40 χρόνια από την τραγωδία της Θύρας 7: Το μικρότερο θύμα, η χαροκαμένη μάνα, το μπάσκετ και ο Αντωνιάδης

Συμπληρώνονται 40 χρονια από τη μεγαλύτερη τραγωδία του ελληνικού αθλητισμού, αυτήν της Θύρας 7 όπου εξαιτίας μιας ξεχασμένης κλειδωμένης πόρτας χάθηκαν 21 ζωές.

Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ένα παιδί 14 ετών, ο Παναγιώτης Τουμανίδης. Το μικρότερο ηλικιακά θύμα ήταν γέννημα θρέμμα Μοσχατιώτης, μια συνοικία ωστόσο με έντονο ακόμα και σήμερα το προσφυγικό και το θρακιώτικο στοιχείο. Δεν είναι γνωστό αν η καταγωγή της οικογένειας του «Παναγιωτάκη» είναι από τα μέρη μας, αν και το όνομα θα μπορούσε να προδίδει κάτι τέτοιο. Αυτό που αναφέρεται είναι ότι αγαπούσε από μικρό παιδί τον Ολυμπιακό αλλά και ότι ήταν πολύ καλός αθλητής. Η περιγραφή της μητέρας του Ελευθερίας συγκλονίζει.

«Μαμά! Θύρα 7, Θύρα 7. Μπήκε μέσα στο σπίτι και μου έδειξε το εισιτήριο, με λαχτάρα! Γιατί πας εκεί, τον ρώτησα. Γιατί εκεί θα πάνε και τα άλλα παιδιά. Έλαμπε το πρόσωπό του. Πάντα πήγαινε με τον πατέρα του στο γήπεδο, αλλά εκείνη την ημέρα ο σύζυγός μου ήταν στο νοσοκομείο, λόγω προβλήματος υγείας. Δεν είχαν πάει ποτέ στην Θύρα 7. Συνήθως πήγαιναν στην 6 ή την 8. Εγώ ήμουν στο σπίτι -δίπλα στο Καραϊσκάκη μέναμε- και άκουγα τις φωνές από τα γκολ. Πω πω, σκεφτόμουν, θα είναι μες στην χαρά ο Πάνος μου. Όλη την ώρα, όμως, μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι, τον είχα έννοια. Ο,τι κι αν έκανε, όπου κι αν πήγαινε, ποτέ δεν αργούσε, γιατί ήξερε πόσο ανησυχούσα. Τον περίμενα να γυρίσει. Άπλωνα τα ρούχα, όταν άκουσα περαστικούς να φωνάζουν ότι κάτι έγινε στο γήπεδο. Οτι σκοτώθηκαν άνθρωποι. Παναγιά μου, το παιδί μου! Κατέβηκα στο δρόμο και ρωτούσα τους γείτονες αν γύρισαν τα παιδιά τους. Ακολούθησε ένα χάος. Το κακό είχε γίνει. Τηλεφωνούσα στα νοσοκομεία, ζητούσα το όνομά του. Κανείς δεν το είχε. Ηταν μικρός, δεν είχε ακόμα ταυτότητα. Πάντα θα έχω τύψεις, που τον άφησα να πάει μόνος του στο γήπεδο. Πώς μπορείς, όμως να σταματήσεις ένα παιδί με τέτοιο ενθουσιασμό; Ήταν πολύ καλό παιδί ο Πανούλης. Το Μάρτιο του 1981 θα έκλεινε τα 14 και μάλιστα είχε κανονίσει να κάνει τα γενέθλια στο σπίτι. Μαμά, θα μου κάνεις φέτος γενέθλια; -με είχε ρωτήσει. Ήταν γυμνασιόπαιδο και είχε φίλους. Οταν του είπα ναι, σχεδίαζε τη μουσική που θα βάλει και πως θα διαμορφώσει το σαλόνι για να χωράει περισσότερο κόσμο. Δεν πρόλαβε…», είχε πει η Ελευθερία Τουμανίδου πριν τρία χρόνια στο Sport24.

Σε άλλη συνέντευξή της, έναν χρονο πιο πριν, στην τότε οπαδική εφημερίδα Γάβρος, είχε ακόμα αποκαλύψει: «Αργησε να έρθει στο σπίτι. Ακουσα φασαρίες στον δεύτερο όροφο και ανέβηκα να δω τι γίνεται. Τότε μου είπαν ότι σκοτώθηκαν παιδιά στο Καραϊσκάκη. Αμέσως έτρεξα στο σπίτι μου. Ημουν σίγουρη ότι το παιδί μου είχε πεθάνει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ήμουν σίγουρη. Αρχισα να παίρνω τηλέφωνο στα νοσοκομεία, είχα μία μικρή ελπίδα, αλλά μέσα μου ήξερα ότι το παιδί μου έχει χαθεί. Στις 10:00 το βράδυ ήρθε ο γαμπρός μου που είχε πάει δύο φορές στο νοσοκομείο και δεν μπορούσε να το αναγνωρίσει. Εγώ δεν το είδα ποτέ το παιδί μου. Μου είπαν πώς ήταν, καταλαβαίνετε».

Η χαροκαμένη μάνα αποκαλύπτει ακόμα: «Από τότε βλέπω και ζω με τις φωτογραφίες του. Ήταν ψηλό παιδί. Σκέψου ότι δεν είχε κλείσει τα 14 και ήταν σχεδόν 1.80μ. Έπαιζε μπάσκετ. Στον Πειραϊκό μαζί με τον Ελληνιάδη και είχε προπονητή τον Κώστα Σορώτο. Στην κατασκήνωση στον Κάλαμο, ήταν το πιο ψηλό παιδί και όλοι μου έλεγαν για τα προσόντα του. Λάτρευε να παίζει μπάσκετ, αλλά περισσότερο λάτρευε να βλέπει τον Ολυμπιακό στο ποδόσφαιρο».

Ο Σορώτος, ιδιαίτερα γνωστός και στην μπασκετική κοινότητα της Θράκης, είχε μιλήσει ακόμα πιο παλιά, το 2012, για τον μικρό Παναγιώτη. «Ήταν 14 ετών τότε και ήταν το αστέρι, ο καλύτερος παίκτης της γενιάς του. Εκείνη λοιπόν την Κυριακή και την ίδια ώρα είχαμε προπόνηση και δεν είχε έρθει. Τότε δεν υπήρχε εύκολη επικοινωνία και απλά μάθαμε το τελικό σκορ από το ραδιόφωνο. Το γήπεδο του Πειραϊκού τότε ήταν απέναντι από το “Καραϊσκάκη”. Περνούσε η ώρα και έλεγα: “που είναι ο Παναγιώτης;”. Αυτός δεν έχανε προπόνηση και δεν μου είχε πει τίποτα. Η προπόνηση θυμάμαι ξεκινούσε ακριβώς μετά το τέλος του αγώνα με την ΑΕΚ. Ξαφνικά ακούμε σειρήνες και λέω από μέσα μου: “κάτι θα έχει γίνει”. Μαθαίνουμε λοιπόν τα γεγονότα και αλλά δεν ξέραμε την έκταση. Εγώ είχα μια παράξενη αίσθηση γιατί έλεγα πως για να μην έρθει στην προπόνηση κάτι θα έχει γίνει. Έβλεπα λοιπόν στην τηλεόραση τι είχε τύχει εκείνες τις ημέρες να είναι χαλασμένο το τηλέφωνο στο σπίτι μου. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Ακούω λοιπόν τα 7 πρώτα ονόματα και μάλιστα τον είχαν πει λάθος. Θυμάμαι στην τηλεόραση είπαν: “Τουμπανίδης, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Εκεί αρχίζω και τρελαίνομαι και δεν είχα και τηλέφωνο για να το διασταυρώσω. Πήγα στο Τζάνειο και γινόταν της κακομοίρας. Στην συνέχεια πήγα σ’ ένα τηλεφωνικό θάλαμο στο δημοτικό θέατρο και πήρα τηλέφωνο. Το σήκωσε μια κυρία, που ποτέ δεν έμαθα αν ήταν η μητέρα, η θεία του ή κάποια άλλη. Της λέω: “Παρακαλώ τον Παναγιώτη” και μου απαντάει: “Ποιος Παναγιώτης αγόρι μου; Ο Παναγιώτης έφυγε”. Έπαθα σοκ και θυμάμαι τράβαγα το ακουστικό και το έσπασα. Δυστυχώς ο Παναγιωτάκης μας έφυγε”. Θυμάμαι 2-3 εβδομάδες μετά την κηδεία του πήγαμε με πούλμαν όλη η ομάδα και αφήσαμε λουλούδι. Είχαμε συμπαρασταθεί στην μητέρα την κυρία Ελευθερία. Αυτή η οικογένεια είχε πολλές ατυχίες δυστυχώς. Η μητέρα της μεγάλωνε μόνη της ουσιαστικά τα παιδιά της».

Ο λόγος και πάλι στην Ελευθερία Τουμανίδου: «Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο πόνος της μάνας για το παιδί της παραμένει ίδιος. Δεν έχει σημασία αν είναι 14 ετών ή 50. Το παιδί είναι πάντα παιδί για τη μάνα. Εγώ δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Αργότερα, έχασα και τoν άνδρα μου. Σκέψου ότι του έκανα τα σαράντα μαζί με τα τρία χρόνια του Πάνου. Έχασα τη μητέρα μου, που πήγαινε κάθε μέρα πάνω από τον τάφο του Παναγιώτη και του διάβαζε το ΦΩΣ. Αργότερα έχασα και τη μικρή μου κόρη σε τροχαίο, σε ηλικία 25 ετών, η οποία άφησε πίσω της ένα παιδί ενός μηνός! Αυτό το παιδί και ο άλλος μου εγγονός, της μεγάλης κόρης μου, είναι όλη μου η ζωή. Δεν ξέρω αν θα άντεχα να ζήσω αν δεν τους είχα. Ο ένας από τους δύο έπαιζε ποδόσφαιρο. Ήταν καλός. Αριστεροπόδαρος. Μάλιστα, κάποτε μου τον είχε ζητήσει ο κ. Αντωνιάδης να τον πάρει στον Παναθηναϊκό. Ο κ. Αντωνιάδης είχε κλάψει για τα παιδιά του Ολυμπιακού. Έχω παίξει κι εγώ στον Ολυμπιακό, λίγο, αλλά έχω παίξει -μου είχε πει. Η οικογένειά μας, έχει συνδεθεί με τον Ολυμπιακό. Μην πας στον Παναθηναϊκό, θα πεθάνω -είπα στον εγγονό μου. Οχι, γιαγιά -μου είχε πει- αν δεν πάω στον Ολυμπιακό, θα σταματήσω το ποδόσφαιρο. Σταμάτησε και σπουδάζει ηχοληψία και παραγωγή μουσικής».

Η Ελευθερία Τουμανίδου έχει πει ακόμα: «Τα παιδιά μας δεν ήταν χούλιγκανς. Ηταν καλά παιδιά. Μακάρι, έστω και μετά θάνατον, να είχαν δικαιωθεί. Εγώ ζηλεύω τη Λίβερπουλ, που πολλά χρόνια μετά το Χίλσμπορο, κυνήγησε την υπόθεση και δικαιώθηκε η ψυχούλα των 96 θυμάτων. Θυμάμαι που είχαν έρθει στον Πειραιά, οπαδοί της Λίβερπουλ και με αγκάλιαζαν για να μου δώσουν κουράγιο. Μέχρι να πεθάνω, θα έχω αμφιβολίες για το ποιος ευθύνεται για το θάνατο του παιδιού μου. Οχτώ ήταν οι φύλακες του γηπέδου. Οι πέντε καταδικάστηκαν σε 10 χρόνια φυλάκιση, αλλά με βούλευμα αφέθησαν ελεύθεροι. Θυμάμαι, το δικαστήριο είχε διαρκέσει 28 ημέρες. Πήγαινα από το πρωί και έφευγα το βράδυ. Μας ρωτούσαν διάφορα, αλλά δεν ήμουν σε θέση να απαντήσω, δεν είχα επαφή. Είχα χάσει το παιδί μου. Εγώ και άλλες είκοσι οικογένειες. Το μόνο που έλεγα στους δικαστές, είναι: “Περιμένω από εσάς να μου πείτε πώς πέθανε!”».

Εχουν περάσει 40 χρόνια, αλλά την Ελευθερία Τουμανίδου πάντα θα τη βασανίζει το γεγονός ότι κανείς δεν τιμωρήθηκε. «Στο πρώτο δικαστήριο καταδίκασαν δέκα φύλακες, ενώ οι αστυνομικοί αθωώθηκαν με βούλευμα. Στο εφετείο αθωώθηκαν και οι φύλακες. Δεν πλήρωσε ποτέ κανείς, όμως θα πληρώσουν από τις τύψεις τους. Ακόμα και τώρα μαθαίνω πράγματα που δεν τα ήξερα. Μου είπαν ότι γνώριζαν τον φύλακα που έκλεισε την πόρτα και τώρα πρόσφατα πέθανε. Αυτό το έμαθα την Κυριακή στο γήπεδο. Εμείς από τότε δεν είδαμε άσπρη μέρα. Εγώ έχασα τον άντρα μου τρία χρονιά μετά, αφού δεν άντεξε τον χαμό του παιδιού. Ολες οι οικογένειες είναι διαλυμένες, αλλά κανείς δεν πλήρωσε για όλα αυτά. Εγώ κρατιέμαι γιατί ασχολήθηκα με τον Ολυμπιακό. Ηταν υποχρέωσή μου να το κάνω, για να με βλέπει το παιδί μου. Μετακόμισα γιατί δεν μπορούσα να σταθώ στο σπίτι όπου ζούσε το παιδί μου, και έτσι έχω κρατηθεί», έχει πει σε άλλη της συνέντευξη η μητέρα του πιο μικρού ηλικιακά θύματος από τους 21 που έχασαν την ζωή τους τέτοια μέρα 40 χρόνια πριν, 8 Φλεβάρη του 1981.

Αν ζούσε σήμερα, ο Παναγιώτης Τουμανίδης θα ήταν 54 ετών…