Μάλλον με… μνημόσυνο έμοιαζαν οι εκπομπές της Παρασκευής στα ραδιόφωνα της Ξάνθης, ειδικά όσες ασχολούνται με τα αθλητικά δρώμενα.
Ακούστηκαν μάλιστα από τα ίδια άτομα που αποθέωναν την διοίκηση του Μπιλ Πάπας τα εντελώς αντίθετα πράγματα, σε μια στροφή 180 μοιρών που θα μπορούσε να ονομάζεται και… κωλοτούμπα.
Ακουσαμε ότι «αυτή η διοίκηση δεν εχει μέλλον» όταν λίγο καιρό πριν λεγόταν το ακριβώς αντίθετο. Ακούσαμε ότι «είναι ανυπαρκτη επικοινωνιακά η ομάδα», ενώ αποθεωνόταν μέχρι πρόσφατα. Ακούσαμε ότι «δεν σου δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση», ενώ μέχρι μόλις στις αρχές της εβδομάδας και φυσικά όλες τις προηγουμενες καλλιεργούνταν φρουδες ελπίδες για κάτι καλό που θα μαθευτεί τις επόμενες δυο-τρεις μέρες.
Ακούσαμε οτι «ακόμα και τώρα κανείς δεν μπορεί να μιλήσει μετά βεβαιότητας για την πραγματικότητα», ενώ τα ίδια άτομα μετά βεβαιότητας έλεγαν το προηγουμενο διάστημα τι σκέφτεται και τι κάνει ο ιδιοκτήτης. Ακούστηκε όμως και ότι «δεν ειναι της στιγμής ο διαμοιρασμος ευθυνων, ειδικα απο αυτους που δεν πατανε στο γηπεδο», θαρρείς και έφταιγε ο κόσμος που σταδιακά εγκατέλειψε τον σύλλογο και όχι οι καθεστωτικές νοοτροπίες εντός αυτού, όχι μόνο από στελέχη των τελευταίων διοικήσεων αλλά και από καλοπληρωμένους υπαλλήλους που το έπαιζαν (και εξακολουθούν να το παίζουν πάνω στο μισοσκυλεμμένο πτώμα) εξουσία.
Ακούστηκε ότι «μας ξαναϋποβιβάζουν την Ξάνθη και για πρωτη φορά στα χρονικα απο τοτε που εγινε το ποδοσφαιρο επαγγελματικό κινδυνευει να αγωνιστει σε ερασιτεχμικο και να παιξει στην τελευταια κατηγορια του τοπικου» λες και δεν έπαιζε πέρυσι με την αποθεωθείσα απόφαση να δηλωθουν τα Κ15 στην Γ’ ΕΠΣ Ξάνθης αλλά και λες και η ομάδα της εποχής Κοκάλα που ανέβηκε στην Α’ Εθνική και φυσικά όλες οι προηγούμενες ακόμα και στην μια σεζόν της Γ’ Εθνικής ήταν επαγγελματικες και οχι ο ορισμός του καλτ ερασιτεχνισμού και της αγνης αγάπης για την φανέλα.
Κυρίως ομως ακούσαμε την ανάγκη για την «προστασια της ομαδας». Γιατί, όπως ειπώθηκε, «καποια πραγματα δεν πρεπει να λεγονται και πολυ περισσοτερο απο δημοσιογράφους, γιατι ολοι το καλο της ομάδας θέλουμε και δεν μας ενδιαφέρει ουτε ο Πάπας ουτε ο Μάπας αλλά ο ΑΟΞ». Και κάπως έτσι, όλοι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε γιατί δεν θα αλλάξει τίποτα.
Γιατί «για το καλό της ομάδας» οι δημοσιογράφοι θα πρέπει κατά την άποψή τους να σιωπούν. Οχι να λένε την αλήθεια. Αλλά αν η αλήθεια πονά, να σιωπούν. Να κάνουν μόκο. Και να μιλάνε μονο οταν όλα έχουν κριθεί, ξιφουλκώντας κατά του Πάπας και του κάθε Πάπας και ζητώντας του να φύγει όχι όταν μπορούσε και έπρεπε να το κάνει, αλλά τώρα που εμφανίζονται δεσμευμένα τα πάντα και είναι σχεδόν αδύνατο και να θέλει, να μπορέσει να πουλήσει.
Μόνο που αυτή η σιωπή και ανοχή των «δημοσιογράφων» αλλά και των «από μέσα παραγόντων» οδήγησε στην απάθεια του κόσμου. Γιατί κάποιοι απλά «για το καλό της ομάδας» δεν μιλούσαν όταν έπρεπε. Και κάπως έτσι, αντί για το «καλό της ομάδας» ήρθε δυστυχως το «κακό της ομάδας». Γιατί πολύ απλά κάποιοι προτιμούσαν να ειναι αρεστοί παρά να υπηρετήσουν το πραγματικό «καλό της ομάδας».
Τώρα μιλάνε. Αλλά μάλλον, κατόπιν εορτής. Αφου όταν έπρεπε, κοιταξαν το δήθεν «καλό της ομάδας», άφησαν λίγους να γίνονται «κακοί», σιώπησαν επιδεικτικά και ορισμένοι μάλιστα το προχωρούσαν παραπάνω και λοιδορούσαν εκείνους που μίλαγαν.
Αποτέλεσμα; Πλέον στην ημέρα των 55ων γενεθλίων του ΑΟΞ να κάνουν μνημόσυνα από τα ξανθιώτικα ερτζιανά. Πάντα ενεργώντας «για το καλό της ομάδας»…
