Το ξέσπασμα μιας πτυχιούχου του ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής για την απουσία καταρτισμένων προπονητών στις ακαδημίες

 

Η  Μαρίζα Μπεκιάρη είναι πτυχιούχος γυμνάστρια του ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης με ειδικότητα στην Πετοσφαίριση, κόρη του πρώην προπονητή του ΑΟ Ορεστιάδας.

Πριν λίγες ημέρες εξέθεσε τις απόψεις της σε σχέση με τους προπονητές στις μικρές ηλικίες και όχι μόνο, ξεσπώντας για το γεγονός ότι σε ακαδημίες που τα μικρά παιδιά μαθαίνουν το άθλημα του βόλεϊ δεν υπάρχουν πιστοποιημένοι προπονητές.

Το κείμενό της, που δημοσιεύθηκε και στην ιστοσελίδα VolleyLand, προκάλεσε έντονο προβληματισμό αλλά και πολλές αντιδράσεις και σχόλια.

Πολλές φορές μου έχει ζητηθεί απ τη θέση της δουλειάς μου ως προπονήτριας να σχολιάσω, να γράψω ένα άρθρο, η να δώσω μια συνέντευξη σε θέματα που αφορούν στον παιδικό αθλητισμό -εννοείτε και πρωταθλητισμό -ουδέποτε όμως το έκανα με την ωριμότητα και την σκέψη που έχω τώρα μετά από κάποια χρόνια εμπειρίας κατευθείαν μέσα απ τις ομάδες και τα όσα βλέπω τόσα χρόνια σε όλες αυτές τις τρυφερές ηλικίες στο άθλημα του βόλεϊ.
Παρακάτω λοιπόν αναφέρω τα όσα βιωματικά καλλιεργώ και με σκέψη συμπεραίνω.
-Θεωρώ ανεπίτρεπτο να μην υπάρχουν καταρτισμένοι προπονητές σε μινι τμήματα βόλλευ και τμήματα προαγωνιστικα. Όσο και να προσπαθεί ένας προπονητής Εμπειρίκος η παλαιός παίκτης και με όση αγάπη και να θέλει να περάσει αυτό το άθλημα στα παιδιά, την φιλοσοφία και την μεθοδική διδακτική που θα ακολουθήσει εάν δεν την έχει διδαχθεί από το πανεπιστήμιο δεν θα την αποκτήσει ποτέ.
Καλύτερα να υπάρχουν σε αγωνιστικά τμήματα (που το βλέπουμε σωρηδόν) παλαίμαχοι παίκτες ως προπονητές αλλά τουλάχιστον την αλφαβήτα του αθλήματος πρέπει τα παιδάκια να την μαθαίνουν από τους πανεπιστημιακούς με την αντίστοιχη ειδικότητα.
-Τα παιδιά χωρίζονται με βάση την ηλικία στα μικρά τμήματα (άλλωστε είναι διαφορετικά και τα εργαλεία της προπόνησης)και όχι με βάση του πότε μπορεί ο γονέας να το μεταφέρει.
-Μεγαλώνοντας τα παιδιά χωρίζονται με βάση την ικανότητα και ΟΧΙ την ηλικία (το σωματείο μου ΑΟ Στρατηλάτης πρέπει να είναι από τα ελάχιστα που τιμούν με συνέπεια αυτό τον διαχωρισμό).
Εδώ ο ρόλος του προπονητή είναι να είναι αμερόληπτος και αντικειμενικός είτε αρέσει είτε δεν αρέσει. Το ταλέντο είναι αδιαμφισβήτητα μεγάλο όπλο για την διαλογή ενός παιδιού, τα φυσικά προσόντα επίσης και βεβαίως μετά και η δεκτικότητα του απέναντι στις απαιτήσεις του αθλήματος.
-Γονέας και προπόνηση δεν πάνε μαζί. Το μεγαλύτερο “καρκίνωμα” στον παιδικό αθλητισμό είναι οι γονείς. Στο κομμάτι της προπόνησης ο ρόλος του γονέα είναι στην κερκίδα…Δεν έχει καμία δουλειά μέσα στο γήπεδο παρά μόνο ως θεατής.
-Υπομονή και προπόνηση πάνε μαζί. Χρειάζονται τουλάχιστον 4-5ετη για να αφομοιώσει την τεχνική του αθλήματος ένα παιδάκι.
-Όλοι οι παίκτες είναι ρολίστες από τον αρχηγό μέχρι και τον πάγκο της ομάδος ο καθένας έχει την χρησιμότητα του.
-last but not least: Η ομάδα είναι μικρογραφία της κοινωνίας και απ την στιγμή που ο προπονητής είναι παιδαγωγός πρέπει πρώτα από όλα να φτιάξει χαρακτήρες έτοιμους να αντιμετωπίσουν αύριο μεθαύριο τους αληθινούς αγώνες της κοινωνίας. Γ αυτό το λόγο αξίζει τον σεβασμό και την εκτίμηση όλων.
Άλλωστε, ποιος δεν θέλει να εμπιστευτεί στον καλύτερο τα παιδιά του?

Μαρίζα Μπεκιάρη

πτυχιούχος γυμνάστρια του Δ.Π.Θ. ΤΕΦΑΑ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ με ειδικότητα στην Πετοσφαίριση