας καθώς αναγνωρίστηκε το ταλέντο του και άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο ως βασικός και αναντικατάστατος .
Δυστυχώς όμως ήρθε ο πρώτος τραυματισμός πολύ σοβαρός, το Δεκέμβριο του 1972 ένα συντριπτικό κάταγμα διπλής κνήμης και περόνης, το πόδι του έσπασε στα δύο . Ο γιατρός κ Μήτσου τον συνέστησε να μην ξαναπαίξει ποδόσφαιρο.
Μα το πάθος του για το ποδόσφαιρο υπερίσχυσε και συνέχισε να γυμνάζεται και αρχικά αγωνίστηκε στην ομάδα του χωριού . Δυστυχώς δεν ήτανε μόνο εκείνος ο τραυματισμός αλλά όταν υπηρετούσε στη Σχολή Δοκίμων στην Σπάρτη παίζοντας ποδόσφαιρο έσπασε το πόδι του για δεύτερη φορά και αυτό έδωσε ένα τέλος στην καριέρα του.
Πριν από τον τραυματισμό του είχε προλάβει να κάνει μία προπόνηση με την εθνική νέων στον Άγιο Κοσμά μου τον είχε καλέσει ο προπονητής της Εθνικής Σπύρος Κόλλιας. Ακόμη αγωνίστηκε με τις μικτές Θράκης και σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 1980.
Θα λέγαμε ότι για το ποδόσφαιρο του Έβρου ήταν ο δικός ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΗΣ.
Στη συνέχεια έκανε τον προπονητή στην ομάδα της Νίκης Ανθείας και αργότερα το βοηθό προπονητή στην ομάδα της Αλεξανδρούπολης, Με προπονητή τον κύριο Γιαννακόπουλο και αργότερα τον κύριο Γκέσιο και τον κύριο Παντζιαρά. Ξαναγύρισε στην ομάδα του χωριού του ως προπονητής και η ομάδα ανέβηκε ως πρωταθλήτρια στην πρώτη κατηγορία.
Ο Κώστας το 1992 παρακολούθησε μαθήματα προπονητικής στη σχολή προπονητών της Θεσσαλονίκης, από όπου έλαβε και το δίπλωμα του. Στη συνέχεια αποτέλεσε μέλος της διοίκησης της Νίκης Αθήνας και μετέπειτα μέλος της διοίκησης της ΕΠΣ Έβρου.
Ως προπονητής της ακαδημίας της ΝΙΚΗ Ανθείας ανέδειξε πολλούς ποδοσφαιριστές που πλαισίωσαν την ποδοσφαιρική ανδρική ομάδα στη συνέχεια.
Πήρε την πρωτοβουλία Μαζί με τον Γεώργιο Βαλασούδη και τον Αθανάσιο Παντίρη και δημιούργησαν τη νέα ΝΙΚΗ Ανθείας 1959 η οποία αγωνίστηκε για πρώτη φορά το 2020 -21 Και φυσικά τη φετινή αγωνιστική περίοδο.
Εκτός από το ποδόσφαιρο άλλη αγάπη του ήταν το μπάσκετ και ο στίβος.
Ας κρατήσουμε κάποια από τις απόψεις του σχετικά με το ποδόσφαιρο:
Πάντοτε ήθελε να αγωνίζονται ποδοσφαιριστές από το χωριό ώστε Μέσα από αυτό να υπάρχει ο εθελοντισμός, η αγάπη για το χωριό και το δέσιμο και οι φιλίες.
Για τους γονείς ανέφερε ότι θα πρέπει να παρακινήσουν τα παιδιά τους να ασχολούνται με τον αθλητισμό, συγχρόνως με τα γράμματα και τις τέχνες.
Πίστευε ότι ο αθλητισμός πέρα από την υγεία ,αποτρέπει από τις κακές παρέες, μαθαίνει την ευγενή άμιλλα και σε κάνει καλύτερο σαν άνθρωπο, γίνεσαι κοινωνικό ον, γιατί έχεις πολλές παρέες γύρω σου. Επίσης διαμορφώνει το χαρακτήρα.
Μέσα από το ποδόσφαιρο απέκτησε πολλούς φίλους όπου κι αν πήγε από Αθήνα μέχρι τη Δράμα και από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Ορεστιάδα και όπως έλεγε ο ίδιος είχε καλούς φίλους. Και πάντοτε ανέφερε ότι τόσο στο νοσοκομείο όσο και στο σπίτι όπου συνέχιζε τη θεραπεία του – Ποτέ δεν τον ξέχασαν . Και όπως λέει ο ψαλμός ‘’Ας είναι αιωνία του η μνήμη’’.
