Ο Θανάσης Παρασχούδης κατάγεται από την Ορεστιάδα, είναι απόφοιτος ΤΕΦΑΑ, εργάζεται στις ακαδημίες του ΑΟ Ξάνθη ως βοηθός προπονητή αλλά έχει και το μικρόβιο της δημοσιογραφίας καθώς παράλληλα σπουδάζει στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ. Μαζί με τον φίλο του από την Ορεστιάδα Βαγγέλη Βουρδούλια πέρασε προ δεκαημέρου ένα διαφορετικό και άκρως ποδοσφαιρικό Σαββατοκύριακο στην Αγγλία.
Περιέγραψε τις εμπειρίες του, επισκεπτόμενος τρία γήπεδα σε διάστημα 48 ωρών, σε ένα ιδιαίτερο κείμενο που φιλοξένησε η ιστοσελίδα των Ελλήνων Υποστηρικτών Αγγλικού Ποδοσφαίρου. Δεδομένης της ιδιαιτερότητας της ημέρας της δεύτερης ημέρας των Χριστουγέννων, που έχουμε την περίφημη αγωνιστική της Boxing Day στην Αγγλία, το ThrakiSportS αναδημοσιεύει το ενδιαφέρον κείμενο των δύο φίλων από τον Έβρο που έζησαν την περασμένη εβδομάδα την εμπειρία της Premier League:
Τα ταξίδια είναι κάτι που λατρεύω, πόσο μάλλον όταν συνδυάζονται μ’ ένα αθλητικό γεγονός. Τα τελευταία χρόνια ταξιδεύω λοιπόν, όχι για να δω πως είναι η βροχή σε άλλα μέρη του κόσμου, όπως έλεγε ο Αμερικανός ταχυδακτυλουργός Robert Orben, αλλά για να δω πως παίζεται το πιο ωραίο άθλημα του κόσμου, το ποδόσφαιρο.
Αυτή τη φορά ο δρόμος μ’ έφερε στην Γηραιά Αλβιώνα, στη χώρα όπου το ποδόσφαιρο γεννήθηκε και σμιλεύτηκε στην σημερινή του μορφή. Εξάλλου, είδη ποδοσφαίρου συναντάμε και στην αρχαία Ελλάδα, την Ιαπωνία και την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Στην Αγγλία το άθλημα το οποίο θεωρείται το σημαντικότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή, έχει τη θέση που του αξίζει. Είναι περίοπτη, για να μπορούν να το θαυμάσουν όλοι, είτε από τις οθόνες, είτε από τις κερκίδες. Το περασμένο Σαββατοκύριακο για μένα ήταν μια ακόμη εμπειρία. Μια διαδρομή που με χαροποίησε, με ευχαρίστησε, αλλά και με προβλημάτισε.. Ήταν μια απόβαση στα άδυτα της Premier League!
Το χριστουγεννιάτικο Λονδίνο αποτέλεσε την πρώτη στάση του ολιγοήμερου ταξιδιού στο Νησί. Η αγγλική πρωτεύουσα ασφυκτιούσε από τους χιλιάδες τουρίστες που είχαν κατακλύσει τους κεντρικούς δρόμους, θαυμάζοντας τον γιορτινό στολισμό. Τα πεζοδρόμια της Oxford Street έμοιαζαν με ελληνικά clubs Σάββατο βράδυ, καθώς για να τα διασχίσεις έπρεπε να σπρώξεις τους πάντες. Οι μυρωδιές, τα φωτάκια και τα κόκκινα αστικά που πηγαινοέρχονταν, συνέθεταν ένα ζωηρό περιβάλλον.
Σηκωθήκαμε το Σάββατο το πρωί με τον φίλο μου τον Βαγγέλη και αφού κάναμε τις βόλτες μας στα «hot spots» της πόλης, «ανηφορίσαμε» βόρεια για να επισκεφθούμε το πολυσυζητημένο στάδιο της Tottenham και να παρακολουθήσουμε την αναμέτρηση με αντίπαλο την Burnley. Καθώς κατεβήκαμε από τον ηλεκτρικό και συναντήσαμε το στάδιο, κατάλαβα γιατί έχει γίνει τόσος ντόρος γι’ αυτό το γήπεδο. Γκρίζο μεν, εκθαμβωτικό δε. Ένα τεράστιο κτίσμα ξεπρόβαλλε μπροστά μας μ΄ έναν πετεινό να δεσπόζει και την επιγραφή «To Dare Is To Do» να περνάει συνέχεια μπροστά από τα μάτια μας. Πραγματικά πολύ μοντέρνο και εντυπωσιακό.
Η επίσκεψη γινόταν όλο και καλύτερη καθώς περνούσαμε τις θύρες και μπαίναμε στις κερκίδες του Tottenham Hotspur Stadium. Ένα σκηνικό όπως ακριβώς το περίμενα. Το γήπεδο κατάμεστο, οι φωνές του κόσμου ενθουσιώδεις. Καθίσαμε στο πέταλο των οργανωμένων οπαδών της Tottenham. Όρθιοι για όλο το ματς, καθώς έτσι επιτάσσει ο άτυπος κανόνας μεταξύ τους.
«Το να τολμάς είναι το να κάνεις» μεταφράζοντας τη φράση πιο πάνω, και αυτό έκαναν οι παίκτες των Spurs. Τόλμησαν, έκαναν και πανηγύρισαν μια εμφατική νίκη απέναντι στους «Clarets». O Harry Kane με μια σουτάρα άνοιξε των χορό των goal αλλά και το party στις εξέδρες. Το «yeeeeeeeeeeeessss» των οπαδών ίσως να ακούγονταν μέχρι και το μισητό Emirates της Arsenal. Τι ίσως; Στο goal του Son, ο οποίος έγραψε το 3-0 περνώντας όποιον έβρισκε μπροστά του, η λέξη εκκωφαντικός δεν αρκεί για να περιγράψει τον ήχο που βγήκε από τα στόματα των 62 χιλιάδων που βρέθηκαν εκεί για να παρακολουθήσουν έναν συνηθισμένο αγώνα Premier League γι’ αυτούς, έναν ξεχωριστό για δύο Έλληνες σαν και εμάς. Για την ιστορία ο αγώνας έληξε 5-0. Οι οπαδοί της Burnley στην πλειοψηφία τους, είχαν αποχωρήσει από το 60′ απογοητευμένοι για την εμφάνιση και όχι τόσο για την ήττα.
Στην ανάπαυλα του ημιχρόνου συναντήσαμε έναν Έλληνα οπαδό των «Spurs» ο οποίος μας βοήθησε με τα εισιτήρια, αφού δεν είναι και πολύ εύκολο εγχείρημα να αποκτήσεις ένα. Ο Γιώργος λοιπόν, μόνιμος κάτοικος Λονδίνου από το 2013 κι έχοντας διαρκείας πολλά χρόνια, ακολουθώντας την ομάδα του Βόρειου Λονδίνου και στις αποδράσεις της εκτός πρωτεύουσας, μας εκθείασε το καινούργιο γήπεδο, ωστόσο συγκρίνοντας το με τον θρυλικό White Hart Lane, τόνισε πως έχει χαθεί αυτή η ατόφια αγγλική ατμόσφαιρα, καθώς πλέον πολλοί τουρίστες σπεύδουν να δουν αγώνες της Tottenham. Πράγματι, με μια ματιά τριγύρω μου είδα πολλές σημαίες Κορεάτικες να κυματίζουν προς τιμήν του Heung-Ming Son. Επιπρόσθετα τα αγγλικά δεν ήταν και η πρώτη γλώσσα που άκουγα στους διαδρόμους του σταδίου. Η δημιουργία του γηπέδου γιγάντωσε τη φήμη της ομάδας, παρόλα αυτά τις αφαίρεσε κομμάτια του χαρακτήρα της.
Με το σφύριγμα της λήξης κατευθυνθήκαμε προς τα κυλικεία, για να απολαύσουμε μια μπύρα, να σερβιριστούμε μ’ αυτόν τον καινοτόμο τρόπο, γεμίζοντας το ποτήρι από τον πάτο του, αλλά και να συζητήσουμε για το παιχνίδι που μόλις είχαμε παρακολουθήσει. Δίπλα μου φίλοι, παππούς και εγγόνι, πατέρας και υιός κάνανε το ίδιο μ’ εμάς. Σκέφτηκα «τι ωραία περνάνε κάθε Σαββατοκύριακο»;
Αποχωρήσαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις και νομίζω πως με μεγάλη ευχαρίστηση θα επέστρεφα να δω ακόμη έναν αγώνα στο Tottenham Hotspur Stadium, παρά τα φιλικά συναισθήματα που έχω σε Chelsea και Frank Lampard.
Η συννεφιασμένη Κυριακή που ξημέρωσε μας βρήκε στο Birmingham. Μια πόλη, στην οποία αν μου έλεγε κάποιος να μείνω δωρεάν, θα τον ευχαριστούσα ευγενικά και θα του απαντούσα πως προτιμώ τη γραφική Ξάνθη. Αρκετά άσχημη, με λίγα κτίσματα να ξεχωρίζουν για την αρχιτεκτονική τους μέσα στη βρετανική «μουντίλα», όπως μια εκκλησία στο κέντρο της πόλης. Είχε όμως και αυτή η πόλη κάτι να μας προσφέρει. Με την άφιξή μας περίμενα να συναντήσω τον Arthur και τον Tommy Shelby να περιφέρονται από δω και από κει, όπως στην διάσημη σειρά, αντ’ αυτού από νωρίς το πρωί έκαναν την εμφάνισή τους οπαδοί της Aston Villa. Ο αγώνας με αντίπαλο την Leicester, η οποία καλπάζει αήττητη για δέκα παιχνίδια σαν το άλογο του αρχηγού της συμμορίας των Peaky Βlinders, μονοπωλούσε το ενδιαφέρον των κατοίκων, της βιομηχανικής αυτής πόλης.
Αφού καταβροχθίσαμε ένα παραδοσιακό English breakfast και αφού απολαύσαμε το τσάι με γάλα, ήμασταν έτοιμοι για μια ακόμη ποδοσφαιρική εμπειρία. Το Villa Park ένα από τα πιο παλιά γήπεδα της Αγγλίας, φόρεσε τα γιορτινά του για υποδεχθεί τους «Villagers» σ’ ένα παιχνίδι Do or Die για τους ίδιους καθώς η Villa έχει βυθιστεί στις τελευταίες θέσεις του πρωταθλήματος και δε λέει να ξεκολλήσει. Καθίσαμε γύρω από το άγαλμα του William McGregor, του εμπνευστή της Football League, της σημερινής Premier League δηλαδή, ο οποίος ήταν μέλος της Aston, για να απολαύσουμε τη μουσική μιας μπάντας, αλλά και να θαυμάσουμε τα κόλπα ενός freestyler που θα τα ζήλευε και ο πιο βιρτουόζος παίκτης του πρωταθλήματος.
Λίγο πιο πέρα σ’ ένα γηπεδάκι 5×5 οι πιτσιρικάδες της πόλης ξεδίπλωναν το ταλέντο τους και φαινόταν σαν να αδιαφορούν για το παιχνίδι που επρόκειτο να ξεκινούσε από ώρα σε ώρα, εφόσον εκείνη τη στιγμή το δικό τους derby ήταν σημαντικότερο.
Αγοράσαμε ένα κασκόλ για να προφυλαχθούμε από το τσουχτερό κρύο, αλλά και για να μεγαλώσω τη συλλογή μου με λάφυρα από τα γήπεδα που επισκέπτομαι. Οι θέσεις μας στο Doug Ellis Stand στο πάνω διάζωμα μας περίμεναν. Είχαμε όλο το γήπεδο «πιάτο». Η προθέρμανση ξεκίνησε υπό ξαφνική καταρρακτώδη βροχή. Το παιχνίδι φαινότανε ότι θα πάρει μια «ροκ» τροπή. Τελικά ήταν παράσταση για έναν ρόλο καθώς οι «Foxes» του Brendan Rodgers με μπροστάρη τον Jamie Vardy καθάρισαν τους γηπεδούχους με 1-4 παρά τη μείωση του σκορ από τον αρχηγό Jack Grealish λίγο πριν εκπνεύσει το 1ο ημίχρονο.
Καθώς το σκορ ήταν στο 1-3 και μετέπειτα στο τελικό 1-4, γίναμε θεατές σπάνιων γεγονότων. Οι οπαδοί της Leicester οι οποίοι ήταν πολυάριθμοι, καθώς η ομώνυμη πόλη δε βρίσκεται μακριά από το Birmingham, ξεκίνησαν να «πειράζουν» μ’ έξυπνα συνθήματα τους αντιπάλους τους. Αυτοί στον αντίποδα όχι μόνο δεν εκνευρίζονταν, αλλά έπαιρναν στο χαβαλέ τα λεγόμενα των απέναντι. Βρέθηκαν και αυτοί που αγανάκτησαν. Πιο συγκεκριμένα, ένας κύριος σηκώθηκε κρατώντας μια μπύρα στο χέρι, και ξεκίνησε να χειρονομεί προς την «μπλε» κερκίδα. Και τότε έγινε το απίστευτο. Η ασφάλεια του γηπέδου τον φώναξε κοντά της, του πήρε τη μπύρα και σε ήπιο ύφος τον προειδοποίησε πως την επόμενη φορά θα πάει σπίτι του. Πως μαλώνει ο δάσκαλος το μαθητή; Αυτό ακριβώς! Ο ένθερμος οπαδός δεν έβγαλε άχνα για το υπόλοιπο παιχνίδι. Ήταν κάτι που μου έκανε εντύπωση..
Το ματς έληξε, η Villa ηττήθηκε, όλοι αποχώρησαν όμως ευχαριστημένοι, καθώς και οι δυο ομάδες πρόσφεραν ένα ωραίο θέαμα. Εν ολίγοις φύγανε όλοι κερδισμένοι από το «Derby of Midlands» απλώς η ομάδα του Rodgers κρατούσε και τους τρεις βαθμούς της νίκης.
Η εκδρομή μας τελείωσε στο πανέμορφο Cardiff την πρωτεύουσα της Ουαλίας. Εκεί επισκεφθήκαμε το Principality Stadium, το γήπεδο που φιλοξένησε το 2017 τον τελικό του Uefa Champions League ανάμεσα στην Real Madrid και τη Juventus. Φυσικά περάσαμε και από την pub που ανήκει στον Gareth Bale, όπου κανείς μπορεί να συναντήσει ποδοσφαιρικά εκθέματα ιδιαίτερης βαρύτητας. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να δούμε κάποιο παιχνίδι. Όμως γι’ αυτό υπάρχει και η επόμενη φορά.
Κάθε φορά που πηγαίνω στην Αγγλία φροντίζω να βλέπω έναν αγώνα, για να παίρνω ένα καλό μάθημα. Το «ποδοσφαιράκι» που τόσο λατρεύουμε διαρκεί μόλις 90′ λεπτά. Γιατί μέσα σ’ αυτά τα λεπτά να βγάζουμε το ζωώδες ένστικτο, βρίζοντας, φωνάζοντας και χειρονομώντας; Σε καμία περίπτωση δεν λέω πως δε γίνονται ποτέ αυτά στην Αγγλία. Ίσα ίσα γίνονται και υπάρχουν περιπτώσεις λεκτικής βίας και ρατσισμού. Γι’ αυτόν τον λόγο η 16η αγωνιστική της Premier League ήταν αφιερωμένη στους ανθρώπους που έχουν διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις. Ο αθλητισμός μπορεί να δώσει πολλά περισσότερα από αυτά που αντλούμε εμείς καθημερινά. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα τόσο πιο όμορφες θα γίνουν «οι Κυριακές μας». Γιατί απ’ ότι φαίνεται, έχουμε στήσει ένα θέατρο, τοποθετώντας ως πρωταγωνιστές τα πρόσωπα και όχι το ίδιο το άθλημα.
