Η 5η Φεβρουαρίου του 2021 είναι μια ιδιαίτερη ημερομηνία για τον Σάββα Κωφίδη. Μια μέρα σαν και αυτή ακριβώς 60 χρόνια πριν, ήρθε στον κόσμο ο τελευταίος «επαναστάτης» των ελληνικών γηπέδων, όπως έχει χαρακτηριστεί.
Ο Σάββας Κωφίδης αποτελεί μία ιδιαίτερη προσωπικότητα στον ποδοσφαιρικό κόσμο. Ξεχωρίζοντας το ταλέντο από μικρή ηλικία με τη «στρογγυλή θεά», κατέγραψε μία λαμπρή καριέρα στο ποδόσφαιρο, περνώντας από μεγάλες ομάδες όπως, του Ηρακλή, Ολυμπιακού και Άρη, αλλά και της Εθνικής ομάδας.
Στη συνέχεια ακολούθησε καριέρα ως προπονητής. Μάλιστα, σε ένα σύντομο πέρασμά του, βρέθηκε από τα τέλη του 2006 και για το πρώτο δίμηνο του 2007 στην ομάδα της Ξάνθης. «Θα είναι προπονητής μας μέχρι την… αιωνιότητα», είχε πει ο Χρήστος Πανόπουλος κατά την παρουσίαση του στις 22 Δεκεμβρίου του 2006.
«Η αποχώρησή μου από την Ξάνθη τη δεδομένη στιγμή είναι επιβεβλημένη» είπε ο Σάββας Κωφίδης στις 26 Φεβρουαρίου του 2007 ύστερα από μια σύντομη θητεία, στην οποία ο 46χρονος τότε τεχνικός κέρδισε μόλις μία φορά στο πρωτάθλημα (1-0 την Λάρισα), έφερε πέντε ισοπαλίες και ηττήθηκε δύο φορές για το πρωτάθλημα.
Σήμερα ο Σάββα Κωφίδης είναι υπεύθυνος ακαδημιών στον ΟΦΗ. «Γίνεται μία προσπάθεια για να δομηθεί κάτι που ξεκινά από μία φιλοσοφία για το ίδιο το ποδόσφαιρο, υπάρχει μια γενικότερη αποδοχή από όλους, μιλάμε την ίδια γλώσσα για το ποδόσφαιρο και την ανάπτυξη του και πως μέσα από το ποδόσφαιρο θα αναδειχθούν κοινωνικές δεξιότητες. Αναπτύσσουμε αξίες και στα παιδιά, στο αναπτυξιακό αλλά και στους ίδιους τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, ότι πάνω από όλα είναι αυτό και όχι οι υλικές απολαβές. Είναι κάτι που θέλει χρόνο, δημιουργείται, αναπτύσσεται, δομείται και θέλει υπομονή και κυρίως από τον κόσμος για να στηρίξει αυτό το εγχείρημα», εξηγεί ο Κωφίδης σε μεγάλη συνέντευξη που παραχώρησε στο sdna με την αφορμή των 60ων γενεθλίων του.
Σε ερώτημα αν όλο αυτό το διάστημα που υπηρετεί τον χώρο του ποδοσφαίρου έχει δει να αλλάζει κάτι, ο Σάββας Κωφίδης απαντά: «Όχι, παραμένει μια αδυναμία από τις ποδοσφαιρικές αρχές να δώσουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο μια ταυτότητα και μεμονωμένα κάποιες ομάδες, κάνουν κάτι, όπως ο Ολυμπιακός που έχει ξεφύγει, όπως προσπαθεί τώρα ο ΟΦΗ να κάνει κάτι. Δεν υπάρχει μια δομή».
Από τα 561 παιχνίδια συνολικά στην καριέρα του, τι θυμάται περισσότερο; «Δύο πράγματα, πρώτον, όταν πρωτόπαιξα στον Ηρακλή, το συναίσθημα ήταν κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω και όταν πήγα στο Μουντιάλ, όταν πάτησα το πόδι μου στο γήπεδο για το παιχνίδι με την Αργεντινή, αυτά τα δύο νομίζω δεν μπορούν να ξεπεραστούν με τίποτα». Μάλιστα, για την συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 όπου βρέθηκε αντίπαλος του Μαραντόνα, σχολίασε: «Είναι η αιωνιότητα, στο Μουντιάλ αντιλαμβάνεσαι τι είναι το ποδόσφαιρο, αυτή η ατμόσφαιρα είναι κάτι που δεν μπορείς να περιγράψεις, καταλαβαίνεις όμως ότι το νόημα του να είσαι ποδοσφαιριστής είναι εκεί. Είχα έναν αντίπαλο (σ.σ. Μαραντόνα) για τον οποίο ήμουν περήφανος. Είναι σπουδαίο να έχεις είτε εχθρό, είτε αντίπαλο και να είσαι περήφανος. Ήταν σπουδαίο».
Οσο για την άποψή του για το μείζον θέμα της πανδημίας που έχει παγώσει όλη την δράση στον αθλητισμό, σχολιάζει: «Είναι τραγικό, είναι φυσικά μια απρόβλεπτη κατάσταση που ταλαιπωρεί όλο τον κόσμο και την ίδια την κυβέρνηση στο να μπορέσει να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση και έτσι βλέπουμε πολλές αντιφάσεις και μία αυτές είναι και στο ποδόσφαιρο, που το έχει αποκλείσει, έχει αποκλείσει και τις ερασιτεχνικές ομάδες και τις αναπτυξιακές ηλικίες. Κατά την γνώμη μου, πρέπει να σκύψει περισσότερο στο πρόβλημα το ποδοσφαιρικό».
Αλλωστε και ο ίδιος στην συμπλήρωση 60 ετών ζωής δεν παραλείπει να τονίσει ότι το ποδόσφαιρο είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό άθλημα. Και μεταξύ άλλων θυμάται: «Ήρθα το 1966 από το Καζακστάν, οι γονείς μου ήταν Έλληνες του Πόντου, και από 6 χρονών, αυτό που μου προξένησε την εντύπωση ήταν ένα τόπι που έτρεχε κι εγώ έτρεχα από πίσω του. Είναι το συναίσθημα που σου δίνει το ποδόσφαιρο. Αυτό ήταν που με τράβηξε και ακολούθησα σε όλη μου τη ζωή…».
