Η 23η Απριλίου έχει οριστεί ως Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου και 2 του Απρίλη ήταν η ημέρα του παιδικού βιβλίου, ημέρα δηλαδή της γέννησης του μεγαλύτερου ίσως παραμυθά της σύγχρονης ιστορίας, του Δανού Hans Christian Andersen (2 Απριλίου 1805).
Το παιδικό βιβλίο είναι η καλύτερη συντροφιά για τα παιδιά που απομονωμένα μαζί μας στην καραντίνα της εποχής του κορονοϊού, χρειάζονται πολλές και ποικίλες δραστηριότητες για να γεμίσουν την ημέρα τους.
Είτε ήταν fan της ανάγνωσης από πριν είτε όχι, το βιβλίο είναι ένα μέσο που τους επιτρέπει να ταξιδεύουν με τα φτερά της φαντασίας τους, χωρίς να χρειάζονται βεβαίωση έκτακτης μετακίνησης. Και δεν τα ταξιδεύει μόνο σε κάθε γωνιά της γης αλλά και σε άλλους κόσμους, στον χρόνο, στους μύθους, σε εντελώς διαφορετικά παράλληλα σύμπαντα. Φέτος τα παιδιά θα γιορτάσουν μια πολύ διαφορετική Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου. Κι εμείς μαζί τους.
Ωστόσο το ασυνήθιστο γεγονός φέτος είναι πώς δεν θα εορταστεί με εκδηλώσεις που προωθούν την φιλαναγνωσία στις βιβλιοθήκες και τα βιβλιοπωλεία του κόσμου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα εορταστεί όπως της πρέπει.
Ένα όμορφο παραμυθάκι της Μαρίας Πάσχου «Η Φλου και ο Γκουχ» γραμμένο προ μιας δεκαετίας αλλά μόλις λίγων ημέρων σε κυκλοφορία, βρίσκεται στο διαδίκτυο και ήδη έχει ξεχωρίσει με πάνω από 1500 views στο You Tube.
Το παραμύθι αυτό γράφτηκε το 2009, με αφορμή διάφορες πανδημίες που είχαν εμφανιστεί κατά καιρούς – τρελές αγελάδες, γρίπη των χοίρων, γρίπη των πουλερικών, sars… – και το φόβο που προκαλούσαν σε αρκετούς ανθρώπους, ανάμεσα σε αυτούς και σε μένα. Οι προσπάθειές μου να το εκδώσω απέτυχαν, γιατί δεν θεωρήθηκε εμπορικό. Και τώρα καταλαβαίνω απόλυτα το γιατί. Στην πραγματικότητα, μία πανδημία δεν είναι ευχάριστο σενάριο ούτε ωραίο θέμα, ειδικά για παιδιά.
Όμως, οι παρούσες συγκυρίες με ώθησαν να το δημοσιεύσω, καθώς το θεωρώ πιο επίκαιρο από ποτέ. Εύχομαι να βοηθήσει τα παιδιά να δουν με αισιοδοξία αυτό που ζούμε. Ωστόσο, για να μην υπάρξει οποιαδήποτε παρεξήγηση, πρέπει να διευκρινίσω ότι είναι απόλυτα τυχαίες οι αναφορές που γίνονται, και δεν περιγράφουν την παρούσα κατάσταση. Όλα είχαν γραφτεί έντεκα χρόνια πριν. Αυτό που, πραγματικά, θέλω μέσα από αυτήν την ιστορία, είναι να τονίσω την εμπιστοσύνη στην επιστήμη, το σεβασμό σε όσους νοσούν και την έμπρακτη συμπαράσταση σε όσους κινδυνεύουν. Ακούμε τις συμβουλές και τις οδηγίες των γιατρών σε κάθε περίπτωση, αλλά και ταυτόχρονα διατηρούμε ψυχραιμία. Πραγματικά, δε γνωρίζουμε ποια θα είναι η εξέλιξη της τωρινής κατάστασης, αλλά δεν θα ήθελα η επόμενη γενιά να είναι φοβισμένη. Δεν αγνοούμε τον κίνδυνο, αλλά το σενάριο να διατηρήσουμε τον τρόμο στη ζωή μας, ακόμα κι όταν περάσουν όλα αυτά, δε θα είναι η καλύτερη εξέλιξη.
Επίσης, μέσα από το παραμύθι υποστηρίζω πως δεν στιγματίζουμε και δεν περιθωριοποιούμε τους ανθρώπους που έχουν περάσει κάποια ασθένεια, ειδικά τα παιδιά, και μάλιστα παιδιά που έχουν χρόνια νοσήματα. Αντίθετα, η κοινωνία οφείλει να τα αγκαλιάζει και όλοι μας να τα βοηθάμε με κάθε τρόπο.
Όλο το εγχείρημα έγινε εξ αποστάσεως, με ηχογραφήσεις σε κινητά, αποστολή αρχείων μέσω εφαρμογών και με άπειρες ώρες τηλεφωνικών συνεννοήσεων. Μας έλειψε όμως η προσωπική επαφή, το παρεΐστικο κλίμα και οι παλιές καλές μέρες. Αλλά πού θα πάει; Θα ξανάρθουν. Μέχρι τότε…
Καλή δύναμη σε όλους!
Συγγραφή και αφήγηση παραμυθιού: Μαρία Πάσχου
Πιάνο, καχόν, δραματοποίηση: Αλέξανδρος Δημάκας
Μελοποίηση, κιθάρα, τραγούδι, δραματοποίηση: Δημήτρης Δημάκας
Φωνές παιδιών: Ελένη Γαβαλά, Νικόλας Τραπέρας, Νίκος Στέλιος και Όλγα Παντελίδη
Εικονογράφηση: Αλέξανδρος Πάσχος
Ηχοληψία, post production: Αλέξανδρος Καροτσέρης
