Με αφορμή την λήξη ο ενωσιακός Γιώργος Αραμπατζής έκανε μια αναρτηση που ήδη έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις και σχόλια στον ποδοσφαιρικό κόσμο του Έβρου.
Αναφερεται στον ρόλο προπονητών, γονέων και παραγόντων, σε αρκετές περιπτώσεις χρησιμοποιώντας λαική γλώσσα και σκληρές εκφράσεις.
Συγκεκριμένα γράφει τα εξής:
Κάποιοι δεν θα το διαβάσουν καν……κάποιοι άλλοι θα το αφήσουν στη μέση…..κάποιοι από όσους το διαβάσουν θα με χλευάσουν ίσως.Ποτέ δεν μ’ενδιέφερε αυτό,κάθε φορά που ήθελα να πω την άποψή μου.Το ίδιο θα κάνω και τώρα
Με αφορμή το τέλος των πρωταθλημάτων των αναπτυξιακών ηλικιών της ΕΠΣ ΕΒΡΟΥ και ως ενωσιακός,έχω ανάγκη να καταγράψω γεγονότα,προβληματισμούς και συμπεράσματα. Μόνο όμως για αγωνιστικά θέματα και μόνο για εμάς τους προπονητές.Γιατί αν ασχοληθώ με κάτι διαφορετικό,θα είναι σαν να βλέπω το δέντρο αλλά να χάνω το δάσος!!!Εξάλλου οι παράγοντες και οι γονείς στον δικό μου καμμένο εγκέφαλο,είναι αδύνατον να κριθούν αυστηρά γιατί ΑΚΟΜΗ στην χώρα μας,δεν εκπαιδεύονται για να μαθαίνουν.Δεν υπάρχουν σχολές γονέων και σχολές παραγόντων.Δεν ξέρουν και αυτό τα λέει όλα.Οι προπονητές αντιθέτως έχουμε την τύχη και την δυνατότητα να εκπαιδευόμαστε και αυτό μας γεμίζει με ευθύνες για να αλλάξουμε το ποδόσφαιρο.Μας λείπει όμως το θάρρος και η θέληση.Για το παρακάτω κείμενο,αφορμή στάθηκε το άρθρο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΕΡΕΖΟΠΟΥΛΟΥ ”ο ρόλος του προπονητή σε μικρότερες ηλικιακά ομάδες” όπου με λίγα λόγια,λέει τα πάντα για όσα συμβαίνουν
”Φίλοι συνέδελφοι προπονητές………..ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ,να χαρούν το παιχνίδι,να βγάλουν μέσα στο γήπεδο ότι ταλέντο έχουν χωρίς περιορισμούς και όρια.Ας πιστέψουμε στη φιλοσοφία της εκπαίδευσης,ας σηκώσουμε ανάστημα σε οποιονδήποτε μας επιβάλλει τη νίκη με κάθε τρόπο.Ας μελετήσουμε και ας βγάλουμε νέες ιδέες……ας ρισκάρουμε κάνοντας λάθη και να μάθουμε απ’αυτά.Ας μιλήσουμε αληθινά και ειλικρινά σε γονείς και παίχτες να μην φοβούνται την ήττα γιατί μόνο έτσι θα απαλλαγούμε από το αποτέλεσμα που είναι η καταστροφή των νέων σε ηλικία ποδοσφαιριστών
Σε ποιον δεν αρέσει η νίκη? Παγκοσμίως η νίκη είναι αυτή που κάνει ευτυχισμένο έναν ποδοσφαιρικό οργανισμό.Νίκη με οποιονδήποτε τρόπο στις αναπτυξιακές ηλικίες?Λάθος που δεν οδηγεί πουθενά………….Ας δώσουμε πίστωση χρόνου στον εαυτό μας και στα παιδιά και η νίκη θα έρθει πιο πολλές φορές απλά επιμένοντας στην εκπαίδευση μόνο.
Η δουλειά του προπονητή στις αναπτυξιακές ηλικίες,είναι πολύ πιο σημαντική και καταλυτικής επιρροής απ’ότι του προπονητή που έχει στα χέρια του επαγγελματίες που θα πρέπει να τους προπονήσει τακτικά για να διεκδικήσει τη νίκη στον επόμενο αγώνα.ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ στον βωμό της νίκης της ομάδας Κ10 ή Κ12 κ.τ.λ. να τοποθετούμε έναν ψηλό τερματοφύλακα,έναν ψηλό και δυνατό κεντρικό αμυντικό και έναν ψηλό και γρήγορο επιθετικό ζητώντας απλά να προωθεί τη μπάλα ο ένας στον άλλον μέχρι να φτάσουμε στην αντίπαλη εστία και να σκοράρουμε σ’έναν πιθανό κοντό και αδύναμο αντίπαλο τερματοφύλακα!!!Τι πετυχαίνουμε?Τη νίκη χωρίς αμφιβολία.Κι αν επιμένουμε σε σημείο εμμονής ο ψηλός κεντρικός αμυντικός να διώχνει συνεχώς την μπάλα κάθε φορά που πλησιάζει στην περιοχή μας,σίγουρα θα έχουμε και την καλύτερη άμυνα!!!Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι πιο επικίνδυνο.Ότι το γνωρίζουμε αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε επειδή μας βολεύει ή ότι δεν το γνωρίζουμε καν? Μας βολεύει το εύκολο και γρήγορο αποτέλεσμα για να επιδεικνύουμε την φωτογραφία των πανηγυρισμών ενός νικηφόρου αγώνα.Μια τρύπα στο νερό κύριοι,καταλάβετε το.Δεν μαθαίνουμε στα παιδιά τα βασικά στοιχεία που χωρίς αυτά δεν μπορούν να βελτιώσουν το παιχνίδι τους σε βάθος χρόνου και το σημαντικότερο……….τον τρόπο σκέψη τους.Το ταλέντο είναι αλήθεια ότι θα τα καταφέρει να αναδειχθεί παίζοντας με συνομήλικα παιδιά,ακόμη κι αν είναι ταλαντούχα και αυτά.Τι θεωρούμε όμως ταλέντο?Έχω την εντύπωση παρακολουθώντας τον περίγυρο των ακαδημιών,δεν γνωρίζουμε τι τελικά είναι το ταλέντο.Ταλέντο μπορεί να χαρακτηρίσουμε κάποιον που έχει καταπληκτική τεχνική.Τέλεια.Όμως φτάνει μόνο αυτό?Έκανε μια ωραία ντρίπλα με την οποία ακούγοντας ένα μακρόσυρτο ”ουαου” από την κερκίδα.μας διαπερνάει ένα ρίγος ενθουσιασμού που έχουμε έναν τέτοιο παίχτη στην ομάδα μας.Όμως μετά την ντρίπλα,πήρε την σωστή απόφαση?Προέβλεψε σωστά?Αποφάσισε και εκτέλεσε σωστά?Αυτό είναι ταλέντο αλλά χωρίς την δική μας δουλειά στην εκπαίδευση,θα παραμείνει ταλέντο.Ναι,η τεχνική είναι απαραίτητη για να φτάσεις σε υψηλό επίπεδο…..όμως για να φτάσεις στο κορυφαίο επίπεδο,πάνω απ’οτιδήποτε είναι το μυαλό,η ποδοσφαιρική ευφυία.Είναι απαραίτητη η δύναμη,η ταχύτητα επίσης,κανείς δεν το αρνήθηκε.Όμως χωρίς την ευφυία δεν θα μπορέσει κανένα άλλο χαρακτηριστικό να είναι χρήσιμο στην ποδοσφαιρική και όχι μόνο εξέλιξη του.Να βάζουμε τους νέους αθλητές να σκέφτονται συνεχώς στις προπονήσεις και στους αγώνες (σκεφτόμενοι λύσεις σε κάθε πρωτόγνωρη γι’αυτούς κατάσταση),για να τους δώσουμε το ερέθισμα να γίνουν σκεφτόμενοι πολίτες πάνω απ’όλα και αργότερα σκεφτόμενοι και υγιείς φίλαθλοι.Υγιείς πατεράδες των αυριανών δικών τους εκπαιδευόμενων παιδιών!!!Είναι απλό…..τόσο ανέφικτο να γίνει πράξη?
Έχουμε καλούς αμυντικούς,τους εξάγουμε τα τελευταία χρόνια και αυτό είναι μια πραγματικότητα που μας χαροποιεί όλους.Με τους άλλους τι γίνεται?Κεντρώους,επιθετικούς,πλάγιους σύγχρονους επιθετικούς και μπακ?Μήπως δεν έχουμε και παίζουμε όλους τους αγώνες μόνο με αμυντικούς,γι’αυτό? Έχουμε φυσικά και είμαι σίγουρος πολλούς με τεράστιες προοπτικές εξέλιξης στο ξεκίνημα τους.Που είναι όμως?Γιατί δεν εξελισσονται? Θέλουμε να πούμε και να δούμε την αλήθεια ή θα χαλάσουμε την βολικότητά μας αν το κάνουμε?Εάν λοιπόν δούμε την αλήθεια και την αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί,θα προοδεύσουμε εμείς οι ίδιοι αλλά περισσότερο οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές μας.Αισθάνομαι πηγαίνοντας σε γήπεδα αναπτυξιακών ηλικιών πως δε γνωρίζουμε ότι το ποδόσφαιρο είναι θέαμα.Τρομάζω κι απογοητεύομαι βλέποντας νεαρούς και υπό εκπαίδευση ποδοσφαιριστές να εκβιάζουν φάουλ με θεατρινισμούς,να μένουν στο χορτάρι για ώρα σε υποτιθέμενο τραυματισμό,να προσπαθούν να διώξουν την μπάλα όσο πιο μακριά γίνεται όταν η ομάδα τους είναι μπροστά στο σκορ.Και όλα αυτά με παρότρυνση των προπονητών!!!Φοβάστε κύριοι να το παραδεχτείτε?Κι όμως αυτό κάνουμε για να απολαύσουμε την παροδική χαρά μιας νίκης που θα ξεχαστεί αύριο και δεν αφήνουμε τα παιδιά να κάνουν λάθη παίζοντας ποδόσφαιρο.Να τους μάθουμε την πάσα,την υποδοχή,την ντρίπλα με διάφορους τρόπους.Να εκπαιδεύσουμε την βελτίωση της σκέψης τους ΚΙ ΑΣ ΧΑΝΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΑΣ.Αποφασισμένοι όμως και πιστοί σ’αυτό το πλάνο,χωρίς καμία παρεμβολή,να είστε σίγουροι ότι η νίκη θα έρχεται τις περισσότερες φορές. Και από την παροδική χαρά της μιας νίκης με οποιονδήποτε τρόπο,θα ζούμε την απόλυτη ”ηδονή” της δημιουργίας ενός παίχτη υψηλού επιπέδου που θα τον έχουμε εκπαΙδεύσει ΕΜΕΙΣ ΣΩΣΤΑ.Αν θέλουμε να μεγαλώσουμε το άθλημα που αγαπάμε,είμαστε υποχρεωμένοι να ρωτάμε,να μαθαίνουμε,να ψάχνουμε ευκαιρίες να παρακολουθούμε σεμινάρια και σχολές προπονητών,να μελετάμε προπονητές που πιστεύουμε στη δουλειά τους και να μιλάμε μαζί τους για να υπάρχει αλληλεπίδραση.Και προπάντων να απέχουμε ευλαβικά από την αρρώστια του Έλληνα………..”εγώ τα ξέρω όλα,τι να μου πει και τι να μάθω απ’αυτόν”……..ξέρουμε αρκετά όταν διαβάζουμε,μαθαίνουμε περισσότερα όταν ακούμε
Όταν εμείς οι ίδιοι δεν πιστεύουμε σ’αυτό που εκπαιδεύουμε,πως είναι δυνατόν να ζητάμε βελτίωση?Είναι μαγκιά να ρωτάμε ,όχι ντροπή.Δεν θα πρέπει να δεχόμαστε (εγώ τουλάχιστον δεν θα το δεχτώ ποτέ και θα αγωνίζομαι γι’αυτό) να λέμε στο ΤΦ μας διώξε,μην δίνεις πάσα στους αμυντικούς αλλά να εκτελείς μόνο και πάντα ελεύθερο χτύπημα,στους κεντρικούς αμυντικούς να μην κινούνται για να ζητήσουν μπάλα και να χτίσουν παιχνίδι αλλά και όταν φτάνει στα πόδια τους να μην την επιστρέφουν ποτέ στον ΤΦ αλλά μόνο να την διώχνουν.Να ζητάμε από κεντρώους να μην απομακρύνονται από την περιοχή μας και να τους απαγορεύουμε να ρισκάρουν στον άξονα μεταφέροντας την μπάλα με οποιονδήποτε τρόπο στα πλάγια του επιθετικού μας μισού για να μην κινδυνέψουμε να δεχτούμε γκολ.Δώστε τους εικόνες,προβληματίστε τους παίχτες.Παιδιά 10,11,12 χρονών,ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να τα ζητάμε να είναι κλειστά στην άμυνα και να μην κρατάνε τη μπάλα στα πόδια τους παίζοντας μικρές μεταβιβάσεις μεταξύ τους σ’αυτό το χώρο διότι αν χάσουμε τη μπάλα θα φάμε γκολ.Ναι,να φάμε γκολ.Πολλά γκολ.Να τρώμε συνέχεια γκολ.Πως αλλιώς θα μάθουμε στα παιδιά μας να σκέφτονται στο παιχνίδι αν δεν ρισκάρουν πολλές φορές?Και πότε θα το διδαχθούν και θα το εκπαιδευτούν αν δεν το κάνουν σ’αυτές τις ηλικίες,με εμάς μπροστάρηδες σε κάθε παρέμβαση ενός άσχετου με το αντικείμενο παράγοντα ή ενός αδαή γονέα?Αν δεν το κάνουμε θα βγάζουμε μόνο αμυντικούς γιατί εκεί οδηγεί ο εύκολος δρόμος του ”γκρεμίζω”.Ας παλέψουμε για τον δύσκολο δρόμο του ”χτίζω”,παίρνοντας ρίσκα,αφήνοντας τα παιδιά να αυτοσχεδιάσουν ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.Βλέπω πλάγιους αμυντικούς να είναι καθηλωμένοι πάντα πίσω από την μπάλα επειδή δεν τους αφήνουμε να βγαίνουν στην επίθεση.Επειδή δεν τους μαθαίνουμε πως πρέπει να βγαίνουν.Γιατι? Βλέπω κεντρώους να κάνουν μόνο άμυνα και να συμμετέχουν στην επίθεση μόνο όταν η μπάλα έρθει τυχαία στα πόδια τους ή την κλέψουν οι ίδιοι.Γιατί?Δώστε τους την μπάλα από την άμυνα,να την δεχτούν με πλάτη,να τη χάσουν,να δεχτούμε γκολ για να τους μάθουμε μετά πως πρέπει να δέχονται τη μπάλα,με ποιο τρόπο,που……………να προβληματίζονται έτσι ώστε,με τη δική μας καθοδήγηση,να μπορούν να βρουν λύσεις για να την δέχονται με πρόσωπο.ΚΑΙ ΑΣ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΦΑΜΕ 100 ΓΚΟΛ για να το πετύχουμε!!!Πολλά γκολ,πάρα πολλά,δεν πειράζει.Έτσι μόνο θα εξελιχθούν.Να έχουν όλοι συμμετοχή στο παιχνίδι,με πιο απαραίτητο για την κατοχή της μπάλας τον ΤΦ.Να αποκτήσει αυτός πρώτα αυτοπεποίθηση για να περνάει η μπάλα και απ’αυτόν έτσι ώστε από γραμμή σε γραμμή,να φτάνουμε στην επίθεση ορθολογικά.Κι ας φάμε άλλα τόσα γκολ δίνοντας την μπάλα στα πόδια του ΤΦ κοντά στην εστία.Πως αλλιώς θα γίνουν όλοι καλύτεροι αν δεν τους αφήσουμε να κάνουν λάθη?Πως θα δημιουργήσουμε παίχτες υψηλού επιπέδου αν στην σημαντικότερη ηλικία της εκπαίδευσης,το μόνο που τους μαθαίνουμε (κι αυτό για δική μας ικανοποίηση αλλά και της ακαδημίας που εργαζόμαστε με στόχο την παραπλάνηση των γονέων ότι η ακαδημία μας πραγματοποιεί εξαιρετική δουλειά) είναι η νίκη με κάθε τρόπο πέρα από τον ΣΩΣΤΟ ΤΡΟΠΟ.Απλά ο σωστός τρόπος,που είναι και ο δυσκολότερος τρόπος πάντα,δεν είναι στο DNA μας.Δυστυχώς…………….
Καλό καλοκαίρι
