Γεγονός είναι το πρώτο μετάλλιο σε ελληνικό όνομα, αλλά όχι σε Έλληνα αθλητή. Ο Σιδέρης Τασιάδης ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου στο σλάλομ του κανόε καγιάκ, χαρίζοντας στην Γερμανία το τρίτο της μέχρι εκείνη την στιγμή μετάλλιο στην διοργάνωση (όλα χάλκινα).
Παιδί Ελλήνων μεταναστών από τον Βόρειο Έβρο, ο Τασιάδης είχε απασχολήσει έντονα την επικαιρότητα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 στο Λονδίνο, όταν σε μια περίοδο που οι ελληνογερμανικές σχέσεις δεν ήταν στο καλύτερο σημείο τους λόγω των μνημονίων, εκείνος είχε κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο και σε δηλώσεις του στον Θρακιώτη δημοσιογράφο Γιάννη Γιαγκίνη είχε υποστηρίξει ότι δεν αισθάνεται Έλληνας αν και κατάγεται από Έλληνες γονείς, επειδή αυτή η πατρίδα ανάγκασε τον πατέρα του και την μητέρα του να γίνουν μετανάστες. Είχε ακόμα υποστηρίξει τότε ότι θα ήταν προσβολή για την Γερμανία που τον αγκάλιασε και τον βοήθησε στην αθλητική του ανάπτυξη, να κράταγε στο βάθρο την ελληνική σημαία.
Ο Γιαγκίνης βρέθηκε και πάλι στον αγώνα του στο Τόκυο και φαίνεται ότι του έφερε ξανά… γούρι, αφού ο Τασιάδης ανέβηκε στο βάθρο. Αντιθέτως, στο Ρίο είχε πάει μόνο στον προκριματικό, από τον οποίο είχε προκριθεί με τον καλύτερο χρόνο, όχι όμως και στον τελικό καθώς συνέπιπτε με τον αγώνα της Άννας Κορακάκη, με αποτέλεσμα τελικά να μην πάρει στην Βραζιλία μετάλλιο.
Ο Σιδέρης Τασιάδης αποτέλεσε πόλο έλξης για δεκάδες δημοσιογράφους μετά το νέο του μετάλλιο, το οποίο χαρακτήρισε πιο σημαντικό σε σχέση με εκείνο του Λονδίνου γιατί έρχεται μετά από μια δύσκολη σεζόν λόγω κορονοϊού και επισφραγίζει μια δεκαετία που ο ίδιος προσπαθεί να βρεθεί στην κορυφή. Βέβαια, με δεδομένο ότι ο ίδιος είναι το Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης την τελευταία τριετία, θα επιθυμούσε το χρυσό αλλά «σε έναν τελικό όλα γίνονται».
Οσο για την συνέχεια; Στην κουβεντα μεταξυ δυο Θρακιωτών, ο Τασιάδης δηλώνει ότι καταρχήν θα θελήσει να ξεκουραστεί χωρίς να αποκλείει και το ενδεχόμενο για (πιθανότατα οικογενειακές) διακοπές σε κάποιο ελληνικό νησί. Από εκεί και πέρα, με δεδομένο ότι οι επόμενοι Ολυμπιακοί είναι σε τρία και όχι σε τέσσερα χρόνια, επιθυμεί να συνεχίσει ώστε να διεκδικήσει ένα τρίτο ολυμπιακό μετάλλιο στο Παρίσι, αλλά διευκρινίζει: «Άλλο όταν ήμουν 20 χρονών, άλλο τώρα που είμαι 31 και άλλο στα 34. Μπορεί το μυαλό να θέλει, αλλά σημασία έχει να μπορέσει να ανταποκριθεί και το σώμα…».
