Ο Κώστας Ιωαννίδης ανακοίνωσε πριν λίγες μέρες την αποχώρηση του από την Ασπίδα Ξάνθης μετά από 17 χρόνια και ο Δημήτρης Παναγιωτόπουλος ανέβασε το δικό σου γεμάτο συγκίνηση μήνυμα.
Δείτε αναλυτικά τι έγραψε:
«Αδερφέ μου.Έχω διαβάσει τις τελευταίες ημέρες αρκετές φορές την αποχαιρετιστήρια επιστολή σου. Όσοι είναι κοντά μου ξέρουν πόσο ευσυγκίνητος είμαι και τι συναισθήματα με κατακλύζουν.Δε σταματάω να ρουφάω με ευχαρίστηση, τα σχόλια όλων αυτών που γνώρισαν την δουλειά σου , το ήθος σου και ιδιαίτερα των αθλητών μας που εδώ και 17 χρόνια μεγάλωσαν μαζί σου παίρνοντας αρχές που θα τους συνοδεύουν μία ζωή.Έχω μπροστά μου την εικόνα , καλοκαίρι του 2003 να μπαίνω στο γραφείο του διοικητή στη Σταυρούπολη Ξάνθης παρακαλώντας να σου δίνει υπηρεσιακά για τις προπονήσεις. Μόλις αποφασίσαμε με τον Πέτρο το Ραφτόπουλο να ξαναζωντανέψουμε την ΑΣΠΙΔΑ . Έτσι οι δύο μας στα αγόρια και ο Νεδήμ στα κορίτσια αρχίσαμε να κτίζουμε από το μηδέν. Εγώ αδέρφια δεν είχα, αλλά ευτύχησα να αποκτήσω. Εσένα και τον Νεδήμ.Τι να θυμηθώ πρώτα; Ατελείωτες ώρες προπόνησης, συζητήσεις, σεμινάρια, ταξίδια, αγώνες, βιντεοαναλύσεις. Είμασταν προπονητές, γιατροί, φυσικοθεραπευτές, φουσκώναμε και κουβαλούσαμε μπάλες, τα νερά, τα παιδιά από και προς το γήπεδο.Τρίψαμε, λουστράραμε και γραμμογραφήσαμε το Χ.Χριστοδούλου. Φτιάξαμε τα αποδυτήρια.Ξεκινούσαμε 4-10 κάθε μέρα και όταν τελειώναμε μιλούσαμε στο τηλέφωνο για κανένα μισάωρο. Με την γυναίκα μου λέγαμε λιγότερα. Όταν κτυπούσε τηλέφωνο μου έλεγε. Σήκωσέ το , μία από τις δύο αρραβωνιαστικιές σου θα είναι.Ζήσαμε απίστευτες στιγμές. Νίκες, ήττες, πήραμε πρωταθλήματα σε παιδικά, εφηβικά, ανδρικά. Ανεβήκαμε κατηγορίες, Γ’ εθνική, Β’ εθνική , τελικές φάσεις πανελλήνιων.Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον. Εσύ λίγο πιο σκληρός και απόλυτος σε κάποια πράγματα, εγώ πιο ήπιος. Πάντα παίρναμε μαζί τις αποφάσεις και τις περισσότερες φορές, εάν όχι όλες δικαιωνομασταν.Εκείνο που θαύμαζα και θαυμάζω σε εσένα είναι ο τρόπος προσέγγισης των μικρών μας αθλητών. Όλα τα παιδιά σε σέβονταν και σε αγαπούσαν.Αυτό είναι χάρισμα. Και εσύ το έχεις σε απόλυτο βαθμό.Ειλικρινά έψαξα να θυμηθώ έστω και μια φορά που μαλώσαμε. Δε βρήκα . Όχι γιατί δεν μας δόθηκαν οι ευκαιρίες, αλλά γιατί υπήρχε σεβασμός και αμοιβαία εκτίμηση και το εγώ έμπαινε πάντα κάτω από το εμείς.Λένε πως ουδείς αναντικατάστατος. Δε νομίζω να ισχύει αυτό εδώ. Η ΑΣΠΙΔΑ έχασε ένα σπουδαίο παιδαγωγό-προπονητή. Οι σπόροι όμως που έσπειρες είναι βαθιά ριζωμένοι και σου υπόσχομαι ότι η δουλειά 17 χρόνων δεν θα πάει χαμένη.Η απόφασή σου προς στιγμήν με στεναχώρησε αφάνταστα. Σκέφτηκα όμως ότι επιτέλους θα γλυτώσεις από το να είσαι συνέχεια μεταξύ Ξάνθης – Θεσσαλονίκης για να υπηρετήσεις πιστά τις δύο μεγάλες σου αγάπες. Την ΑΣΠΙΔΑ και τη HAPPY DAYS. Η πρώτη ήταν χόμπι. Η δεύτερη δουλειά.Δε θα σου ευχηθώ όπως πολλοί καλή επιτυχία σε ότι κανείς. Αυτό για εμένα είναι δεδομένο.Υγεία μόνο και συνεχίσεις να έχεις την ενέργεια αυτή.Έχεις καταφέρει αυτό που πολλοί προσπαθούν.Από μακριά να σε θαυμάζουν, από κοντά να σε σέβονται και όταν φεύγεις να σε θυμούνται. Σε ευχαριστώ για όλα. Αδερφέ στο επανιδείν.Υ.Γ. 1. Να δω πόσο θα αντέξεις χωρίς μπάσκετ.Υ.Γ.2 Να παρακαλάς να μη βρεθούμε αντίπαλοι. Δε θα αντέξεις να κερδίσεις.»
