50 χρόνια ΑΟ Ορεστιάδας: Το πρώτο μέρος του αφιερώματος του Βασίλη Στοάκη στην SportDay

“Η ομάδα που ένωσε όλους τους Έλληνες κλείνει 50 χρόνια ένδοξης ιστορίας και προσφοράς στον ελληνικό αθλητισμό”, με αυτή την φράση ξεκινάει το αφιέρωμα του ο Βασίλης Στοάκης για την SportDay και τον ΑΟ Ορεστιάδας και που με μεγάλη χαρά μας κοινοποίησε το πρώτο μέρος του αφιερώματος.

«Πόσο ακριβή είναι η Ιστορία, πόσο δυνατή φωνή έχει, πόσα δίνει και δείχνει απλόχερα. Καμία φορά πονάει και η ίδια όταν εκτοπίζεται, όταν θάβεται σε υπόγεια, όταν κλείνεται σε μπαούλα, όταν κυκλώνεται από την μούχλα αλλά κυρίως όταν αντιμετωπίζεται με ασέβεια…». Αυτή η φράση που βρίσκουμε στο «Πικρό Γάλα» του Μένιου Σακελλαρόπουλου αποτέλεσε και αφορμή ώστε ο Βασίλης Στοάκης να ταξιδέψει στην Ορεστιάδα, στο βορειότερο άκρο της χώρας μας και να μιλήσει με ανθρώπους που έζησαν την μεγάλη πορεία του ΑΟ Ορεστιάδας, που σαν ένας άλλος Δαβίδ έβαζε κάτω πολλούς Γολιάθ, κερδίζοντας τον σεβασμό όχι μόνο όλων των Ελλήνων φιλάθλων αλλά και των Ευρωπαίων.

«Ορεστιάδα σημαίνει καθήκον, πίστη, όνειρο και απέραντη αγάπη»… Ίσως το πιο χαρακτηριστικό πανό των γηπέδων της χώρας μας, που ήταν σήμα κατατεθέν του κλειστού γυμναστηρίου της Ορεστιάδας ή αλλιώς του «κλουβιού» που δύσκολα κάποιος θα περνούσε από εκεί. Ο Αθλητικός Όμιλος Ορεστιάδας ήταν αυτός που έβαλε την πόλη του Έβρου στον αθλητικό χάρτη και χάρισε μοναδικές στιγμές στους «Ακρίτες» αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Μία ομάδα και μία πόλη που σήκωσε ανάστημα στα μεγαθήρια της χώρας αλλά και της Ευρώπης.

Από τις ελάχιστες ομάδες που ένωσε όλους τους Έλληνες και τους έκανε να την αγαπήσουν. Βόρειοι και Νότιοι, αριστεροί και δεξιοί, φίλαθλοι ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων ήταν λάτρεις της Ορεστιάδας και υποστηρικτές της αρμάδας του Σαμαρά, του Μποζίδη, του Κεμανετζή, του Γραμματικόπουλου και όλων αυτών των παιδιών που χάρισαν μεγάλες στιγμές στο ελληνικό βόλεϊ. Η πρώτη ομάδα που κέρδισε Ιταλική ομάδα εκτός έδρας ενώ είχε αναδειχθεί ως η καλύτερη ομάδα σε πανελλαδικό επίπεδο το 1995.

Άλλωστε η Ορεστιάδα αποτέλεσε και αποτελεί τον μεγάλο τροφοδότη των Εθνικών ομάδων εδώ και δεκαετίες. Μία πόλη που ζει και αναπνέει για το βόλεϊ, έζησε μεγάλες στιγμές αλλά έμεινε με ένα παράπονο. Δεν μπόρεσε να δει το καμάρι της, τον Αθλητικό Όμιλο Ορεστιάδας να φτάνει στην κατάκτηση ενός τροπαίου. Έφτασε πολλές φορές κοντά στην πηγή, αλλά νερό δεν ήπιε τόσο σε πανελλήνιο όσο και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο με αποκορύφωμα τον χαμένο 5ο τελικό με τον Ολυμπιακό το 1998. Εκεί ίσως ήταν η αρχή του τέλους για μία ομαδάρα. Σίγουρα πάντως ήταν το τέλος εποχής για τον Νίκο Σαμαρά με την φανέλα του ΑΟ Ορεστιάδας.

Βέβαια ίσως το τρόπαιο να μην ήρθε ως απτό αντικείμενο αλλά ως «τρόπαιο» να θεωρείται η αγάπη του κόσμου για την ομάδα, ο σεβασμός ως προς όλη την πόλη και κυρίως το γεγονός πως έμαθε σε όλους τους Έλληνες πως στο βορειότερο κομμάτι της χώρας υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που διακρίνονται για το ταλέντο τους, την μαχητικότητα τους, την θέληση τους και την αγάπη για την περιοχή.

Με αφορμή την συμπλήρωση 50 χρόνων από την ίδρυση του Αθλητικού Ομίλου Ορεστιάδας ταξιδέψαμε στην Ορεστιάδα και συναντηθήκαμε με τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες κάθε εποχής αυτής της ομάδας

Αυτή η εικόνα δεν έχει ιδιότητα alt. Το όνομα του αρχείου είναι 101572412_902140156919955_3306189940978614272_n.jpg

Η Θρυλική μπάντα του ΑΟΟ ταυτόσημο του Συλλόγου

Ένα σημείο κατατεθέν του ΑΟ Ορεστιάδας ήταν η μπάντα καθώς κατάφερε να ξεσηκώσει το γήπεδο και να κερδίσει τον σεβασμό εντός και εκτός συνόρων. Για αυτήν μας μίλησαν στο σημείο κατατεθέν της πόλης, στην Λέσχη του ΑΟ Ορεστιάδας στο κέντρο της πόλης, ο μαέστρος της φιλαρμονικής κ. Γρηγόρης Αποστολίδης και ο εμπνευστής της ιδέας για καθιέρωση στο γήπεδο και παλιός παράγοντας κ.  Θεόφιλος Μελάς.  Πώς όμως πήραν την απόφαση να μπει στο γήπεδο η φιλαρμονική; «Η ιδέα ήταν δική μου» παραδέχθηκε ο κ. Μελάς, καθώς είχε επιρροές από την Ιταλία όπου σπούδασε εκεί έβλεπε μπάντες που έπαιζαν στο γήπεδο. «Στην φιλαρμονική τότε ήταν ο Γρηγόρης (σ.σ. Αποστολίδης) που είχε τα μικρά παιδιά και παίζανε τα μουσικά όργανα. Τότε του πρότεινα να παίζουμε μουσική που να ξεσηκώνει. Αν ήξερε βέβαια ο κόσμος ότι παίζαμε επαναστατικά τραγούδια όπως το Bella Ciao και το Bandiera Rossa θα τρελαίνονταν» είπε γελώντας ο κ. Μελάς για να συμπληρώσει ο μαέστρος της μπάντας κ. Αποστολίδης πως οι ιδεολογικές διαφορές που υπήρχαν μεταξύ τους καλύπτονταν από την μεγάλη τους αγάπη για τον ΑΟ Ορεστιάδας. «Σταδιακά αυξανόταν η συμμετοχή, μαζεύαμε τα παιδιά, τα όργανα στο γήπεδο» τόνισε ο κ. Αποστολίδης για να αποκαλύψει ο κ. Μελάς γελώντας πως έπαιζε και αυτός στην αρχή τύμπανο αλλά τον έκαναν στην άκρη γιατί παρακολουθώντας τις αναμετρήσεις ξεχνιόταν και έπαιζε εκτός ρυθμού. Και οι δύο θυμούνται χαρακτηριστικά πως όπου και να πήγαιναν  όλοι μένανε με το στόμα ανοιχτό. Αποκορύφωμα του σεβασμού ήταν το Final-4 στο Παρίσι, όπου ο ΑΟΟ ηττήθηκε στα ημιτελικά με 3-0 από την Κούνεο και οι αντίπαλοι φίλαθλοι ήρθαν να τους χειροκροτήσουν και οι διοργανωτές τους ζήτησαν να παίξουν στον τελικό, που τέθηκαν αντιμέτωποι Κούνεο και Ραβένα. «Εμείς σαν μπάντα ήμασταν στη μέση και ο τελικός έγινε γιορτή. Δυστυχώς στην Ευρώπη υπάρχει άλλο επίπεδο εκεί και άλλο στην χώρα μας».

Αποκορύφωμα του μεγαλείο του ΑΟ Ορεστιάδας ήταν το γεγονός πως όπως παραδέχεται ο κ. Αποστολίδης «ένας δεξιός έπαιζε αριστερά τραγούδια σε μία περίοδο πολιτικής πόλωσης». Και όντως στην δεκαετία του 90΄ οι πολιτικές διαφορές ήταν αμβλυμμένες και υπήρχε  τεράστια πόλωση σε κομματικό επίπεδο. «Αν δεν υπήρχε το βόλεϊ και ο ΑΟ Ορεστιάδας ίσως να μην μιλιόμασταν. Γνωρίσαμε χαρακτήρες και καταλάβαμε ότι δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Μας ένωσε η μεγάλη μας αγάπη για το άθλημα και την ομάδα μας, τον ΑΟ Ορεστιάδας. Όλες οι διαφορές ξεπερνιόνταν από την αγάπη μας για τον ΑΟΟ, καθώς η ομάδα ήταν πάνω από όλα και γινόμασταν μία γροθιά και έτσι έγινε η σωστή μαγιά και άντεξε πολλά χρόνια» παραδέχθηκε με ειλικρίνεια ο κ. Μελάς.

Μαζί με την πτωτική πορεία του συλλόγου άρχισε και η φθορά και παρακμή της μπάντας. Ίσως ένα ακόμα σημάδι ότι τίποτε δεν θα ήταν ίδιο όπως πριν.  «Τα παιδιά που ήταν μέλη της μπάντας έφευγαν να σπουδάσουν, ο Γρηγόρης έφυγε από την φιλαρμονική του Δήμου αλλά δεν έφερναν οι καινούργιοι μαέστροι νέα παιδιά και έτσι σταδιακά φτάσαμε στο τέλος» είπε με παράπονο ο κ. Μελάς με τους δύο άνδρες της μπάντας να θυμούνται την αγάπη που λάμβαναν από τις ξένες αποστολές. «Είχε έρθει μία ομάδα από την Φινλανδία και φεύγοντας έγραψαν ¨Ορεστιάδα σε αγαπώ, δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ¨.  Γενικότερα Φημιζόμασταν για την φιλοξενία μας, όλες τις ομάδες τις προσέχαμε και όποιος έρχονταν έμεναν έκπληκτος από την Ορεστιαδίτικη φιλοξενία».

1970 – 1985 Από την ίδρυση έως την άνοδο στην Α΄ Εθνική

Η φλόγα στη δάδα του ΑΟ Ορεστιάδας, που αποτελεί και το λογότυπο του Συλλόγου άναψε το 1970 και ο κατάλληλος άνθρωπος να μας μιλήσει είναι ο κ. Πολ Πεταλωτής, ένας εκ των πρώτων αθλητών του συλλόγου και εν συνεχεία παράγοντας του ΑΟ Ορεστιάδας. «Το 1970 κάποιοι άνθρωποι από την Ορεστιάδα με επικεφαλής τον Χρήστο τον Τασιούλη, που ήταν παίχτης, παρακινώντας ανθρώπους με διάθεση δημιούργησαν τον ΑΟ Ορεστιάδας. Πρόεδρος ήταν ο κ. Κυζιρίδης και μέλη άνθρωποι που ζούσαν για το άθλημα.  Προπονητής ήταν ο Χρήστος ο Τασιούλης, ο οποίος ήρθε στο Β3 του Γυμνασίου μας και επέλεξε παιδιά εκ των οποίων ένας ήμουν εγώ» θυμάται χαρακτηριστικά ο κ. Πεταλωτής και εν συνεχεία περιέγραψε τις συνθήκες προπονήσεων αλλά και τις πρώτες απόπειρες για άνοδο στην Α΄ Εθνική «Σκληρές προπονήσεις τα πρωινά, στο χώμα και στη συνέχεια στο τσιμέντο, το πρωί προπονήσεις, το βράδυ προπονήσεις με στόχο να γίνει κάτι καλό. Στο πρωτάθλημα Θράκης και Ανατολικής Μακεδονίας βγαίναμε συνήθως πρώτοι και παίρναμε μέρος στο πανεπαρχιακό πρωτάθλημα, όπου συμμετείχαν όλες οι ομάδες της επαρχίας και μία ομάδα έβγαινε στην Α Εθνική. Από την πρώτη μας συμμετοχή στο γήπεδο της ΧΑΝΘ κερδίσαμε εμπειρίες και κάθε χρόνο συμμετείχαμε στο πανεπαρχιακό μέχρι που δημιουργήθηκε η Β Εθνική και καθιερωθήκαμε εκεί. Το 1985 μετά το μπαράζ με το Μαρούσι η ομάδα μας ανέβηκε στην Α΄ Εθνική με προπονητή τον Ηλία Ιεροκλή και ήταν η δικαίωση όλων των κόπων μας» παραδέχθηκε ο κ. Πεταλωτής, τονίζοντας πως μυστικό της επιτυχίας ήταν η σκληρή δουλειά εντός του γηπέδου.

Η συμβολή του δάσκαλου Καμπερίδη στην ανάδειξη αθλητών

Στη συνέχεια ήρθε στην Ορεστιάδα ο Γιώργος Καμπερίδης, ο οποίος χαρακτηρίστηκε ως «δάσκαλος» καθώς αυτός ήταν που έβαλε στο γήπεδο τον Νίκο Σαμαρά και πολλούς ακόμα αθλητές και τους μύησε στον κόσμο του βόλεϊ. «Ήταν πολύ αυστηρός, πολύ σκληρός στις προπονήσεις αλλά δίκαιος» θυμάται χαρακτηριστικά ο κ. Θεόφιλος Μελάς, μέλος της διοίκησης αλλά και της θρυλικής μπάντας του ΑΟΟ. «Θυμάμαι πως έκανε φασαρία όταν υπήρχαν καθυστερήσεις στις πληρωμές, που τότε μάλιστα παίρνανε χαρτζιλίκι, ούτε καν μισθούς γιατί δεν θα μπορούσε να τους πιέσει στις προπονήσεις» ανέφερε ο κ. Μελάς αποδίδοντας στον κ. Καμπερίδη τις τιμές που του αξίζουν ως προς την μετέπειτα πορεία του ΑΟ Ορεστιάδας.