Ηταν βράδυ 5ης Αυγουστου του 1997, μια βραδιά σαν και την σημερινή. Μόνο που εκείνη την βραδιά το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας γέμιζε με 80.000 κόσμο που παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τους αγώνες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου και με ιδιαίτερη αγωνία τον τελικό του ακοντισμού.
Εκεί αγωνιζόταν ο Κώστας Γκατσιούδης, το «λιοντάρι της Θράκης» όπως τον αποκαλούσαν, ο αθλητής από το Διδυμότειχο που είχε καταφέρει με τις επιδόσεις του να αποτελεί τη μεγάλη ελπίδα της Ελλάδας για ένα μετάλλιο. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε αναδειχθεί χρυσός μεσογειονίκης, τα προηγούμενα χρόνια είχε κατακτήσει τίτλους σε επίπεδο εφηβων και νέων, αλλά αυτός ήταν ο πρώτος αγώνας πρόκληση για να πετύχει κάτι καλό σε επίπεδο ανδρών, αφού έναν χρόνο πριν στους Ολυμπιακούς Αγωνες της Ατλάντα είχε καταφέρει να προκριθεί στον τελικό αλλά είχε μείνει εκτός οκτάδας, καταλαμβάνοντας την 10η θέση.
Ο Γκατς επιβεβαίωσε τις προσδοκίες όλων και πέτυχε κάτι που μέχρι εκείνη την ημέρα μόνο μια φορά είχε ζήσει ο ελληνικός αθλητισμός, με την Αννα Βερούλη, στο μακρινό 1983 στο Ελσίνκι. Την κατάκτηση ενός μεταλλίου σε παγκόσμιο πρωτάθλημα. Οπως και εκείνο της Βερούλη έτσι και αυτό του Γκατσιούδη ήταν χάλκινο. Όπως και στην περίπτωση της Βερούλη, έτσι και του Γκατσιούδη το μετάλλιο ήρθε στο ίδιο αγώνισμα: τον ακοντισμό.
Βέβαια ακολούθησε τέσσερις μέρες μετά και το μετάλλιο της Νίκης Ξάνθου στο μήκος και τα επόμενα χρόνια πολλά άλλα μετάλλια. Αλλά εκείνο ήταν το πρώτο, το παρθενικό, αυτό που μας έβαλε στον χάρτη σαν μικρή Ελλάδα και το οποίο το είχε πανηγυρίσει όλη η Ελλάδα, από το Διδυμότειχο ως την… Καλαμάτα. Ο Κώστας Γκατσιούδης κάρφωνε το ακόντιο στα 86μ64 στην δευτερη του προσπάθεια και εν τέλει κατακτούσε την 3η θέση, αφού στην έκτη βολή θα τον ξεπερνούσε ο τεράστιος βρετανός Στηβ Μπάκλεϊ με 86μ80. Το χρυσό κατέκτησε ο νοτιαφρικανος Μαριους Κορμπέτ με 88μ40 ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι ο τεράστιος Τσέχος Γιαν Ζελέζνι που ακόμα και σήμερα κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ είχε λάβει κανονικά μέρος σε εκείνον τον τελικο αλλά με δυο άκυρες και μια χαμηλή βολή κάτω από τα 83 μέτρα είχε μείνει εκτός οκτάδας.
Εκτοτε ο Γκατσιούδης κατέκτησε άλλα δύο μετάλλια στα αμέσως επόμενα δύο Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Το 1999 στην Σεβίλλη ανέβηκε ένα σκαλί πιο ψηλά καθώς βρήκε 2ος με επίδοση 89μ18 και το 2001 στο Ετμοντον του Καναδά ξανανέβηκε στο βάθρο, πάλι στο τρίτο σκαλί όπως στην Αθήνα, με επίδοση 89μ95. Ωστόσο το πιο ξεχωριστό μετάλλιο από όλα ήταν το πρώτο, εκείνο που έσπασε την κατάρα 14 ετών για την μικρή Ελλάδα και άνοιξε τον δρόμο για να φτάσουμε να κατέχουμε σαν χώρα σήμερα, μετά και το πρόσφατο ασημένιο του Μίλτου Τεντόγλου στο Όρεγκον, συνολικά τα 23 μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα (που θα ήταν 24 αν δεν είχε αφαιρεθεί αυτό της Αλεξανδρουπολίτισσας Πηγής Δεβετζή στην Οζάκα το 2007). Και αυτό το μετάλλιο του Κώστα Γκατσιούδη ήρθε μια μέρα σαν και αυτήν, 5 Αυγούστου, ακριβως 25 χρόνια πριν, εν έτει 1997, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας.
Οχι τυχαία η φωτογραφία του Γκατς είχε συμπεριληφθεί στο εξώφυλλο του Χρονικου του 20ου Αιωνα για το έτος 1997, ως μια απο τις κορυφαίες προσωπικοτητες της χρονιάς. Οχι τυχαία, πριν εναμισι χρονο το αναγνωστικο κοινο του ThrakiSportS ψήφισε τον Κώστα Γκατσιούδη ως κορυφαίο αθλητή του ενός αιώνα ελεύθερης Θράκης, στον διαγωνισμό που έκανε το ThrakiSportS για την ανάδειξη της ιστορίας του αθλητισμού της περιοχής μας με την αφορμή της συμπλήρωσης 100 ετών από την ενσωμάτωση της Θράκης μας στην Ελλάδα.
