Πόσο έχεις μεγαλώσει μικρή μας Ξάνθη, πόσο έχουμε μεγαλώσει και εμείς μαζί σου αυτά τα 50 χρόνια

 

Kάπου στα 70ς… Διακαινήσιμος εβδομάς, καταπώς ονομάζουν οι θρησκευόμενοι το διάστημα από τη Λαμπρή μέχρι και την Κυριακή του Θωμά.

Βρισκόμασταν οικογενειακώς στην Ξάνθη, για γιορτές. Ετυχε, όμως, να έχει πασχαλινή boxing day στη Β’ Εθνική. Και ο συχωρεμένος ο πατέρας μου με πήγε για πρώτη φορά στη ζωή μου σε γήπεδο. Ξάνθη – Νάουσα, Βόρειος Ομιλος.

Μπορει ο «σπόρος» να μην είχε ζωντανή παράσταση από άλλο γήπεδο, ωστόσο είχε μέτρο σύγκρισης τις τηλεοπτικές μεταδόσεις, έστω ασπρόμαυρες. Διέθετε και μια εξημμένη φαντασία από τις κυριακάτικες ραδιοφωνικές περιγραφές. Κατά συνέπεια, το πολιτισμικό σοκ που αισθάνθηκε εκείνο το μεσημέρι ήταν αρκετά ισχυρό: τερέν χωμάτινο, μονάχα μία κερκίδα -στα ριζά του βουνού- και μία ξαπλωμένη ρόδα αυτοκινήτου να στερεώνει τα δίχτυα τού ενός τέρματος στην απόληξή τους!

Και σαν να μην έφτανε όλη αυτή η σκηνογραφία της καθ’ ημάς ποδοσφαιρικής υπανάπτυξης, έπιασε και μια βροχή, οπότε άσ’ τα να πάνε… Ποιος να πρωτοκαλυφθεί κάτω από το μικρό στέγαστρο της εξέδρας. Πατήρ και υιός σε νάιλον σακούλες (από αθάνατο Ελληνα μικροπωλητή), εν είδει άνορακ. Και… ο Θεός βοηθός! Ασε που όλοι εξαιτίας της βροχής στέκονταν όρθιοι, με συνέπεια ο «σπόρος» να μη βλέπει και πολλά…

Εντάξει, οι στολές της Ξάνθης ήταν ίδιες με του Αγιαξ, αυτό το θυμάμαι καλά, αλλά τι να το κάνεις; Οι ομοιότητες ΑΟΞ – Αγιαξ περιορίζονταν στο… Α, το Ξ και τις φανέλες. Και ο Κώστας Νεοχωρίτης (για τους αμύητους: ρέκορντμαν συμμετοχών της θρακιώτικης ομάδας στη Β’ Εθνική), αέρινη φιγούρα και με μαλλί, δεν λέω. Αλλά, βρε παιδί μου, πολύ ηλιοκαμένος για «ιπτάμενος Ολλανδός». (Σοκ και με κάμποσα άλλα, για τα οποία ίσως λανθάνει η μνήμη…).

Τα χρόνια πέρασαν… Η Ξάνθη ανέβηκε, η… ρόδα έγινε κοτζάμ Skoda, αλλά παρά το γεγονός ότι συμπλήρωσε 24σεζόν αδιάλειπτης παρουσίας στο πρώτο τη τάξει πρωτάθλημα, σπανίως αποτελούσε κάτι περισσότερο από ένα κοινό κομμάτι της καθημερινής δημοσιογραφικής ρουτίνας. Καλώς ή κακώς έτσι ένιωθα να συμβαίνει.

Ωσπου το πρωί, στο αεροδρόμιο της Καβάλας, μπαίνοντας στο τσάρτερ για τη Λιέγη, προκειμένου να καλύψω επαγγελματικά την αποστολή της Ξάνθης στο Βέλγιο για το παιχνίδι της με τη Σταντάρ, ξαναζωντάνεψαν οι σεκάνς από εκείνο το ματς με τη Νάουσα. Συνειδητοποίησα, για τα καλά αυτή τη φορά, πόσο πολύ έχει μεγαλώσει η ομάδα από τότε. Και, φυσικά, πόσο έχω μεγαλώσει κι ο ίδιος…

 

* Συγγραφέας του άρθρου είναι ο δημοσιογράφος Νίκος Σαρίδης. Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα SportDay τον Αύγουστο του 2013, όταν ο ίδιος ως απεσταλμένος της εφημερίδας ταξίδευε μαζί με την αποστολή της Ξάνθης στο Βέλγιο για τον τελευταίο (μέχρι και σήμερα) αγώνα της Ξάνθης για ευρωπαϊκή διοργάνωση κόντρα στην Σταντάρ Λιέγης.