Κόντρα σε αναπηρίες, χρόνιες ασθένειες, γηρατειά και πλέον χωρίς… ασανσέρ, καλούνται να ζήσουν οικογένειες Ελλήνων παλιννοστούντων στην Κομοτηνή. Πρόκειται για μία περίπλοκη υπόθεση, που εδράζεται χρονικά στην δεκαετία 2000-2010.
Ήταν καλοκαίρι του 2006, όταν οικογένειες Παλιννοστούντων Ομογενών μεταφέρθηκαν από τις λυόμενες κατασκευές των Σαπών (στις οποίες ακόμη και σήμερα παραμένουν μερικές) στην Κομοτηνή. Την δωρεάν διαμονή τους ανέλαβε η ελληνική πολιτεία κι επέλεξε το κτίριο της πρώην φοιτητικής εστίας επί της οδού Μ. Μπότσαρη 68-70, στο οποίο μεταφέρθηκαν περίπου 70 οικογένειες το 2006.
Πλέον, δεκαπέντε χρόνια μετά, «εδώ μένουμε 74 οικογένειες» μάς λέει η Ελένη Τσελενκίδου, η οποία χρειάστηκε την βοήθεια τριών ατόμων για να κατέβει κάτω. Κάτω συναντάμε κι άλλους κατοίκους με αναπηρίες ή προβλήματα –σωματικά κι οικονομικά. «Δεν έχουμε λεφτά, εγώ παίρνω φαγητό από την εκκλησία. Έχουμε ανάπηρους κι αρρώστους ξάπλα. Κι εμείς Έλληνες είμαστε, Ομογενείς. Εγώ είμαι πιο Ελληνίδα από τους Έλληνες, ήρθαν από την Μικρασία οι γονείς μας», λέει με παράπονο, ζητώντας την στήριξη της πολιτείας.
Όταν ζητούν επίλυση των προβλημάτων τους, «μας λένε πείτε κι ευχαριστώ που μένετε τσάμπα και μη μιλάτε κιόλας», σύμφωνα με την Τσελενκίδου.
Το μείζον ζήτημα αυτές τις ημέρες είναι ο κλειστός ανελκυστήρας, αν και η οικοδομή είναι τετραώροφη, με τις σκάλες για τον πρώτο όροφο να είναι διπλές. Περισσότεροι από δέκα πολίτες με αναπηρία μένουν στο κτίριο, ενώ υπάρχουν ακόμη αρκετοί ηλικιωμένοι ή με χρόνια προβλήματα υγείας.
«Μας κλείνουν το ασανσέρ, λένε ότι το Ίδρυμα χρωστάει λεφτά», σύμφωνα με την κα Τσελενκίδου. Για να αντιληφθούμε καλύτερα τα λεγόμενά της, πρέπει να πάμε πίσω στο 2002 και στις διατάξεις της ελληνικής πολιτείας για την υποδοχή και εγκατάσταση αποδήμων και παλιννοστούντων Ομογενών Ελλήνων. Τότε, καθορίστηκε ο τρόπος διοίκησης και διαχείρισης των ακινήτων του Εθνικού Ιδρύματος Υποδοχής και Αποκατάστασης Αποδήμων και Παλιννοστούντων Ομογενών Ελλήνων (ΕΙΥΑΑΠΟΕ), οι όροι και οι προϋποθέσεις παραχώρησης των ακινήτων αυτών για την αποκατάσταση παλιννοστούντων Ομογενών. Δεκαπέντε χρόνια μετά, φαίνεται πως υπάρχουν δυσκολίες στη λειτουργία του ΕΙΥΑΑΠΟΕ.
Στους όρους και προϋποθέσεις παραχώρησης της χρήσης ακινήτων στους Ομογενείς, διαβάζουμε: «Οι ομογενείς υποχρεούνται να κάνουν καλή και νόμιμη χρήση των διαμερισμάτων και των κοινόχρηστων χώρων και εγκαταστάσεων του κτιρίου. Οι οποιεσδήποτε δαπάνες επισκευής και συντήρησης των διαμερισμάτων βαρύνουν τους ιδίους. Απαγορεύεται αυστηρά η με οποιαδήποτε τρόπο παραχώρηση της χρήσης, μίσθωση, υπεκμίσθωση των διαμερισμάτων από τους ομογενείς σε τρίτους». Ωστόσο, δεν φαίνεται να ξεκαθαρίζεται ποιον βαρύνουν τα χρήματα διαχείρισης των κοινόχρηστων χώρων κι υποδομών κι εν πάση περιπτώσει οι κάτοικοι δηλώνουν δημόσια την αδυναμία τους να ανταποκριθούν σε πάγιες δαπάνες, όπως η συντήρηση του ανελκυστήρα.
Η κα Τσελενκίδου θέτει και ζήτημα ασφάλειας. «Έχουμε μια είσοδο, αν πάρουμε φωτιά, καήκαμε όλοι εδώ», λέει, υπογραμμίζοντας πως αρκετοί διαμένοντες χρειάζονται βοήθεια για να κατέβουν τις σκάλες κι άλλοι είναι εντελώς κλινήρεις.
Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα της Έβρικας Παρασκευοπούλου. Η μητέρα της αρρώστησε πρόσφατα κι ήταν αδύνατο να την παραλάβει ασθενοφόρο, σύμφωνα με την ίδια, της οποίας εν τω μεταξύ ο σύζυγος πάσχει από θρόμβωση. «Μπήκα το 2006 με την οικογένειά μου, ήρθαμε από τα λυόμενα στις Σάπες και μέχρι τώρα ζούμε εδώ», θυμάται και ζητάει ανθρώπινη λύση στα προβλήματά της.
Πηγή: https://www.xronos.gr/
