Ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου μιλάει στο ThrakiSportS και αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές από την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ 30 χρόνια πριν

 

Ήταν 14 Ιουνίου 1987, όταν ο ελληνικός αθλητισμός καμάρωνε για το μεγαλύτερο επίτευγμά του. Η εθνική ομάδα μπάσκετ κατακτούσε το Ευρωμπάσκετ που διοργάνωσε η ίδια στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και έβγαζε στους δρόμους όλη την Ελλάδα. Ήταν η ημέρα που έδωσε μεγάλη ώθηση στο άθλημα του μπάσκετ αλλά και στον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα και οι επιτυχίες που ακολούθησαν αποτελούν τρανή απόδειξη γι’αυτό.

Σήμερα συμπληρώνονται 30 ακριβώς χρόνια από εκείνη τη μεγάλη ημέρα για τον ελληνικό αθλητισμό, την ημέρα που ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, ο Χριστοδούλου και τα άλλα παιδιά της Εθνικής ομάδας νικούσαν με 103-101 την τότε Σοβιετική Ένωση στον μεγάλο τελικό.

Βοηθός προπονητή σε εκείνη την Εθνική ήταν ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου, ομότιμος καθηγητής και πρώην πρόεδρος του ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής. Προπονητής της Εθνικής ομάδας μπάσκετ που κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ το 1989, την 6η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αργεντινής το 1990, την 5η θέση στο Ευρωμπάσκετ της Ιταλίας το 1991 και την 4η θέση στο Ευρωμπάσκετ της ενωμένης πλέον Γερμανίας το 1993.

Ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου έχει μείνει συνειδητά μακριά από τους προβολείς τα τελευταία χρόνια, αλλά αποδέχθηκε την πρόσκληση του ThrakiSportS και μίλησε για εκείνη την ιστορική ημέρα για το ελληνικό μπάσκετ και τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα:

Θ.S. Κύριε Κιουμουρτζόγλου θεωρείται ότι η 14η Ιουνίου σηματοδοτεί την έκρηξη και την εκτόξευση του ελληνικού αθλητισμού και όχι μόνο του μπάσκετ;

Ε.Κ. Ακριβώς αυτό θα έλεγα και εγώ, άμα ήταν απλή ερώτηση υπέρ του μπάσκετ. Ναι, αυτή η ημερομηνία ήταν το ερέθισμα, μετά από πάρα πολλά χρόνια που είχε κάποιες μικρές διακρίσεις ο ελληνικός αθλητισμός, μία εθνική ομάδα κατάφερε να είναι πρώτη στην Ευρώπη. Που ουσιαστικά τι σημαίνει αυτό. Λέει στον κάθε ένα που ασχολείται με τον αθλητισμό, είτε αθλητής, είτε παράγοντας, είτε ομάδα πως μπορούμε να διακριθούμε, προσπαθείστε να διακριθείτε. Άρα με αυτή την έννοια, ναι ήταν το ερέθισμα και η πρόκληση προς κάθε ένα που ασχολείται με τον αθλητισμό σε οποιοδήποτε άθλημα, να καταλάβει ότι έχει δυνατότητα διάκρισης και όπως καλά ξέρετε από τότε και μετά ήρθανε και άλλες μεγάλες διακρίσεις σε όλα τα αθλήματα.

Θ.S. Πολλοί που ασχολούνται με το μπάσκετ θεωρούν ότι το αργυρό μετάλλιο στο Ζάγκρεμπ δύο χρόνια μετά ήταν αυτό που έβαλε τις βάσεις για να μείνει σταθερή και να φέρει και άλλες διακρίσεις η καλαθοσφαίριση στην Ελλάδα. Συμφωνείτε μαζί τους;

Ε.Κ. Κοιτάξτε, έπρεπε στο επόμενο Πανευρωπαϊκό – και είχαμε αυτό το βάρος ας το πω έτσι – να αποδειχθεί ότι δεν ήταν αστεράκι το προηγούμενο. Ως εκ τούτου ναι, επιβεβαιώνει ότι δεν ήταν αστεράκι. Παρόλο ότι εγώ ήμουν ο προπονητής του αργυρού μεταλλίου στο Ζάγκρεμπ και η ομάδα κέρδισε τη μεγαλύτερη Σοβιετική Ένωση που εμφανίστηκε ποτέ, δεν ισχυρίζομαι ότι εκείνο ήτανε που έβαλε τις βάσεις. Πάντα το πρώτο είναι το πιο σημαντικό.

Θ.S. Τι σας έχει μείνει χαραγμένο από εκείνες τις ζεστές ημέρες του Ιουνίου στην Αθήνα.

Ε.Κ. Σε εμένα, που είμαι λίγο ιδιότροπος σε μερικές σκέψεις, είναι που απορούσα, πως ο κόσμος είναι δυνατόν να είναι στο δρόμο όταν η ομάδα ξεκινούσε από τη Γλυφάδα που ήταν το ξενοδοχείο για να πάει στο ΣΕΦ, μία απόσταση 20 λεπτών που έπρεπε να κάνουμε 2 ώρες γιατί ήταν γεμάτος ο δρόμος. Και φυσικά ακόμα πιο πολύ που μετά από κάθε νίκη θέλαμε 3 ώρες για να γυρίσουμε πίσω στη Γλυφάδα. Αυτό σήμαινε πως ενώ το παιχνίδι τελείωνε 11 με 12, εμείς φτάναμε χαράματα στο ξενοδοχείο. Και την άλλη μέρα άντε ξανά. Και το σημαντικότερο είναι πως με όλη αυτή τη φασαρία γύρω από την ομάδα – με την καλή έννοια του όρου φασαρία – πως οι παίκτες είχαν τη δύναμη να συνεχίζουν να παίζουν με την ίδια ένταση. Εδώ μπαίνει ο κόσμος και το Πανελλήνιο, που τους έδινε την πίεση και το γκάζι ας πούμε για να μπορούν να προσπαθούν.

Θ.S. Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να διαχειριστεί κάποιος προπονητής παίκτες με το χαρακτήρα και το βεληνεκές του Γκάλη, το Γιαννάκη και φυσικά των άλλων παιδιών που ήταν στην ίδια ομάδα μαζί.

Ε.Κ. Κοιτάξτε, εγώ το λέω αυτό σε όλους που με ρωτάνε το ίδιο πράγμα τα προηγούμενα χρόνια, πως να διαχειριστείς μία επαγγελματική ομάδα με συνειδητοποιημένους επαγγελματίες αθλητές, είναι ευκολότερο από το να διαχειριστείς μία εφηβική τοπική ομάδα. Γιατί στην εφηβική τοπική ομάδα όλοι οι πιτσιρικάδες νομίζουν ότι είναι τουλάχιστον Γκάλης, Γιαννάκης και έχουνε πολύ ψηλά τον αμανέ, ενώ στις επαγγελματικές ομάδες είναι περίπου ξεκαθαρισμένος ο ρόλος, η βαρύτητα και η αξία του καθενός. Νομίζω ότι γενικά λοιπόν δεν είναι τόσο δύσκολο. Μερικές περιπτώσεις παρουσιάζουν δυσκολίες. Αλλά γενικά μιλώντας δεν είναι πολύ δύσκολο.

 

Η τελική κατάταξη του Ευρωμπάσκετ 1987: Ελλάδα, Σοβιετική Ένωση, Γιουγκοσλαβία, Ισπανία, Ιταλία, Δυτική Γερμανία, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Γαλλία, Ολλανδία, Ισραήλ, Ρουμανία.

Το ρόστερ της Εθνικής: Νίκος Γκάλης, Νίκος Σταυρόπουλος, Παναγιώτης Γιαννάκης, Αργύρης Καμπούρης, Νίκος Λινάρδος, Παναγιώτης Καρατζάς, Μιχάλης Ρωμανίδης, Νίκος Φιλίππου, Λιβέρης Ανδρίτσος, Παναγιώτης Φασούλας, Μέμος Ιωάννου, Φάνης Χριστοδούλου.

Οι αγώνες της Εθνικής:

3/6/1987: Ελλάδα-Ρουμανία 109-77

Ελλάδα: Γκάλης 44, Σταυρόπουλος, Γιαννάκης 8(1), Λινάρδος 4, Καμπούρης 6, Καρατζάς 2, Ρωμανίδης 3, Φιλίππου 12, Φασούλας 20, Ιωάννου 2, Χριστοδούλου 6(1), Ανδρίτσος 2.

Ρουμανία: Ερμουράκε 10, Αρντελεάν 5, Ιονέσκου 8, Τσέρνατ 9, Μπραντιστεάνου 14(2), Νικολέσκου, Νετολίσκι 5(1), Πόπα 2, Ντάβιντ 2, Βινιρεάνου 12.

4/6/1987 Ελλάδα-Γιουγκοσλαβία 84-78

Ελλάδα: Γκάλης 44, Γιαννάκης 11(1), Φασούλας 8, Καμπούρης 5, Φιλίππου 4, Ανδρίτσος 2, Σταυρόπουλος 1, Ρωμανίδης, Χριστοδούλου 9(2).

Γιουγκοσλαβία: Ντ.Πέτροβιτς 18(2), Αλ.Πέτροβιτς 5(1), Πάσπαλι 24(2), Κούκοτς 2, Γκρμπόβιτς 11(3), Ράντοβιτς 2, Ραντοβάνοβιτς 10, Βράνκοβιτς 2, Τσβετίτσιανιν 4, Τζόρτζεβιτς.

5/6/1987: Ελλάδα-Ισπανία 89-106

Ελλάδα: Γκάλης 35(1), Γιαννάκης 17(3), Καμπούρης 1, Ρωμανίδης 8(2), Φασούλας 20, Χριστοδούλου 8, Ανδρίτσος, Σταυρόπουλος, Λινάρδος.

Ισπανία: Βιγιακάμπα 12, Σαν Επιφάνιο 27, Σιμπίλιο 9(2), Χιμένεθ 24, Ρομάι 19, Μοντέρο 15(1), Σολοθάμπαλ.

6/6/1987: Ελλάδα-Σοβιετική Ένωση 66-69

Ελλάδα: Γκάλης 31(1), Γιαννάκης 9(1), Καμπούρης 7, Φασούλας 13, Ιωάννου 2, Χριστοδούλου 4, Ρωμανίδης, Σταυρόπουλος, Ανδρίτσος.

Σοβιετική Ένωση: Βολκόφ 2, Έντεν, Γιοβάισα 9(1), Βάλτερς 4, Παγκράσκιν 5, Χομίτσιους 5(1), Μπαμπένκο 11, Τιχονένκο 9(1), Μαρτσουλιόνις 22(3), Τσατσένκο 2.

7/6/1987: Ελλάδα-Γαλλία 82-69

Ελλάδα: Γκάλης 34(2), Γιαννάκης 10(2), Καμπούρης 10, Ρωμανίδης 7(1), Ανδρίτσος 4, Φασούλας 5, Χριστοδούλου 12, Ιωάννου.

Γαλλία: Ιφναγκέλ 9(1), Ντεμορί 12(2), Ντακουρί 15(1), Ντιμπουισόν 11(3), Οστρόφσκι 10, Μπρεσάντ 2, Ντεγκανίς 2, Μπενιό 4, Βεστρίς 4, Τσαμ.

10/6/1987: Ελλάδα-Ιταλία 90-78 (Προημιτελικός)

Ελλάδα: Γκάλης 38(1), Γιαννάκης 22(4), Καμπούρης 14, Φασούλας 9, Ιωάννου 4, Χριστοδούλου 3(1).

Ιταλία: Μοντέκι 5(1), Τζεντίλε 5(1), Μανίφικο 14, Τονούτ 12, Κόστα 4, Βιλάλτς 5(1), Ρίβα 23(3), Μοραντότι 2, Καρέρα 8, Μπρουμαμόντι.

12/6/1987: Ελλάδα-Γιουγκοσλαβία 81-77 (Ημιτελικός)

Ελλάδα: Γκάλης 30(1), Γιαννάκης 14(2), Ανδρίτσος 8, Φασούλας 11, Χριστοδούλου 18(3), Σταυρόπουλος, Ιωάννου, Καμπούρης, Φιλίππου.

Γιουγκοσλαβία: Ντ.Πέτροβιτς 22(3), Αλ. Πέτροβιτς 4, Κούκοτς 3(1), Πάσπαλι 9(1), Γκρμπόβιτς 14(3), Ράντοβιτς 1, Ραντοβάνοβιτς 2, Ντίβατς 13, Τσβετίτσιανιν 9(1), Βράνκοβιτς.

14/6/1987: Ελλάδα-Σοβιετική Ένωση 103-101 (89-89 κ.α.) (Τελικός)

Ελλάδα: Γκάλης 40 (1), Γιαννάκης 10 (2), Καμπούρης 10, Χριστοδούλου 10 (2), Φασούλας 12, Ανδρίτσος 10, Ιωάννου 8 (1), Ρωμανίδης 3, Φιλίππου.

Σοβιετική Ένωση: Βάλτερς 23 (4), Μαρτσουλιόνις 16, Χομίτσιους 10, Τσατσένκο 14, Γιοβάισα 17 (4), Βολκόφ 4, Ταρακάνοφ 5, Γκομπόροφ 4, Τιχονένκο, Μπαμπένκο, Παγκράσκιν 8.