Οταν πριν περιπου ένα χρόνο υπήρξαν τα πρώτα δημοσιεύματα από την Αυστραλία για το πρόβλημα του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Ξάνθη Μπιλ Πάπας, η αντίδραση μιας (μικρής) μερίδας οπαδών της ομάδας, καθοδηγούμενων σε μεγάλο βαθμό και από δημοσιογράφους ή έστω δημοσιολογούντες σε σχέση με τα τεκταινόμενα του ΑΟΞ ήταν ότι «δεν τρέχει κάστανο, η χρηματοδότηση της ομάδας είναι εξασφαλισμένη».
Τα ίδια κέντρα έγραφαν και έλεγαν επίσης ότι φυσικά, όποιος τολμά και γράφει για τα προβλήματα του ιδιοκτήτη θέλει το κακό της ομάδας. Αρα ειναι κακός απλά και μόνο επειδή τολμά να αναδείξει από δικαιολογημένο ενδιαφέρον όσα γράφονται. Και είναι αλήθεια ότι αρκετοί το πίστευαν, όπως είχαν πιστέψει έναν χρόνο πιο πριν και το «παραμύθι» ότι όποιος τολμά στην Ξάνθη να αναδεικνύει έστω όσα λέει η πλευρά του Ολυμπιακού ή του Κούγια στην περίπτωση της καταγγελόμενης πολυϊδιοκτησίας είναι κακός και το κάνει επειδή θέλει το κακό του ΑΟΞ.
Τα αποτελέσματα γνωστά. Ο κόσμος έβλεπε μέρα με τη μέρα την κατρακύλα της ομάδας του, για παράδειγμα την μη προσφυγή στο CAS ή την αποδέσμευση όλων των επαγγελματιών παικτών πριν το μπαράζ με τον Απόλλωνα Σμύρνης, αλλά ελάχιστοι τολμούσαν να μιλήσουν μην τυχόν και χαρακτηριστούν «εχθροί» ή «κακοί». Εν τέλει, χειροκροτούσαν φανερά ή δια της σιωπής τους τις αμφιλεγόμενες αυτές αποφάσεις και αναθεμάτιζαν αυτους που προειδοποιούσαν για τα δεινα που συνεπάγονταν αυτές οι αποφάσεις, χαρακτηρίζοντάς τους ως «εχθρούς» του συλλόγου.
Στο τέλος η ομάδα υποβιβάστηκε και μάλιστα επισήμως με… αγωνιστικά κριτήρια καθώς έχασε σε μπαράζ και πιο πριν σε μια σειρά από αγωνες στα πλέι άουτ, που την έφεραν στην προτελευταία θέση. Η ομάδα φυσικά και θα μπορούσε να σωθεί ακόμα και με το -12, αλλά στα μάτια ορισμένων δεν έφταιγαν αυτοί που την υποβίβασαν (και την οδήγησαν με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους σε αυτήν την δεινή θέση) αλλά τα όποια ΜΜΕ θεώρησαν σωστό να μην ταϊσουν κουτόχορτο τους φιλάθλους, να μην πορεύονται με συνθήματα οπαδισμού αλλά να παρουσιάσουν εξ αρχής με ρεπορτάζ τους κινδύνους που υπήρχαν και να αναζητούν τις αλήθειες αναδεικνύοντας όλες τις πτυχές. Και τις καλές και ενθαρρυντικές για τον ΑΟΞ αλλά και εκείνες που έκαναν τζιζ και δεν ήθελε κανείς να ακούει στην Ξάνθη.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και τον τελευταίο ένα χρόνο. Αφού τα γνωστά κέντρα παρουσίασαν την πρώτη σεζόν τον ΑΟΞ της SL2 κάτι σαν… Μπαρτσελόνα, με το αζημίωτο όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια καθώς απέκτησαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επαγγελματική σχέση με την ΠΑΕ, πέρυσι το τροπάρι άλλαξε. Έγιναν «στοχευμένες κινήσεις», με «παίκτες που γνωρίζουν την κατηγορία». Ο προπονητής που είχε αφήσει εξαιρετικά δείγματα φαγώθηκε όμως μετά από το ατυχές αποτέλεσμα της πρεμιέρας, τα θετικά αποτελέσματα με εξαίρεση κάποια λίγα ματς δεν ήρθαν ποτέ, αλλά πάντα έφταιγαν αρχικά οι προπονητές, μετά οι παίκτες, στη συνέχεια ο τεχνικός διευθυντής που αρχικά δεν τόλμαγε να αγγίζει κανείς και εν τέλει ο… Χατζηπετρής. Ποτέ δεν έφταιγε αυτός που πληρώνει, γιατί στο κάτω κάτω της γραφής ήταν αυτός που πληρώνει. Και η νοοτροπία που στο πέρασμα των ετών δημιουργήθηκε σε αρκετούς συνοψίζεται στην φράση «δεν αγγίζουμε αυτόν που (μας) πληρώνει».
Ώσπου κάποια στιγμή άρχισε να μην πληρώνει. Όχι γιατι δεν ήθελε, αλλά γιατί δεν μπορούσε. Και οι παίκτες έμεναν με άδειους λογαριασμούς. Το ίδιο και οι απλοί υπάλληλοι των μερικών εκατοντάδων ευρώ. Αλλά όποιος τόλμαγε να γράψει, ήθελε το κακό της ομάδας. Και… «γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε»; Και τώρα όποιος γράφει ότι υπάρχει κίνδυνος διάλυσης, κίνδυνος υποβιβασμού, κίνδυνος γενικά, το κακό της ομάδας θέλει. Πού ακούστηκε ότι υπάρχουν τέτοιοι κίνδυνοι σε μια ομάδα που δεν κατάφερε να πάρει αδειοδότηση για πρώτη φορά στην συγχρονη ιστορία της και θα πρέπει να πορευθεί με περιορισμούς στις μεταγραφές; Πού ακούστηκε ότι υπάρχουν τέτοιοι κίνδυνοι σε μια ομάδα, που σύμφωνα με αποκαλύψεις τηλεοπτικής εκπομπής έχει ιδιοκτήτη με δεσμευμένους όλους τους λογαριασμούς του; Που ακούστηκε ότι υπάρχουν κίνδυνοι σε μια ομάδα, της οποίας φέρονται ακόμα και οι μετοχές της να έχουν παγώσει από την Αρχή για το Ξέπλυμμα;
Κανένας κίνδυνος δεν υπάρχει. ΚΑΝΕΝΑΣ. Άλλωστε ο Μπιλ Πάπας είπε ότι δεν διαθέτει καμία επίσημη ενημέρωση για κάτι τέτοιο και από την πλευρά του υπάρχει αισιοδοξία ότι «ο ΑΟΞ υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει». Ο Μπιλ Πάπας δεν είναι άλλωστε κρυμμένος. Απαντά στα τηλεφωνήματα και αισιοδοξεί ότι ολα θα κυλήσουν ομαλά. Απλά ζητάει λίγη υπομονή. Ποιος ο λόγος άλλωστε να μην έχει κάποιος, είτε εργαζόμενος είτε οπαδός της Ξάνθης, αισιοδοξία και υπομονή; Κανένας. Οπότε όποιος τυχόν εργαζόμενος διεκδικεί πχ τα δεδουλευμένα του, είτε κάνοντας προσφυγή στα δικαστήρια ειτε απλά στέλνοντας ενα εξώδικο, αρχίζει να αγγίζει τα όρια του «εχθρού» που θέλει το «κακό» της ομάδας. Και πολύ περισσότερο όποιος τολμά να γράψει για αυτά τα προβλήματα.
Ολα κυλούν πρίμα. Τα χρέη συσσωρρεύονται – με τους μήνες που ο κόσμος μένει απλήρωτος να αυξάνονται. Αλλά όσοι το αναδεικνύουν αυτό, ανταποκρινόμενοι στην κραυγή αγωβίας των εργαζομένων, θέλουν το κακό της ομάδας. Δεν είναι αυτονόητο; Άλλωστε γνωστό το σύνθημα και δεν αφορά μόνο την Ξάνθη: Οποιος δεν γράφει υπέρ μας, είναι εναντίον μας. Και αν η ομάδα εν τέλει πέσει, είτε γιατί δεν θα δηλωθεί καν στην κατηγορία σε δυο εβδομάδες είτε γιατί με το ρόστερ που θα φτιάξει δεν θα αντέξει αγωνιστικά είτε και γιατί θα σκάνε αφαιρέσεις βαθμών λόγω χρεών σε παίκτες, φυσικά θα πέσει εξαιτίας εκείνων των «κακών» ΜΜΕ που έγραφαν ότι κινδυνεύει. Δεν θα φταίει κανείς άλλος. Οπως στα μάτια τους δεν έφταιξε την κρίσιμη περίοδο μεσα από τον οργανισμό της Ξάνθης κανείς για τον υποβιβασμό από την SL1, πέρα από τον Μαρινάκη, τον Κούγια και τον Αυγενάκη.
Το ερώτημα είναι τι μέλει γενέσθαι. Βασικά, υπάρχει μέλλον; Αναζητείται πράγματι νέος αγοραστής κάπου στο… Ιράν; Αν χάλασε για τον όποιον λόγο αυτό το deal, υπάρχει άλλος ενδιαφερόμενος; Και γιατί αυτός να έρθει στην Ξάνθη και να επενδύσει, όταν το πρόσφατο παρελθόν έδειξε ότι οι τελευταίοι δύο επενδυτές που ήρθαν, έφυγαν με τον κόσμο να τους βρίζει και ειδικά τον τελευταίο να έχει πετάξει σε σύντομο χρονικό διάστημα μικρότερο του έτους ένα κάρο εκατομμύρια στα Πηγάδια χωρίς το παραμικρό προσωπικό όφελος; Γιατί να μην πάει ο όποιος επενδυτής στην ΑΕΛ του Κούγια, που πάντως αυτός βρήκε αγοραστή; Ή στην Βέροια που επίσης πουλάνε οι Μπίκες; Ή στην Ρόδο που είναι και εμπορικό νησί; Ή στον ιστορικό Απόλλωνα Σμύρνης που επίσης εχει βάλει πωλητήριο; Ή στον Βόλο, την Λαμία και τον Παναιτωλικό που ειναι και στην SL1 με τα εγγυημένα έσοδα;
Και αν δεν βρεθεί εν τέλει αγοραστής, τι θα συμβεί; Απάντηση υπάρχει, αλλά εγώ δεν έχω κανέναν λόγο να σας την αποκαλύψω. Ποιος ο λόγος άλλωστε, βέρος Πηγαδιώτης, να κινδυνεύσω να χαρακτηριστώ «εχθρός» της ομάδας των Πηγαδίων μέσα στο χωριό μου και να γίνω ο «κακός» της ιστορίας; Υπάρχει λόγος; Άλλωστε όποιος πραγματικά αγαπά την ομάδα, οφείλει απλά να κρύβει κάτω από το χαλί τα κακώς κείμενα και να βρίζει όσους τα αναδεικνύουν. Το έδειξε το παρελθόν και είδαμε τα αποτελέσματα. Γιατι να μην επαναληφθεί η ιστορία και στο (άμεσο) μέλλον;
Για αυτό σας λέω. Αισιοδοξία και υπομονή, όπως συστήνει και ο Πάπας στους συνομιλητές του και εκείνοι οι συνομιλητές στους δικούς τους. Όλα θα γίνουν.
Και αν γίνουν, όλοι μαζί δικαιωμένοι θα βρίζουμε εκείνους που έλεγαν ότι υπάρχει κίνδυνος να μην γίνουν. Αν όμως δεν γίνουν, όλοι μαζί θα κλαίμε την μοίρα μας. Τόσο απλά.
Οι δικαιωμένοι σε αυτήν την περίπτωση δεν θα έχουν φυσικά κανένα κουράγιο να «πανηγυρίσουν» για την δικαίωσή τους, που χτύπαγαν αρχικά καμπανάκια και στην συνέχεια καμπάνες ολόκληρες, αλλά εις ώτα μη ακουόντων. Οπότε; Συμφέρει να ΜΗΝ είσαι «κακός»-εχθρός». Για αυτούς είναι loοse – loοse κατάσταση. Ενώ για τους «φίλους»; Το παίζουν ΑΟΞάρες, παραμυθιάζουν τον κόσμο με αυτά που θέλει να ακούσει και όχι με αυτά που πρέπει να ακούσει. Και μπορεί αν είναι καλά παιδιά να βγάλουν και κανα χαρτζιλίκι για τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Έστω και αν χρειαστεί να λένε ότι «πετάει ο γάιδαρος» ή ότι η ομάδα έχει κάνει «μεταγραφές ουσίας» και είναι «έτοιμη για πρωταθλητισμό».
Το πολύ – πολύ, αν στραβώσει το πράγμα, να κάνουν καμια κολοτούμπα, είτε θεματική είτε πιο διακριτική. Αλλά με κολοτούμπες ή χώρις, θα έχουν καταγραφεί ως «φίλοι» που πάντα θέλουν το καλό. Δεν θα τους μείνει η ρετσινιά του «κακού» ή «εχθρού»…
