Σαν Πρωταπριλιάτικο αστείο θα το έπαιρναν οι ιθύνοντες της ΑΕ Κομοτηνής αν τους έλεγαν στην αρχή της χρονιάς 2017-2018 ότι η ομάδα θα κατακτούσε το πρωτάθλημα της Α2 Ανδρών και θα έπαιρνε την άνοδο για την μεγάλη κατηγορία 20 χρόνια μετά.
Πριν τρία χρόνια, σαν σήμερα, η ΑΕ Κομοτηνής πετύχαινε την μεγαλύτερη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της με την κατάκτηση του πρωταθλήματος του Βορείου Ομίλου της Α2 Ανδρών, κερδίζοντας την άνοδο στην Volley League έπειτα από 20 χρόνια.
Στον τελικό των play off, η ΑΕ Κομοτηνής στο Κλειστό της Αλεξανδρούπολης κέρδισε με 3-1 (25-21, 25-16, 28-30, 25-21) την ΧΑΝΘ.
Το γεγονός αυτό θυμήθηκε με το ThrakiSportS, ο πρώην λίμπερο της ομάδας, Σταύρος Αρχοντούδης, με τον ίδιο να έχει πετύχει την άνοδο στην μεγάλη κατηγορία και με τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης τα προηγούμενα χρόνια.
“Πετύχαμε κάτι απίστευτο εκείνη την χρονιά, μια παρέα, μια ομάδα κατάφερε μέρα με την μέρα να φτάσει σε κάτι που φάνταζε άπιαστο την πρώτη ημέρα που μαζευτήκαμε για προετοιμασία”, αναφέρει χακακτηριστικά και συμπληρώνει, “μια ομάδα με μικρό μπάτζετ, αλλά με ψυχή και πολλά γούστα, με τον καθένα να παίζει για τον άλλον, καταφέραμε να φτάσουμε στην κορυφή αν και το αουτσάιντερ”.
Με τον έμπειρο λίμπερο να θυμάται εκείνες τις ημέρες και το κλίμα που επικρατούσε “θυμάμαι με λεπτομέρειες ότι πήγαμε στο ξενοδοχείο από πριν όλη η ομάδα εκείνες τις ημέρες, τρεις μέρες αποστολή στο ξενοδοχείο, στην ουσία. Θυμάμαι που μας θεωρούσαν αουτσάιντερ όλοι αλλά το πιστεύαμε εμείς, χωρίς να το λέμε πολύ – πολύ. Νομίζω ότι το πιο δύσκολο ματς ήταν ο ημιτελικός. Τον τελικό δεν τον χάναμε με τίποτα, όπως και έγινε”.
Με τον Σταύρο Αρχοντούδη να θυμάται τις αξέχαστες στιγμές, με πιο χαρακτηριστική την ημέρα του τελικού, “Την μέρα του τελικού σηκωθήκαμε με τον Βασίλη Στοϊλούδη (κεντρικός της ΑΕ Κομοτηνής τότε”) κατά τις 6 το πρωί, γιατί δεν μας έπιανε ύπνος και κατεβήκαμε για πρωινό, διαπιστώνοντας ότι δεν είχε ανοίξει ακόμα το εστιατόρια (γελάει). Μετά από λίγο κατέβηκαν όλοι και επικρατούσε μια περιέργεια, όλοι μας ρωτούσαν αν θέλουμε να ανέβουμε. Δεν απαντούσαμε, αλλά όταν φτάνεις εκεί δεν υπάρχει επιστροφή. Είχαμε ένα δέσιμο οι παίκτες μεταξύ μας που δεν το ήξερε κάνεις. Εγώ ήξερα πως θα κερδίσουμε και θα ανέβουμε. Είχαμε καλύτερη ομάδα από όλους.”
Εξομολογώντας στο τέλος ότι, “αυτές οι στιγμές μένουν βαθιά χαραγμένες και δεν ξεχνιούνται εύκολα”.
