Πριν μισό περίπου αιώνα, στο Κισσάριο του Έβρου, γεννιέται ένας άνθρωπος που έμελε να αλλάξει την ιστορία του Kickboxing στην Ελλάδα. Ακούει στο όνομα Γιάννης Κακαράκης.
Πιάνοντας από το χέρι τον Μιχάλη Ζαμπίδη και μπαίνοντας στη μέκα του αθλήματος στο Κ1 της Ιαπωνίας έκανε γνωστό το Ελληνικό Kickbοxing στην υφήλιο. Από τότε μέχρι και σήμερα έχει «βγάλει» δεκάδες Έλληνες, Πανευρωπαικούς και Παγκόσμιους πρωταθλητές.
Μερικές δεκαετίες αργότερα αυτή τη φορά από την Αλεξανδρούπολη ένας άλλος Έλληνας ο Νίκος Αγλαμίδης ξεκινάει να κάνει τα πρώτα του βήματα στο άθλημα.
Φτάνουμε στο 2016 όπου ο νεαρός Νίκος μαζεύει βαλίτσες και με μοναδικό του εφόδιο την απίστευτη ελληνική ψυχή του, κατεβαίνει στην Αθήνα για να συναντήσει τον συντοπίτη του Γιάννη Κακαράκη.
Ακολουθούν σκηνές από τη γνώριμη κινηματογραφική ταινία, «το δρόμο τον ξέρω του λέει ο δάσκαλος, έχω πάει και έχω έρθει, είναι στο χέρι σου αν θα τον περπατήσεις». Δε χρειαζόταν κάτι άλλο.
Σκύβοντας το κεφάλι, λέγοντας μόνο ναι σε ότι του ζητήθηκε ξεκινάει δουλειά. Γυμναστήριο- σπίτι, σπίτι – γυμναστήριο.
Τα αποτελέσματα έχουν αρχίσει να φαίνονται, sparring με sparring, αγώνα με αγώνα. Ώσπου η μεγάλη ευκαιρία χτυπάει τη πόρτα. Ο Erhan Deniz (Τούρκος παγκόσμιος πρωταθλητής) που τα τελευταία χρόνια είναι διοργανωτής ενός από τα μεγαλύτερα event της γείτονας χώρας στέλνει πρόσκληση στον Έλληνα προπονητή.
Ήταν μια επαγγελματική Τούρκικη διοργάνωση, μέσα στη Τουρκία, με Τούρκους διαιτητές κριτές, με Τούρκο αντίπαλο που μέχρι και τον αγώνα με τον Έλληνα μέτραγε 12 αγώνες με 12 νίκες και 5 ΚΟ.
Ένα φιλί στο μέτωπο από τον Προπονητή του Γιάννη Κακαράκη, το «γιατί είμαι Έλληνας» από τα ηχεία κατά την είσοδο του στο ring ήταν αρκετά για να πιάσει την ευκαιρία από… τα “μαλλιά”.
Ο Αγλαμίδης ξεκινάει το παιχνίδι και στα πρώτα 15” ο Τούρκος αντίπαλος βρίσκεται στο καναβάτζο. Το ίδιο έργο επαναλαμβάνεται στο 1′ ενώ με απίστευτη συνέπεια και συνεχόμενα χτυπήματα στο 1,30” του πρώτου γύρου, η αντίπαλη γωνία πετάει λευκή πετσέτα για να προστατεύσει τον αθλητή της και να απογειώσει τον Εβρίτη Νίκο στα ουράνια.
Φορώντας την Ελληνική σημαία στους ώμους του και κρατώντας το κύπελλο έχοντας ψηλά το χέρι…. φώναξε “Γιατί είμαι Ελληνας !!”
Οπως σχολιάζει το e-evros, από το οποίο πληροφορηθήκαμε την ιστορία, πρώτη φορά ανάλογο σκηνικό είχαμε στο Ιστορικό παιχνίδι του Ζαμπίδη με τον Gurgan Ozkan με το Γιάννη Κακαράκη πάλι στη γωνία του Ελληνα αθλητή. Τώρα Νίκος Αγλαμιδης με τον Yahya Gokalp.
