Ο Παναγιώτης Καμαράκης είναι, στην ουσία, το δεξί χέρι του Μπάμπη Χατζημεστή στην πορεία που έχουν χαράξει από κοινού τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά στον «τελικό παραμονής» του Ορφέα στις Σέρρες την Κυριακή δεν ήταν στον πάγκο.
Ο Παναγιώτης Καμαράκης είναι, στην ουσία, το δεξί χέρι του Μπάμπη Χατζημεστή στην πορεία που έχουν χαράξει από κοινού τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά στον «τελικό παραμονής» του Ορφέα στις Σέρρες την Κυριακή δεν ήταν στον πάγκο.
Λόγω κάποιων περιορισμών δεν του επιτρεπόταν να καθίσει στον πάγκο. «Υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί στα άτομα του τεχνικού τιμ που επιτρέπεται να κάθονται στον πάγκο, από κάθε ομάδα. Ο μέγιστος επιτρεπτός αριθμός είναι τρία μέλη του τεχνικού τιμ, και αποφασίστηκε από τα αποδυτήρια να καθίσουν στον πάγκο ο Μπάμπης Χατζημεστής, ο γιος μου Γιώργος, και ο Μάκης Μπογιατζίδης, οπότε αναγκαστικά παρακολούθησα το παιχνίδι μακριά από τον πάγκο», σχολίασε ο ίδιος.
Παρόλα αυτά, έζησε με ένταση τον αγώνα. «Καλύτερα δε μπορούσα να νιώσω, ψάχναμε ένα γρήγορο γκολ και το πετύχαμε. Από εκεί και πέρα η αγωνία χτύπησε κόκκινο, τα παιδιά έκαναν τα πάντα, κυνήγησαν και το δεύτερο γκολ, δεν ήρθε, και όπως ήταν φυσιολογικό κάποιες στιγμές λόγω του άγχους να προστατεύσουμε το προβάδισμά μας, κινδυνεύσαμε, αλλά τέλος καλό όλα καλά».
Πάντως, ο ίδιος δεν πανηγύρισε έξαλλα την παραμονή της ομάδας στην κατηγορία. «Εγώ δεν τα πάω καλά με τα πανηγύρια, γενικότερα, όχι μόνο σε αυτό το ματς. Πάντα περιμένω τη λήξη του αγώνα για να εκφραστώ πιο ελεύθερα, αλλά ακόμα και μετά τη λήξη όπως είδατε δεν το πανηγύρισα ιδιαίτερα, δεν είμαι άνθρωπος των πανηγυριών, είμαι άνθρωπος της δουλειάς», λέει ο Καμαράκης.
