Είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα που έχει αναδείξει ο θρακιώτικος αθλητισμός. Θρύλος για το άθλημα του βόλεϊ, ίσως το μεγαλύτερο όνομα που έχει αναδειχθεί στην χώρα μαζί με τον αείμνηστο Νίκο Σαμαρά και τον Σάκη Μουστακίδη.
Πλέον τιμ μάνατζερ στην Εθνική Ανδρών, την οποία υπηρέτησε ως αρχηγός της σε στιγμές μεγάλης δόξας αλλά και μεγάλης έντασης μέχρι και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, είναι ο άνθρωπος που έφερε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στην Αλεξανδρούπολη, όπου αυτές τις μέρες πραγματοποιεί στην πρωτεύουσα του Έβρου την προετοιμασία του.
Χάρη στην Εθνική ο Μάριος Γκιούρδας έχει επιστρέψει αυτήν την περίοδο στην γενέτειρά του και παράλληλα με τις υποχρεώσεις του, απολαμβάνει και την παρέα των παλιών και πάντα καλών του φίλων. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ο ίδιος ξεκίνησε από τον στίβο και η γνωριμία με το βόλεϊ έγινε μάλλον τυχαία, με προτροπή των γυμναστών του στο σχολείο. Τελικά κατέκτησε σχολικό πρωτάθλημα με αυτό και κάπως έτσι ξεκίνησε μια μεγάλη καριέρα, που μετά την ΓΕΑ και τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης, περιελάμβανε δέκα ένδοξα χρόνια στον Ολυμπιακό, τον οποίο επέλεξε αντί της Ορεστιάδας που επίσης τον διεκδικούσε το καλοκαίρι του 1994.
Ακολούθησε η ιταλική Πάρμα και περάσματα από Ηρακλή και ΕΑ Πατρών, ενώ όλα αυτά τα χρόνια αποτελούσε τον θρυλικό αρχηγό της Εθνικής Ανδρών. Ήθελε να ολοκληρώσει την καριέρα του από εκεί όπου ξεκίνησε, τον Εθνικό, αλλά λόγω των υποχρεώσεων στην Αθήνα ήταν δύσκολες οι μετακινήσεις και ήρθε για μικρό χρονικό διάστημα, πριν πάει ουσιαστικά στον Μίλωνα, παρέα με τον Νίκο Σαμαρά. Άλλωστε πλέον προτεραιότητα ήταν (και φυσικά παραμένουν) οι δύο του κόρες, η Ελένη και η Στέλλα, που ως… «μήλα κάτω από την μηλιά», συνεχίζουν την οικογενειακή παράδοση συμμετέχοντας στα κλιμάκια των μικρών εθνικών ομάδων. Και φυσικά, η δουλειά του ως πυροσβέστης, χάρη στην οποία σώζει (κυριολεκτικά) ζωές.
Για τον Μάριο Γκιούρδα θα μπορούσαμε να γράφουμε για ώρες. Καλύτερα όμως από τα δικά του λόγια και τις φωτογραφίες που ο ίδιος επέλεξε, δεν θα μπορούσαμε να τα πούμε. Με την ευκαιρία της άφιξής του στην Αλεξανδρούπολη και της παρουσίας του στην πατρίδα στο πλαίσιο της προετοιμασίας της Εθνικής Ανδρών, ζητήσαμε από τον ιστορικό αρχηγό της Εθνικής αυτό που κάνουμε κάθε εβδομάδα με κορυφαίες προσωπικότητες του αθλητισμού της Θράκης: να ξεφυλλίσει τα προσωπικά και οικογενειακά άλμπουμ και να επιλέξει ο ίδιος τις φωτογραφίες που αγαπά περισσότερο, που τον έχουν σημαδέψει περισσότερο, που θεωρεί ότι συνοψίζουν την μέχρι σήμερα (αθλητική και όχι μόνο) πορεία του.
Ο Μάριος Γκιούρδας ανταποκρίθηκε με χαρά σε αυτήν την πρόσκληση – πρόκληση, επέλεξε τις αγαπημένες φωτογραφίες του και ξεφυλλίζει μαζί μας το «άλμπουμ της ζωής του», εξηγώντας τι βλέπουμε σε κάθε εικόνα. Γνωρίστε λοιπόν γνωστές αλλά και άγνωστες πτυχές από την ζωή του Μάριου Γκιούρδα μέσα από τα μάτια του…. Μάριου Γκιούρδα!
Τα πρώτα μου γενέθλια! Ένα κεράκι στην τούρτα, με μητέρα μου και τον πατέρα… 
Μια άλλη αγαπημένη εικόνα στον κήπο του πατρικού μου, στην Αλεξανδρούπολη, από το μακρινό 1974! Αγνώριστος… 
Ο πρώτος σημαντικός τίτλος που κατέκτησα, το Πανελλήνιο Σχολικό Πρωτάθλημα με το 1ο Λύκειο Αλεξανδρούπολης. Κάπως έτσι ξεκίνησε η καριέρα μου στο βόλεϊ, τυχαία, επειδή οι γυμναστές μου με είχαν επιλέξει για αυτό το άθλημα. Εγώ είχα ξεκινήσει από στίβο και συγκεκριμένα επί ενάμισι χρόνο έκανα άλμα εις ύψος… 
Η πρώτη μου φωτογραφία με την φανέλα του Εθνικού Αλεξανδρούπολης… 
Από την χρονιά που αγωνίστηκα στην ΓΕΑ, το 1990.
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1994 στην Αθήνα, στην ιστορική νίκη επί της Ρωσίας στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με 3-2 σετ που μας έφερε στην οκτάδα (και τελικά στην έκτη θέση, την καλύτερη που έχουμε λάβει σε Κοσμοβόλεϊ) 
Μια στιγμή που δεν αλλάζω με τίποτα. Είναι Μάρτιος 1996, τελικός Κυπέλλου Κυπελλούχων, σε ένα κατάμεστο από κόσμο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Είναι ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος του Ολυμπιακού σε οποιοδήποτε άθλημα, άρα εξορισμού ιστορική στιγμή. Πόσω μάλλον όταν είσαι ένα κομμάτι αυτής της προσπάθειας και κατακτάς το τρόπαιο με την ομάδα που υποστηρίζεις από μικρό παιδί… 
Πρωτότυπος τρόπος «απόδρασης» από τον «Τάφο του Ινδού», την καυτή έδρα του Παναθηναϊκού στην Λεωφόρο… 
Ίσως είναι μια από τις δυο σημαντικότερες στιγμές της πορείας μου στον χώρο του βόλεϊ. Είναι η στιγμή που ο Ολυμπιακός κατακτά μέσα στην Ορεστιάδα, στον πέμπτο και τελευταίο τελικό, το πρωτάθλημα. Ήταν το πρώτο μου πρωτάθλημα. Το πανηγύρι ξέφρενο, στον αντίποδα όμως το βλέμμα και η πίκρα του καλού μου φίλου και συναθλητή Νίκου Σαμαρά. Είναι πραγματικά μεγάλη αδικία που ο Νίκος έφυγε και δεν κατέκτησε κανένα πρωτάθλημα στην τεράστια καριέρα του… 
Από τις αγαπημένες μου εικόνες. Αγώνας για το World League στην Ξάνθη, σε μια από τις πρώτες διοργανώσεις που φιλοξένησε το κλειστό “Φίλιππος Αμοιρίδης”. Είχαμε κερδίσει την Ιαπωνία με 3-0, εκπληκτική η ατμόσφαιρα από το θρακιώτικο κοινό, πάρα πολλοί και οι συμπατριώτες μου που είχαν έρθει από την Αλεξανδρούπολη… 
Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Αργεντινή το 2002, στο 3-2 επί των ΗΠΑ που μας έφερε στην οκτάδα. Ήταν η τελευταία συμμετοχή της Εθνικής Ανδρών σε Κοσμοβόλεϊ. Μακάρι να καταφέρουμε φέτος να προκριθούμε και πάλι… 
Το τελευταίο μου πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό στην Γλυφάδα, το 2003, μετά από δέκα χρόνια παραμονής μου στο λιμάνι. Εδώ σηκώνω το κύπελλο του πρωταθλητή ενώ αμέσως μετά ήρθε η πρόταση από το εξωτερικό και η συμμετοχή μου με την Πάρμα σε ένα από τα σημαντικότερα πρωταθλήματα παγκοσμίως… 
Μετά την νίκη μας απέναντι στην ομάδα της Γαλλίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004 που μας έστεψε Ολυμπιονίκες… 
Μια ακόμα από τις πολύ αγαπημένες μου φωτογραφίες – πορτρέτο. Αρχηγός της Εθνικής στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ετοιμάζομαι για κάποιο σερβίς… 
Υποδοχή στο Προεδρικό Μέγαρο από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας όπου καταφέραμε να μπούμε στην πεντάδα και να στεφθούμε Ολυμπιονίκες… 
Πανηγυρισμοί μετά την κατάκτηση του Super Cup το 2004 στην Λάρισα με την φανέλα του Ηρακλή 
Κατάκτηση του Σούπερ Καπ στο Χαλκιοπούλειο της Λαμίας το 2005 με τον Ηρακλή, στην επιστροφήν μου στην Ελλάδα, απέναντι στην παλιά μου ομάδα, τον Ολυμπιακό. 
Μάιος του 2005, τέτοιες μέρες πριν 12 χρόνια δηλαδή, στην περίφημη Πιάτσα ντ’ Εσπάνια της Ρώμης με την συζυγό μου Μαρία Ντολαπτσή. 
Σηκώνοντας το Κύπελλο Ελλάδος του 2005 στο Ρέθυμνο με την ομάδα του Ηρακλή. 
Κυπελλούχος το 2006 στον Πύργο Ηλείας, ξανά με την φανέλα του Ηρακλή. 
Καρναβάλι του 2008 στην Πάτρα, την περίοδο που αγωνιζόμουν στην ΕΑΠ, την τελευταία ομάδα στην οποία έπαιξα επαγγελματικά. Όλη η οικογένεια στο κλίμα της μεγάλης γιορτής… 
Λαμπαδηδρόμος στην Πάτρα, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου 
Στην Αλεξανδρούπολη, κατά το τελευταίο πέρασμά μου από τον Εθνικό, με κάποιους από τους καλύτερους μου φίλους! Μαζί με τον Νίκο, τον Αντώνη και τον Γρηγόρη… 
Με τις γυναίκες της ζωής μου, λίγο πριν από βραδινή έξοδο.
