Για τις επιπτώσεις της πανδημίας στον αθλητισμό μίλησε στο πλαίσιο επιστημονικής εργασίας για κυπριακό πανεπιστήμιο η Σοφία Καρακύκλα, απόφοιτος γυμναστικής ακαδημίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης του ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής και αθλήτριας του βόλεϊ τα τελευταία 11 χρόνια με αξιοπρόσεκτο πέρασμα από τη Νίκη Αλεξανδρούπολης.
«Αυτό που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, αυτή η αγωνιστική απραξία, είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Στην ουσία έχει αλλάξει η ζωή μας, όχι μόνο σε ότι αφορά τον αθλητισμό, αλλά και η καθημερινότητα στο σύνολό της, χωρίς να ξέρουμε πότε και αν η ζωή θα επανέλθει στην προ κορωνοϊού εποχή», λέει η ίδια.
Η Καρακύκλα δεν σπούδασε απλά τον αθλητισμό. Ασχολείται μαζί του και σε επαγγελματικό επίπεδο ως πετοσφαιρίστρια. Ξεκίνησε το βόλεϊ πριν 11 χρόνια. Την φετινή σεζόν αγωνίζεται στην ομάδα της πατρίδας της, τον Απόλλωνα Καλαμάτας, αλλά το αγωνίζεται είναι περισσότερο… σχήμα λόγου. «Αγωνιζόμασταν πέρυσι στην Α2 Γυναικών, καταφέραμε να ανεβούμε κατηγορία αλλά το πρωτάθλημα δεν ξεκίνησε φέτος. Ασχολούμαι με τον αθλητισμό από πολύ μικρή. Έχω να βρεθώ σε αγωνιστικό χώρο εδώ και 4 μήνες και όλον αυτόν τον καιρό αν εξαιρέσεις το αθλησιολόγιο που μπορούμε να ακολουθήσουμε ατομικά όλες οι αθλήτριες αυτοβούλως, δεν έχουμε την δυνατότητα να πάμε σε κάποιο γυμναστήριο διότι δεν επιτρέπεται. Το μόνο που επιτρέπεται είναι να χρησιμοποιήσουμε το δημοτικό στάδιο, είτε κάποιον άλλο εξωτερικό χώρο, είτε ατομικά να γυμναστούμε στο σπίτι μας. Η ομαδική άθληση απαγορεύεται διότι απαγορεύονται οι συναθροίσεις».
Αυτό είναι ένα πρόβλημα. Και γίνεται μεγαλύτερο για το σωματείο του Απόλλωνα, καθώς πλέον έχει ξεμείνει και από έμψυχο δυναμικό. «Στο σωματείο που αγωνίζομαι οι περισσότερες αθλήτριες δεν είναι από την Καλαμάτα. Είμαστε μόνο δύο-τρεις κοπέλες που η καταγωγή μας και ο τόπος διαμονής μας είναι η Καλαμάτα, με αποτέλεσμα, εφόσον ήταν αβέβαιο το πότε θα ξεκινήσουμε, οι περισσότερες να αναγκαστούν μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα και μετά από παρατεταμένη απραξία, να εγκαταλείψουν την πόλη και να επιστρέψουν στις περιοχές τους. Το σωματείο δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να υποστηρίξει τους αθλητές για να τους κρατήσει εδώ, χωρίς να υπάρχει αθλητική δραστηριότητα».
Για τη νεαρή αθλήτρια «το μεγαλύτερο εμπόδιο όμως είναι ότι έχουν κλείσει τα γήπεδα». Η ίδια εξηγεί: «Το βόλεϊ όντας ομαδικό άθλημα, θέλει συνοχή, θέλει συνεργασία και πρέπει οι ομάδες να δουλεύουν συλλογικά. Σε μια ομάδα όλοι οι αθλητές πρέπει να κάνουν προπόνηση μαζί!».
Στο ερώτημα αν είναι σωστή η απόφαση της κυβέρνησης για διακοπή της αθλητικής δραστηριότητας στις ερασιτεχνικές κατηγορίες, η Καρακύκλα είναι ξεκάθαρη: «Η απάντησή μου είναι κατηγορηματικά όχι. Τα περισσότερα σωμάτια είναι επαγγελματικά, διότι στις λεγόμενες ερασιτεχνικές κατηγορίες, τα σωματεία είναι κατ’ επίφαση ερασιτεχνικά. Από την στιγμή που υπάρχουν αμοιβές προπονητών και αθλητών η πραγματικότητα είναι ότι δεν είναι αμιγώς ερασιτεχνικά. Το γυναικείο βόλεϊ στην Ελλάδα ακόμα και στην μεγάλη κατηγορία επίσημα θεωρείται ερασιτεχνικό άθλημα. Επαγγελματική κατηγορία εννοούμε, όταν υπάρχει ασφάλιση και ένσημα των αθλητικών, όπως οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα».
Συνεπώς, εκτιμά ότι τα πρωτόκολλα διεξαγωγής αθλητικών αγώνων θα μπορούσαν να εφαρμοστούν εκτός από τον επαγγελματικό και στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, αφού ουσιαστικά και αυτός είναι όπως υποστηρίζει επαγγελματικός. «Στην χώρα μας διαχωρίσαν την επανέναρξη των πρωταθλημάτων σε όλα τα αθλήματα σε ερασιτεχνικά και επαγγελματικά. Θεωρώ ότι η επιλογή αυτή ήταν λάθος, διότι πιστεύω ότι ο αθλητισμός είναι ενιαίος. Τα υγειονομικά πρωτόκολλά που επιβλήθηκαν για την επανέναρξη των πρωταθλημάτων είναι θέμα οικονομικής επάρκειας του κάθε σωματείου. Αποτελεί ένα ερώτημα το γιατί πριν αρχίζουν τα πρωταθλήματα, οι αθλητές δεν εμβολιάστηκαν. Υπάρχουν σωματεία που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να προβαίνουν συνεχώς σε τεστ ανίχνευσης κορωνοϊού κάθε βδομάδα, διότι μην ξεχνάτε ότι δεν μιλάμε μόνο για τους αθλητές. Πίσω από κάθε σωματείο υπάρχουν προπονητές, φροντιστές, τεχνικό επιτελείο, ένας μεγάλος αριθμός ατόμων που υποστηρίζουν κάθε ομάδα. Για ποιο λόγο λοιπόν η πολιτεία δεν έκανε την επιλογή να εμβολιαστούν πρώτα όλοι οι αθλητές και να αρχίσουν τα πρωταθλήματα, αλλά έκανε τον απλό και ανούσιο διαχωρισμό σε επαγγελματικό και ερασιτεχνικό αθλητισμό ως το μόνο κριτήριο συνέχισης της αγωνιστικής δραστηριότητας; Μας οδήγησαν σε ένα αβέβαιο μέλλον, δεν ξέραμε τι να προγραμματίσουμε και τι όχι εδώ και πόσους μήνες. Μόλις πριν λίγες μέρες μας γνωστοποιήθηκε ότι το πρωτάθλημα δεν πρόκειται να αρχίσει, οπότε μιλάμε πλέον για μια χαμένη χρονιά. Η απόφαση της ομοσπονδίας πετοσφαίρισης ήταν ότι το μόνο πρωτάθλημα που διεξαχθεί φέτος είναι αυτό της Volley League Γυναικών», αν και αυτό διεκόπη οριστικά μία ημέρα μετά την πραγματοποίηση της συνέντευξης.
Στο ερώτημα για το κατά πόσον υπήρξε οικονομική στήριξη από το κράτος την περίοδο της πανδημίας στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, η Σοφία Καρακύκλα απαντά: «Η μόνη οικονομική βοήθεια που υπήρξε προς τα σωματεία, μόνο σε αυτά που ήταν εγγεγραμμένα στο μητρώο της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, ήταν της τάξης των 1000 ευρώ εφάπαξ. Αυτό είναι το ποσό που αντιστοιχούσε στο γυναικείο βόλεϊ. Υπάρχουν αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο που η επιχορήγηση τους έφτασε τα 2.500 ευρώ. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί τόσο σε εμάς όσο και στα σωματεία μας μια τεράστια οικονομική αβεβαιότητα. Από την στιγμή που δεν υπάρχει αγωνιστική δραστηριότητα, αφενός οι ακαδημίες των σωματείων δεν λειτουργούν και άρα δεν υπάρχουν έσοδα από συνδρομές, αφετέρου οι χορηγοί των ομάδων δεν είναι σίγουρο ότι θα αποδώσουν τα συμφωνημένα πόσα ενώ κανένα έσοδο δεν υπάρχει από εισιτήρια».
Ως πτυχιούχος γυμνάστρια, η Καρακύκλα δεν παραλείπει να αναφερθεί και στο ζήτημα της επαγγελματικής αποκατάστασης, που έγινε ακόμα πιο περίπλοκο εν καιρώ πανδημίας. «Το μεγάλο πρόβλημα των αποφοίτων ΤΕΦΑΑ είναι η απορρόφηση τους στην αγορά εργασίας. Τα προβλήματα ήταν ήδη πολλά πριν την πανδημία. Με τα μέτρα που πάρθηκαν, τα γυμναστήρια και οι αθλητικοί χώροι ήταν από τους κλάδους που σταμάτησαν πρώτοι την δραστηριότητά τους. Μπορεί μεν όσοι εργάζονταν να μπορέσαν να βγουν σε αναστολή εργασίας και να παίρνουν το προβλεπόμενο επίδομα, υπάρχει ο φόβος όμως ότι ακριβώς επειδή είναι παρατεταμένο το κλείσιμο των γυμναστηρίων πολλές επιχειρήσεις δεν θα καταφέρουν να επιβιώσουν και θα οδηγηθούν σε οριστικό κλείσιμο, δημιουργώντας έτσι μεγαλύτερη ανεργία στον κλάδο μας. Επίσης δεν υπάρχει κατοχύρωση του επαγγέλματος διότι ο καθένας που έχει παρακολουθήσει μια ιδιωτική σχολή ή ένα σεμινάριο εκγύμνασης δηλώνει γυμναστής. Ισχύει και στον χώρο μας το ό,τι δηλώσεις στην Ελλάδα είσαι».
Το πιο μεγάλο πρόβλημα όμως είναι ότι ο κόσμος και ιδίως τα νέα παιδιά απομακρύνονται από τον αθλητισμό και γενικότερα την άθληση. Μιλώντας και με την επιστημονική της ιδιότητα, η Σοφία Καρακύκλα εξηγεί: «Στην χώρα μας παρατηρείται το φαινόμενο της παιδικής παχυσαρκίας να καταγράφει από τα μεγαλύτερα ποσοστά παγκοσμίως. Θεωρώ ότι αυτή η καραντίνα και τα συνεχιζόμενα lock down θα επιδεινώσουν την κατάσταση, εκτός από τις άλλες επιπτώσεις που έχει ο εγκλεισμός στα παιδιά στην συμπεριφορά και την ψυχοσύνθεση τους. Είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους, να κοινωνικοποιούνται, πόσω μάλλον μέσω του αθλητισμού. Ο αθλητισμός από μόνος του συμβάλει στην διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού».
Για αυτό και κλείνοντας, η Σοφία Καρακύκλα προτρέπει: «Οι γονείς οφείλουν να ωθούν τα παιδιά στον αθλητισμό από μικρή ηλικία, ώστε να τους γίνει συνήθεια και τρόπος ζωής, έτσι όταν μεγαλώσουν, μην μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτόν. Έτσι έγινε και με εμένα και το οφείλω εξ ολοκλήρου στους γονείς μου, οι οποίοι από μικρή ηλικία με βοήθησαν και με παρότρυναν να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Δοκίμασα διάφορα αθλήματα μέχρι να βρω αυτό που μου αρέσει, το βόλεϊ. Θυμάμαι όλα τα παιδικά μου χρόνια να ‘ναι σε γήπεδα και στάδια και έτσι ο αθλητισμός έγινε τρόπος ζωής. Θέλω να παροτρύνω λοιπόν όλους τους γονείς να πράξουν το ίδιο με τα παιδιά τους. Η άθληση άλλωστε, είναι πραγματικά το καλύτερο φάρμακο στην εποχή της πανδημίας».
