Μια ομάδα που έχει έχει άποψη, είτε αρέσει σε πολλούς, είτε δεν αρέσει, εξάλλου και για αυτό το λόγο δημιουργήθηκε, είναι η Φουρτούνα Αλεξανδρούπολης, o μοναδικός αυτοοργανωμένος αθλητικός σύλλογος της Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης, που δεν μπορούσε να μην πάρει θέση όπως κάνει πάντα για τον άσχημο δυστυχώς θέμα με την δολοφονία του 19χρονου Άλκη από οπαδούς του ΠΑΟΚ.
H ανάρτηση της Φουρτούνα Αλεξανδρουπολης:
Όσο περνάνε οι ώρες σκέφτεσαι ότι κάτι πρέπει να γράψουμε, δεν γίνεται να μην πάρουμε θέση σε ένα τόσο σοκαριστικό γεγονός. Τι να γράψεις όμως, πώς να αποτυπώσεις κάτι τέτοιο σε λέξεις; Πώς να χωρέσουν σε 10-20 σειρές η κραυγή αγωνίας αυτού του παιδιού, ο πόνος των δικών του ανθρώπων, η ζωή τών φίλων του που ήταν παρόντες και πότε ξανά δεν θα είναι ίδια, η ευθύνη της κοινωνίας της οποίας είμαστε μέρος.
19 ετών νεκρός… μόνο που το βλέπεις γραμμένο αρχίζει και τρέμει το χέρι σου, βουρκώνουν τα μάτια, μπερδεύονται τα συναισθήματα σου και δεν ξέρεις τι να νιώσεις. Θυμό, ντροπή, λύπη; Έφυγε ένα παιδί που δεν πρόλαβε να ζήσει τίποτα από αυτά που ονειρευόταν, επειδή κάποιο ον με την μορφή ανθρώπου αποφάσισε ότι δεν είχε αυτό το δικαίωμα. Κάποιο ον που στις γηπεδικές κερκίδες “μετράει” και είναι “πρώτη γραμμή”, κάποιος “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε” που δεν τολμάς να τον κοιτάξεις στραβά γιατί μπορεί να σε σφάξει.
Έχουν γραφτεί ήδη εκατοντάδες κείμενα που αναλύουν τους λόγους από διάφορες οπτικές. Μέσα σε αυτά θα βρούμε και εμείς την δική μας ανάγνωση. Προφανώς και την ευθύνη δεν την έχει μόνο το σκουπίδι που έβγαλε το μαχαίρι και όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε την ευθύνη που έχουν αυτοί που κινούν τα νήματα και μας υποχρεώνουν να ζούμε σε ένα καθεστώς βίας. Ίσως η πολιτική κριτική είναι η πιο εύκολη , γιατί πρέπει απλά να επιστρατεύσουμε την σκέψη και την λογική μας. Πόσες εύκολες αιτίες μπορούμε να βρούμε μέσα σε λίγα λεπτά…φτωχοποίηση, ανεργία, καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, έλλειψη μόρφωσης, κράτος καταστολής, ανυπαρξία δικαιοσύνης, το αυγό του φιδιού που επωάζεται πάλι στις συνοικίες των πόλεων.
Μόνο που αυτή η παγωμάρα στο άκουσμα της είδησης μας κάνει να μην έχουμε διάθεση να επαναλάβουμε αυτά που λέμε κάθε μέρα, αλλά να εστιάσουμε στο δικό μας κομμάτι της κοινωνίας.
Σαν μέλη της Φουρτούνας πολλές φορές δυσκολευόμαστε να πάρουμε θέση σε κάποια γεγονότα γιατί δεν είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να τα υποστηρίξουμε στην καθημερινότητα μας. Πώς να πάρουμε θέση για μια γυναικοκτονία όταν μέσα στην ίδια μας την συλλογικότητα υπάρχουν πατριαρχικές και σεξιστικές συμπεριφορές; Πως να υποστηρίξουμε την LGBTQ κοινότητα , όταν οι ίδιοι χρησιμοποιούμε εκφράσεις υποτιμητικές προς τα μέλη της; Σαφώς η αναγνώριση είναι μια αρχή, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Σίγουρα θα εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας, αλλά πάντα υπάρχει ένας κόμπος στο στομάχι γιατί ακόμα δεν έχουμε φτάσει εκεί που πρέπει.
Τα παραπάνω όμως δεν μας εμποδίζουν να διακρίνουμε την υποκρισία που υπάρχει γύρω μας. Τους τοπικούς συλλόγους που με περίσσια ευκολία βγάζουν σοκαρισμένες ανακοινώσεις , ενώ στα παιχνίδια τους επιτρέπουν στον κόσμο να βρίζει αισχρά παίκτες και διαιτητές, που παράγοντες τραμπουκίζουν ελεύθερα μέσα στο γήπεδο, που αν είσαι γυναίκα διαιτητής οι λέξεις κουζίνα, πιάτα και αγάμητη έχουν την τιμητική τους. Αυτούς που συμμετέχουν στο ποδόσφαιρο της περιοχής και εύχονται θάνατο σε ανθρώπους που απλά έτυχε να γεννηθούν αλλού και να πιστεύουν σε άλλο θεό από τον δικό τους, τις ομάδες που έχουν στις τάξεις τους συνοριοφύλακες που κάνουν παράνομες επαναπροωθήσεις και θέτουν την ζωή ανθρώπων σε κίνδυνο, τους νοικοκυραίους που τρομάζουν μπροστά στο διαφορετικό.
Γιατί όλα τα παραπάνω είναι μια ακόμη μαχαιριά στο σώμα του δολοφονημένου παιδιού
Όταν ξεκίνησε η Φουρτούνα είχαμε πολλά όνειρα και αγνά ιδανικά. Κάποια από αυτά τα πραγματοποιήσαμε και κάποια όχι, σε κάποια ήμασταν συνεπείς και σε κάποια άλλα όχι. Αν για κάτι όμως είμαστε περήφανοι , είναι η προσπάθεια και ο αγώνας που γίνεται από τη πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα για να προτάξουμε το διαφορετικό. Για να μην ακούγεται η παραμικρή βρισιά από την κερκίδα μας, για να φιλοξενούμε τους αντιπάλους μας με τον καλύτερο τρόπο, για να δίνουμε το χέρι στους αντιπάλους μας και τους διαιτητές μετά το τέλος του αγώνα ασχέτως αποτελέσματος, για να είναι ο κάθε αγώνας μας μία γιορτή, για να αντιμετωπίζουμε το ποδόσφαιρο σαν αυτό που είναι, ενα άθλημα.
Γιατί μόνο μέσα από εμάς μπορούμε να αλλάξουμε έστω και το μικρότερο.
Ήταν ο Άλκης και ήταν 19 ετών.
