Το πιο συγκλονιστικό άρθρο που έχει γραφτεί για την περιπέτεια του ΑΟΞ δια χειρός Αλέξη Σπυρόπουλου

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος τεκμηριωμένα θεωρείται ένας από τους κορυφαίους σπορκάστερ της χώρας. Ίσως ο κορυφαίος. Επί χρόνια έχει υπηρετήσει την δημοσιογραφία με ήθος. Και προπάντων διαθέτει κύρος. Και δεν το έχασε ούτε τα χρόνια που ξεκίναγε την δημοσιογραφία στον Σκάι του Κοσκωτά, ούτε τα χρόνια που εργαζόταν στον Flash του Κόκκαλη, ούτε όταν πέρασε από τον Σκάι του Αλαφούζου, ούτε φυσικά τώρα που δουλεύει στο Open του Σαββίδη.

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος λοιπόν, που αξίζει να σημειωθεί ότι έχει σχέσεις με την περιοχή μας, καθώς τυγχανει να κατάγεται από την Ξάνθη η σύζυγός του και για αυτον τον λόγο να την επισκέπτεται συχνά, με πιο πρόσφατη στις γιορτές των φετινών Χριστουγέννων αλλά και πιο πριν, το καλοκαίρι, αποφάσισε να γράψει για την Ξάνθη. Την ώρα που όλα οι μεγαλοδημοσιογράφοι ασχολούνται με την κόντρα ΠΑΟΚ-Ολυμπιακού, αυτός έγραψε για την μικρή Ξάνθη.

Και ως Πανιώνιος που δηλωμένα είναι, καθότι παιδί της Νέας Σμύρνης, ξεκαθαρίζει ότι τέτοια σωτηρία μέσω του υποβιβασμό της Ξάνθης δεν την θέλει. Το κείμενο είναι συγκλονιστικό, σαν να το γράφει βέρος Ξανθιώτης. Αλλά δύσκολα θα μπορούσε να γράψει κάτι τέτοιο βέρος Ξανθιώτης, αφού οι περισσότεροι Ξανθιώτες, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει, έχουν αποξενωθεί από την ομάδα.

Αυτοί οι Ξανθιώτες όμως, οφείλουν να το διαβάσουν. Το αντιγράφουμε λέξη προς λέξη. Και προσυπογράφουμε:

Το να υποβιβαστεί η Ξάνθη είναι ένας πιθανός τρόπος, ενδεχομένως ο μοναδικός, να σωθεί εφέτος ο Πανιώνιος. Αλλ’ αν κανείς ερωτά, δεν θέλω τέτοια επιβίωση.

Η ιστορία δηλοί ότι σώζεσαι (από ένα τόσο τυχαίο, όχι αγωνιστικό, γεγονός) τη μία χρονιά, πάλι πέφτεις την επόμενη. Μια αντρίκεια σωτηρία τη μία χρονιά, είναι η πιο ασφαλής βάση για να επιβιώσεις και την επόμενη.

Η Ξάνθη αυτόν τον καιρό, δεν είναι απλώς το βατράχι που την πιο ακατάλληλη στιγμή έπεσε στο πιο ακατάλληλο μέρος. Εκεί που συγκρούονται βουβάλια. Είναι κάτι περισσότερο. Μοιάζει το αμνοερίφιο που έρχεται Πάσχα, κινδυνεύει η ζωή του, κι όμως είναι σαν να αφήνει τον εαυτό του να οδηγείται προς τον κίνδυνο σιωπηλά. Μουγγά. Αδιαμαρτύρητα. Μοιρολατρικά. Μη πω, χαζοχαρούμενα.

Σε τούτη την εμπόλεμη ζώνη Ολυμπιακού/ΠΑΟΚ, είναι ολοφάνερο πως ο Ολυμπιακός δεν κόβεται, στα καλά καθούμενα, να τηρείται το κάθε ιώτα του κάθε κανονισμού. Ο Ολυμπιακός πολεμάει να ρίξει την Ξάνθη, για να πλήξει τον ΠΑΟΚ. Παράπλευρα, και για να παραδειγματίσει/φρονιμέψει άλλους στον περίγυρο της Σούπερ Λιγκ. Καθείστε καλά, μη σας κάνουμε κι εσάς Ξάνθη.

Το ζήτημα ωστόσο, δεν είναι ο Ολυμπιακός. Ούτε ο ΠΑΟΚ. Το ζήτημα είναι, η Ξάνθη. Θα συνέβαινε αυτό στα Γιάννενα, στο Ηράκλειο, στη Λάρισα και θα περνούσαν οι μέρες έτσι; Στη μακαριότητα; Ούτε στη Λαμία ή στον Βόλο, νομίζω. Ούτε στο Αγρίνιο, στην Πάτρα, στα Χανιά, στη Δράμα, στα Τρίκαλα, στην Καλαμάτα, στη Βέροια, στην Καβάλα. Ούτε στη Νέα Σμύρνη, σας βεβαιώ.

Σ’ ολόκληρη την περιφέρεια, μπορεί κανείς να δει πιο βαριά μπραντ από αυτό της Ξάνθης. Ακόμη και ο ΠΑΣ όμως, ακόμη και ο ΟΦΗ, ακόμη και η ΑΕΛ, τριάντα ένα χρόνια αδιάλειπτης ζωής στην πρώτη κατηγορία, δεν έχουν να επιδείξουν. Τα 30+1 χρόνια στην πρώτη κατηγορία δίχως κενό, είναι το αποτύπωμα της Ξάνθης στη ροή της ιστορίας του ελληνικού πρωταθλήματος.

Η Ξάνθη δεν είναι ο Αρης Αβάτου. Ακριβώς εδώ λοιπόν, έρχεσαι κι αναρωτιέσαι. Αλλού, θα είχαν ξεσηκωθεί δήμαρχοι, περιφερειάρχες, βουλευτές, προσωπικότητες, γραμματείς, φαρισαίοι, κόσμος. Θα έκλειναν Εγνατίες. Θα απαντούσαν ό,τι είχαν ν’ απαντήσουν σ’ όσα καταμαρτυρούνται. Θα μάχονταν, σαν να επρόκειτο για βωμούς και εστίες. Θα υπερασπίζονταν το δικό τους. Στην Ξάνθη η μοναδική αντίδραση που έχει καταγραφεί, είναι…η Σουζάνα.

Ισως αυτά τα 30+1 χρόνια στην πρώτη κατηγορία, η ρουτίνα του (υποτίθεται) αυτονόητου, εν τέλει έφεραν την κόπωση στη σχέση της ομάδας με την κοινωνία του τόπου. Καταλήγει κανείς να σκέφτεται ότι ένας υποβιβασμός, και ο πρωταγωνισμός στην παρακάτω κατηγορία, θ’ αναζωογονούσε τη σχέση. Οι Ξανθιώτες σήμερα, συμπεριφέρονται σαν να μη είναι η ομάδα μέρος του γίγνεσθαι της περιοχής. Ενας ζωντανός δεσμός, νέκρωσε κι αποκόπηκε.

Προφανώς ο καινούργιος δήμαρχος, ένας χαρισματικός άνθρωπος για τον οποίο ακούω κιόλας πως του αρέσει ό,τι περιλαμβάνει φιγούρα, ακολουθεί αυτό. Την τάση της αποκοπής, του πληθυσμού από την ομάδα. Σ’ ένα γήπεδο ειδάλλως προνομιακό για να έπαιζε τη μπάλα του, στην πραγματικότητα είναι σαν να μη υπάρχει στο κάδρο. Ενα κάδρο, γενικώς άδειο. Κανείς δεν είναι μέσα. Μονάχα η περιβόητη Σουζάνα.

Η οποία περιοχή παρεμπιπτόντως, νευραλγική και ευαίσθητη, δια της Σταυρούπολης “πήρε” (και εύλογα τώρα καμαρώνει για) την επόμενη Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Να προσθέσω μιας και το αναφέρουμε, ότι η Σταυρούπολη πρόσφατα έμαθα πως έχει ακόμη ένα λόγο για να καμαρώνει. Από εκεί είναι, η μάνα που γέννησε (και ομόρφυνε τον κόσμο μας με το να φέρει σ’ αυτόν) τον Γιώργο Κούδα. Οπότε, τι; Παίρνετε την ΠτΔ, δίνετε την ομάδα; Ανταλλαγή, συνεπώς; Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις;

Ο ΑΟΞ έχει χτίσει την ιστορία του. Δημιούργησε το παρελθόν του. Τις παλαιές αναφορές που όλοι χρειαζόμαστε ώστε ν’ ακουμπάμε, στα δύσκολα, σε αυτές. Θα μπορούσε ο σύλλογος, αντί να παίζει τη Σουζάνα στα μεγάφωνα του γηπέδου, να έχει προκαλέσει ένα άτυπο συλλαλητήριο. Με τον Ζήκο, με τον Ουζουνίδη, με τον Μαντζουράκη, με τον Κωστένογλου, τον Βρύζα, τον Λουτσέσκου, τον Δανιήλ, τον Αντζα, τον Βενετίδη, τον Μαλαδένη, τον Λουσιάνο, τον Πατσατζόγλου, αν θέλετε με τον Αντώνη Αντωνιάδη.

Ενα, δεν θέλω αυτή τη στιγμή να προσθέσω σε τούτη τη λίστα σεβόμενος τη δεινή, φαντάζομαι, συναισθηματική θέση του. Τον Βασίλη Τοροσίδη. Εμελλε να το ζήσει, στην τελευταία σεζόν του ως ποδοσφαιριστής. Μια τυχαία σύγκρουση, από εκείνες που στους πολέμους δεν είναι ασυνήθιστες. Ο Ολυμπιακός του, να πολεμάει να υποβιβάσει την Ξάνθη του.

Ολοι γνωρίζουμε, τι σημαίνει Ολυμπιακός για τον Τοροσίδη και Τοροσίδης για τον Ολυμπιακό. Λιγότεροι, γνωρίζουμε τι σημαίνει Ξάνθη για τον Τοροσίδη και Τοροσίδης για την Ξάνθη. Δεν επιθυμώ να επεκταθώ. Να σημειώσω μονάχα ότι στον Πετεινό, το πρώτο χωριό που συναντά κανείς βγαίνοντας από την Ξάνθη νότια, το γήπεδο φέρει φαρδύ-πλατύ το ονοματεπώνυμό του…