Αφιέρωμα στον Ξανθιώτη κάτοχο του NCAA με τη φανέλ των Χάσκις Απόστολο Ρούμογλου έκανε η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης και η Έλενα Βογιατζή.
Το ThrakiSportS την αναδημοσιεύει αυτούσια:
«Αυτός είναι ο Ρέι Άλεν που έπαιζα στο play station; Κι όμως αυτός ήταν!»
Απόστολος Ρούμογλου – Από τη Ξάνθη στη Θεσσαλονίκη κι από ‘κεί στο πολύβουο Κονέκτικατ
18 Απριλίου 2021. Το χρονόμετρο στον ηλεκτρονικό πίνακα του κλειστού γηπέδου της Πυλαίας κυλάει αντίστροφα μετρώντας τη λήξη του αγώνα.
Ο «πιτσιρικάς», που ‘χε πατήσει το πόδι του στο παρκέ δυο λεπτά πριν το φινάλε, έδειχνε αποφασισμένος ν’ αρπάξει την πρώτη μεγάλη ευκαιρία που του δινόταν. Κι όταν η μπάλα έφτασε πια στα χέρια του, δεν την έχασε!
5, 4, 3… και να που πετυχαίνει το πρώτο του καλάθι (τρίποντο) με τον ΠΑΟΚ στο επαγγελματικό πρωτάθλημα.
Δύο χρόνια μετά από ‘κείνον τον αγώνα, ο νεαρός γκαρντ, πρωτοετής σήμερα φοιτητής στο πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ, Απόστολος Ρούμογλου, εξακολουθεί να κρατάει σαν φυλαχτό το τρίποντο που είχε πετύχει και πανηγύρισε σα να ‘χε πάρει το πρωτάθλημα.
«Αυτό το καλάθι θα με συνοδεύει πάντα! Ακόμα κι όταν ολοκληρώσω την πορεία μου στο μπάσκετ! Αν τύχει και με ρωτήσουν τι κρατάω από αυτήν, το πρώτο πράγμα που θα πω θα είναι για εκείνο το τρίποντο. Θυμάμαι μέχρι και τις αντιδράσεις των συμπαικτών μου. Είχαν σηκωθεί όλοι από τον πάγκο και πανηγύρισαν! Λες και είχαμε κερδίσει τον αγώνα. Ήταν μια φοβερή εμπειρία».
ι αν ένα τρίποντο ήταν μια φοβερή εμπειρία, τι μπορεί να πει για την κατάκτηση του πρωταθλήματος του NCAA με το Κονέκτικατ και μάλιστα στην πρώτη του εμφάνιση με τη φανέλα των Χάσκις;
«Ήταν απίστευτο! Πέντε μέρες γιορτάσαμε συνέχεια!».
Ήταν εξ αρχής στόχος του UConn η κατάκτηση του πρωταθλήματος;
«Ο στόχος από το ξεκίνημα της αγωνιστικής σεζόν ήταν να κατακτήσουμε τρεις τίτλους. Στο τουρνουά Φιλ Νάιτ, κάτι το οποίο πετύχαμε, στην περιφέρειά μας την Big East κάτι που δεν καταφέραμε και, στο NCAA. Για το τελευταίο ήταν ξεκάθαρο ότι το θέλαμε πολύ. Το αποδείξαμε και με την παρουσία μας στη διάρκεια της χρονιάς. Γι’ αυτόν το λόγο άλλωστε, φτιάχτηκε κι αυτή η ομάδα. Για να κερδίσουμε το κολεγιακό πρωτάθλημα. Αν δείτε το βάθος που έχει ο πάγκος μας, οι starters και οι baseplayers είναι περίπου ισάξιοι».
Από την Ξάνθη στη Θεσσαλονίκη κι από ‘κεί στο πολύβουο Κονέκτικατ. Αν μη τι άλλο είναι μια ενδιαφέρουσα διαδρομή. Ξεκινώντας την ενασχόλησή σου με το μπάσκετ, οι σπουδές στην Αμερική ήταν κι αυτές μέσα στο πλάνο;
«Οι σπουδές ήταν σίγουρα! Μπορώ να πω ότι ήμουν πολύ παθιασμένος με τη συνέχιση τους. Μάλιστα, μετά από έναν τραυματισμό στη μέση, άρχισα να έχω πολλές σκέψεις.
Αναρωτιόμουν τι θα έκανα αν στο μέλλον προέκυπτε κάποιος σοβαρός τραυματισμός και δεν θα μπορούσα -χτύπα ξύλο!- να παίζω μπάσκετ. Δεν θα είχα λεφτά, δεν θα είχα καμία εναλλακτική λύση και φυσικά, δε θα μπορούσα μετά τα 30 να μένω με τους γονείς μου!
Θυμάμαι εκείνη τη χρονιά δεν παρακολουθούσα σχεδόν καθόλου τα μαθήματα μου στη Σχολή μου. Κι όταν μου ήρθαν όλες αυτές οι σκέψεις είπα ότι πρέπει να συνεχίσω τις σπουδές μου. Έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου ώστε να πάρω μετεγγραφή από την Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών στη Ξάνθη στη Θεσσαλονίκη και να μπορέσω συνδυάσω τις προπονήσεις με τις σπουδές μου. Τελικά όμως δεν τα κατάφερα. Και τότε αποφάσισα να φύγω για την Αμερική για να μπορέσω να κάνω και τα δύο».
Από την Ξάνθη λοιπόν στη Θεσσαλονίκη και από εκεί στο Κονέκτικατ. Πώς ήταν το ξεκίνημα αυτής της πορείας;
«Άρχισα να παίζω μπάσκετ από την Ασπίδα Ξάνθης, έπειτα πήγα στον Λεύκιππο και από ‘κεί, στον Αρίωνα Ξάνθης όπου έκανα ουσιαστικά και την πρώτη μου εμφάνιση. Εκεί απόκτησα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και σ’ εκείνα τα βήματα που έκανα διαπίστωσα ότι μπορώ να ασχοληθώ περισσότερο με το μπάσκετ.
Όταν αγωνίστηκα με τον Αρίωνα στα προκριματικά του Πανελληνίου πρωταθλήματος Εφήβων, ο κ. Παναγιώτης Σταυρακάρας μου σύστησε τον πρώην μάνατζερ του ΠΑΟΚ κ. Τέλη Ζουρνατσίδη κι εκείνος από την πλευρά του μ’ έφερε σε επαφή με τον τωρινό μάνατζερ μου (σ.σ. Νίκος Λώτσος).
Τότε, μου πρότεινε να πάω είτε στην ΑΕΚ, είτε στον ΠΑΟΚ. Αρχικά πήγα στην ΑΕΚ και ακολούθησα τις προπονήσεις της ομάδας όμως λόγω των Πανελληνίων Εξετάσεων και της σχολής την οποία είχα επιλέξει να σπουδάσω, αποφάσισα να πάω στη Θεσσαλονίκη να κάνω προπονήσεις με τον ΠΑΟΚ και να είμαι έτσι κοντά στους δικούς μου ανθρώπους.
Όταν μετά από εκείνο το παιχνίδι του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό, όπου έπαιξα για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα και έβαλα το τρίποντο, υπέγραψα το επαγγελματικό μου συμβόλαιο, υπήρχε η οψιόν για την Αμερική. Μόλις αποφάσισα λοιπόν να φύγω, ενεργοποιήθηκε και ήρθα στο Κονέκτικατ.
Ίσως να είμαι και τυχερός με την επιλογή του Κολλεγίου γιατί από την πρώτη κιόλας χρονιά μου στην Αμερική, το UConn πήρε τον τίτλο. Όμως, η κατάκτηση του τίτλου κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Ήρθε μετά από πολύ δουλειά και μεγάλη προσπάθεια. Ήταν μια δικαίωση για την ομάδα!».
Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να επιλέξεις το πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ;
«Στην Αμερική πριν δεσμευτείς με κάποιο πανεπιστήμιο έχεις τη δυνατότητα να το επισκεφτείς για να δεις τις εγκαταστάσεις, να γνωρίσεις τους ανθρώπους αλλά και να διαπιστώσεις πώς σου συμπεριφέρονται.
Προσωπικά δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω κάτι τέτοιο. Είχα όμως τη δυνατότητα να κάνω διαδικτυακά πολλές συζητήσεις με αρκετούς προπονητές πανεπιστημίων, πριν πάρω την τελική απόφασή σε ποιο θα φοιτήσω.
Όταν μίλησα με τον προπονητή του UConn, Νταν Χέρλι, από την αρχή με τον τρόπο του μού έδειξε την ισχυρή θέλησή του να πάω στο πανεπιστήμιό τους. Ήθελαν να επενδύσουν σε μένα. Να βοηθήσουν στην αγωνιστική μου εξέλιξη. Ξετρελάθηκα με τον τρόπο τον οποίο μου μίλησε! Είπα στον εαυτό μου, “αυτό ήταν! Δεν κάθομαι άλλο στην Ελλάδα. Φεύγω!”.
Εκείνο δε που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση απ’ όλα, είναι ότι ο κόουτς, ενώ δεν με είχε δει ποτέ από κοντά να παίζω, η θέλησή του να ενταχθώ στο πανεπιστήμιο και ο τρόπος με τον οποίο το έδειχνε ήταν φοβερός. Πώς ήταν δυνατόν να διεκδικεί και να θέλει τόσο πολύ έναν freshman; Μου έκανε τρομερή εντύπωση!».
O πρώτος χρόνος των φοιτητών – αθλητών στα πανεπιστήμια συνήθως είναι ένας χρόνος προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Ποιες ήταν οι δικές σου προσδοκίες σ’ αυτή την πρώτη παρουσία σου στους Χάσκις;
«Για να πω την αλήθεια περίμενα ότι θα έχω μικρό χρόνο συμμετοχής. Έπαιξα όμως σε αρκετά παιχνίδια γιατί στα περισσότερα κερδίζαμε με μεγάλη διαφορά κι έτσι μπορούσα να πάρω χρόνο συμμετοχής.
Γνώριζα ότι ο πρώτος και ο δεύτερος χρόνος, είναι περίοδοι προσαρμογής. Ήξερα ότι θα ήμουν περισσότερο ρολίστας και σταδιακά θα μπορέσω να κερδίσω θέση βασικού. Ο κόουτς μού είχε ξεκαθαρίσει από την αρχή ότι ο μόνος που έχει την ευθύνη για τον χρόνο συμμετοχής μου είμαι εγώ. Αυτός θα κρινόταν και θα κριθεί από τον τρόπο που θα έκανα και θα κάνω προπονήσεις, από τη δουλειά μου και από τη δική μου επιθυμία.
Πιστεύω ότι έχω κερδίσει την εμπιστοσύνη του και έχω δείξει ότι θέλω να παίξω. Με χρησιμοποιεί πάρα πολύ στις προπονήσεις κάτι που ανοίγει το δρόμο για να αυξηθεί ο χρόνος συμμετοχής μου στα επόμενα χρόνια. Το πιο σημαντικό για μένα όμως είναι η εμπιστοσύνη που δείχνει σε μένα κι αυτό είναι κάτι το οποίο εκτιμώ».
Οι Χάσκις είναι μια πολυπολιτισμική ομάδα, με αρκετούς αθλητές – φοιτητές από διαφορετικές χώρες. Πόσο εύκολο είναι να προσαρμοστεί ο ένας στη νοοτροπία και την κουλτούρα του άλλου κι όλοι μαζί στον αμερικανικό τρόπο ζωής;
«Για παιδιά όπως ο Αντάμα (Σανόγκο) που είναι από το Μάλι ή ο Τζόνσον που κατάγεται από την Αφρική, δεν ήταν δύσκολο. Δύσκολο είναι για τους freshmen. Για εμένα που είμαι Έλληνας ή τον Γιαρίν (Χασόν) που κατάγεται από το Ισραήλ.
Ο Αντάμα και ο Σάμσον (Τζόνσον) ήταν στην Αμερική από το High School επομένως η προσαρμογή τους ήταν πιο εύκολη από τη δική μου. Γενικά όμως, η ομάδα δέθηκε από την αρχή μεταξύ της. Σ΄αυτό πιστεύω ότι βοήθησε το σερί των νικών που κάναμε, αλλά και κάποιες συνεχόμενες ήττες. Αυτές μας βοήθησαν να προσπεράσουμε κάθε εμπόδιο και να φτάσουμε στο τέλος στο αποτέλεσμα που θέλαμε.
Ως freshman πώς έζησες το περίφημο March Madness κι όλη την πορεία μέχρι τον τελικό του NCAA;
«Πραγματικά ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Γενικότερα υπήρχε κούραση από τα ταξίδια. Πήγαμε στη Νέα Υόρκη, στο Λας Βέγκας, στο Χιούστον…
Πετούσαμε έξι ώρες, μετά πηγαίναμε για προπόνηση στη συνέχεια ακολουθούσαν τα παιχνίδια. Το πρόγραμμα ήταν αρκετά αυστηρό και υπήρχε μεγάλη οργάνωση ώστε να μην βγαίνει αυτή η κόπωση στους αγώνες.
Ποιος ήταν ο δυσκολότερος αντίπαλος στον δρόμο για το φάιναλ φορ;
«Το πιο δύσκολο παιχνίδι της ήταν αυτό με το Αϊόνα του Ρικ Πιτίνο. Ήταν η μοναδική ομάδα από την οποία είχα την αίσθηση ότι θα χάναμε γιατί στο πρώτο ημίχρονο μας δυσκόλεψε πάρα πολύ. Γενικότερα υπήρχε μια ανησυχία κι ένας φόβος μήπως η ομάδα μείνει έξω από τον πρώτο γύρο, όπως είχε γίνει πέρσι όπου είχε αποκλειστεί από το Νιου Μέξικο.
Μετά τη νίκη όμως που κάναμε με το Αϊονα, πιστεύω ότι σε όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια δεν είχαμε καθόλου άγχος».
Mετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος κάποιοι Αμερικανοί παίκτες πρώην NBAers που έχουν αποφοιτήσει από το UConn, μεταξύ αυτών και ο Ρέι Άλεν, έσπευσαν να σας συγχαρούν. Είχατε προσωπική επαφή μαζί τους;
«Ναι, πράγματι. Ο Ρέι Άλεν, ο “Rip” Χάμιλτον, ο Κέμπα Ουόκερ και ο Τζέρεμι Λαμπ, ήταν μεταξύ αυτών που έρχονταν πριν τα παιχνίδια να μας μιλήσουν. Κυρίως μας έλεγαν τι πρέπει να κάνουμε, πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε, ποια μπορεί να είναι τα επόμενα βήματά μας…
Μας μίλησαν και πριν τον τελικό στο φάιναλ φορ με το Σαν Ντιέγκο Στέιτ. Μας είπαν πώς ένιωθαν εκείνοι σε ανάλογες περιπτώσεις και προσπάθησαν να μας εμψυχώσουν. Μας προέτρεψαν να παίξουμε ως ομάδα και να είμαστε ενωμένοι».
Βλέποντας μπροστά σου τον Ρέι Άλεν, έναν παίκτη που πιθανότατα είχες αφίσα στο δωμάτιό σου, ή έβλεπες σε βίντεο στο διαδίκτυο, μπορείς να περιγράψεις με λόγια πώς αισθάνθηκες;
«Θυμάμαι ακριβώς εκείνη την ημέρα. Ήμασταν στην προπόνηση κι όταν ολοκληρώθηκε πήγαμε στον κύκλο να μιλήσουμε. Εκείνη την στιγμή ακούσαμε την πόρτα που άνοιξε πίσω μας και τον προπονητή μας να μας λέει “παιδιά, εδώ είναι ο Ρέι Άλεν”.
Έμεινα με ανοιχτό το στόμα! Όταν με πλησίασε και μου έδωσε το χέρι του, ήμουν λίγο σε… πανικό (γελάει). “Τι γίνεται εδώ τώρα;”, έλεγα από μέσα μου.
Αυτός είναι ο Ρέι Άλεν που έπαιζα στο play station; Κι όμως αυτός ήταν! Ο παίκτης τον οποίον μέχρι πρότινος έβλεπα μέσα σ’ ένα παιχνίδι, ήταν εκεί και μου έσφιγγε το χέρι. Άκουσα κάθε λέξη από αυτά που μας έλεγε. Και θα θυμάμαι πάντα μια χαρακτηριστική φράση.
Αν θέλεις να δουλέψεις πραγματικά καλά -είπε- μη πας απλώς στο γυμναστήριο να για βάρη. Ούτε να κάνεις απλώς μόνος σου 100 σουτ. Να δουλέψεις μαζί με έναν συμπαίκτη σου. Να πιέσετε ο ένας τον άλλον και μέσα από αυτό θα γίνεται οι καλύτεροι!».
