Τόκυο 2020: Με φόρα από την Μαδέρα για πρώτη φορά στους Παραολυμπιακούς η Έφη Γκουλή

Οι πρώτοι Παραολυμπιακοί αγώνες στη καριέρα της αθλήτριας του Ηρόδικου Κομοτηνής Έφης Γκουλή είναι αυτοί που θα διεξαχθούν στο Τόκυο.

Η ιδιομορφία με την οποία γεννήθηκε δεν αλλοίωσε τον χαρακτήρα της. Το συνήθισε και αποφάσισε να χαμογελά διαρκώς. Έτσι και τώρα. Χαμογελά όταν ερωτάται από την Παραολυμπιακή Επιτροπή πως αισθάνεται που πάει πρώτη φορά σε Παραολυμπιακούς αγώνες. «Είμαι πολύ χαρούμενη που θα μαι σε ένα τέτοιο αγωνιστικό γεγονός και θα εκπροσωπήσω την Ελλάδα. Προσπάθησα και στο Ρίο να πάω αλλά δεν μπόρεσα και στεναχωρήθηκα πολύ».

Η Έφη βρίσκεται πάρα πολύ καλή κατάσταση. Φάνηκε στο Ευρωπαικό της Μαδέρα. «Είμαι πολύ καλά. Στα 25 χρόνια μου κατάφερα να καταρρίψω το Πανελλήνιο ρεκόρ. Βέβαια το είχα εγώ αλλά έκανα το ρεκόρ πιο κάτω. Είχα όμως αρκετούς τραυματισμούς και δεν κατέβαινε αλλά φέτος ήρθε αυτό το ρεκόρ. Ήμουν τέταρτη και πήγα πολύ καλά.».

Το πρώτο βήμα έγινε λοιπόν. Η πρόκριση ήρθε για το Τόκυο. Και τώρα; «Το ιδανικό για μένα πέρα από την πρόκριση που τα καταφέραμε, είναι να μπω σε μια θέση ακόμη και στην οκτάδα. Την έκτη, πέμπτη θέση. Και το μετάλλιο ακόμη. Θα δείξει. Δουλεύουμε πάρα πολύ σκληρά. Αν η προετοιμασία πάει καλά όπως πήγε πριν την Μαδέϊρα δεν θα ‘χουμε κάποιο πρόβλημα».

Τα στάδια και στη περίπτωση της το κολυμβητήριο χωρίς κόσμο επηρεάζουν; «Όλους τους αθλητές τους επηρεάζει να πω την αλήθεια να μην υπάρχει ο κόσμος να ζητωκραυγάζει. Θεωρώ ότι όλοι οι δικοί μου άνθρωποι θα το κάνουν από τις οθόνες, Το χειρότερο για μένα σε αυτή την Ολυμπιάδα είναι ότι δεν θα ‘χω τον προπονητή μου γιατί η ομοσπονδία δεν προνόησε να πάρει πολλούς προπονητές, ήταν πολύ λίγες οι επιλογές των προπονητών. Επομένως μπορεί να με επηρεάσει η απουσία του προπονητή μου και όχι του κόσμου. Αυτό είναι το παράπονο μου γιατί είναι σαν να μην έχεις το όπλο σου μαζί. Γιατί ο προπονητής είναι αυτός που καθοδηγεί και την ψυχολογία και σου δίνει και τις τελευταίες οδηγίες πριν τον αγώνα που είναι και οι πιο σημαντικές. Εννοείται ότι θα συνεργαστώ με τους άλλους προπονητές».

Τι ήταν αυτό όμως που έδωσε στην Εφη Γκουλή τη δύναμη για να πετύχει, το μεγαλύτερό της κίνητρο, αυτό που θα ήθελες να μεταδώσει και στους άλλους, ώστε να μην παρατήσουν τα όνειρα τους; «Η κολύμβηση στην ζωή μου ήρθε σε πολύ μικρή ηλικία και έτσι έγινε η μεγαλύτερη αγάπη μου. Υπήρχαν και επιτυχίες και αποτυχίες αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να σταματήσω να κολυμπάω.. Το να κολυμπάω με κάνει πιο δυνατή μου δίνει αυτοπεποίθηση και με μαθαίνει μέρα με την μέρα να κυνηγάω τους στόχους μου και να ρουφάω την ζωή με όρεξη και αγάπη! Η κολύμβηση μου γέννησε καινούργια όνειρα και μου έβαζε καινούργιους στόχους στην ζωή μου.Με την βοήθεια της οικογένειας έμαθα θα αγαπάω τον εαυτό μου και ο αθλητισμός μου έμαθε να τον σέβομαι τον εαυτό μου και να θέλω να τον εξελίξω. Με λίγα λόγια, να γίνομαι καλύτερη, να μην τα παρατάω σε δυσκολίες και να έχω υπομονή και επιμονή!»

Μετά από αυτά τα χρόνια μέσα στο νερό, τι έχει κερδίσει; «Όλα αυτά τα χρόνια στον αθλητισμό έχω κερδίσει πολλά χαμόγελα, συγκίνηση και αγάπη καθώς γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, πανηγύρισα, έκλαψα και πήρα πολλές αναμνήσεις και εμπειρίες ζωής και συνεχίζω. Δεν θα άφηνα τίποτα πίσω μετράει η κάθε στιγμή και η κάθε ήττα που ερχόταν ήταν σαν ένα καινούργιο μάθημα ζωής ώστε να συνεχίζω χωρίς να το βάζω κάτω!!»

Η πρώτη επαφή της Γκουλή με την πισίνα ήταν στα 4 της. «Ξεκίνησα να κολυμπάω για να μην ατροφήσει το χέρι μου.. Στην πορεία το αγάπησα το κολύμπι. Η αλήθεια είναι ότι δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανα στον πρωταθλητισμό.. Έκανα όνειρα και κάποια έγιναν πραγματικότητα». Πιο ξεχωριστή στιγμή; «Μια από τις πιο ξεχωριστές ήταν το χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κολύμβησης στο Μεξικό ήταν ένα μεγάλο μου όνειρο που έγινε πραγματικότητα και με συγκίνησε, μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω για το καλύτερο»,, Απεναντίας, πιο δύσκολη στιγμή; «Στον κομμάτι του πρωταθλητισμού και την ζωή την ίδια πάντα υπάρχουν δυσκολίες. Υπήρξαν αρκετές δυσκολίες και εμπόδια στην ζωή μου και τον αθλητισμό αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω, πάντα έδινα μια ευκαιρία και είχα ελπίδες ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος.. Είχα υπομονή και επιμονή».