Ο Άλεξ Ταξιλδάρης εκ βαθέων για τις χαρές, τις λύπες, το νόημα της ύπαρξής μας και τη μετά θάνατον ζωή

Παράδειγμα ευψυχίας και αγάπης για τη ζωή. Ο Κομοτηναίος παραολυμπιονίκης Αλέξανδρος Ταξιλδάρης μετέτρεψε το κινητικό του πρόβλημα σε ακατάβλητη δύναμη προσφοράς. Πρόσφατα απέκτησε την ειδικότητά του στην Ιατρική και με αφορμή αυτό μίλησε στον Διονύση Μαρίνο του Andro για το νόημα της ζωής, την μετά θάνατον ζωή, τις χαρές και τις λύπες του, αλλά τα όνειρά του για το μέλλον.

Το γύρισμα της τύχης, η κακιά στιγμή, το απευκταίο που έρχεται και σε βρίσκει. Τίποτα πιο ανθρώπινο από το τσάκισμα που μπορεί να σου αλλάξει όλη τη ζωή. Το 2000, σε ηλικία 21 ετών, ο Αλέξανδρος Ταξιλδάρης υπέστη σοβαρή κάκωση  στον νωτιαίο μυελό, που του στέρησε την κινητικότητα. Ο Αλέξανδρος ήταν μια ζωή στον αθλητισμό, το σώμα του είχε μάθει να βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Από εκείνη τη στιγμή χρειάστηκε να εγκλωβιστεί σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο και να μην μπορεί να βιώσει την ελευθερία που προσφέρει η πλήρης αυτονομία του σώματος.

Θα μπορούσε να πέσει σε ένα σπιράλ υπαρξιακών διερωτήσεων, από το οποίο δεν θα ανασυρόταν ποτέ. Θα μπορούσε να γίνει ένας μονόχνοτος άνθρωπος, απομακρυσμένος από την καθημερινή τύρβη. Έκανε το ακριβώς αντίθετο: συνέχισε να ζει, να πράττει και να ονειρεύεται. Έστω και αν έπρεπε, εκ των πραγμάτων, να αλλάξει ριζικά τον τρόπο της ζωής του.

Ξεκίνησε αμέσως μια μακρά διαδικασία αποκατάστασης στη Γερμανία, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιατρική παίρνοντας μάλιστα ειδικότητα απόλυτα σύμφυτη με την κατάστασή του (με σκοπό τη γνώση να μην κάνει δύναμη και προσφορά) και παράλληλα ακολουθώντας εντατικό πρόγραμμα προπονήσεων να κερδίσει το ασημένιο μετάλλιο στην κολύμβηση (50 μ.ύπτιο) στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

«Μπήκα στην ιατρική πριν από το ατύχημά μου. Οταν χτύπησα στη θάλασσα ήμουν ήδη στο τρίτο έτος. Ήθελα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό μέσα από την ιατρική και να γίνω αθλητίατρος». Έκτοτε, η ζωή του κυλάει σε διαρκείς εντατικούς ρυθμούς που δεν περιλαμβάνουν μόνο τον εαυτό του.

Δύο χρόνια μετά το ατύχημά του, μέσω του Συλλόγου Ατόμων με Κινητικά Προβλήματα και Φίλων “Περπατώ”, που ιδρύθηκε στη ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κομοτηνή, ξεκίνησε η προσπάθεια για να γίνει προσπελάσιμη για άτομα με κινητικά προβλήματα η μέχρι τότε απροσπέλαστη πόλη.

Σήμερα, ο Αλέξανδρος Ταξιλδάρης είναι ειδικευόμενος γιατρός φυσικής ιατρικής και αποκατάστασης  και φυσικά δεν είναι ένας άνθρωπος καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι αλλά ένας χρήστης αμαξιδίου. Μόνο που τα σχέδιά του δεν τελειώνουν εδώ. Ηδη μελετάει τους τρόπους έτσι ώστε άνθρωποι με διάφορα κινητικά προβλήματα να βιώσουν τις θεραπευτικές ιδιότητες της αποκατάστασης έτσι ώστε να γίνουν ξανά λειτουργικοί και όχι αποσυνάγωγοι της κοινωνίας.

Κοντολογίς: αν υπάρχει ένας άνθρωπος που αξίζει να μιλήσει για το νόημα της ζωής και έχει βιώσει τη δύσκολη πλευρά των πραγμάτων, αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Αλέξανδρο. «Χαίρομαι με τα απλά πράγματα. Είμαι κοντά σε ανθρώπους που αγαπάω και κάνω παρέα μαζί τους», φροντίζει να λέει ο ίδιος.

«Είμαι γιατρός και ασχολούμαι με το κομμάτι της αποκατάστασης. Αυτό που με ενδιαφέρει επομένως είναι να βελτιώσω το επίπεδο της αποκατάστασης σε ανθρώπους που έχουν κάποια κινητική βλάβη. Η χώρα μας βρίσκεται πίσω σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες σ’ αυτόν τον τομέα. Τώρα δίνεται η ευκαιρία στην περιοχή που μένω, την Αλεξανδρούπολη, να δημιουργήσουμε ένα κέντρο αποκατάστασης σε ένα κτίριο που ήδη υπάρχει μέσα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης. Από το 2004, οπότε και χτίστηκε το νέο νοσοκομείο, αυτός ο χώρος δεν έχει λειτουργήσει. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν κάποιοι τοπικοί φορείς που θέλουν να τον λειτουργήσουν. Εγώ ως φυσίατρος θα προσπαθήσω να το οργανώσω και να το τρέξω», αποκαλύπτει ο Αλεξ Ταξιλδάρης.

Σε ερώτημα αν αυτό δεν θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα κρατικής πρωτοβουλίας, απάντησε: «Αυτή η ιδέα ουσιαστικά ξεκίνησε από εμένα και κάποιους συναδέλφους μου, καθηγητές. Εγώ έκανα την ειδικότητά μου στην Αλεξανδρούπολη, επομένως γνώριζαν πολύ καλά το αντικείμενο με το οποίο θα ασχολούμουν στη συνέχεια.Έτσι ξεκινήσαμε να σκεφτόμαστε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε πάνω σ’ αυτό. Μαζέψαμε έτσι τον Δήμο Αλεξανδρούπολης και την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης, τη διοίκηση του νοσοκομείου και του πανεπιστημίου, την Μητρόπολη που είναι πολύ δραστήρια στο χώρο με τον Μητροπολίτη Αλεξανδρούπολης Άνθιμο και ίσως εμπλακούν και κάποιοι σύλλογοι ακόμη που υποστηρίζουν άτομα με αναπηρία».

Τι των κινητοποιεί να τα κάνει όλα αυτά; «Μπήκα στην ιατρική πριν από το ατύχημά μου. Οταν χτύπησα στη θάλασσα ήμουν ήδη στο τρίτο έτος. Ήθελα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό μέσα από την ιατρική και να γίνω αθλητίατρος. Οταν χτύπησα είχα την τύχη να κάνω αποκατάσταση στη Γερμανία και να έχω εννέα μήνες πρότυπη αποκατάσταση σε ένα εξειδικευμένο κέντρο. Εχουν περάσει 19 χρόνια από τη δική μου εμπειρία και ακόμη κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Όταν γύρισα στην Ελλάδα είπα ότι είναι κρίμα να μην υπάρχει κάτι τόσο σχετικά εύκολο. Το μόνο που θέλει είναι οργάνωση. Αυτή τη στιγμή αποκατάσταση κάνουν μόνο τα κρατικά κέντρα στην Αθήνα. Τα ιδιωτικά κέντρα στην Ελλάδα τώρα ξεκινούν να ασχολούνται με το κομμάτι της αποκατάστασης. Ως τώρα πρόσφεραν μόνο ξενοδοχειακή κάλυψη και χώρο «πάρκινγκ» για τις ανθρώπινες ψυχές. Από το 2002 έχουμε οργανώσει έναν σύλλογο που στηρίζει άτομα με αναπηρία και τα τελευταία επτά χρόνια τρέχουμε διάφορα προγράμματα. Έτσι είπαμε, αν μπορεί να το κάνει ένας σύλλογος, πόσο ουσιαστικά θα μπορούσε να το κάνει ένας φορέας αν οργανωθεί σωστά και στηρίζεται από πιο μεγάλους φορείς».

Ο Αλεξ Ταξιδάρης τονίζει ότι υπολειπόμαστε σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη στο πώς αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους με αναπηρία. «Και είναι φαύλος κύκλος όλο αυτό διότι αν δεν υπάρξει σωστή αποκατάσταση αυτών των ανθρώπων, τότε είναι πολύ δύσκολο να γίνουν λειτουργικά άτομα και να κοινωνικοποιηθούν. Μένουν κλεισμένοι στο σπίτι και δεν επιτυγχάνεται ο ρόλος της αποκατάστασης που είναι να ενταχθεί ξανά το άτομο στην κοινωνία. Από την άλλη, η κοινωνία δεν έχει μάθει να βλέπει αυτά τα άτομα έξω, είναι σαν να μην υπάρχουν. Οφείλει η κοινωνία μας να γίνει προσβάσιμη στα άτομα με αναπηρία, αλλιώς θα καταλήξουν να είναι άτομα με λιγότερες ευκαιρίες στη ζωή τους».

Πόσο συχνά νοσταλγεί ή μετανιώνει για το παρελθόν; «Δεν νοσταλγώ καθόλου. Είναι τόσο δημιουργικό το παρόν και το μέλλον μου έτσι όπως τα σχεδιάζω που από το παρελθόν μου σκέφτομαι μόνο τις ωραίες στιγμές που θέλω να τις ξαναζήσω. Οσο για την αναπηρία μου, προφανώς κανένας άνθρωπος δεν θα ήθελε να έχει κάποιο κινητικό πρόβλημα, πόσο μάλλον εγώ που δεν είμαι αυτόνομος. Αυτό που αναπολώ είναι ένα μεγαλύτερο επίπεδο αυτονομίας. Δεν έχω μπει ποτέ στη διαδικασία να πω πώς ήμουν τότε που περπατούσα. Απλώς σκέφτομαι τα πράγματα που θα μπορούσα να κάνω αν ήμουν ακόμη πιο αυτόνομος».

Ανησυχεί για το αύριο ή κάνει όνειρα ότι όλα κάποτε στο μέλλον θα είναι καλύτερα; Ο Αλεξ ταξιλδάρεις απαντά: «Ανησυχία δεν έχω. Αυτό που προσπαθώ είναι να βελτιώνω τις συνθήκες για το πώς θα ζήσω στο μέλλον. Με ποιους θα ζω, πώς θα ζω, σε ποια περιοχή. Εχω τις ανησυχίες που έχει κάθε άνθρωπος και έχουν να κάνουν με την οικογένειά μου, τους φίλους μου, αν θα κάνω δική μου οικογένεια, αν θα πετύχω τους στόχους που έχω θέσει. Αυτά δεν έχουν να κάνουν με την αναπηρία μου. Δεν έχω φόβο, ούτε έχω βιώσει μοναξιά.Ξέρω πως μέσα από το επάγγελμά μου θα έχω πάντα κόσμο δίπλα μου ή μπορεί να σταθώ τυχερός και να κάνω οικογένεια».

Έχει νιώσει αληθινά ευτυχής; «Ναι, έχω νιώσει. Οπότε ξέρω τι ψάχνω σ’ αυτό το κομμάτι. Πριν από την αναπηρία μου ένα από τα πάθη μου ήταν η θάλασσα και το ψάρεμα. Μου άρεσε επίσης και το σκι».

Έχει νιώσει βαθιά δυστυχής; «Ναι, γιατί στην απώλεια εκτιμάς κάποια πράγματα. Σε προσωπικό επίπεδο, στο καθαρά συναισθηματικό, έχω νιώσει και ευτυχισμένος και δυστυχισμένος και αισθάνομαι τυχερός που το βίωσα γιατί έτσι ξέρω πώς μπορώ να ξαναγίνω ευτυχισμένος. Εχω υπάρξει και σε δύσκολη φάση, οπότε έπρεπε να διαχειριστώ συναισθήματα. Ειδικά το πρώτο διάστημα της αναπηρίας όπου αναγκαστικά όλοι περνάμε από διάφορα στάδια μέχρι να έρθει η συνειδητοποίηση και να ξέρουμε πώς θα αντιμετωπίσουμε τη νέα μας κατάσταση».

Τι θυμάται να τον παρακινεί όταν ήαν παιδάκι; «Με παρακινούσαν συγκεκριμένοι άνθρωποι που στο χώρο τους διέπρεπαν. Εχω πρότυπα τους ανθρώπους της οικογένειάς μου: τον πατέρα μου, τη μητέρα μου και τον αδελφό μου. Όπως και ανθρώπους από το χώρο της ιατρικής και του αθλητισμού». Θυμάται τις υποσχέσεις που έδινε στον εαυτό του στην εφηβεία; Ο Αλεξ Ταξιλδάρης απαντά: «Nαι τις θυμάμαι γιατί αυτές κυνηγάω ακόμη και προσθέτω και καινούργιες».

Σε ερωτημα αν καταφέρνει να χαίρεστε με τα απλά πράγματα της ζωής και ποια είναι αυτά για τον ίδιο, απαντά: «Το καταφέρνω και μάλιστα πάρα πολύ. Καταρχάς είμαι κοντά σε ανθρώπους που αγαπάω και κάνω παρέα μαζί τους. Η παρέα σημαίνει να βγω για φαγητό, να συζητήσω μαζί τους, να κάνω κάποιες αθλητικές δραστηριότητες, να δω ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ ή μια πολύ ωραία ταινία, να περάσω ένα απόγευμα στο σπίτι μου. Τέτοια πράγμα γεμίζουν τη ζωή μου.

«Έχετε πάθη; Αφήνεστε στα πάθη σας ή αντιστέκεστε;», ερωτάται ο Αλεξ. Απαντά: «Πριν από την αναπηρία μου ένα από τα πάθη μου ήταν η θάλασσα και το ψάρεμα. Μου άρεσε επίσης και το σκι. Και τα δύο μου λείπουν λόγω της αναπηρίας μου ή γιατί είχα άλλες προτεραιότητες που σχετίζονταν με την αναπηρία μου. Τώρα θέλω σιγά σιγά να τα ξανακάνω. Ο αθλητισμός ήταν πάντα ένα πάθος μου. Δεν έχω κάνει καταχρήσεις ή κάτι άλλο. Εντάξει, ένα από τα πάθη μου είναι και το φαγητό».

Τελικά ο έρωτας είναι δύναμη δημιουργίας ή μια φενάκη; «Δημιουργίας, το πιστεύω απόλυτα. Εννοείται πως θα περάσεις σκαμπανεβάσματα, αλλά πρέπει να τα περάσεις κι αυτά για να ξέρεις να εκτιμήσεις αυτό που έχεις».

Έχετε βρει έναν μηχανισμό για να θυμάστε ότι όλα είναι περαστικά, και τα καλά και τα κακά; «Οτιδήποτε μου συμβαίνει προσπαθώ πάντα να βγάζω ένα σκοπό και ένα νόημα. Να βγαίνει κάτι που θα με βελτιώνει. Ένας άνθρωπος που έχει ένα κινητικό πρόβλημα αν περάσει μέσα από τη διαδικασία της αποκατάστασης δεν νιώθει ότι δεν έχει την υγεία του».

Νιώθει εξαρτημένος από τα αντικείμενα που τον περιβάλλουν; Αν έπρεπε ξαφνικά να τα αφήσει όλα πίσω τι θα επιχειρούσε να περισώσει; «Σίγουρα τα μέσα που θα με βοηθούσαν να είμαι αυτόνομος. Το αυτοκίνητό μου, το αμαξίδιό μου, τα μηχανήματα που έχω μπροστά σ’ αυτό. Ακόμη και το κινητό μου που δεν είναι θέμα εξάρτησής σ’ εμένα, αλλά ένα μέσο για να επικοινωνήσω άμεσα μέσα στην ημέρα.»

Λέμε συχνά ότι δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε αρκεί να έχουμε την υγεία μας. Τι κάνετε για να έχετε υγεία, ευεξία και μακροζωία; Τι κάνετε για τον εαυτό σας; Ο Αλεξ απαντά: «Ένας άνθρωπος που έχει ένα κινητικό πρόβλημα αν περάσει μέσα από τη διαδικασία της αποκατάστασης δεν νιώθει ότι δεν έχει την υγεία του. Συνδέουμε την υγεία με το αν έχουμε πυρετό ή κάποια άλλη ασθένεια.Φυσικά αυτά είναι αλληλένδετα, διότι μπορεί να είμαστε περισσότεροι επιρρεπείς αν δεν προσέξουμε. Ασχετα με την υγεία μου, εγώ λέω πως πρέπει πάντα να βρίσκουμε τη δύναμη να ανταπεξέλθουμε στις δύσκολες καταστάσεις που μας προκύπτουν. Αυτή τη δύναμη δεν χρειάζεται να την βρίσκουμε πάντα μόνοι μας. Μπορεί να χρειαστεί να απευθυνόμαστε σε δομές ή σε κατάλληλους ανθρώπους. Το πιστεύω απόλυτα αυτό. Αν επιτευχθεί αυτό, έχει άπειρες δυνατότητες ένας άνθρωπος. Αρκεί να βρεθεί στο κατάλληλο περιβάλλον».

Πιστεύετε ότι είστε ένας καλός άνθρωπος; Ποιες είναι οι μεγάλες σας αδυναμίες; «Είμαι πολύ δοτικός και καμιά φορά παρεξηγούμαι όταν παύω να είμαι. Προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερος άνθρωπος. Η συνεργάτιδά μου λέει πως είμαι πολύ καλός, αλλά και πολύ αυστηρός. Η αλήθεια είναι ότι τις δυσκολίες μου τις βγάζω στους πολύ κοντινούς μου. Ολοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν κάποιους κοντά τους για αποσυμπίεση. Οπως κι εγώ δέχομαι να είμαι για κάποιους ανθρώπους η αποσυμπίεσή τους. Να γίνω ο σάκος του μποξ. Προσπαθώ να είμαι καλός άνθρωπος όχι μόνο γιατί αγαπάω τους ανθρώπους, αλλά αγαπάω και τον τόπο μου, τη φύση. Καλός άνθρωπος είναι κάποιος που καταφέρνει να αγαπάει όλο το οικοσύστημα μέσα στο οποίο ζούμε. Προσπαθώ να είμαι καλός άνθρωπος όχι μόνο γιατί αγαπάω τους ανθρώπους, αλλά αγαπάω και τον τόπο μου, τη φύση».

Τι φοβάται ο Αλεξ ταξιλδάρης περισσότερο; «Να μην είναι η διαδικασία της γήρανσής μου πιο έντονη λόγω της αναπηρίας μου. Αν δεν είχα την αναπηρία θα το έπαιρνα πολύ ρομαντικά ότι γερνάω. Τώρα με προβληματίζει κάπως, καθώς η κάκωση νωτιαίο μυελού είναι κάτι που ακόμη ανακαλύπτουμε πράγματα και δεν είμαστε τόσο καλοί όπως σε άλλους τομείς της ιατρικής. Με φοβίζει λοιπόν μην προκύψουν προβλήματα υγείας που θα είναι συνδυαστικά και να μην μπορώ να τα ξεπεράσω νωρίτερα από τα φυσιολογικά πλαίσια. Δεν το αφήνω όμως να με καταβάλλει, απλώς το προσέχω.

Σκέφτεται τον θάνατο και με ποιον τρόπο; «Οχι, δεν με απασχολεί καθόλου. Βέβαια, εκείνη την ώρα που θα πας να σκοτωθείς θα τα χρειαστείς. Αντίθετα, συχνά φαντάζομαι πως θα ήταν η κηδεία μου. Ποιοι θα είχαν έρθει, τι θα έλεγαν για ‘μένα. Το μεγάλο πρόβλημα με τον θάνατο είναι αυτών που μένουν πίσω, όχι αυτού που φεύγει».

Ο Αλεξ ερωτάται ακόμα: Όταν φύγετε από τη ζωή πιστεύετε ότι θα έχετε αφήσει ένα χνάρι; Ή θεωρείτε μάταιο το πέρασμα του καθενός μας; Απαντά: «Δεν με απασχολεί καθόλου να αφήσω πίσω μου ένα χνάρι. Ό,τι κάνω το κάνω για να βοηθήσω έναν άνθρωπο που περνάει κάτι αντίστοιχο μ’εμένα και να του διευκολύνω τη θέση του. Δεν το κάνω για να μείνει κάτι από εμένα. Αν βοήθησα κάπως στο κομμάτι της αποκατάστασης μου φτάνει, αλλά όχι για να ακουστεί το όνομά του. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αυτό».

Πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή; Στη μετενσάρκωση; Στην κόλαση και στον παράδεισο; «Δεν πιστεύω σε τίποτα τέτοιο. Αντίθετα, πιστεύω ότι εδώ τελειώνουν τα πάντα. Δεν είμαι άθεος, κάθε θεότητα έχει μια επίδραση στην καθημερινότητα κάποιων ανθρώπων. Είμαι άθρησκος. Ενα ιδανικό ανθρώπινο ον δεν θα είχε την ανάγκη θεών και θρησκειών».

Γιατί αισθάνεστε ότι ερχόμαστε στη ζωή; Έχει κάποιο νόημα η ύπαρξη μας; Είναι μέρος ενός γενικότερου σχεδίου; «Αυτό είναι πολύ εγωιστικά ανθρώπινο. Υπάρχει ένα νόημα γιατί έρχεται ένα σκυλί ή ένα ελάφι; Το ίδιο πράγμα είμαστε, απλώς τυχαίνει να έχουμε κάποιες διαφορετικές ικανότητες και δεξιότητες. Η ζωή του ανθρώπινου γένους είναι ένα απειροελάχιστο κομμάτι του χρόνου. Ακόμη και ο πλανήτης μας προυπήρξε και θα υπάρξει και ο άνθρωπος ήταν ένα πολύ μικρό πέρασμα. Με αυτή την έννοια οι δεινόσαυροι που έχουν ζήσει εκατομμύρια χρόνια πριν από εμάς θα έπρεπε να είναι κάτι πολύ σημαντικό».

Είναι τελικά στο χέρι μας να νοηματοδοτήσουμε την ύπαρξη μας; Και ποιον τρόπο έχετε επιλέξει εσείς να το κάνετε στο χρόνο που σας έλαχε σε αυτόν τον πλανήτη; «Θα απαντήσω κάπως περιγραφικά: είχα μια διάκριση τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Αυτός ήταν ένας συνδυασμός τύχης, timing και δουλειάς. Ακόμη και ότι είχα το μυαλό και τη δυνατότητα να δουλέψω και να πετύχω αυτό το πράγμα, θεωρώ πως έχω υποχρέωση όλη αυτή την ενέργεια να την γυρίσω πίσω για να υπάρξει ζωή, κίνηση σε άλλους ανθρώπους. Ο,τι κάνουμε και ό,τι μας συμβαίνει, θετικό ή αρνητικό, να προσπαθούμε να το γυρίσουμε σε κάτι θετικό για την κοινωνία που ζούμε ή στο φυσικό περιβάλλον. Μια μάνα γεννάει και δίνει πολλή αγάπη στο παιδί της κι αυτή την αγάπη το παιδί στη συνέχεια πρέπει να την προσφέρει σε κάποιον άλλον. Εγώ νιώθω ευλογημένος και θεωρώ πως τη δική μου ευτυχία πρέπει να την δώσω πίσω για να την ζήσουν κι άλλοι άνθρωποι».