Για την Γεωργία Καλτσή, πρωταθλήτρια της ξιφασκίας αλλά και και αθήτρια του μπάσκετ με αμαξίδιο, η ζωή της άλλαξε δραματικά μετά από ένα τροχαίο ατύχημα πριν πέντε χρόνια στη Λεωφόρο Κηφισίας, στο οποίο έχασε τη ζωή του o 21χρονος Αποστόλης Τσαούσης και η ίδια τραυματίστηκε πολύ σοβαρά, μαζί με άλλες δύο φίλες-συνεπιβάτες.
Πλεον στα 26 της χρόνια, από τη μέρα εκείνη κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο αλλά δεν νιώθει «καθηλωμένη» σε αυτό. Βρήκε την δύναμη να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και πλέον ασχολείται, στο υψηλότερο επίπεδο, με τα αθλήματα της ξιφασκίας με τον Παναθηναϊκό ΑμεΑ και μπάσκετ με αμαξίδιο με τον ΑΣΚΑ Μαρούσι με στόχο τα πανελλήνια και παγκόσμια πρωταθλήματα, κοιτώντας και πιο πέρα, στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2024 στο Παρίσι.
Η Γεωργία Καλτσή μίλησε στην Athens Voice για την περίοδο της καραντίνας και πώς την αντιμετώπισε η ίδια, την προσβασιμότητα στην Αθήνα και τη μεγάλη της αγάπη, τον αθλητισμό. Ωστόσο το ενδιαφέρον στην εκτενή συνέντευξή της είναι τα εγκώμιά της για την πόλη της Κομοτηνής, που θεωρεί ότι πρέπει να γίνει παράδειγμα προς μίμηση για τις άλλες πόλεις στην Ελλάδα.
«Ήταν μια πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους μας και καθόλου ευχάριστη από ένα σημείο και μετά. Είμαι άνθρωπος που δουλεύω καλύτερα υπό πίεση, οπότε με αφόπλισε σε γενικά πλαίσια. Προσωπικά για εμένα «χάθηκε» ένα χρονικό διάστημα με πολλές αθλητικές και επαγγελματικές δραστηριότητες αλλά αξιοποίησα τον χρόνο μου με άλλες δραστηριότητες», σχολιάζει για το διάστημα της καραντίνας. «Κάθε εμπόδιο για καλό λένε και έτσι αποφάσισα να δω το ποτήρι μισογεμάτο. Βρήκα την ευκαιρία να αφιερώσω χρόνο στο μεταπτυχιακό μου όλες αυτές τις μέρες της καραντίνας και να σχεδιάσω κάποια μελλοντικά πλάνα. Ήταν μία καλή ευκαιρία για όλους μας να ασχοληθούμε με πράγματα που μας αρέσουν αλλά δεν βρίσκαμε χρόνο να τα κάνουμε όπως η φυσική άσκηση, η οικογένεια, για άλλους ο ίδιος τους ο εαυτός, ακόμα και η μαγειρική είχε την τιμητική της στην καραντίνα».
«Έχω θέσει αρκετούς στόχους και δουλεύω σκληρά για την επίτευξή τους. Ένας στόχος μου είναι οι Παρολυμπιακοί Αγώνες του 2024 στο Παρίσι αλλά και διάφορες διακρίσεις σε παγκόσμια και πανελλήνια πρωταθλήματα τόσο στη ξιφασκία όσο και στο μπάσκετ. Με σκληρή δουλειά και αφοσίωση σε ό,τι κάνεις, πιστεύω ότι δεν υπάρχουν άπιαστα όνειρα. Θα το προσπαθήσω για όλους αυτούς που πιστεύουν σε εμένα και για την Ελλάδα», προσθέτει η Γεωργια Καλτσή. Αναγνωρίζει ωστόσο: «Υπάρχουν δυσκολίες στα αθλήματα με αμαξίδιο αλλά όχι τόσες όσες πιστεύει ο κόσμος. Το κάθε άθλημα έχει τις δικές του απαιτήσεις, αν και δεν υπάρχουν πολλές διαφορές ανάμεσα σε ένα άθλημα για αρτιμελείς και ένα άθλημα για αναπηρίες, παρά μόνο κάποιες «πατέντες» οι οποίες προσαρμόζονται στο κάθε άθλημα ανάλογα με την αναπηρία του αθλητή. Το επίπεδο της ξιφασκίας στην Ελλάδα έχει θέσει τον πήχη ψηλά αφού έχουμε πολύ καλούς αθλητές και με αρκετές διακρίσεις παγκοσμίως».
Πώς διάλεξε την ξιφασκία και το μπάσκετ; «Το μπάσκετ μπήκε στη ζωή μου σε πολύ νεαρή ηλικία και ήταν και το άθλημα το οποίο δεν θα ήθελα να σταματήσω ποτέ. Η ξιφασκία προέκυψε μετά τον τραυματισμό μου, δεν ήξερα ούτε πώς παίζεται. Και για τα δύο αθλήματα με κατηύθυναν συναθλητές μου, ο Μάκης Καλαράς ο οποίος είναι «μέντοράς» μου από την αρχή σε όλο αυτό και οι μετέπειτα προπονητές μου».
Οσο για το ερώτημα αν είναι η Αθήνα μία πόλη φιλική για άτομα με αναπηρία ή αν υπάρχουν προβλήματα στη μετακίνηση, η Γεωργία Καλτσή απαντά: «Η Αθήνα δεν θα έλεγα ότι είναι και ιδιαίτερα φιλική προς τους ανθρώπους με οποιαδήποτε αναπηρία. Έχουμε πολλές πόλεις που έχουν πολύ καλύτερη πρόσβαση όπως η Κομοτηνή στην οποία καταφεύγουν πολλά ΑμεΑ μόνο και μόνο για να είναι αυτόνομοι και ανεξάρτητοι. Παρ’ όλα αυτά είναι η καλύτερη «δασκάλα» γιατί αν μάθεις να μετακινείσαι στην Αθήνα, σημαίνει ότι μπορείς να είσαι αυτόνομος και να κινηθείς σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου. (…) Ταξιδεύοντας αρκετά στο εξωτερικό ως αρτιμελής δεν είχα παρατηρήσει και πολύ τη προσβασιμότητα της κάθε χώρας, τώρα ως ΑμεΑ οφείλω να αναφέρω ότι είμαστε κάπου στη μέση της παγκόσμιας κατάταξης στο θέμα προσβασιμότητας και μελλοντικά φαίνεται πως θα ανέβουμε ψηλότερα στην εν λόγω κατάταξη. (…) Ευελπιστώ σε μια πιο προσβάσιμη χώρα, όχι μόνο πρωτεύουσα, παίρνοντας παραδείγματα από πόλεις όπως η Κομοτηνή».